นางสาวซูแค่อยากถอนหมั้น นิยาย บท 134

"นายพูดเหลวไหลอะไร "พอได้ยินคำพูดของฮ่อหยุนเฉิงทำให้ซูฉิงก็ร้อนใจขึ้นมา

ฮ่อหยุนเฉิงมองไปทางเกาะ แม้พวกเราจะว่ายน้ำเข้าไปใกล้เกาะเรื่อยๆ แล้ว แต่ก็ยังห่างอยู่อีกมาก

ตอนนี้เขานั้นหมดแรงแล้ว ไม่มีแรงจะว่ายน้ำต่อ ได้แต่ทำให้ซูฉิงพลอยเดือดร้อนไปเรื่อย

เขาไม่อยากให้เธอเหนื่อยไปด้วย

ฮ่อหยุนเฉิงคิ้วขมวดเล็กน้อย ยื่นมือออกไปแก้มัดเสื้อชูชีพของเขากับซูฉิงออกจากกัน "ซูฉิง ฉันเหนื่อยแล้ว อยากจะพักสักหน่อย เธอว่ายน้ำไปก่อนนะ ไปรอฉันที่เกาะนะ"

ซูฉิงแม้จะรู้ว่าฮ่อหยุนเฉิงคิดอะไรอยู่ เธอก็รีบจับมือของฮ่อหยุนเฉิงไว้ "ไม่ได้นะ พวกเราจะต้องว่ายไปด้วยกัน"

"ฉันจะทำให้เธอเเดือดร้อนไปด้วย"ฮ่อหยุนเฉิงมองซูฉิงด้วยแววตานิ่งขรึม แววตาที่อบอุ่นและซึ่งใจ

ผู้หญิงที่เขาชอบ อยู่กับเขาไม่หนีไปไหน เขานั้นดีใจมาก

แม้จะต้องจมลงใต้ท้องทะเล เขาก็ไม่เสียดายแล้ว

ซูฉิงสูดลมหายใจเข้าไป "ฉันไม่กลัวเดือดร้อน ในเมื่อฉันให้คำตอบนายแล้ว ฉันก็จะทำให้ดีที่สุด ฉันจะไม่ทิ้งนายไปไหน ครั้งนี้ เปลี่ยนมาเป็นฉันที่ต้องปกป้องนายบ้าง ! เราจะอยู่ด้วยกันตลอดกาล จะรอดก็รอดด้วยกัน จะตายก็ตายด้วยกัน!"

ซูฉิงพูดอย่างยืนหยัดมากกว่าปกติ

พูดจริงๆ แล้ว ฮ่อหยุนเฉิงได้รับบาดเจ็บก็เพราะเธอ

ครั้งนี้เขาก็ช่วยชีวิตเธอโดยไม่สนใจอะไร เธอจะทิ้งเขาตอนที่เขาได้รับบาดเจ็บสาหัสไว้คนเดียวได้ยังไง

มือข้างหนึ่งของซูฉิงฉุดมือของฮ่อหยุนเฉิงไส้ แล้วมืออีกข้างงหนึ่งใช้แรงกัดฟันว่ายน้ำไป

"ฮ่อหยุนเฉิง จะต้องทนต่อไปนะ!"

ซูฉิงพยายามใช้แรงทั้งมัด ในที่สุดก็ว่ายน้ำเข้ามาใกล้เกาะแล้ว

เกาะที่อยู่ตรงหน้าเธอก็ใหญ่ขึ้นเรื่อยๆ ใหญ่ขึ้นเรื่อยๆ........

ซูฉิงหายใจหอบ แล้วกันกลับไปมองฮ่อหยุนเฉิง "ฮ่อหยุนเฉิง พวกเราใกล้จะถึงแล้ว นายทนอีกนิดนะ!"

ฮ่อหยุนเฉิงส่งเสียงเบาออกมา

เขารู้สึกว่าเขาทนไม่ไหวที่สุดแล้ว ความคิดไม่ดีให้เขาบอกตนเองว่า จะล้มไม่ได้

ซูฉิงนั้นรักเขามาก จะร่วมเป็นร่วมตายกับเขา

เขาจะต้องไม่ทรยศต่อความรักของเธอ

จากนั้นก็ฮึดสู้เอาพลังออกมาสู้ครั้งสุดท้าย จนในที่สุดซูฉิงก็พาฮ่อหยุนเฉิงว่ายมาถึงเกาะ

ตอนที่ขาทั้งสองข้างของเธอเหยียบพื้น ซูฉิงก็ถอนหายใจโล่งยาว "ฮ่อหยุนเฉิง ถึงแล้ว!"

จากนั้นก็กัดฟันพยุงฮ่อหยุนเฉิงขึ้นฝั่ง ซูฉิงก็ทรุดนั่งลงชายหาดอย่างเหนื่อยๆ

เธอมองฮ่อหยุนเฉิงอย่างเป็นห่วง

ก็ใบหน้าหล่อเหลาของเขาซีดอย่างผิดปกติ แววตาปิดสนิท หายใจเร็ว สลบไม่ตื่น

ซูฉิงมองอย่างรู้สึกสงสาร เธอยื่นมือออกไป มือสีขาวค่อยๆ จับเข้าที่ข้อมือขวาของฮ่อหยุนเฉิง จับชีพจรของเขา

มือของฮ่อหยุนเฉิงร้อนจนน่าตกใจ

เส้นชีพจรของเขาเต้นเร็วมาก แล้วก็เต้นอ่อนลง น่าจะเป็นเพราะแผลติดเชื้อ และอยู่ในน้ำทะเลนาน ทำให้ตัวร้อนแล้วสลบไป

"ฮ่อหยุนเฉิง นายจะต้องไม่เป็นอะไร ฉันจะต้องช่วยนาย!"ซูฉิงรีบจับเข้าที่มือของฮ่อหยุนเฉิง แล้วก็จูบเข้าที่ริมฝีปากบางของเขา

จากนั้นเธอก็เอาขวดน้ำจืดออกมาจากกระเป๋าของฮ่อหยุนเฉิง นั่งลงพื้น แล้วก็พยุงหัวของฮ่อหยุนเฉิงให้เขามาพิงที่หน้าอกของเธอ จากนั้นก็ใช้มืออีกข้างหนึ่งเปิดฝาขวด "ฮ่อหยุนเฉิง นายดื่มน้ำก่อน"

แต่ว่าผู้ชายที่อยู่ในอ้อมกอดกลับยังคงไม่ได้สติ ไม่ขยับเลย

"ฮ่อหยุนเฉิง นายตื่นสิ!" ซูฉิงทนเจ็บใจ แล้วก็เพิ่มเสียง ตะโกนเรียกฮ่อหยุนเฉิง

แต่ว่าไม่ว่าซุฉิงจะเรียกยังไง ฮ่อหยุนเฉิงก็ไม่มีปฏิกิริยาอะไร

"ฮ่อหยุนเฉิง มา ดื่มน้ำ"ซูฉิงรินน้ำใส่ฝาขวดน้ำ แล้วค่อยๆ ป้อนเข้าปากฮ่อหยุนเฉิง