นางสาวซูแค่อยากถอนหมั้น นิยาย บท 124

"แอนนี่ เธอเป็นอะไรไปน่ะ?" สวีหว่านเอ๋อร์แสร้งถามอย่างเป็นห่วง

แอนนี่ทำตัวไม่ถูก ก่อนจะดึงกระโปรงแต่กลับปิดไม่อยู่จึงทำได้เพียงยิ้มเขินๆ "เผลอล้มน่ะ"

"โอ้ อย่างนั้นเองหรอกเหรอ" สวีหว่านเอ๋อร์ไม่ได้พูดขัด และพูดด้วยท่าทีมีน้ำใจว่า "ไปนั่งห้องฉันกันไหม ห้องฉันมียาทาอยู่นะ รอยช้ำมันหนักเดี๋ยวจะทิ้งรอยแผลเป็นไว้จะไม่ดีนะ"

"ถ้าอย่างนั้นก็รบกวนคุณสวีหน่อยนะคะ" แอนนี่พยักหน้า เธอถูกโจเซฟทรมานจนร่างกายเจ็บจนแทบแหลก และตอนนี้อยากจะพักพอดี

สวีหว่านเอ๋อร์พาแอนี่เข้าห้องตัวเองก็จะหยิบยาออกมาให้

"ขอบคุณนะ" แอนนี่ประทับใจ

"กับบรูซเป็นยังไงบ้างคะ?" สวีว่านเอ๋อร์ถามทั้งที่รู้

เมื่อได้ยินบรูซ ดวงตาของแอนนี่ก็หรี่ลงทันที

"เราเลิกกันแล้วค่ะะ" น้ำเสียงของแอนนี่ค่อนข้างเศร้าและไม่พอใจ

"ทำไมถึงเลิกกันล่ะคะ? เป็นเพราะเรื่องในงานเลี้ยงวันนั้นเหรอคะ?" สวีหว่านเอ๋อร์กล่าวอย่างไม่สนใจ

แอนนี่กัดริมฝีปาก "เป็นเพราะซูฉิง! ทั้งหมดเป็นเพราะซูฉิงนั่นแหละ!"

ไวน์แดงแก้วนั้นที่งานเลี้ยงเห็นได้ชัดว่าให้ซูฉิงดื่ม แต่ซูฉิงกลับแกล้งดื่มเพื่อหลอกเธอก่อนจะกรอกไวน์เข้าปากเธอจนทำให้เธอดูน่าเกลียดต่อหน้าทุกคน!

ถ้าไม่ใช่เพราะซูฉิง แล้วบรูซจะเลิกกับเธอได้ยังไง และเธอจะถูกลดตัวลงจนต้องไปนอนกับโจเซฟเพื่อรับบทได้ยังไงล่ะ

สวีหว่านเอ๋อร์ทำท่าทางใหญ่โต "ที่แท้เรื่องที่เกิดขึ้นวันนั้นก็เป็นเพราะซูฉิงเป็นคนสร้างขึ้นมางั้นเหรอเนี่ย"

"ใช่ หล่อนนั่แหละ!" เมื่อพูดถึงซูฉิง แอนนี่กัดฟันด้วยความเกลียดชัง

"ซูฉิงมีดีอะไร? นอกจากยั่วยวนผู้ชายได้แล้ว เธอทำอะไรได้อีก?" สวีหว่านเอ๋อร์รี่ตาลง "ที่จริงแล้ว ถ้าต้องการให้บรูซเปลี่ยนใจนั้นง่ายมาก"

"คุณสวีมีวิธีทำให้บรูซเปลี่ยนใจเหรอคะ?" แอนนี่ที่ได้ยินอย่างนั้นจึงถามอย่างกระตือรือร้น

ถ้าทำบรูซเปลี่ยนใจได้ เธอก็พร้อมทุ่มเททำทุกอย่าง!

สวีหว่านเอ๋อร์ยิ้มและพูดว่า "ที่บรูซเลิกกับคุณ อาจเป็นเพราะหลงเสน่ห์ของซูฉิง ตราบใดที่ทำให้บรูซสามารถเห็นโฉมหน้าที่แท้จริงของซูฉิง ทำให้หล่อนยอมรับว่าวันนั้นใส่ร้ายคุณก็ได้แล้วไม่ใช่เหรอ?"

"ซูฉิงจะไปยอมรับได้ยังไงล่ะ!" แอนนี่พูดอย่างโกรธเคือง

สวีหว่านเอ๋อร์ก้าวไปข้างหน้าและกระซิบข้างหูของแอนนี่ครู่หนึ่ง

แอนนี่ยิ้มออก "คราวนี้ ซูฉิงตายศพไม่สวยแน่!"

...

กลางคืนมืดครึ้ม

ซูฉิงนอนอยู่บนเตียง พลิกตัวไปมาเพราะนอนไม่หลับ

ในหัว คำพูดที่ฮ่อหยุนเฉิงบอกรักกับเธอบนชิงช้าสวรรค์สลับกันกับคำพูดที่เขาโพล่งออกมาในห้องสองคำนั้น "ถังถัง"

ใจเธอสบสนราวกับมีเรื่องวุ่นวาย จนไม่สามารถตัดสินใจได้

จู่ๆ ซูฉิงก็ลุกขึ้นนั่งก่อนจะโทรหายวี๋น่า "ไปบาร์แล้วดื่มกับฉันทีสิ!"

ยวี๋น่าที่กำลังหลับสบาย แต่ถูกปลุกด้วยสายโทรศัพท์จากซูฉิง และเธอก็พูดอย่างหมดคำพูด "สาวคะ ดูเวลาหน่อยสิว่านี่มันกี่โมงกี่ยามแล้ว นี่มันเที่ยงคืนแล้วนะ เธอเป็นอะไรน่ะ?"

"ฉันอารมณ์ไม่ดี" ซูฉิงพูดอย่างขุ่นเคือง

ยวี๋น่าตื่นขึ้นและถามด้วยความเป็นห่วง "เป็นอะไรไป?"

"เจอแล้วค่อยว่ากัน" ซูฉิงพูดเบาๆ

ยวี๋น่าลุกขึ้นหยิบกุญแจรถ "ส่งที่อยู่โรงแรมเธอมา เดี๋ยวฉันไปรับ"

ซูฉิงเปลี่ยนเสื้อผ้าเดินออกจากห้อง และรอยวี๋น่าอยู่ที่ล็อบบี้