นางสาวซูแค่อยากถอนหมั้น นิยาย บท 290

ซูฉิงนั่งอยู่ด้านข้างฮ่อหยุนเฉิง หลังจากครุ่นคิดอย่างสงบเป็นเวลาห้านาที เธอก็มีความคิดเกิดขึ้น

แม้ว่าที่นี่จะเป็นป่า แต่ก็อยู่นอกเมือง จึงไม่ควรมีสัตว์ร้ายใด ๆ รวมทั้งซูฉิงยังมีความรู้เกี่ยวกับการเอาชีวิตรอดในป่าไม่น้อย ไม่น่าจะยากสำหรับเธอที่จะออกจากที่นี่คนเดียว

แต่ตอนนี้ฮ่อหยุนเฉิงหมดสติ เธอจะไม่มีวันทิ้งฮ่อหยุนเฉิง

ดังนั้นหากต้องไป เธอต้องทำแพ

แพนี้ไว้ลากฮ่อหยุนเฉิง พอดีกับพื้นที่ของที่นี่ ชืนและลื่นพอที่จะไถลได้ และยังมีเถาวัลย์ให้ใช้อีกจำนวนมาก

ความคล่องตัวของซูฉิงนั้นสูงมาก เธอพบว่ามีกิ่งไม้ร่วงอยารอบๆ จำนวนมาก กิ่งเหล่านี้มีขนาดประมาณแขนของผู้ใหญ่ และความยาวเพียงพอ ใช้เถาวัลย์มัดไว้ด้วยกันก็เพียงพอที่จะรองรับน้ำหนักของฮ่อหยุนเฉิง

เมื่อเธอผูกแพ เธอตระหนักว่าเถาวัลย์นั้นแข็งแร็งมาก ไม่น่าแปลกใจเลยที่รับน้ำหนักพวกเขาได้

นี่ถึงทำให้ซูฉิงวางใจ

แต่สิ่งที่เธอกังวลก็คือในเมื่อเธอและฮ่อหยุนเฉิงถูกพันด้วยเถาวัลย์ไว้จึงรอดตาย เกรงว่าคนบ้าอย่างอู๋ชิงหร่านเองก็คงไม่เป็นไร

ขอแค่อู๋ชิงหร่านยังมีชีวิตอยู่ หลังจากเธอออกไปได้ ไม่มีทางปล่อยอู๋ชิงหร่านไปแน่!

ซูฉิงยับยั้งจิตใจ ก้มหน้าก้มตาผูกแพ

แม้ว่ากิ่งไม้เหล่านี้จะหนา แต่มีความยาวต่างกัน ซูฉิงจำเป็นต้องฝนให้ยาวเท่ากัน เครื่องมือเพียงหนึ่งเดียวคือหิน แต่น่าเสียดายที่หินนั้นทื่อมาก เธอจึงใช้เวลาส่วนใหญ่ในการฝนกับหิน ทำให้นิ้วของเธอเสียดสีกับหินและกิ่งไม้จนได้รับบาดเจ็บ

หน้าผากซูฉิงมีเหงื่อเย็นๆ ผุดขึ้น กัดฟันทำต่ออย่างแน่วแน่

ฮ่อหยุนเฉิงสละชีวิตเพื่อเธอได้แล้วทำไมเธอจะทำไม่ได้?

ใช้เวลาไปประมาณชั่วโมงกว่า นิ้วทั้งสิบของซูฉิงฝนจนเลือดออก ในที่สุดก็ต่อแพเสร็จ

เธอใช้กำลังทั้งหมดนำฮ่อหยุนเฉิงไปวางบนแพร จากนั้นใช้เถาวัลย์มัดเขาให้ติดกับตัวแพ

เมื่อทำแบบนี้ขณะซูฉิงลากแพ เขาจะได้ไม่ไถลลงมาเพราะแรงสั่นสะเทือน

หลังจากทำทุกอย่างเสร็จเรียบร้อย ซูฉิงก็ไปยังที่ที่เธอสามารถมองเห็นท้องฟ้าเพื่อคำนวณเวลา อีกประมาณสามหรือสี่ชั่วโมงฟ้าจะมืด พอดีบนท้องฟ้ายังสามารถมองเห็นแสงตะวันรอน ทำให้ซูฉิงวิเคราะห์ทิศทางได้

ซูฉิงคำนวณไว้ว่าหากโชคดี เธอจะสามารถพาฮ่อหยุนเฉิงออกจากป่าผืนนี้ก่อนฟ้ามืด

แต่ถ้าหากโชคไม่ดี

……

ซูฉิงหยุดคิดในใจ ผูกปลายเถาวัลย์ด้านหนึ่งไว้ที่เอว และเดินไปยังทิศที่เธอเลือกอย่างยากลำบาก

ทว่าซูฉิงประเมินน้ำหนักรวมของแพและฮ่อหยุนเฉิงต่ำไป รวมแล้วถึงร้อยกิโลกรัม กินแรงอย่างมากเมื่อเธอลากมัน

แต่ซูฉิงกัดริมฝีปากแน่น กัดจนเลือดออก ในปากคละคลุ้งไปด้วยกลิ่นเลือด เธอยังคงแน่วแน่อย่างมาก

ราวกับได้รับการสนับสนุนจากเจตจำนงอันแข็งแกร่ง ชูชิงก็ก้าวไปทีละก้าว

ไม่รู้ว่าเมื่อไรที่ซูฉิงมองสิ่งที่เห็นเบื้องหน้าไม่ชัดเจน ท้องฟ้าที่ไม่ทราบเวลาก็มืดสนิทลง

หรือพวกเขาจะต้องตายในสถานที่แบบนี้หรือ?

ไม่ ไม่ได้!

เธอจะปล่อยให้ฮ่อหยุนเฉิงตายไม่ได้！

ซูฉิงยิ่งหมดแรงไปเรื่อยๆ รองเท้าที่เธอสวมเมื่อตอนตกจากหน้าผานั้นก็ไม่รู้ว่าร่วงตรงไหนไปนานแล้ว

เธอเลยเท้าเปลือยเปลา ตลอดทาง เท้าของเธอก็ถูกเสียดสีจนไร้ความรู้สึก

เรี่ยวแรงที่สูญเสีย สายตาที่พร่าเบลอ ทั้งยังกระหายน้ำอย่างที่สุด ค่อยๆ ทรมานซูฉิงทีละนิด

เธอกัดฟันมุ่งมั่นต่อ

ปึก

เธอบังเอิญสะดุดก้อนหินที่ใต้เท้าของเธอ ทั้งตัวล้มลงไปกับพื้น

ซูฉิงล้มลงกับพื้น มองไปทางฮ่อหยุนเฉิงที่ยังคงหมดสติใบหน้าไร้สีเลือดบนแพ ความสิ้นหวังที่เธอไม่เคยพบพานมาก่อน แพร่ไปทั่วทุกเซลล์ในร่างกายของเธอ

ซูฉิงเลียริมฝีปากที่แตกและซีดขาวของเธอเบา ๆ พยายามลุกขึ้น