นางบำเรอแสนรัก นิยาย บท 8

จะเป็นเด็กดีของนาย

อัณชญาเดินออกจากห้องสอบพร้อมกับแตงกวาด้วยความโล่งใจ เพราะเป็นการสอบครั้งสุดท้ายในชีวิตเด็กมัธยมของทั้งสอง จากนั้นก็นอนรอผลสอบ และผลแอดมิดชั่นที่เธอเลือกไว้ถึงห้าอันดับ ทั้งในมหาวิทยาลัยในตัวจังหวัดและในกรุงเทพฯ ส่วนในกรุงเทพฯ ไม่คิดว่าจะติด เพราะเป็นมหาวิทยาลัยอันดับต้นๆ ของเมืองไทย หรือถ้าสอบติดก็ไม่รู้จะได้ไปเรียนไหม ทุกอย่างขึ้นกับชินภพ เพราะเธอเป็นคนของเขาไปแล้ว ถึงจะอยู่ในตำแหน่งนางบำเรอที่ยังไม่ได้ปฏิบัติหน้าที่ก็เถอะ

“ฉลองสอบเสร็จ กินหมูทะกันไหม” แตงกวาชวน

“เอาสิ แต่ขอโทร. บอกน้าพลก่อนนะ”

เธอขออนุญาตน้าชายเรียบร้อย ซึ่งอีกฝ่ายกำชับ ห้ามกลับเกินสองทุ่ม และอัณชญาก็รับปากเป็นมั่นเหมาะ แต่ขณะเดินพ้นบริเวณโรงเรียนมาเล็กน้อย

“อัณ!”

เสียงเรียกที่แสนคุ้นหูนั้นทำให้เธอหันขวับไปมองด้วยสีหน้าหวาดหวั่น

“อัณ สบายดีนะ พ่อคิดถึงลูกมากๆ เลย” อาทิตย์โผกอดลูกสาว โดยไม่สนใจท่าทีหวาดๆ ของคนเป็นลูก เพราะเมื่อใดที่พ่อพูดจาไพเราะกับเธอแบบนี้ มันผิดปกติ บ่งบอกว่าอีกฝ่ายต้องการบางอย่างจากเธอ ไม่ต่างจากตอนที่เกลี้ยกล่อมพาเธอมาขายให้ชินภพ แต่ตอนนั้นเธอยอม เพราะพ่อขู่ว่าจะขายให้ไอ้เสี่ยโต หากไม่ไปด้วย ซึ่งอัณชญาเลือกชินภพมากกว่าไอ้เสี่ยโตอยู่แล้ว เพราะอย่างไรน้าพลก็เป็นลูกน้องคนสนิทของเขา การันตีว่าชินภพเป็นคนดี มีธุรกิจที่ถูกกฎหมาย ไม่เหมือนไอ้เสี่ยโต มีแต่ธุรกิจสีเทาไปถึงดำก็ว่าได้

“พ่อ มาได้ไง” อัณชญาผลักพ่อออกห่าง เพราะทั้งหวาดระแวง และเหม็นเหล้าด้วย

“ก็พ่อคิดถึงลูกไง”

“กวาไปรอเราที่ร้านก่อนนะ” อัณชญาหันไปบอกเพื่อนที่ยืนมองเธอกับพ่ออยู่

“อือ” แตงกวาขานรับ แล้วเดินไปยังร้านหมูกระทะที่อยู่ไม่ไกลจากหน้าโรงเรียน

อัณชญาหันมาทางพ่ออีกครั้ง

“พ่อเป็นไงบ้างล่ะ”

“ก็ไม่ค่อยดีนัก”

“ทำไมไม่ดีล่ะ พ่อได้เงินไปตั้งหลายแสนนะ”

“ตอนนี้มันก็หมดแล้ว”

“พ่อ!” เธอร้องอย่างตกใจที่เงินหกแสนหมดไปภายในเวลาสามสี่เดือนเท่านั้น มีเท่าไหร่ก็ไม่พอสำหรับคนที่ถูกผีการพนันเข้าสิง คิดแล้วก็กลุ้ม เพราะไม่รู้ว่าเมื่อไรพ่อจะคิดได้ว่าการพนันไม่เคยทำให้ใครร่ำรวย มีแต่เจ้าของบ่อนเท่านั้น

“หนูมีอยู่ไม่มากนะ เพราะต้องเก็บไว้เรียนต่อมหา’ ลัย” เธอพูดแล้วหยิบเงินจากกระเป๋าสตางค์ยื่นให้พ่อ ซึ่งเป็นแบงค์เทาสองใบ

อาทิตย์หยิบไปยัดใส่กระเป๋ากางเกง แล้วเอ่ยกับลูกสาว

“เสี่ยโตบอกว่าจะให้เงินสองล้าน ถ้าลูกไปอยู่กับเขา และเขาจะซื้อบ้าน ซื้อรถให้ลูกด้วย”

“หนูไม่เอา หนูจะอยู่กับคุณภพเท่านั้น!” อัณชญาบอกเสียงแข็ง เพราะรู้จุดประสงค์ที่พ่อมาหาและพูดจไพเราะแบบนี้แล้ว

“แต่อยู่ที่นั่น เป็นแค่นางบำเรอกระจอกๆ เขาเบื่อก็เฉดหัวทิ้ง”

“อยู่ที่ไหน เขาเบื่อเมื่อไหร่ก็เฉดหัวทิ้งทั้งนั้น และพ่อเคยบอกไม่ใช่เหรอว่า หากเสี่ยโตเบื่อ เขาจะส่งหนูเข้าซ่อง”

“แต่ตอนนี้เขารับปากพ่อแล้วว่าจะไม่ส่งอัณเข้าซ่องหรอก เขาจะรับอัณเป็นภรรยา ถ้าอัณทำตัวดี”

“พ่อทำไมทำแบบนี้ ขายหนูให้คุณภพไปแล้วนะ จะขายให้คนอื่นอีกได้ยังไง!”

“ก็เสี่ยโตให้เงินเยอะกว่า เราก็แค่เอาเงินไปคืนคุณภพ เรื่องมันก็จบแล้ว”

“พ่อคิดอะไรง่ายๆ แต่ไม่ว่าเสี่ยโตจะให้เงินมากแค่ไหน หนูก็ไม่ไป หนูรักคุณภพ จะอยู่กับคุณภพ!” พูดจบอัณชญาก็วิ่งหนีไปจากตรงนั้นทันที เพราะกลัวพ่อจะตามมาพูดเรื่องนี้อีก

อัณชญาแอบซ่อนพ่ออยู่ตามร้านต่างๆ อยู่ครู่ใหญ่ กระทั่งเห็นว่าพ่อไม่ได้ตามมาแล้ว จึงเข้าไปหาแตงกวาในร้านหมูกระทะ แต่ก็กินหมูกระทะไปด้วยความไม่สบายใจ

“ร้านนี้ไม่อร่อยเหรอมึง”

“เปล่า อร่อยดี แต่พ่อกูน่ะสิ มาพูดอะไรไม่เข้าท่าว่ะ”

“เขาพูดอะไรล่ะ”

อัณชญาเล่าเรื่องที่พ่อมาคุยกับเธอให้เพื่อนสนิทฟัง

“พ่อมึงกู่ไม่กลับแล้วนะอัณ กูว่าเขาต้องหาทางเอามึงไปประเคนให้เสี่ยโต เพราะอยากได้เงินจากเสี่ยโตแน่ๆ ไอ้เวรนั่นก็ดันเสนอเงินให้ซะเยอะเลยนะ”

“ทำไมพ่อเปลี่ยนไปแบบนี้ ตอนแรกเขาก็ไม่คิดจะขายกูให้เสี่ยโต เพราะเขากลัวว่าถ้ามันเบื่อ กูจะถูกส่งซ่อง แต่ดูเหมือนตอนนี้เขาไม่ได้สนใจอะไรแล้ว นอกจากเงิน”

“ที่นายซื้อมึงไว้ เขาก็เวทนากลัวพ่อมึงขายให้ไอ้เสี่ยโต เพราะงั้นเรื่องที่นายจะขายมึงคืนให้พ่อมึงน่ะ เลิกคิด นายไม่ใช่คนใจดำแบบนั้นเสียหน่อย”

“แต่หนูก็ทำอะไรให้เขาไม่พอใจเยอะมากเลย” เธอยังไม่คลายวิตก

“เออ รู้ตัวก็ดีแล้ว จะได้ทำตัวเป็นเด็กดี นายให้ทำอะไรก็ทำไป”

“ถ้านายไม่ส่งหนูคืนให้พ่อ หนูยินดีทำทุกอย่างที่นายบอก”

“ดีมาก ตอนนี้สอบเสร็จแล้วใช่ไหม”

“ค่ะ รอแค่ผลสอบ กับลุ้นผลสอบเข้ามหา’ ลัยค่ะ”

“คิดว่าจะติดสักที่ไหม”

“ติดแน่นอนค่ะ อย่างน้อยก็มหา’ ลัยในตัวจังหวัด”

“อย่าโม้นะ”

“ไม่โม้หรอก น้าพลก็รู้ว่าหนูตั้งใจเรียนมาตลอด” เพราะเกิดมาในครอบครัวยากจน แม่ก็เสียชีวิตตั้งแต่เธอเรียนชั้นมัธยมต้น ชีวิตครอบครัวที่ยากจนอยู่แล้วก็ยิ่งลำบาก เพราะที่ผ่านมาแม่เป็นเสาหลักครอบครัว เพราะพ่อก็ทำงานที่ไหนได้ไม่นานก็ถูกไล่ออกตลอด ก็มีน้าพลที่ช่วยเหลือบ้าง

อัณชญาคิดว่าการตั้งใจเรียนคือหนทางจะทำให้ชีวิตดีขึ้น เธออยากเรียนจบมหาวิทยาลัย เพื่อจะได้หางานดีๆ ที่เงินเดือนพอเลี้ยงตัวเองกับพ่อได้ ก่อนหน้านั้นเธอมืดแปดด้านที่จะหาเงินเรียน หรือเพียงพอสำหรับค่าใช้จ่ายส่วนตัว คิดว่าจบมัธยมปลายแล้วจะทำงานพาร์ทไทม์สำหรับค่าใช้จ่ายส่วนตัว ส่วนค่าเทอมนั้นจะกู้กยศ. ทว่าตอนนี้เธอได้เงินเดือนจากชินภพ มากพอจะจ่ายค่าเรียนและค่าใช้จ่ายส่วนตัวได้ แต่อย่างไรเธอก็ต้องประหยัด เพราะไม่รู้ว่าจะได้อยู่ในความดูแลของชินภพนานแค่ไหน

ตำแหน่งนางบำเรอ เธอถามนุ่มมาแล้ว อยู่นานสุดแค่สามปี เพราะนายเบื่อ ก็หาคนใหม่มาแทนที่ได้

แต่เธอนั้นนอกจากเป็นได้แค่นางบำเรอที่ยังไม่ได้ใช้งาน นายจะเบื่อหรือไม่เบื่อก็ไม่รู้ว่าจะขึ้นอยู่กับอะไร ก็คงความพอใจของเขาล้วนๆ

แต่น้าพลบอก ถ้าเธอเป็นเด็กดี เชื่อฟังเขา ชินภพก็ไม่ขายเธอคืนพ่อกับไอ้เสี่ยโต

อัณชญาจะเชื่อฟัง และเป็นเด็กดีของนาย

แต่เศร้าจัง คำสั่งนายคือ...เธอห้ามเอาหน้าไปให้เขาเห็นนี่สิ

:::::::::::::::::::::::::