นางเอกหลบไป นางร้ายมาเเล้ว นิยาย บท 45

ค่ำคืนนั้นหนิงเยียนเหนื่อยมากจากการที่รักษาคนป่วย เวยอ๋องเดินเข้ามาถอดรองเท้าเเล้วห่มผ้าให้นาง ใบหน้าหล่อเหลาพลันปรากฏด้วยรอยยิ้มก่อนจะจุมพิตเเล้วไปนอนที่ตั่งยาว

ยามเช้าของวันนั้นอากาศพลันเย็นมาก ผู้ป่วยไข้ทรพิษเริมลดลงจำนวนมาก

หนิงเยียนสั่งให้เสี่ยวอ้าย และเสิ่นฮัวแจกจ่ายยาให้ชาวบ้านไปต้มกิน ชาวบ้านต่างสรรเสริญนางว่านางคือพระโพธิสัตว์กวนอิมมาโปรดพวกเขาให้หายจากโรคร้าย

เซียวหยางพลันเข้ามาในคุกมืดสอบความถามท่านเจ้าเมืองเฟิง มีชื่อว่า เฟิงหนานด้วยตัวเอง

เขานั่งมองเฟิงหนาน ในชุดนักโทษสีขาวที่สกปรก

"เหตุใดในเมืองเฟิงจึงเกิดไข้ทรพิษได้" เซียวหยางมองเจ้าคนปากเเข็ง เขาไม่เชื่อโรคนี้จะเกิดขึ้นจากธรรมชาติ นอกจากจะมีคนปล่อยพิษโรคไข้ระบาดนี้

"ข้า.."

"เหล็กทาบมือเขา" เหล็กร้อน ๆ สีแดงฉากที่เต็มไปด้วยประกายไฟ กำลังจะทาบลงมาที่มือเจ้าเมือง

"ช้าก่อน ช้าก่อน"

เซียวหยางส่งสัญญาณให้องครักษ์ทันที

"องค์ชายรองสั่งให้ข้านำพิษมาปล่อย รัชทายาทช่วยข้าด้วย"

องค์ชายรองอย่างนั้นรึ เซียวเซาโอรสของเนี่ยกุ้ยเฟย

สามวันต่อมาคนทั้งเมืองเฟิงได้รับการรักษาจนหายหมดเเล้ว รถม้าทั้งสามคันมุ่งหน้ากลับไปที่เมืองหนาน หนิงเยียนเปิดม่านดู ประชาชนต่างขอบคุณนางที่ช่วยเหลือพวกเขา

"ข้าภูมิใจนักที่มีเจ้าเป็นชายา"

"ชิ"

แต่ก่อนไม่เห็นพูดเยี่ยงนี้

เมื่อกลับมาถึงเมืองหนานพวกเขาก็ได้พักตำหนักรับรองเหมือนเดิม แต่ทว่าเหนียงฮองเฮาของให้หนิงเยียนอยู่ที่เมืองหนานสักห้าวันก่อนค่อยกลับต้าโจว หนิงเยียนจึงรับปาก แต่ทว่าเวยอ๋องไม่พอใจยิ่งนัก เขาอยากกลับแคว้นเขามา เพราะไม่ชอบสายตาของเซียวหยางมองหนิงเยียน

เซียวหยางนำกำลังคนมาจับองค์ชายรองที่ตำหนัก โทษฐานที่บงการให้เจ้าเมืองเฟิงวางพิษไข้ทรพิษ ให้ชาวบ้านล้มตายเป็นจำนวนมาก

หนิงเยียนไม่คาดคิดว่าเรื่องนี้จะเป็นฝีมือมนุษย์สร้างขึ้นมา เคยเห็นแต่ในซีรีส์ มิคาดคิดว่าเรื่องจะเป็นเรื่องจริง เพราะองค์ชายรองเซียวเซาอิจฉาเซียวหยางที่เป็นรัชทายาท อีกทั้งเรื่องที่เหนียงฮองเฮาเป็นโรคเรื้อนกวาง เพราะเนี่ยกุ้ยเฟยเป็นคนวางยาเมื่อยี่สิบห้าปีก่อน

เนี่ยกุ้ยเฟยหรือเนี่ยเหลียนเป็นลูกพี่ลูกน้องของเซียวจิ้ง นาแอบรักเซียวจิ้งตั้งแต่เป็นรัชทายาทแล้ว แต่ทว่า เซียวจิ้งไปชอบพอกับบุตรธิดาตระกูลพ่อค้าอย่างเหนียงฮองเฮา ที่ค้าข้าวมรกตจนรวย ในวันที่ทั้งสองแตางงานกัน

เนี่ยเหลียนสั่งให้คนไปวางยาโรคเรื้อนกวาง ให้เหนียงจือจนนางกลายเป็นคนอัปลักษณ์เวลายี่สิบห้าปี

ฝ่าบาททราบเรื่องทั้งหมดจึงประทานแพรขาวสามฉื่อให้เนี่ยกุ้ยเฟย ส่วนองค์ชายรองเซียวเซาถูกส่งไปหมู่บ้านกันดาร

ตอนนี้แคว้นหนานถือว่าสงบปลอดภัยเเล้ว เหลือเพียงจัดการเรื่องขุนนางชั่ว เรื่องนี้เซียวหยางต้องส่งคนไปค้นจวนขุนนางต่าง ๆ แต่ผู้ใดจะยอม กระนั้น เซียวหยางจึงมีแผนที่จะค้นจวนขุนนางทุกคน

ยามบ่ายเหนียงฮองเฮาให้คนมาแจ้งหนิงเยียนว่า ค่ำคืนนี้จะมีงานเลี้ยงฉลองส่งหมอเยียนกลับต้าโจวจัดขึ้นที่หน้าอุทยานหลวง

นางไม่คิดว่าเหนียงฮองเฮาจะเมตตานางขนาดนี้

"ข้าทำให้เจ้าบ้างดีกว่า" เจ้าคนหื่นจับนางนอนลง ใช้ผ้าห่มคลุมแล้วหนิงเยียนมองผ้าห่ม ที่ชายหนุ่มมุดเข้าไปนั้น จากนั้นต่อมาเสียงครวญครางหนิงเยียนพลันดังขึ้นอย่างแรง หนึ่งชั่วยามพวกเขาจึงได้หยุดสงครามความรักลง

หนิงเยียนมองอาภรณ์สีชมพูอ่อนลายบุปผา ปักด้วยดิ้นทองอย่างดี เหนียงฮองเฮาส่งมาให้นางอีกแล้ว กระยามที่นางสวมใส่ ช่างงดงามมาก เวยอ๋องปักปิ่นมุกให้นาง ปิ่นอันนี้เขาสั่งให้คนทำให้นางอย่างดี เป็นการขอโทษนาง ในทุกอย่างที่ผ่านมา

หนิงเยียนมองตัวเองผ่านคันฉ่องสีเหลืองทอง มิคาดคิดว่าคนเถื่อนอย่างเวยอ๋องจะปักปิ่นให้นางเป็นด้วย

"เจ้างามมากรู้รึไม่"

"ข้า..."

หนิงเยียนเขินจนพูดไม่ออก

เวยอ๋องจุมพิตที่แก้มงาม

"ท่านนี่"

หนิงเยียนบิดหูเวยอ๋องอย่างแรง

"คนงามพอแล้ว"

เสิ่นฮัวเข้ามมเห็นภาพนั้นแล้วอดขำมิได้ เพียงไม่นานขันทีจากตำหนักเหนียงฮองเฮาก็พลันมาเชิญทั้งสามคนไปที่อุทยานหลวง

หนิงเยียนเดินเคียงข้างเวยอ๋อง ช่างเป็นที่สวรรค์สันสร้างยิ่งนัก บุรุษหล่อเหลา สตรีงดงามยิ่ง เสิ่นฮัวดีใจมากที่ทั้งสองต่างให้อภัยซึ่งกันเเละกัน ดูท่าไม่น่าจะมีผู้ใดสามารถแทรกกลางระหว่างสองคนนี้ได้แล้วกระมัง