นางสาวซูแค่อยากถอนหมั้น นิยาย บท 110

แค่ได้ยินซูฉิงพูดว่าจะจากไป ใบหน้าของฮ่อหยุนเฉิงมืดลง

ที่เธอต้องการจากไปเป็นเพราะคำพูดของมารดาเขาเมื่อครู่ หรือว่าเป็นเพราะ...

"ซูฉิง แม่ฉันก็เป็นคนแบบนี้ เขาพูดอะไรเธอก็อย่าเอาไปใส่ใจ" ฮ่อหยุนเฉิงขยับเข้ามาใกล้ซูฉิง ยื่นมือมาโอบไหล่ซูฉิง

ดวงตาเขาฉายแววลึกซึ้ง ทอประกายแปลกประหลาด พูดด้วยน้ำเสียงทุ้มต่ำ "เธอเชื่อฉัน ฉันจะจัดการเรื่องของแม่ฉันให้เรียบร้อย ต่อไปจะไม่ให้แม่มาทำให้เธอลำบากใจ"

สบสายตาที่ลึกซึ้งของฮ่อหยุนเฉิง ใจของซูฉิงก็เต้นช้าลงไปครึ่งจังหวะ

เธอก้าวถอยหลัง หัวเราะออกมาแล้วเปลี่ยนหัวข้อพูด "หยุดพูดเรื่องพวกนี้แล้ว พวกเราควรออกเดินทางได้แล้ว ถ้ายังไม่ไปอีก พวกเราคงสายแน่"

ดวงตาฮ่อหยุนเฉิงกลับไปเย็นชา ริมฝีปากแยกจากกันน้อยๆ "ไปเถอะ!"

ทั้งสองคนมาถึงสนามบิน ฮ่อหยุนเฉิงก็พาซูฉิงมาหยุดอยู่หน้าเครื่องบินโบอิ้ง

"นี่คือเครื่องบินของนาย?" ซูฉิงมองประเมินเครื่องบินหรูหราตรงหน้า

ตอนวันเกิดของเธอ คุณปู่ก็เคยจะซื้อเครื่องบินแบบนี้ให้เป็นของขวัญ แต่ว่าซูฉิงปฏิเสธเพราะเธอกลัวความสูง

"ประธานฮ่อ คุณหนูซู" กัปตันกับแอร์โฮสเตจยืนรอแสดงความยินดีอยู่ที่หน้าประตู ต้อนรับการมาถึงฮ่อหยุนเฉิงกับซูฉิง

"ขึ้นไปเถอะ" ฮ่อหยุนเฉิงกุมมือของซูฉิง พาเธอก้าวขึ้นไปบนเครื่องบิน

เครื่องบินสยายปีกออก ทะยานขึ้นสู่ชั้นเมฆอย่างรวดเร็ว

บนความสูงระดับหนึ่งแสนฟุต ซูฉิงนั่งอยู่ข้างกายฮ่อหยุนเฉิงมองชั้นเมฆที่เรียงรายอยู่นอกหน้าต่างด้วยแววตาเรียบเฉย

"คิดอะไรอยู่?" จู่ๆฮ่อหยุนเฉิงก็พูดขึ้นมาข้างหูของซูฉิงเบาๆ

"เปล่า" ซูฉิงหันกลับมา สบสายตาตาลึกล้ำของฮ่อหยุนเฉิง กระแอมในลำคอเล็กน้อย "ฉันกำลังคิดว่า แท้จริงแล้วใครกันที่มีปัญหากับฮ่อกรุ๊ป"

"เดี๋ยวถึงฝรั่งเศสก็รู้แล้ว" ฮ่อหยุนเฉิงยิ้ม "ไม่ต้องคิดมากแล้ว กินอะไรหน้อยเถอะ เธออยากดื่มอะไร?"

ซูฉิงคิด "น้ำส้มแล้วกัน"

"ได้ค่ะ กรุณารอสักครู่" ใบหน้าพนักงานต้อนรับมีรอยยิ้มน้อยๆ

ห้านาทีผ่านไป พี่สาวพนักงานต้อนรับก็ทำน้ำส้มเสร็จ นำมาให้ซูฉิง "คุณหนูซู นำส้มของคุณค่ะ"

"ขอบคุณ" ซูฉิงรับน้ำส้มมา เตรียมจะดื่มเข้าไป จู่ๆเครื่องบินก็โคลงเคลงแล้วตกลง

"อ้าย!!!" ซูฉิงตกใจ

ในเวลาเดียวกัน ไฟบนเครื่องบินก็ดับลง รอบกายก็มืดไปหมด

ความรู้สึกไร้น้ำหนักทำให้ตัวซูฉิงสั่นขึ้นมา ความมืดมิดไร้ที่สิ้นสุดทำให้ซูฉิงถูกรายล้อมไปด้วยความกลัว

ในสมองก็ราวกับกะพริบภาพจิ๊กซอว์วาบไปมา

เหมือนกับว่าเธอตกลงไปในเหวลึก รอบกายมืดสนิท และเธอก็ร่วงลงไปเรื่อยๆ

มือของซูฉิงยื่นออกมาพยายามจับอะไรสักอย่างไว้ แต่กลับจับไว้ไม่อยู่

ความสิ้นหวังที่แสนน่ากลัวก็แพร่กระจายไปในกระดูกของซูฉิง

"ช่วยด้วย..." ใบหน้าซูฉิงซีดเผือด ตะโกนออกมาอย่างตื่นตระหนกทว่าไม่มีเสียง มือไม้อ่อนไร้เรี่ยวแรง

ฮ่อหยุนเฉิงยื่นมือที่ใหญ่และแข็งแรงของเขาออกมา กอดซูฉิงไว้แน่น ถามด้วยความเป็นห่วง "ซูฉิง เกิดอะไรขึ้นกับเธอ?"