นางบำเรอ BAD GUY 20+ นิยาย บท 93

Talk ทิศเหนือ

ผมเดินหนีเข้ามามนห้องนอน ยอมรับว่าผิดหวัง เหตุผลก็เพราะว่ารินเธอปฏิเสธเรื่องที่ผมอยากพาเธอไปเจอกับพ่อ

ที่คิดไว้เธอต้องตอบตกลงแล้วไปเจอพ่อกับผม ไม่ใช่ปฏิเสธแบบนี้

การที่ผมอยากพาเธอไปเจอพ่อก็เพื่อแสดงให้เธอเห็นว่าผมจริงจัง ผมเลือกเธอ ถ้าผมไม่เลือกเธอคงไม่ยอมให้อภัยอีกครั้ง ทั้งที่เธอทำให้ผมเจ็บปวดจนแทบคลั่งตาย

ยอมรับว่าผมโกรธและผิดหวังมากๆ ผมตั้งใจจะไม่ยุ่งเกี่ยวกับเธออีก แต่แล้วพอวารินเธอกลับมาทุกอย่างที่ตั้งใจไว้ผมก็ไม่สามารถทำได้

เธอคือผู้หญิงคนเดียวที่ผมไม่เคยหมดรักถึงแม้เธอจะเคยทิ้งผมไปอยู่กับไอ้ติณ และผมก็รู้ดีว่าที่เธอทำแบบนั้นก็แค่ต้องการให้ผมเลิกยุ่ง ทุกอย่างมันเกิดขึ้นมาจากความเข้าใจผิด ผมจึงละทิ้งความโกรธแล้วเลือกจะจับมือเดินหน้าต่อกับผู้หญิงคนนี้

ผมเดินหนีเข้ามาในห้องนอนไม่นานรินเธอก็เดินตามเข้ามาด้วยสีหน้าที่เต็มไปด้วยความกังวล เธอเดินมานั่งลงข้างๆ กับผม ผมจึงรีบขยับตัวหนี

จะมองว่าผมเป็นผู้ชายที่งี่เง่าขี้น้อยใจก็ได้ ใช่! ผมเป็นแบบนั้น เวลาที่ผมรู้สึกรักผู้หญิงคนไหนมากๆ ก็มักจะแสดงความงี่เง่าออกมาโดยไม่รู้ตัว

“คุณเหนืออย่าโกรธรินสิคะ” วารินเธอมองหน้าผมตาแป๋ว เมื่อเห็นแววตาคู่นั้นผมก็รีบหันหน้าหนีเพราะกลัวจะใจอ่อน ยังไงผมก็ต้องการให้เธอยอมไปเจอพ่อของผม

“รินแค่คิดว่ามันเร็วเกินไป เราน่าจะรอสักปี….”

“ปี ?” ผมขมวดคิ้วถามกลับอย่างไม่เข้าใจว่าทำไมต้องรอนานขนาดนั้น ก็แค่ไปเจอพ่อ

“อย่ามองรินแบบนั้นสิคะ แค่ปีเดียวแป๊บเดียวเองนะ”

“ไม่อยากไปอยู่แล้วไม่ใช่หรือไง แล้วจะมาพูดทำไม” พูดจบผมก็ลุกขึ้นเดินไปหยิบบุหรี่ที่โต๊ะ กำลังจะเดินไปที่ริมระเบียงห้อง แต่พอหมุนตัวไปก็เห็นวารินยืนดักหน้าไว้อยู่

บุหรี่ในมือของผมถูกเธอแย่งไปพร้อมกับไฟแช็ก

“รินเข้าใจว่าคุณเหนืออยากพารินไปเจอพ่อ แต่คุณเหนือก็ต้องเข้าใจรินเหมือนกันนะคะ รินยังไม่พร้อม ขอเวลาหน่อยได้ไหมคะ”

“……” ผมเงียบไม่ตอบ ถามว่าผมเข้าใจหรือเปล่า มันก็อยากจะเข้าใจ แต่ผมก็ยังต้องการให้เธอทำตามสิ่งที่ผมต้องการอยู่ดี

“ถ้ารินไม่ยอมไปคุณเหนือก็จะโกรธรินแบบนี้หรอคะ” รินเธอโอบมือกอดผมแน่น แล้วถามต่อ “ยังไงรินก็ต้องไปเจอพ่อของคุณเหนืออยู่แล้วค่ะ ถ้าหนึ่งปีมันนานเกินไปงั้นไว้ไปพบท่านหลังจากที่รินฝึกงานเสร็จแล้วดีมั้ยคะ ^_^”

ผมพ่นลมหายใจออกมาหนักๆ เมื่อได้ยินวารินเธอถามคำนี้ออกมา สุดท้ายเสียงหวานๆ กับรอยยิ้มของเธอก็ทำให้ผมยอมแพ้จนได้

“ฝึกงานเสร็จเธอคงไม่มีข้ออ้างอะไรอีก”

“ขอบคุณที่เข้าใจรินนะคะ” เธอเขย่งเท้าขึ้นแล้วยื่นหน้ามาหอมแก้มผมทั้งสองข้าง ท่าทางของเธอเหมือนเด็กชะมัด

“รินอาบน้ำก่อนนะคะ เหนียวตัวมากๆ เลย” รินเธอปล่อยกอด จากนั้นก็เดินไปหยิบผ้าขนหนู

“ทำไมถึงไม่ถอดเสื้อผ้าก่อนเข้าห้องน้ำ” ผมถามเธอ ถึงขนาดนี้แล้วยังขี้อาย ทีตอนง้อผมเธอแก้ผ้าต่อหน้าผมยังไม่เห็นจะอาย

ผมเดินไปสวมกอดเธอจากทางด้านหลัง “เธอต้องหัดแก้ผ้าต่อหน้าฉันบ่อยๆ นะ จะได้เลิกอายสักที ใจคอจะยอมแก้ผ้าให้ฉันเห็นแค่ตอนมีอะไรกันหรือไง”

“พูดอะไรคะ ทะลึ่ง” รินเธอหยิกแขนผมเบาๆ “คุณเหนือก็ออกไปข้างนอกสิคะรินจะได้ถอดเสื้อผ้า”

“ฉันเพิ่งจะพูดไปเมื่อกี้”

“ก็รินเขิน คุณเหนือชอบมอง ไม่สิ! ชอบจ้องเวลารินถอดเสื้อผ้า”

“ฉันมองเมียไม่ได้หรือไง หื้ม”

“แล้วคุณเหนือก็จะขอไปอาบน้ำกับรินด้วย คิดดูสิคะว่าจะได้อาบน้ำถึงกี่โมง” วารินเธอบอกอย่างรู้ทันผู้ชายหื่นกามอย่างผม ซึ่งที่เธอพูดมามันก็เป็นความจริง

ผมโน้มใบหน้าลงหอมแก้มสองข้างของเธอ ก่อนจะยอมเดินออกมาจากห้องตามที่เธอต้องการ เพราะกลัวว่าถ้าเห็นเมียตัวเองแก้ผ้าต่อหน้าจะทำให้อดใจไม่ไหว ยิ่งผมเป็นคนที่ความอดทนต่ำอยู่ด้วย

ผมควรให้เธอพักบ้าง ไม่อย่างนั้นร่างกายของเธอจะรับไม่ไหว เพราะความหื่นของผม

Talk วาริน

หลังจากอาบน้ำเสร็จแล้วฉันก็เดินออกมาหาคุณเหนือที่กำลังยกชุดคลุมท้องขึ้นมาดูอยู่ พอคุณเหนือเห็นฉันเขาก็ลุกขึ้นจากโซฟาแล้วยื่นชุดคลุมท้องมาให้

“ลองใส่ให้ฉันดูหน่อย”

“บะ บ้าหรอคะ นี่ชุดคลุมท้องรินไม่ได้ท้องสักหน่อย”

“อ่า! เธอไม่เข้าใจความหมายของฉันหรือไงวาริน” จู่ๆ ฉันก็ถูกคุณเหนือดุอีกครั้ง ความหมายอะไรฉันไม่เข้าใจ

“ฉันอยากมีลูก พูดแบบนี้เธอถึงจะเข้าใจใช่มั้ย!”

“ยะ อยากมีลูกหรอคะ 0_0” ตาของฉันมันเบิกกว้างเมื่อได้ยินแบบนั้น จู่ๆ ก็มาบอกว่าอยากมีลูก คุณเหนือไม่สบายหรือเปล่า

“อื้อ คุณเหนือหิวหรือยังคะรินหิวมากๆ เลย เราไปหาอะไรกินกันดีกว่ามั้ยคะ” ฉันรีบเปลี่ยนเรื่องพูดทันที การมีลูกฉันก็ยังไม่พร้อมเหมือนกัน

ที่ผ่านมาฉันกินยาคุมตลอดแต่คุณเหนือไม่รู้ ถึงฉันจะซื่อบื้อแต่ก็รู้ว่าควรคุมกำเนิดยังไง

คุณเหนือมองหน้าฉัน เขาคงรับรู้ได้ว่าฉันไม่พร้อม และเขาก็ไม่ได้บังคับขนาดนั้น

“ต่อไปฉันจะไม่ใช้ถุงยางกับเธอ” คุณเหนือพูดทิ้งท้ายเอาไว้จากนั้นก็เอาชุดคลุมท้องไปเก็บไว้ในถุงเหมือนเดิม แล้วนั่งลงบนโซฟา

ฉันเดินไปนั่งลงบนตักของคุณเหนือ แล้วใช้มือคล้องคอเขา ซึ่งคุณเหนือก็ยกมือขึ้นมาโอบเอวฉันไว้เหมือนกัน

“รู้มั้ยว่านั่งตักฉันแบบนี้เธออาจจะเสียตัวได้”

“อะไรกันคะ แค่นั่งตักเองยังไม่ได้ทำอะไรสักหน่อย” ฉันเบ้บปากใส่คุณเหนือ ซึ่งเขาก็เบ้บปากใส่ฉันคืนเหมือนกัน ให้ได้แบบนี้สิแฟนฉัน

“รินขอถามอะไรหน่อยได้ไหมคะ”

“ว่ามาสิ ?” คุณเหนือพูดพร้อมกับใช้มือสอดเข้ามาในเสื้อของฉัน แล้วเอามือลูกไล้ไปมาบนแผ่นหลังของฉัน

“ทำไมคุณเหนือกับคุณติณถึงไม่ชอบหน้ากันล่ะคะ บอกรินได้มั้ย”

คุณเหนือเงียบ เขาเอามือออกจากเสื้อของฉันแล้วถอนหายใจออกมาเบาๆ ด้วยท่าทางเบื่อหน่ายเมื่อได้ยินชื่อศัตรูที่ฉันถาม

“ถ้าเธออยากรู้ฉันก็จะบอก”

พูดจบคุณเหนือก็เริ่มเล่าและฉันก็ฟังอย่างตั้งใจเพราะอยากจะรู้ต้นสายปลายเหตุว่าเป็นมายังไง

คุณเหนือเล่าว่าพ่อของคุณเหนือพ่อของคุณติณ และพ่อของน้ำมนต์เป็นเพื่อนรักกัน ด้วยความที่พ่อสนิทกันทำให้พวกเขาสามคนก็โตมาพร้อมๆ กัน แถมยังสนิทกันมาก

แต่มีเหตุการณ์หนึ่งที่ทำให้พ่อของคุณติณเสียชีวิตจากอุบัติเหตุรถยนต์ คุณเหนือบอกว่าคุณติณถูกอาแท้ๆ ของตัวเองเป่าหูว่าพ่อของคุณเหนือและพ่อของน้ำมนต์ร่วมมือกันหักหลังพ่อของตัวเอง เขาจึงแค้น และพยายามทำทุกอย่างเพื่อไม่ให้คุณเหนือมีความสุข รวมทั้งครอบครัวของน้ำมนต์คุณติณก็มักจะชอบก่อกวนเรื่องธุรกิจอยู่บ่อยครั้ง

“แย่แล้ว!” พอฟังเรื่องที่คุณเหนือเล่าจบแล้วฉันก็อุทานออกมาทันที

“แย่ ? อะไรแย่” คุณเหนือถามอย่างแปลกใจที่ได้ยินฉันอุทานแบบนั้นออกมา

“ก็น้ำมนต์สิคะ เธอให้รินพาไปหาคุณติณที่บ้านแถมวันนั้นยังให้รินกลับมาก่อน”

“น้ำมนต์ไปหาไอ้ติณที่บ้าน ?”

“ใช่ค่ะ หลังจากวันนั้นน้ำมนต์เธอก็โทรมาบอกรินว่าคุณติณยอมปล่อยรินแล้ว พอถามอะไรเธอก็ไม่ตอบแล้วก็วาวสายไปเลย”

“อ่า! ยัยเด็กนี่หาเรื่องใส่ตัวจริงๆ”

“บะ แบบนี้คุณติณจะทำอะไรน้ำมนต์มั้ยคะ”

คุณเหนือส่ายหน้าไปมาก่อนจะพูด “มันคงไม่ทำร้ายผู้หญิงที่มันพยายามหลบหน้ามาตลอด”