นางบำเรอ BAD GUY 20+ นิยาย บท 93

Talk ทิศเหนือ

ผมเดินหนีเข้ามามนห้องนอน ยอมรับว่าผิดหวัง เหตุผลก็เพราะว่ารินเธอปฏิเสธเรื่องที่ผมอยากพาเธอไปเจอกับพ่อ

ที่คิดไว้เธอต้องตอบตกลงแล้วไปเจอพ่อกับผม ไม่ใช่ปฏิเสธแบบนี้

การที่ผมอยากพาเธอไปเจอพ่อก็เพื่อแสดงให้เธอเห็นว่าผมจริงจัง ผมเลือกเธอ ถ้าผมไม่เลือกเธอคงไม่ยอมให้อภัยอีกครั้ง ทั้งที่เธอทำให้ผมเจ็บปวดจนแทบคลั่งตาย

ยอมรับว่าผมโกรธและผิดหวังมากๆ ผมตั้งใจจะไม่ยุ่งเกี่ยวกับเธออีก แต่แล้วพอวารินเธอกลับมาทุกอย่างที่ตั้งใจไว้ผมก็ไม่สามารถทำได้

เธอคือผู้หญิงคนเดียวที่ผมไม่เคยหมดรักถึงแม้เธอจะเคยทิ้งผมไปอยู่กับไอ้ติณ และผมก็รู้ดีว่าที่เธอทำแบบนั้นก็แค่ต้องการให้ผมเลิกยุ่ง ทุกอย่างมันเกิดขึ้นมาจากความเข้าใจผิด ผมจึงละทิ้งความโกรธแล้วเลือกจะจับมือเดินหน้าต่อกับผู้หญิงคนนี้

ผมเดินหนีเข้ามาในห้องนอนไม่นานรินเธอก็เดินตามเข้ามาด้วยสีหน้าที่เต็มไปด้วยความกังวล เธอเดินมานั่งลงข้างๆ กับผม ผมจึงรีบขยับตัวหนี

จะมองว่าผมเป็นผู้ชายที่งี่เง่าขี้น้อยใจก็ได้ ใช่! ผมเป็นแบบนั้น เวลาที่ผมรู้สึกรักผู้หญิงคนไหนมากๆ ก็มักจะแสดงความงี่เง่าออกมาโดยไม่รู้ตัว

“คุณเหนืออย่าโกรธรินสิคะ” วารินเธอมองหน้าผมตาแป๋ว เมื่อเห็นแววตาคู่นั้นผมก็รีบหันหน้าหนีเพราะกลัวจะใจอ่อน ยังไงผมก็ต้องการให้เธอยอมไปเจอพ่อของผม

“รินแค่คิดว่ามันเร็วเกินไป เราน่าจะรอสักปี….”

“ปี ?” ผมขมวดคิ้วถามกลับอย่างไม่เข้าใจว่าทำไมต้องรอนานขนาดนั้น ก็แค่ไปเจอพ่อ

“อย่ามองรินแบบนั้นสิคะ แค่ปีเดียวแป๊บเดียวเองนะ”

“ไม่อยากไปอยู่แล้วไม่ใช่หรือไง แล้วจะมาพูดทำไม” พูดจบผมก็ลุกขึ้นเดินไปหยิบบุหรี่ที่โต๊ะ กำลังจะเดินไปที่ริมระเบียงห้อง แต่พอหมุนตัวไปก็เห็นวารินยืนดักหน้าไว้อยู่

บุหรี่ในมือของผมถูกเธอแย่งไปพร้อมกับไฟแช็ก

“รินเข้าใจว่าคุณเหนืออยากพารินไปเจอพ่อ แต่คุณเหนือก็ต้องเข้าใจรินเหมือนกันนะคะ รินยังไม่พร้อม ขอเวลาหน่อยได้ไหมคะ”

“……” ผมเงียบไม่ตอบ ถามว่าผมเข้าใจหรือเปล่า มันก็อยากจะเข้าใจ แต่ผมก็ยังต้องการให้เธอทำตามสิ่งที่ผมต้องการอยู่ดี

“ถ้ารินไม่ยอมไปคุณเหนือก็จะโกรธรินแบบนี้หรอคะ” รินเธอโอบมือกอดผมแน่น แล้วถามต่อ “ยังไงรินก็ต้องไปเจอพ่อของคุณเหนืออยู่แล้วค่ะ ถ้าหนึ่งปีมันนานเกินไปงั้นไว้ไปพบท่านหลังจากที่รินฝึกงานเสร็จแล้วดีมั้ยคะ ^_^”

ผมพ่นลมหายใจออกมาหนักๆ เมื่อได้ยินวารินเธอถามคำนี้ออกมา สุดท้ายเสียงหวานๆ กับรอยยิ้มของเธอก็ทำให้ผมยอมแพ้จนได้

“ฝึกงานเสร็จเธอคงไม่มีข้ออ้างอะไรอีก”

“ขอบคุณที่เข้าใจรินนะคะ” เธอเขย่งเท้าขึ้นแล้วยื่นหน้ามาหอมแก้มผมทั้งสองข้าง ท่าทางของเธอเหมือนเด็กชะมัด

“รินอาบน้ำก่อนนะคะ เหนียวตัวมากๆ เลย” รินเธอปล่อยกอด จากนั้นก็เดินไปหยิบผ้าขนหนู

“ทำไมถึงไม่ถอดเสื้อผ้าก่อนเข้าห้องน้ำ” ผมถามเธอ ถึงขนาดนี้แล้วยังขี้อาย ทีตอนง้อผมเธอแก้ผ้าต่อหน้าผมยังไม่เห็นจะอาย

ผมเดินไปสวมกอดเธอจากทางด้านหลัง “เธอต้องหัดแก้ผ้าต่อหน้าฉันบ่อยๆ นะ จะได้เลิกอายสักที ใจคอจะยอมแก้ผ้าให้ฉันเห็นแค่ตอนมีอะไรกันหรือไง”

“พูดอะไรคะ ทะลึ่ง” รินเธอหยิกแขนผมเบาๆ “คุณเหนือก็ออกไปข้างนอกสิคะรินจะได้ถอดเสื้อผ้า”

“ฉันเพิ่งจะพูดไปเมื่อกี้”

“ก็รินเขิน คุณเหนือชอบมอง ไม่สิ! ชอบจ้องเวลารินถอดเสื้อผ้า”

“ฉันมองเมียไม่ได้หรือไง หื้ม”

“แล้วคุณเหนือก็จะขอไปอาบน้ำกับรินด้วย คิดดูสิคะว่าจะได้อาบน้ำถึงกี่โมง” วารินเธอบอกอย่างรู้ทันผู้ชายหื่นกามอย่างผม ซึ่งที่เธอพูดมามันก็เป็นความจริง

ผมโน้มใบหน้าลงหอมแก้มสองข้างของเธอ ก่อนจะยอมเดินออกมาจากห้องตามที่เธอต้องการ เพราะกลัวว่าถ้าเห็นเมียตัวเองแก้ผ้าต่อหน้าจะทำให้อดใจไม่ไหว ยิ่งผมเป็นคนที่ความอดทนต่ำอยู่ด้วย

ผมควรให้เธอพักบ้าง ไม่อย่างนั้นร่างกายของเธอจะรับไม่ไหว เพราะความหื่นของผม