นางบำเรอ BAD GUY 20+ นิยาย บท 27

วันต่อมา…

ฉันตื่นขึ้นมาข้างกายว่างเปล่า ทั้งที่เมื่อคืนคุณเหนือเขาอุ้มฉันมาทำเรื่องอย่างว่าต่อในห้อง และหลังจากเสร็จบทกามฉันก็หลับไปไม่รู้เรื่องอะไรเลย ไม่รู้แม้กระทั่งว่าคุณเหนือกลับห้องของเขาไปตั้งแต่เมื่อไหร่

แกร็ก! ยังไม่ทันที่ฉันจะได้ลุกจากเตียง ประตูห้องก็ถูกเปิดเข้ามาก่อนที่น้ำเสียงทุ้มต่ำจะออกคำสั่ง

“ลุกขึ้นไปอาบน้ำแต่งตัว วันนี้เธอต้องไปทำธุระกับฉัน”

“แต่รินต้องไปหาน้องที่…”

“เธอได้ไปแน่ แต่หลังจากที่ธุระของฉันเสร็จแล้ว” คุณเหนือเดินมาหยุดข้างๆ กับเตียงนอน จากนั้นเขาก็โน้มตัวลงมาใช้สองมือวางค้ำไว้ระหว่างแก้มซ้ายและขวาของฉัน

สายตาคมกริบจ้องมองใบหน้าฉันอย่างจริงจัง แล้วพูดขึ้น “อย่าคิดว่าเธอจะได้ไปที่โรงพยาบาลนั่นคนเดียวอีก”

ฉันได้แต่นอนตัวแข็งทื่นไม่กล้าพูดเถียงอะไรเมื่อเห็นสีหน้าที่จริงจังของคนด้านบน

คุณเหนือหยัดตัวตรง จากนั้นเขาก็หันหลังให้ฉันเดินออกไปจากห้อง ให้หลังจากที่คุณเหนือเดินไปแล้ว ฉันจึงรีบลุกขึ้นอาบน้ำและเตรียมตัวเพราะหากชักช้าอาจจะเจอดุได้

เมื่อทำธุระเสร็จแล้วคุณเหนือก็ขับรถพาฉันมาทำธุระของเขา ซึ่งฉันก็ไม่รู้ว่าเขาจะพาฉันไปที่ไหน เพราะฉันไม่คุ้นชินกับต่างประเทศ นี่เป็นครั้งแรกที่ฉันเคยมา และทุกอย่างมันก็ทำให้ฉันแปลกตาไม่น้อย

ฉันมองออกมาด้านนอกกระจกรถ มองสิ่งที่ไม่เคยเห็นอย่างตื่นเต้น

“สวยจังเลยนะคะ” ฉันพูดขึ้น แต่ก็ไร้เสียงตอบรับจากคุณเหนือ ทำให้ฉันเงียบไม่ได้พูดอะไรต่อเพราะคิดไปเองว่าเขาอาจจะรำคาญท่าทางของฉันอยู่ก็ได้

นั่งรถมาประมาณชั่วโมงกว่าได้ คุณเหนือก็พาฉันมายังตึกแห่งหนึ่ง เป็นตึกสูง ด้านในถูกตกแต่งหรูหรา ราคาเข้าพักที่นี่คงจะแพงมากแน่ๆ

เมื่อเดินเข้ามาด้านในฉันก็เห็นว่าพนักงานส่วนมากจะเป็นคนไทย และทุกคนก็ยกมือไหว้คุณเหนือและเรียกเขาว่าท่านประธาน นั่นหมายความว่าเขาเป็นเจ้าของโรงแรมแห่งนี้

เมื่อคิดได้แบบนั้น ขนทั้งร่างกายของฉันมันก็ลุกซู่ เพราะไม่คิดว่าเขาจะมีธุรกิจโรงแรมที่นี่ แถมยังใหญ่โตไม่ธรรมดาเลยนะ

พอฉันรู้แล้วว่าโรงแรมแห่งนี้เป็นของคุณเหนือ ฉันจึงเลือกที่จะเดินตามหลังเขาแบบทิ้งระยะห่าง เพราะกลัวว่าจะถูกพนักงานคนอื่นเอาไปนินทาอย่างที่ไทย

คุณเหนือพาฉันขึ้นลิฟต์มายังชั้นบนสุดของโรงแรม ก่อนจะเดินนำมาหยุดที่หน้าห้องๆ หนึ่ง แล้วกดรหัสปลดล็อกประตู

ด้านในห้องมันใหญ่โตมโหฬารมากๆ แถมมองออกไปตรงกระจกบานใหญ่ก็เห็นวิวรอบๆ ที่สวยจนฉันถึงกับต้องอ้าปากค้าง

“โรงแรมนี้เพิ่งสร้างเสร็จปีที่แล้ว” คุณเหนือพูดขึ้นมา

“คุณเหนือเป็นเจ้าของที่นี่หรอคะ” ฉันถามอย่างกล้าๆ กลัวๆ เพราะคุณเหนือไม่ชอบให้ยุ่งเรื่องส่วนตัว การที่ฉันตั้งคำถามแบบนี้อาจจะทำให้เขาไม่พอใจ

“ใช่ ฉันเป็นเจ้าของที่นี่”

ฉันตัดสินใจขัดคำสั่ง โดยการเปิดประตูออกไปจากห้อง เพราะรู้สึกเบื่อหากต้องรออยู่แบบนี้ อีกอย่างออกมาแค่แป๊บเดียวคงไม่ถูกจับได้

ฉันเดินดูอะไรไปเรื่อย ทุกอย่างมันเพลินตาไปหมด และฉันก็เดินเพลินไปหน่อย พอหันกลับไปถึงได้รู้ว่าตัวเองเดินมาไกลพอสมควร จึงจะเดินกลับไปที่ห้องเพราะกลัวจะถูกจับได้

แต่ก่อนที่จะเดินกลับ สายตาของฉันดันเหลือบเห็นบันไดตรงขวามือ มันมีทางให้ขึ้นไป แต่นี่มันชั้นบนสุดแล้วไม่ใช่หรือไง ทำไมถึงมีทางขึ้นไปชั้นบนอีก ฉันจึงลังเลว่าจะกลับห้อง หรือจะขึ้นไปดูว่าบนนั้นมีอะไร

และฉันก็ห้ามความอยากรู้อยากเห็นของตัวเองไม่ได้ เลือกที่จะเดินขึ้นบันไดนั้นไปเพื่อดูว่าด้านบนมีอะไร

เมื่อขึ้นมาแล้วฉันก็ต้องตกใจกับภาพที่เห็น มีผู้หญิงมากมายยืนอยู่ในตู้กระจก พวกเธอสวมใส่ชุดชันในเพียงเท่านั้น และมีผู้ชายเดินเลือกชมผู้หญิงที่อยู่ในตู้กระจกนั้น บางคนก็ควงกันเดินไปในสักแห่ง

“นะ นี่มันอะไรกัน” เมื่อได้เห็นภาพตรงหน้า ขาฉันมันก็แข็งจนก้าวไม่ออก และกำลังตกใจสุดขีด

“เฮ้!”

หมับ! แขนของฉันถูกกระชากอย่างแรง และคนที่มากระชากแขนฉันเขาเป็นชาวต่างชาติเขาพูดภาษาอังกฤษซึ่งฉันฟังไม่ค่อยรู้เรื่องเพราะไม่เก่งแถมเขายังพูดเร็ว แต่ดูจากสีหน้าเหมือนเขาจะกำลังต่อว่าฉันอยู่

“คะ คุณคะ จะพาฉันไปไหน” ฉันพูดออกไปเป็นภาษาไทยอย่างตกใจเมื่อจู่ๆ ก็ถูกชายคนนี้ลากตัวไปไหนสักที่ แถมเขายังไม่ฟังอะไรเลยอีกด้วย ก็นั่นแหละฉันฟังเขาไม่รู้เรื่อง เขาก็คงจะฟังฉันไม่รู้เรื่อง

ในตอนนี้ฉันเริ่มกลัวจนสั่นไปทั้งตัวแล้ว…