My Girl ภรรยาตัวน้อยของผม นิยาย บท 328

ตอนที่ 328

ปาณีคิดว่า หากเธอกับธามนิธิกลับไ,กินข้าวเป็นเพื่อนพวกท่านสักมื้อ พวกท่านคงดีใจขึ้นมาบ้าง

นอกจากนี้ ตั้งแต่แต่งงานกันมา พวกเขาล้วนยุ่งทั้งคู่ สุดสัปดาห์ที่ผ่านมาปาณียังมาล้มป่วยอีก ทำให้ไม่มีโอกาสกลับไปเสียที

ธามนิธิฟังความคิดของปาณี "ดีสิ"

จริงๆแล้วนี่เป็นหน้าที่ที่เขาควรรับผิดชอบ แต่คิดไม่ถึงว่าปาณีจะรู้เรื่องราวดีขนาดนี้ ถึงขนาดเป็นฝ่ายเอ่ยออกมาก่อนถึงเรื่องที่ควรไปเยี่ยมเยือนพ่อแม่ของเขา

ได้แต่งกับผู้หญิงเช่นนี้ ปาณีมีความรู้สึกประหนึ่งถูกรางวัล

เขาจับมือของเธอและพูด "แค่พ่อแม่เห็นเธอ พวกท่านจะต้องดีใจแน่ ลูกสะใภ้ที่เป็นเลิศขนาดนี้ จะหาได้จากไหนอีก"

"เป็นเลิศ?"

ขนาดฉันยังไม่ทันคิดว่าต้องไปหาพวกท่าน เธอกลับเป็นคนที่คิดได้ หากพ่อแม่รู้พวกท่านต้องอารมณ์ดีอย่างแน่นอน

ปาณีถูกชมจนรู้สึกทำตัวไม่ถูก เธอถ่อมตัวตอบ "เสียที่ไหนกัน หนูก็แค่เวลากลับไปทีไร แม่ชอบทำอาหารอร่อยๆให้กินตลอด หนูแค่อยากจะหาลาภปากต่างหาก"

ธามนิธิเลิกคิ้ว "พูดอย่างกับปกติฉันปล่อยให้เธอหิวโซอย่างใดอย่างนั้น เธอกลับไปอย่างนี้ แม่จะต้องพูดถึงฉันแน่"

"พูดอะไรถึงคุณกันคะ"

"พูดว่าอย่าทำให้ลูกสะใภ้เจ็บปวด"

ในสายตาของพวกเขา ธามนิธิดูเป็นคนแข็งกร้าวดุดันประหนึ่งทหาร สำหรับผู้ชายตัวโตๆคนหนึ่ง ขอแค่ใช้ชีวิตของตัวเองได้อย่างราบลื่นก็ถือว่าดียิ่งแล้ว ให้ปาณีใช้ชีวิตร่วมไปกับเขา พวกท่านกลัวว่าเขาจะดูแลปาณีได้ไม่ดีนัก ทำให้เธอต้องทนทุกข์

ดังนั้นพวกเขาถึงได้ส่งน้าลำมุงมาดูแลเป็นพิเศษ

ปาณีหัวเราะ

ธามนิธิพูด "งั้นฉันโทรหาแม่ตอนนี้เลยละกัน"

"ดีค่ะ"

ปาณีนั่งอยู่ในอ้อมอกเขา มองดูเขาโทรศัพท์หาที่บ้าน

เมื่อได้ยินว่าเขากับปาณีจะกลับบ้าน ดีใจเสียยิ่งกว่าอะไรดี "ลูกถามปาณีสิว่าอยากกินอะไรดี แม่จะทำเตรียมไว้ให้"

"ได้ทั้งนั้นแหละครับ หมูน้อยของบ้านเราไม่เลือกกิน ขอแค่อร่อยก็กินได้หมด"

ขอแค่อร่อยเท่านั้นก็พอ

ธามนิธิในตอนนี้ได้แต่อธิบายถึงนิสัยชอบกินของเธอด้วยคำสองคำนี้

ได้ยินเขาเอ่ยคำว่าหมูน้อยออกมา มือของปาณีจึงยื่นออกไปหยิกพุงของเขา

นี่มันเกินไปแล้ว! ถึงกับเรียกเธอว่าหมูน้อย

ธามนิธิจับมือของเธอเอาไว้ วางสายคุณแม่ลง ก่อนจะหันไปทางเธอ "เธอมาโดนตัวฉันสะเปะสะปะแบบนี้ ถ้าหากฉันไฟติดขึ้นมา เธอจะต้องรับผิดชอบ"

ปาณีทำใจกล้า "ใครใช้ให้คุณเรียกหนูว่าหมูน้อยหล่ะ"

"แล้วเธอไม่ใช่หรือไง"

"คุณต่างหาก!"

"เอาเถอะ ฉันเป็น แบบนี้จะได้คู่กับเธอได้พอดี"

"........"

ปาณีรู้แล้วว่าเถียงไปก็ไม่ชนะเขา ได้แต่สงบคำลงเสีย

ผ่านไปสักพัก ก่อนจะถามธามนิธิขึ้น "คุณยังทำงานไม่เสร็จไม่ใช่หรือ รีบทำเถอะ หนูไม่กวนคุณแล้ว คุณทำเสร็จเราจะได้รีบไปหาพ่อแม่ที่นั่นกัน"

ธามนิธิพูด "อืม"

ถึงจะตอบกลับแบบนั้น แต่เขายังคงกุมมือเธอไว้ ไม่ได้ปล่อยไปแต่อย่างใด

ปาณีมองไปยังเขา "หือ?"

ธามนิธิมองที่เธอ ไม่ได้พูดอะไรเช่นกัน ดวงตาช่างอบอุ่นเสียจนดึงดูดผู้คน

ปาณีมองถึงความคิดของเขา เธอหัวเราะ ก่อนจูบลงบนใบหน้าเขา "แบบนี้....พอใจหรือยังคะ"

เขาก็เป็นเสียแบบนี้ ไม่ยอมเอ่ยออกมาแต่กลับยอมรอให้คุณเป็นฝ่ายเข้าหา

เมื่อถูกเธอจูบ เขาจึงยอมปล่อยมือเธอในที่สุด

ปาณีเอาคอมพิวเตอร์มาด้วย เธอนั่งลงบนโซฟา ก่อนที่จะนำมันออกมา และนั่งทำธุระของเธอไป

ธามนิธิเงยหน้าขึ้น มองเห็นเธอกำลังกอดคอมพิวเตอร์อยู่บนโซฟา รู้สึกว่าเธอห่างจากตนเองไกลเกินไป ไม่ค่อยคุ้นชินนัก เขาพูด "เธอย้ายคอมพิวเตอร์มานี่เถอะ"

เขาชี้ไปยังที่นั่งข้างกาย ก่อนปาณีจะย้ายคอมพิวเตอร์เข้ามา