นางบำเรอแสนรัก นิยาย บท 12
หนุ่มชวนกินข้าว
กิจกรรมต้อนรับน้องใหม่ของคณะนิเทศศาสตร์ เป็นอะไรที่เน้นความสนุกสนาน ร้องรำทำเพลง เต้นรำ ไม่มีอะไรที่น่ากลัวหรือเลยเถิด ที่เน้นสุดๆ ก็คือการซ้อมเชียร์ อัณชญาถูกรุ่นพี่ให้สมัครเป็นเชียร์ลีดเดอร์คณะ แต่เธอปฏิเสธ เพราะไม่ถนัดเต้น แต่ขอช่วยดูแลทีมเชียร์หรืออื่นๆ ที่พี่ๆ ต้องการความช่วยเหลือ ซึ่งอัณชญาก็ได้อยู่ฝ่ายจัดหาอาหารและเครื่องดื่ม
เหนื่อยแต่ก็สนุก เธอก็ได้รู้จักเพื่อนใหม่ และรุ่นพี่ที่น่ารักมากมาย
“อัณ คืนนี้พวกพี่จะไปฉลองวันเกิดพี่พีท ที่ผับใกลๆ มอนี่แหละ ไปด้วยกันไหม”
‘พี่มิ้นท์’ หรือมินตรา รุ่นพี่ที่อัณชญาชื่นชอบนิสัยใจคอมากคนหนึ่งเอ่ยชวน
“หนูคงไปไม่ได้ค่ะ ผู้ปกครองหนูห้ามเที่ยวกลางคืน อีกอย่างอายุก็ไม่ถึงด้วย”
“โห เด็กดีใช่ได้เลย ดีแล้วๆ” มินตราพูดแล้วลูบหัวเธออย่างเอ็นดู
“น้องแก้วล่ะ ไปหรือเปล่า” มินตราถามกรแก้ว รุ่นน้องอีกคนที่อัณชญาสนิทด้วย
“หนูอยากไปค่ะ แต่อายุหนูไม่ถึง จะเข้าได้เหรอคะ”
“ผับนั่น พี่พีทเป็นหุ้นส่วนอยู่ เข้าได้แหละ” มินตราเอ่ยถึงรุ่นพี่ที่แสนฮอต เพราะทั้งหล่อและรวย ขับรถหรู ทำเอาเฟรซซี่หลายคนกรี๊ด และอยากสนิทกับเขาหลายคน รวมทั้งกรแก้ว
“งั้นหนูไปค่ะ”
เพราะมีฉลองวันเกิดรุ่นพี่แสนฮอต กิจกรรมเชียร์วันนี้จึงเลิกเร็วเป็นพิเศษ ลุงปานก็มารับเธอเช่นปกติ ทั้งที่บอกลุงปานว่าเธออยากลองกลับเอง นั่งแท็กซี่หรือขึ้นรถไฟฟ้ากลับ แต่ลุงปานบอกว่านายยังไม่อนุญาต
กลับมาถึงห้องพัก เปิดประตูห้องเข้ามากลิ่นอาหารหอมฉุย เพราะนุ่มกำลังตั้งโต๊ะเรียบร้อย ทั้งสองโทร. พูดคุยกันขณะอัณชญาอยู่ในรถแล้ว
“อร่อยมากเลยพี่นุ่ม” อัณชญาตักไส้อั่วที่ป้าหมายส่งมาให้เข้าปาก พลางชมไม่ขาดปาก
“กินที่ไหนก็ไม่อร่อยเท่าของที่บ้าน” จากนั้นก็ตามด้วยแกงฮังเล น้ำพริกหนุ่มกับแคปหมู
ชีวิตแม้จะอยู่ห่างไกลบ้านและครอบครัว ถ้าไม่มีนุ่มมาอยู่ด้วยกัน คงจะเหงาและเคว้างน่าดู แต่ก็ยังคิดถึงบ้านเกิด เป็นห่วงพ่อที่ไม่รู้ว่าเมื่อไรจะหลุดจากการถูกปีศาจการพนันเข้าสิง แต่พลก็รับปากเธอแล้วว่าจะดูแลให้เท่าที่จะสามารถทำได้ และบางอย่างที่โหยหามากที่สุด คืออยากเห็นหน้านาย อยากเจออีกสักครั้ง ก่อนหน้านั้นก็ยังไม่แน่ใจความรู้สึกของตัวเอง ทว่าตอนนี้รู้แน่ชัด
แต่เขาใจดำจัง มาให้เห็นหน้าหน่อยก็ไม่ได้
กินข้าวอิ่มอัณชญารับอาสาล้างจาน และอุปกรณ์ในครัวทุกอย่าง จากนั้นก็อาบน้ำ นั่งดูละครหลังข่าวเป็นเพื่อนนุ่ม ฟังเรื่องการไปเรียนเสริมสวยของอีกฝ่ายที่เรียนได้ถึงสองเดือนแล้ว
“ว่างๆ ก็ตัดผมให้หนูหน่อยนะคะ”
“ตัดทำไม ผมยาวสวยดีแล้ว ดูเป็นสาวขึ้นด้วย”
“ก็อยากตัดผมม้า และเล็มๆ ปลายผมบ้าง”
“ได้เลย วันหยุดพี่จะตัดให้”
ทั้งสองหยุดพูดคุยแค่นั้น เมื่อโทรศัพท์อัณชญาดังขึ้น ไม่ใช่ใครที่ไหน มินตรา รุ่นพี่ที่เธอสนิทด้วยนั่นเอง
[น้องอัณ ไอ้พีทอยากคุยกับน้องน่ะ]
“คุยกับหนูเหรอคะ”
[ใช่]
“อ๋อ ได้ค่ะ” ตอบกลับอย่างงงๆ ปกติเธอก็แทบไม่เคยคุยกับรุ่นพี่สุดฮอตคนนี้เลย เจอหน้าก็ยกมือไหว้ทักทายตามมารยาท ถึงจะเพิ่งรู้จัก แต่พีทดูเป็นผู้ชายนิ่งๆ หยิ่งๆ ตามสไตล์ผู้ชายที่มีครบในแบบผู้หญิงชอบ ทั้งหล่อ รวย รูปร่างดี เรียนเก่ง กีฬาเลิศ
ยิ่งทำให้เธอไม่คิดจะเข้าไปใกล้ชิด หรืออยากสนิทสนมกับเขาเหมือนผู้หญิงคนอื่นๆ
อาจเป็นเพราะใจเธอ ไม่เคยมองเห็นผู้ชายคนไหนน่าใกล้ชิดสนิทสนมเท่ากับชินภพอีกแล้ว
[ฮัลโหลครับ น้องอัณ]
แฮปปี้เบิร์ธเดย์นะคะพี่พีท”
[ขอบคุณครับ ได้ข่าวว่าผู้ปกครองไม่อนุญาตให้เที่ยวกลางคืนเหรอครับ]
“อ๋อ ใช่ค่ะ” มินตราคงจะบอกในเรื่องที่เธอไปงานวันเกิดเขาไม่ได้
[งั้น ผู้ปกครองคงไม่ห้ามกินข้าวด้วยกันเฉยๆ นะครับ พรุ่งนี้พี่จะไปรับกินมื้อเย็นด้วยกันนะครับ]
“เออ คือ อัณไม่สะดวกค่ะ”
[ทำไมไม่สะดวก หรือผู้ปกครองห้ามไปกินข้าวกับคนอื่น]
“คือไม่ใช่ค่ะ แต่ว่าอัณมีนัดกับพี่ที่พักอยู่ด้วยกันแล้วค่ะ” แน่นอนว่านายไม่ได้ห้ามเรื่องนี้ แต่เธอคิดว่าไม่ควรไปมีสัมพันธไมตรีกับชายอื่น ในเมื่อเธอก็ยังมีสถานะนางบำเรอของชินภพอยู่ ถึงจะที่ไม่เคยได้ทำหน้าที่ของตัวเองเลยสักครั้งก็เถอะ
[อ๋อ เป็นแบบนี้นี่เอง งั้นวันมะรืนนี้แล้วกันนะครับ ถ้าหากไม่สะดวกอีก ก็แปลว่ารังเกียจพี่]
“เอ่อ คือไม่ได้รังเกียจพี่พีทนะคะ”
[งั้นก็วันมะรืนเจอกัน สักห้าโมงพี่ไปรับนะ ส่งโลฯ ให้พี่ทางไลน์ได้เลย เดี๋ยวพี่ขออนุญาตทักไลน์นะครับ]
“อ่อ ค่ะ ได้” อัณชญาไม่รู้จะปฏิเสธอย่างไร นอกจากตอบรับจาก
อีกฝ่าย
“มีอะไรทำหน้าเครียดๆ” นุ่มถามขึ้นหลังจากเธอจบการสนทนากับปลายสายแล้ว
“ก็มีคนชวนกินข้าว”
“เพื่อนเหรอ”
“ก็ไม่เชิง”
“หนุ่มๆ สินะ”
“รุ่นพี่ที่คณะค่ะ”
“เขามาจีบเหรอ”
“ไม่รู้เหมือนกันค่ะ”
“เขาเป็นถึงนางเอกชื่อดังนะ จะมาเป็นนางบำเรอนายได้ยังไง นายคบเขาจริงจังหรือเปล่า” อัณชญาสงสัย
“นายไม่เคยคบใครจริงจังหรอก แต่พี่ปลาอาจไม่คิดแค่นางบำเรอ เพราะระดับนั้นคงอยากจะเป็นตัวจริงมากกว่า”
“ถ้านายเป็นแฟนกับพี่ปลาจริงจัง นายคงโละนางบำเรอทิ้งหมดน่ะสิ”
“ทำไม กลัวนายปลดจากตำแหน่งนางบำเรอกำมะลอหรือไง” นุ่มแหย่ แต่อัณชญาทำหน้าเครียด
“หนูไม่อยากได้ตำแหน่งอะไรหรอก แค่อยากอยู่กับนายไปนานๆ เป็นอะไรก็ได้”
“ทำเหมือนทุกวันนี้อัณได้อยู่กับนายจริงๆ งั้นแหละ”
“แต่อย่างน้อยก็ได้ขึ้นชื่อว่าอยู่กับนายไง”
“จ้า แม่หนูน้อยใจเดียวรักเดียว ว่าแต่พี่พีทของอัณหล่อไหม”
“เขาไม่ใช่ของหนูเสียหน่อย แต่พี่พีทก็หล่อแหละ”
“หล่อแหละ อือ ทำเสียงแบบนี้ แปลว่าหล่อสู้นายไม่ได้น่ะสิ”
“ไม่มีใครหล่อสู้นายได้หรอก”
“โอ๊ย ทั้งรักทั้งหลงนายเลยนะ”
“นายดีที่สุดสำหรับหนู” สิ่งที่พูดไม่ได้เกินจริงในความรู้สึกของอัณชญา
“ถ้านายให้เป็นนางบำเรอกำมะลอตลอดชีวิต จะเป็นหรือไง”
“เป็นอะไรก็ได้ ขอให้อยู่กับนายตลอดไป”
“อัณยังเด็ก เดี๋ยวโตอีกหน่อย เจอคนที่หนุ่ม หล่อ และดีกว่านายอาจเปลี่ยนใจจากนายก็ได้”
“ไม่มีทางหรอก” เจอคนหล่อๆ ที่มหาวิทยาลัยหลายคน ก็ไม่ได้รู้สึกอะไร เหมือนที่รู้สึกกับนาย
“จะรอดู เพราะอีกหน่อย นายก็แก่ และไม่หล่อ ไม่เท่เหมือนเดิมแล้ว”
“ก็รอดูไปสิ” อัณชญาพูดอย่างมั่นใจ ว่าวันเวลาจะเปลี่ยนไปอย่างไร เธอก็ไม่มีวันเปลี่ยนใจจากนาย
“หยุดพูดถึงนาย และเราไปเลือกชุดสำหรับไปดินเนอร์กับพี่พีทของอัณดีกว่า เดี๋ยวพรุ่งนี้พี่จะแต่งหน้าทำผมให้อัณสุดฝีมือเลย”
“ไม่เป็นไรหรอก แต่งตัวธรรมดานี่แหละ และหนูไม่แต่งหน้าด้วย”
“ไม่ได้ อุตส่าห์ไปกินข้าวกับหนุ่มฮอตทั้งที ต้องจัดเต็ม ที่สำคัญพี่อยากลองวิชาที่เรียนมา”
“งั้นก็ได้ แต่ไม่เอาแบบแซ่บนะ”
“ไม่แซ่บหรอก เอาแค่สวยน่ารัก ใสๆ ก็พอ” นุ่มบอกเป็นมั่นเป็นเหมาะ อัณชญาจึงพยักหน้ารับด้วยความเชื่อใจเช่นกัน
:::::::::::::::::::::::
ประวัติการอ่าน
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: นางบำเรอแสนรัก