ตอนที่ 47
เมื่อคืนเธอไม่ได้ลงมากินข้าว ไม่ได้เป็นเพราะว่าจะต้มเขาหรอกหรอ?
โดนว่ากล่าวตักเตือนในหลายครั้งนี้ เวทัสโยนความผิดทั้งหมดให้กับเธอ
ปาณีหัวเราะหลังจากฟังคำถามของเขา “ฟ้องแล้วนายจะทำอะไรได้?”
เธอดูออกว่า เวทัสทำอะไรธามนิธิไม่ได้ มิเช่นนั้น จากนิสัยของเวทัสแล้ว คงไม่อดทนอดกลั้นมานานขนาดนี้
เมื่อก่อนตอนอยู่โรงเรียน เขาไม่เคยโดนใครเอาเปรียบเลย
หลังจากเวทัสได้ยินเธอพูด ก็โกรธเป็นฟืนเป็นไฟ “ปาณี นอกจากจะฟ้องแล้ว เธอทำอะไรเป็นบ้าง? ถ้าแน่จริงก็จัดการเรื่องของเราสองคนเองสิ ไม่ต้องลากน้าเข้ามาเกี่ยวข้อง”
ปาณีหัวเราะออกมา “อยากใช้วิธีการกระตุ้นเพื่อให้ฉันทำตามที่นายบอกหรอ? ไม่ได้ผลกับฉันหรอก! ฉันจะลากน้านายเข้ามาเกี่ยวด้วย นายจะทำอะไรได้?”
หลังจากพูดประโยคนี้แล้ว ปาณียังเลียนเสียงหัวเราะของผู้หญิงที่ร้ายกาจอีกด้วย
เธอก็ไม่รู้ว่าเป็นเพราะอะไร ก่อนหน้านี้เธอยังเสียใจเรื่องที่เวทัสคบกับติรยาอยู่เลย แต่ตอนนี้เธอกลับรู้สึกว่า ตัวเองก็ไม่ได้สนใจเวทัสมากขนาดนั้น
ถึงขั้นที่หลังจากได้ยินเขาพูดแล้ว มีแรงกระตุ้นที่อยากจะตีเขาให้ตายไปเลย
แต่เรื่องของความรู้สึกก็คงเป็นแบบนี้แหละ!
ตอนรักกันจะทำอะไรก็ได้ แต่พอหมดความรู้สึกแล้ว ต่างฝ่ายก็ต่างรังเกียจกัน
เปรียบเสมือนท่าทีที่เวทัสมีต่อเขาในตอนนี้
ในบางครั้ง เมื่อคิดถึงชื่อเวทัสแล้ว เธอก็ยากที่จะจินตนาการว่าพวกเขาเคยคบกัน
เวทัสหัวเราะอย่างเย็นชา “ปาณี เธอคิดว่าน้าฉันจะชอบเธอหรอ? เธอผิดไปแล้ว! คู่หมั้นของเขาคือนลิน เธอก็เป็นได้แค่ตัวสำรอง! ถ้านลินไม่จากไป เธอคิดว่าจะตกมาถึงเธอหรอ?”
ปาณีตอบว่า “ฉันต้องรู้สิ! เพราะฉะนั้น รอให้นลินกลับมาแล้ว ฉันต้องขอบคุณเขาดีๆสักหน่อย”
แต่เดิมเวทัสเวลาแค่อยากยั่วโมโหเธอ แต่ได้ยินปาณีพูดแบบนี้แล้ว เขาถึงกับหมดคำพูด
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: My Girl ภรรยาตัวน้อยของผม
ก็บอกไปสิว่าพ่อแม่นางนลินมาขอคืนของหมั้น แค่นี้ก็ตบหน้าได้แล้วว่านลินโกหก มันไม่ใช่ว่าสามีไม่รอ แต่มันทิ้งเอง...
ฮื่อออออัพต่อได้ไหมคะพลีสสมสส...