นางบำเรอ BAD GUY 20+ นิยาย บท 29

หากว่าฉันไม่ยอมตอบคำถาม คงต้องถูกบีบคอจนตายแน่ๆ เมื่อคิดได้แบบนั้นฉันจึงค่อยๆ ขยับริมฝีปากที่สั่นเทาตอบ

“ระ รินเห็นว่าคุณเหนือออกมานานมากแล้ว เลยเดินออกมาจากห้อง ตะ แต่รินไม่ได้ตั้งใจ รินแค่เห็นประตูเปิดเลยเดินขึ้นมาชั้นบน…” ด้วยความกลัวทำให้ฉันพูดอะไรออกไปแบบไม่ค่อยรู้เรื่องเท่าไหร่

“เธอเห็นอะไร ?” คุณเหนือถามเสียงเย็น น้ำเสียงของเขามันทำให้อุณหภูมิในร่างกายของฉันลดฮวบลงในทันที

“……” ฉันจะตอบว่าอะไรดี ถ้าตอบว่าไม่เห็นเขาจะเชื่อหรือเปล่า แล้วถ้าตอบในสิ่งที่เห็นล่ะ

ในตอนนี้ไม่ว่าจะตอบคำไหนฉันก็กลัวทั้งนั้น

“ฉันถามว่าเธอเห็นอะไร วาริน”

“มะ ไม่เห็นอะไรเลยค่ะ” ฉันตอบคำตอบโง่ๆ ออกไป และแน่นอน ดูจากสายตาของคุณเหนือก็คงจะไม่เชื่อคำพูดของฉันอยู่แล้ว ฉันจึงหลบสายตาของเขา

“…ฉันรู้ว่าเธอกำลังโกหก”

คุณเหนือปล่อยปลายคางของฉันให้เป็นอิสระ จากนั้นเขาก็เดินไปนั่งลงบนโซฟาตัวใหญ่

“ฉันให้โอกาสเธอตอบอีกครั้ง” สายตาคมกริบจ้องมองใบหน้าของฉันอย่างไม่ละสายตา “เธอเห็นอะไร ?”

เมื่อรู้แล้วว่าคำโกหกไม่เป็นผล ฉันจึงเลือกตอบความจริง “หะ เห็นผู้หญิง กะ กับผู้ชาย”

ฉันค่อยๆ เม้มปากแน่น เมื่อคำตอบของฉันทำให้คุณเหนือเงียบ ท่าทาง สายตา สีหน้าของเขามันช่างน่ากลัว

“คุณเหนือ….”

“เห็นแล้วเธอรู้สึกยังไง ?” คุณเหนือถามขัดขึ้นมาก่อนที่ฉันจะพูดจบ

“กะ กลัวค่ะ”

“กลัวฉัน ?”

คุณเหนือเลิกคิ้วขึ้นถาม เขายังไม่รู้ตัวอีกหรือไงว่าตัวเองน่ากลัวมากขนาดไหน

“คิดว่าฉันจะจับเธอขายให้ผู้ชายพวกนั้นหรือไง”

“……” ใช่ฉันคิดแบบนั้น

“แต่ก็ไม่แน่ ถ้าเธอขัดใจฉันบ่อยๆ อาจจะได้ไปยืนอยู่ในตู้ร่วมกับผู้หญิงพวกนั้นก็ได้”

“คะ คุณเหนือ…”

“มันเป็นธุรกิจของฉัน” ยังไม่ทันที่ฉันจะถามอะไรคุณเหนือก็พูดขึ้นมาสะก่อน “รู้มั้ยว่าถ้าไม่ใช่ฉันที่เขามาในห้องนี้ แต่เป็นคนอื่น เธอจะโดนอะไร”

“……” ฉันได้แต่เงียบ เพราะไม่รู้ว่าจะตอบไปยังไง

“แค่ให้รออยู่ในห้องมันยากนักหรือไง” คุณเหนือมองหน้าฉันด้วยสายตาที่ดุดัน

“รินขอโทษค่ะ”

มีอะไรอีกมากมายที่ฉันอยากจะถามเขา แต่ก็ไม่มีความกล้ามากพอที่จะถาม

คุณเหนือลุกขึ้นจากโซฟาตัวที่เขานั่ง จากนั้นก็เดินผ่านหน้าฉันไปเปิดประตูห้อง

“ถ้าอยากจะกลับก็ตามฉันมา”

พอได้ยินแบบนั้นฉันจึงรีบเดินตามแผ่นหลังของคุณเหนือออกมาจากห้องทันที

คุณเหนือไม่ได้พาฉันเดินไปทางที่ฉันเห็นผู้หญิง ผู้ชาย เดินกันให้ควักในตอนแรก เขาพาฉันเดินออกมาอีกทาง ซึ่งไม่มีใครสักคนที่เดินมาทางนี้ ตรงหน้ามีลิฟต์ เมื่อเข้ามาในลิฟต์แล้วคุณเหนือก็กดลงมายังชั้นที่สอง เมื่อประตูถูกเปิดออกก็เห็นกับลานจอดรอด

“วันนี้คงไปเยี่ยมน้องเธอที่โรงพยาบาลไม่ทัน ไว้ค่อยไปพรุ่งนี้แล้วกัน”

“ทะ ทำไมล่ะคะ”

“ทุ่มกว่าแล้ว หมอที่ไหนจะให้เยี่ยม”

“อยากรู้จักฉันมากกว่านี้มั้ย ?”

มือหนาจับปลายคางของฉันให้เงยขึ้นมาสบตากับตัวเอง

“รินอยากรู้จักคุณเหนือ แค่ที่คุณเหนืออยากให้รินรู้ค่ะ”

“เธอคือผู้หญิงคนแรกที่ตอบแบบนี้” ริมฝีปากหนากดทับลงมาบนริมฝีปากของฉันอย่างแผ่วเบา มันไม่ใช่การจูบที่เร่าร้อน แต่กลับเป็นจูบที่นุ่มนวลจนฉันเคลิบเคลิ้ม

เพียงไม่นานคุณเหนือก็ผละริมฝีปากออกไป แล้วจ้องมองใบหน้าของฉันอยู่อย่างนั้น

“ถ้าฉันบอกว่าอยากให้เธอรู้จักตัวตนของฉันมากกว่านี้ เธอพร้อมหรือเปล่า ?”

“…..” ฉันไม่รู้ว่าทำไม ทำไมจู่ๆ คุณเหนือถึงถามอะไรแบบนี้ออกมา เขากำลังคิดอะไรอยู่ สายตาคู่นั้นที่มองฉันอยู่มันเปลี่ยนไป เขากำลังเล่นกับความรู้สึกของฉันอยู่หรือเปล่า

“คุณเหนือเคยถามผู้หญิงคนอื่นแบบนี้หรือเปล่าคะ”

คุณเหนือส่ายหน้าไปมาแทนคำตอบ เราทั้งคู่จ้องหน้ากัน มันเหมือนมีอะไรบางอย่างที่สะกดให้ฉันมองแค่เขา

“ทำไมถึงเป็นรินล่ะคะ”

“เพราะเธอไม่เหมือนใคร…”

“รินไม่เหมือนใคร ยังไงหรอคะ”

“ความรู้สึกของฉันมันเลือกเธอ”

ฉันสะตั้นกับคำตอบของผู้ชายตรงหน้า สิ้นสุดคำพูดนั้นหัวใจดวงน้อยมันก็พลันเต้นรัวๆ รางกับว่ากำลังมีคนจับมันเขย่าแรงๆ

ฉันไม่ได้อยากหวั่นไหวไปมากกว่านี้ แต่ทำไมกัน ทำไมเขาถึงชอบพูดอะไรที่ทำให้หัวใจของฉันมันเต้นแรง

“ระ รินอยากกลับคอนโดแล้วค่ะ” ฉันใช้มือดันแผงอกแกร่งให้ออกห่าง แต่คนด้านบนกลับโน้มใบหน้าลงมาใกล้ๆ แล้วพูดบอกแบบกระซิบ “…ฉันอยากทำกับเธอในรถ”