นางบำเรอ BAD GUY 20+ นิยาย บท 78

“นี่คุณเหนือไม่รู้อะไรเลยหรอคะ ?”

ผมพุ่งปรี่เข้ามาประชิดตัวเธอแล้วใช้มือบีบปลายคางของเธอไว้แน่น พร้อมกับจ้องเขม็ง

“อื้อ คะ คุณเหนือ”

“ใครคือคนรักของริน ถ้าเธอคิดจะโกหกฉัน ฉันไม่เอาเธอไว้แน่”

“…….”

“ฉันไม่ได้ขู่ ไม่เชื่อเธอก็โกหกฉันดูสิ ชีวิตของเธอจะได้พังเพราะปาก ฉันช่วยเธอได้ ฉันก็ทำลายเธอได้เหมือนกัน ถ้าเธอไม่ใช่น้องสาวของวารินเมียของฉัน คิดหรือไงว่าฉันจะปล่อยเธอให้มายืนหายใจอยู่แบบนี้!!”

“มะ ไม่มีค่ะ พะ พี่รินไม่มีใครทั้งนั้นค่ะ” นาลินเธอบอกผมด้วยน้ำเสียงที่สั่นเทา ตัวของเธอสั่นระริกๆ เหมือนว่ากำลังกลัวที่ผมพูดเอามากๆ

“แล้วทำไมเธอถึงบอกแบบนั้น ?”

“……”

“ฉันถาม!!”

“หนูอยากให้คุณเหนือหันมาสนใจหนูบ้างนี่คะ”

“ฉันไม่เคยสนใจเธอ ไม่คิดจะสนใจ เธอไม่มีอะไรที่เทียบกับรินได้สักอย่าง หยุดความคิดของเธอแล้วไปบอกรินซะว่าคืนนั้นเธอตั้งใจทำให้รินเข้าใจผิด”

“……”

“เธอไม่ควรทำร้ายพี่สาวมากขนาดนั้น ทั้งที่รู้อยู่เต็มอกว่ารินพยายามช่วยเธอทุกอย่าง แต่กลับเนรคุณ”

“…….”

เธอไม่ได้ตอบอะไร ผมจึงค่อยๆ ปล่อยมีออกจากปลายคาง จากนั้นก็หันหลังแล้วเดินไปขึ้นลิฟต์ลงมาที่ลานจอดรถ

ผมขับรถมาที่บ้านของพราวซึ่งเป็นเพื่อนสนิทของวาริน คิดว่าเธออาจจะอยู่ที่นั่น เพราะคือที่สุดท้ายที่ผมคิดว่าเธอจะมา

ก่อนที่ผมจะลงรถผมได้โทรสั่งให้ลูกน้องคนสนิทไปเช็คกล้องวงจรปิดทุกตัวในบริษัท เพื่อดูว่ารินเธอออกไปไหน

“คุณเหนือ คุณเหนือมาหาใครคะ” นี่คือคำถามแรกที่เพื่อนสนิทของรินถามขึ้นมา หน้าตาเธอดูไม่ได้ตกใจสักเท่าไหร่ที่เห็นผม

“รินอยู่ที่นี่หรือเปล่า”

“ไม่นะคะ รินไม่ได้อยู่ที่นี่ ทำไมคุณเหนือถึงได้มาถามหารินกับพราวหรอคะ ระ หรือว่ารินหายตัวไป”

“ขอฉันเข้าไปดูในบ้านหน่อย” เพราะผมไม่เชื่อที่เธอพูด จึงเดินไปทางประตูบ้านอย่างถือวิสาสะ

แต่! ยังไม่ทันที่จะได้เดินเข้าไปในบ้าน ก็มีมารมายืนกันเอาไว้ ไอ้เวรนี่คือพี่ชายเพื่อนสนิทของริน ซึ่งผมโคตรเกลียดขี้หน้ามันฉิบ!!

“หลบไป!!”

“มึงไม่มีสิทธิ์เข้ามาในบ้านกู”

“กูมาเอาเมียกูกลับ!!”

“เมียมึง ? ถ้ามึงหมายถึงรินเธอไม่ได้อยู่ที่นี่”

“ถ้าไม่อยู่มึงก็หลบให้กูเข้าไป!!”

ผมกับมันจ้องหน้ากันอยู่ครู่หนึ่ง เพื่อนสนิทของรินวิ่งมากันหน้ามันเอาไว้ คงกลัวว่าจะมีเรื่องกัน

“คุณเหนือเชื่อพราวนะคะ รินไม่ได้อยู่ที่นี่จริงๆ”

“ถ้าไม่อยู่ที่นี่จะไปไหนได้!!”

“หึ!! ก็คงหนีคนเหี้ยๆ อย่างมึงไง”

“ไอ้สัส!!” ผมปรี่เข้าไปหาตัวมันแต่พราวเธอดันเอาไว้

“อย่ามีเรื่องกันเลยนะคะ พราวขอ รินไม่ได้อยู่ที่นี่จริงๆ”

ผมมองพี่น้องสองคนนี้อย่างไม่เชื่อ มันจะเป็นไปได้ยังไงถ้ารินไม่อยู่ที่นี่ แล้วเธอจะไปไหน

กริ่ง~ เสียงโทรศัพท์ดังขึ้น ผมจึงรีบกดรับสายเพราะลูกน้องคนสนิทที่ให้มันไปเช็คดูกล้องโทรเข้ามา

( ว่าไง )

( คุณรินเธอออกมาขึ้นรถที่ด้านหน้าบริษัทช่วงห้าโมงเช้าครับนาย )

( มึงเห็นทะเบียนรถหรือเปล่า )

( เห็นครับ ตอนนี้ผมกำลังเช็คว่าเป็นรถของใคร )

( ถ้ามึงรู้ว่ารถคันนั้นเป็นของใครรีบโทรมารายงานกู )

ผมกดวางสาย จากนั้นก็รีบเดินกลับมาที่รถเพราะรู้แล้วว่ารินเธอไม่ได้อยู่ที่นี่จริงๆ

ปัก!! ผมฟาดมือลงบนพวงมาลัยรถแรงๆ เพื่อระบายอารมณ์ของตัวเอง

เธอไม่เคยเชื่อ ทั้งที่ผมชัดเจนว่าผมนั้นรักเธอมากขนาดไหน ผมจะไปทำแบบนั้นกับผู้หญิงที่ขึ้นชื่อว่าเป็นน้องสาวของเมียตัวเองได้ยังไง คิดว่าผมเลวขนาดนั้นหรือไง

ถึงที่ผ่านมาผมจะไม่ใช่ผู้ชายที่ดี แต่ถ้าผมได้รักผู้หญิงคนไหน ผมไม่มีวันที่จะทรยศหัวใจตัวเอง ถึงแม้ว่าความสัมพันธ์ของผมกับเธอจะเพิ่งเริ่ม แต่ผมก็พยายามเป็นอย่างมากให้เธอเชื่อใจ

ผมกลับมารอฟังข่าวจากลูกน้องคนสนิทที่บ้าน ระหว่างรอก็ดื่มไปด้วย พยายามใจเย็น เพราะมั่นใจว่าอีกไม่นานจะรู้ว่ารินเธอหนีไปที่ไหน

ผมไม่อยากให้เธอหนีไปแบบนั้น ผมไม่ได้ต้องการเสียเธอไป ผมกล้าพูดได้เต็มปากว่าผมรักเธอ…

“นายครับ คุณหิรัญมาหาครับ”

“ให้มันเข้ามา”

หลังจากที่ผมบอกไปไม่นานไอ้หิรัญก็เดินมาหาผมที่ห้องนั่งเล่น

“ทำไมมานั่งดื่มคนเดียวไม่ชวนกูเลยวะ” ไอ้หิรัญนั่งลงตรงข้ามกับผมแล้วสั่งให้คนไปเอาแก้วมาให้มัน

“มึงติดเมียไม่ใช่หรือไง” ผมถามมัน

“ก็จริง แต่มึงก็ไม่ต่างจากกูเท่าไหร่ แล้วนี่เมียมึงไปไหน ?”

“ไม่รู้”

“เฮ้ย! เมียมึงไปไหนจะไม่รู้ได้ยังไง หรือทะเลาะกัน ?”

“….กูกำลังตามหาอยู่ว่าเธอหายไปไหน” ผมพูดออกมาเบาๆ ก่อนจะก้มหน้าลง

“พูดแบบนี้แปลว่าเมียมึงหนี มีปัญหาอะไรกัน ?”

“ปัญหาที่เกิดขึ้นกูไม่ได้ผิด แต่เมียกูแม่งไม่ยอมเชื่อ” ผมไม่ได้พูดถึงปัญหาเพราะเบื่อที่จะเอ่ยถึงเรื่องที่ตัวผมเองไม่ผิด ไอ้หิรัญมันรู้ดีว่าถ้าผมไม่บอกก็ไม่ควรถามให้มากความ

“มึงใจเย็น! กูคิดว่าจะมาดื่มกับมึงชิวๆ แม่งมีเรื่องให้เครียดอีก”

“มึงก็กลับบ้านไปนอนกกเมีย”

“เมียกูเดี๋ยวนี้ขี้บ่นฉิบ!”

กริ่ง~ เสียงโทรศัพท์ดังขึ้นมา ผมรีบกดรับสายเพราะกำลังรออยู่พอดี เบอร์ที่โทรเข้ามาคือลูกน้องคนสนิทที่ผมให้ตามหาว่าทะเบียนรถที่รินเธอขึ้นไปมันเป็นรถของใคร

( ว่ายังไง รถใคร ) เมื่อรับสายผมก็ถามเข้าประเด็นทันที ลูกน้องของผมฝีมือดี เรื่องทะเบียนรถมันไม่ตามหาตัวเจ้าของรถยากเย็นขนาดนั้น

( รู้แล้วครับนาย )

( รถของใคร )

( เอ่อ คือผมว่า….)

( กูถามว่ารถใคร ทำไมมึงไม่ยอมพูด ) มันรู้สึกหงุดหงิดเมื่อลูกน้องของผมมันมีน้ำเสียงที่กระอึกกระอักไม่ยอมพูด

( รถของคุณติณครับ )

เมื่อได้ยินคำพูดเมื่อครู่ผมก็เงียบไป เมื่อกี้หูของผมมันฝาดไปหรือเปล่า มันจะเป็นแบบนั้นไปได้ยังไง รินเธอจะไปกับไอ้ติณได้ยังไง

( มะ มึงว่าไงนะ ) ผมถามย้ำอีกครั้ง มือที่ถือแก้วอยู่ค่อยๆ กำแน่น

( เป็นรถของคุณติณจริงๆ ครับนาย ผมเช็คสามรอบไม่มีพลาดแน่นอนครับ )

ปัก!! เมื่อได้ยินชัดเจนว่ารินเธอไปกับใคร ผมก็เหวี่ยงโทรศัพท์ในเมื่อไปกระแทกกับพื้น แล้วกำหมัดแน่น