นางบำเรอ BAD GUY 20+ นิยาย บท 75

พอฉันพูดไปว่าอยากจะจบคุณเหนือก็เงียบ เขาเงียบไปพร้อมกับพ่นลมหายใจออกมาแรงๆ แน่กลับก้มลงหยิบกระเป๋าเดินทางของฉันใส่ในรถ

“เอากระเป๋ารินมานี่นะ!!” ฉันพยายามจะยื้อแย่งแต่ถูกคุณเหนือกันไว้

หลังจากที่จัดการเอากระเป๋าของฉันใส่รถเสร็จแล้ว คุณเหนือก็ลากฉันมาที่ประตูรถ “รินไม่ไป!!”

ฉันทั้งดิ้นแล้วก็โวยวายบอกว่าไม่ไป ยังไงก็ไม่ยอมไปกับเขาเด็ดขาด แต่ในที่สุดร่างของฉันก็ถูกคุณเหนือจับยัดเข้ามาในรถจนได้

เมื่อคุณเหนือเข้ามานั่งด้านในรถเขาก็สตาร์ทแล้วขับออกไปจากคอนโด ซึ่งฉันเองก็ไม่รู้ว่าจะพาไปที่ไหน ถ้าให้เดาคงจะเป็นที่บ้าน

ในตอนนี้ฉันเลิกโวยวาย เอาแต่นั่งสงบนิ่ง แต่ในใจกลับรู้สึกเจ็บปวดและทรมาน แผลที่ถูกกรีดลึกในใจมันเป็นแผลสดอยู่ ทำไมคุณเหนือถึงไม่ให้เวลาฉันได้ทำใจบ้าง ในเมื่อฉันพูดไปแล้วว่าอยากจะจบ

ถึงฉันจะเงียบแต่ก็ไม่ได้หมายความว่าฉันจะยอมทนอยู่ ตอนนี้แค่ไม่รู้จะทำยังไงถึงจะหนีไปจากผู้ชายคนนี้ได้ ฉันอยากมีเงินมากพอจะเอามาให้เขา เผื่อว่าเขาจะเอาเงินมาอ้างเพื่อให้ฉันอยู่

คุณเหนือพาฉันมาที่บ้านจริงๆ เมื่อรถหรูจอดสนิทเขาก็ลงจากรถแล้วมาเปิดประตูให้กับฉัน

“ลงมา ฉันต้องเคลียร์กับเธอให้รู้เรื่อง”

ฉันยอมลงจากรถแต่โดยดีก่อนจะสับขาเดินนำเขาเข้าไปในบ้าน ในเมื่อมาถึงที่นี่แล้วจะให้ขัดอะไรได้

#ภายในห้องนอนของคุณเหนือ

“เธอคิดจะหนีฉันไปไหน ?” นี่คือคำถามแรกของคุณเหนือเมื่อประตูห้องถูกปิดลง

“ไปที่ไหนก็ได้ที่ไม่ต้องเจอหน้าคุณเหนืออีก”

“คิดว่าเธอจะทำแบบนั้นได้หรือไง คิดว่าจะหนีฉันพ้นหรือไง” คุณเหนือถามเสียงดัง ใช่! ฉันรู้ว่าไม่สามารถหนีเขาพ้นได้ แต่จะให้ฉันทนอยู่เฉยๆ ทำเหมือนไม่มีอะไรเหิดขึ้นหรือไง

“เรื่องน้องสาวเธอมันไม่มีอะไรทั้งนั้น ฉันไม่เคยคิดเรื่องต่ำๆ แบบนั้น”

“แล้วที่รินเห็นล่ะคะ รินเห็นว่าคุณเหนือกำลัง…” พอจะพูดถึงน้ำเสียงของฉันมันก็สั่นเครือจนไม่อาจจะพูดต่อได้

“ฉันบอกไปแล้วไง ฉันคิดว่าเป็นเธอ”

“ไหนบอกว่าจำกลิ่นของรินได้ไงคะ หรือเมาจนขาดสติ แต่ก็คงไม่ใช่ถ้าเกิดคุณเหนือเมาของไม่ขึ้นค่อมแถมยังทำนาลินคอแดงเป็นจ้ำหลายจุดขนาดนั้น อึก~”

ทั้งที่ไม่อยากจะพูดถึงแท้ๆ แต่ในที่สุดก็ต้องพูดออกมา แล้วฉันก็ต้องร้องไห้ออกมาอีกครั้งอย่างอดกลั้น

“ใช่ฉันจำกลิ่นของเธอได้ คืนนั้นกลิ่นของน้องสาวเธอก็เหมือน….”

“หยุดแก้ตัวได้แล้วค่ะ!!! อึก~”

“ทำไมวะริน!!”

หมับ! คุณเหนือคว้ามือมากระชากแขนฉันอย่างแรง ถึงเขาจะทำฉันเจ็บ แต่มันก็ไม่เท่ากับความรู้สึกของฉันในตอนนี้หรอก

“ทำไมเธอถึงไม่เชื่อใจฉัน!!” คุณเหนือตวาดถาม เขาเอาแต่ถามว่าทำไมฉันถึงไม่เชื่อใจ ทั้งที่เขาเองนั่นแหละที่เป็นคนทำความเชื่อใจที่ฉันมีให้พังไปหมดแล้ว

“พะ พอแล้วค่ะ อึก~ รินไม่อยากเป็นแฟนคุณเหนือแล้ว รินไม่อยากรักคุณเหนืออีกแล้ว อึก~” ฉันบอกออกไปด้วยความเจ็บปวด พยายามแกะมือของเขาออก แต่คุณเหนือก็ยิ่งกำแน่นจนมันเกิดรอยแดง

“ฉันไม่เลิก!! มันไม่ได้มีอะไรทั้งนั้น”

“แต่นาลินพูด เธอบอกมาแบบนั้นจะให้รินเชื่อใจคุณเหนืออีกครั้งได้ยังไงคะ”

“เธอก็รู้ว่าน้องสาวของเธออยากได้ฉันเป็นผัวจนตัวสั่น!!”

“อึก~ หยุดพูดได้แล้ว รินไม่อยากฟังอะไรทั้งนั้น” ฉันสะบัดมือแรงๆ จนในที่สุดมือก็หลุดขากมือของคุณเหนือ

จากนั้นฉันก็รีบตรงไปที่ประตู แต่มือยังไม่มันจะเอื้อมถึงลูกบิด คุณเหนือก็คว้ามือมาโอบกอดฉันไว้แน่น

“…ฉันไม่เลิก ไม่ยอมเลิกกับเธอเด็ดขาด”

“อึก~” มันคือความเจ็บปวดที่ทรมานที่สุด ฉันรักเขา ฉันไม่อยากให้เรื่องมันเป็นแบบนี้ แต่มันก็ไม่ต้องการจะสานต่อแล้วเหมือนกัน

วันนี้ต่อให้คุณเหนือรั้งฉันยังไง ต่อให้ฉันจะยังรักเขาอยู่เต็มหัวใจ แต่สิ่งเดียวจากคำตอบของฉันคือฉันต้องการจะหยุดความสัมพันธ์เอาไว้แค่นี้

“ฉันรักเธอแล้ว เธอจะทิ้งฉันง่ายๆ แบบนี้หรือไง”

“มันก็เหมือนกับที่คุณเหนือขึ้นคร่อมน้องสาวรินง่ายๆ แบบนั้นไงคะ”

ฉันพยายามหยุดร้อง แล้วบอกกับคุณเหนือด้วยน้ำเสียงที่สั่นเทา “รินขอเวลาหน่อยนะคะ เงินที่คุณเหนือให้รินจะหามาใช้ให้หมด”

“ฉันไม่เอาอะไรทั้งนั้น ฉันต้องการแค่เธอ”

“มันจบแล้วค่ะ จบแล้วจริงๆ ปล่อยรินไปเถอะนะคะ” ฉันดิ้นหนีจากคุณเหนือเหมือนคนที่กำลังจะหมดแรง ความเจ็บปวดมันทำให้ฉันหมดแรงจริงๆ

“ฉันจะไม่ยอมเสียเธอไป เพราะเรื่องที่ฉันไม่ได้ทำแน่วาริน”

คุณเหนือยืนยันเสียงแข็ง เขาพูดเสมอว่าไม่ได้ทำ แต่ฉันไม่อาจจะเชื่อคำพูดนั้นได้ ความรู้สึกที่มันเสียไปแล้วก็ยากที่จะเอากลับมา ต่อไปนี้ถ้ายังฝืนอยู่ด้วยกัน ถ้าเขาไม่ยอมปล่อยฉันไปจริงๆ ฉันคงไม่มีความสุข

แล้วยังไงถ้าสักวันหนึ่งคุณเหนือเอานาลินเข้ามาอยู่ที่บ้าน จะต้องอยู่กันสามคนอย่างที่นาลินว่าหรือไง

แล้วใครล่ะที่เจ็บปวดที่สุด ถ้าไม่ใช่ฉัน….

“รินยังยืนยันคำเดิม ตอนนี้เราไม่ได้เป็นอะไรกันแล้วค่ะ คุณเหนืออยากจะทำอะไรก็ไม่ต้องมาคิดถึงความรู้สึกของรินอีก”

สิ้นสุดคำพูดของฉัน คุณเหนือก็เหวี่ยงร่างฉันลงบนเตียง

“คะ….คุณเหนือ” ฉันใช้มือดันอกแกร่งไว้เมื่อคุณเหนือคร่อมขึ้นมาบนตัว

“ฉันต้องทำยังไงเธอถึงจะยอม ต้องทำยังไงเธอถึงจะอยู่กับฉัน ฉันต้องทำยังไงวาริน…” ดวงตาของคุณเหนือมันแดงกล่ำคล้ายกับคนที่กำลังกลั้นสะอื้นไว้

“จะให้รินอยู่อย่างมีความสุขได้ยังไงคะ ในเมื่อคุณเหนือคือคนที่ทำให้รินเจ็บ”

ใบหน้าของคุณเหนือค่อยๆ โน้มลงมาใกล้ๆ กับใบหน้าของฉัน และสิ่งที่ฉันเลือกทำคือเบือนหน้าหนีเขา

คุณเหนือพ่นลมหายใจออกมาแรงๆ เขาลุกขึ้นไปจากตัวของฉัน จากนั้นก็อาละวาดพังข้าวของภายในห้อง

ฉันค่อยๆ ลุกขึ้นนั่งและเห็นว่าตอนนี้อารมณ์ของคุณเหนือมันบ้าคลั่งมากขนาดไหน แม้แต่ฉันเองยังรู้สึกกลัวเขามากๆ

“เธอต้องอยู่กับฉันวาริน!!”

คุณเหนือหันมาบอกจากนั้นเขาก็เดินออกไปจากห้อง ฉันจึงรีบลุกขึ้นวิ่งไปที่ประตูแต่ไม่ทันคุณเหนือออกไปแล้ว แถมเขายังล็อกเอาไว้ทำให้ฉันออกไปไหนไม่ได้

“คุณเหนือปล่อยรินออกไปนะ!!”

“คุณเหนือ!!!”

ฉันตะโกนพูดอยู่นานสองนานแต่ก็ไร้เสียงตอบกลับจึงตัดสินใจเดินกลับมานั่งที่เตียง เขาจะขังฉันไว้แบบนี้ไม่ใจร้ายเกินไปหรือไง

สิ่งที่ฉันเห็นมันเจ็บปวดมากขนาดไหน เคยคิดถึงใจของฉันบ้างหรือเปล่า จะให้แต่ฉันเชื่อในสิ่งที่เขาพูด แล้วสิ่งที่ฉันเห็นล่ะ…

ฉันก้มลงหยิบกระเป๋าสะพายของตัวเองที่หล่นอยู่ตรงพื้นขึ้นมาเพื่อจะเอาโทรศัพท์โทรหาพราว

แต่! สายตาดันมันเห็นกระดาษนามบัตรแผ่นหนึ่งที่อยู่ด้านในกระเป๋าจึงหยิบขึ้นมา ฉันจำได้ว่านามบัตรนี้เป็นของผู้ชายที่ชื่อติณศัตรูของคุณเหนือ

จู่ๆ ก็มีความคิดบางอย่าง ถ้าเกิดฉันโทรไปขอให้เขาช่วย เขาอาจจะพาฉันออกไปจากคุณเหนือได้

ฉันหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาแล้วกดเบอร์ในนามบัตร ก่อนจะกดโทรออกมันรู้สึกชั่งใจอยู่พักใหญ่ แต่เมื่อนึกถึงสิ่งที่เห็น นิ้วของฉันก็กดโทรออกอย่างไม่คิดลังเลอีก