นางสาวซูแค่อยากถอนหมั้น นิยาย บท 34

พี่หวังหยิบเครื่องบันทึกออกมา กดสวิตช์ และการสนทนาระหว่างคนสองคนก็ดังออกมาจากเครื่องบันทึก

"พี่หวัง ฉันได้โอนเงินให้พี่แล้วนะ 250,000 หยวน และฉันจะให้เงินพี่อีก 250,000 หยวนหลังจากเรื่องนี้เสร็จสิ้น ด้วยเงินจำนวนนี้ พี่สามารถเอาไปรักษาอาการเจ็บป่วยของลูกชายของพี่ได้สบายๆ พี่ก็หวังว่าลูกชายของพี่จะเติบโตขึ้นมาอย่างแข็งแรง ใช่ไหมล่ะ? "เสียงของหญิงสาวในเครื่องบันทึกเสียง ก็คือ เซี่ยซิงซิง

เสียงของพี่หวังประหม่าเล็กน้อย แต่ก็ทราบตื้นเต้นเล็กน้อย "เงินมากมายขนาดนี้... หัวหน้าเซี่ยต้องการให้ฉันทำอะไรอย่างนั้นเหรอ?"

"ง่ายมาก พี่เพียงแค่ขยับมือนิดหน่อย แค่เปลี่ยนเอกสารของซูฉิงเท่านั้น" เซี่ยซิงซิงกล่าวอีกครั้ง

"แต่... ถ้ามีคนรู้…" พี่หวังลังเลอยู่ครู่หนึ่ง

"อย่ากังวล พี่แค่แสร้งทำเป็นทำความสะอาดไป เมื่อไม่มีใครอยู่ที่นั่นค่อยจัดการ ไม่มีใครรู้แน่นอน"

เซี่ยซิงซิงดูเหมือนจะหัวเราะคิกคัก "นอกจากนี้ ถ้าพี่ทำงานเป็นคนทำความสะอาด พี่ก็หาได้แค่เดือนละ 3,000 หยวน พี่ต้องทำงานกี่ปีถึงจะได้เงิน 500,000 หยวน หลังจากเสร็จงาน พี่ก็แค่ลาออกจากงานและไปซ่อนตัวอยู่ในชนบท รอให้เรื่องซาไปแล้ว ค่อยหางานใหม่ มีแต่ได้กับได้ไม่ใช่หรือ?"

พี่หวังถูกพูดโน้มน้าวใจ และเธอจึงตอบไปว่า "ตกลง ฉันตกลง!"

เซี่ยซิงซิงพอใจมาก "ใช่แล้ว แบบนี้แหละ ฉันจะแจ้งให้พี่ทราบเมื่อถึงเวลา จำไว้ว่าต้องมีแค่พี่กับฉันเท่านั้นที่รู้ ต้องไม่มีบุคคลที่สามรู้เรื่องนี้เด็ดขาด!"

พี่หวังพูดรับปากอีกครั้ง "หัวหน้าเซี่ยไม่ต้องกังวล ฉันจะไม่บอกใครแน่นอน"

และเสียงในเครื่องบันทึกก็หยุดลงเท่านี้

ซูฉิงมองไปที่เซี่ยซิงซิงด้วยการเยาะเย้ย "เซี่ยซิงซิง คุณมีอะไรจะพูดอีกไหม?"

"ไม่ ไม่ใช่ฉัน!" ใบหน้าของเซี่ยซิงซิงซีดมากและก็มีเหงื่อบนหน้าผากของเธอ และเธอก็ปฏิเสธโดยไม่รู้ตัว

เธอยอมรับเรื่องนี้ไม่ได้จริงๆ!

"พวกเราหลายคนก็ได้ยินกันหมดแล้ว เสียงนั่นก็คือคุณ" ซูฉิงเปิดคอมพิวเตอร์อย่างใจเย็นและเปิดอีเมลขึ้นมา "ถ้าคุณยืนยันว่าเสียงนี้ไม่ใช่คุณ ฉันก็มีหลักฐานอื่นอีก"

ซูฉิงเปิดอีเมลและฉายให้ใหญ่ขึ้นเพื่อให้ทุกคนสามารถเห็นเนื้อหาของอีเมลได้อย่างชัดเจน

"นี่คือบันทึกการโอนเงินของบัญชีธนาคารของพี่หวัง ฉันขอให้เพื่อนของฉันตรวจสอบแล้ว การโอนเข้าบัญชีพี่หวังมาจากบัญชีต่างประเทศ และเจ้าของบัญชีคือ…"

ซูฉิงหยุดชั่วคราวและมองตรงไปที่เซี่ยซิงซิงด้วยสายตาที่เย็นชา "เซี่ยเจิ้นกั๋ว พ่อของ เซี่ยซิงซิง "

ดวงตาของเซี่ยซิงซิงเบิกกว้างด้วยความไม่เชื่อ ทำไมซูฉิงถึงรู้เรื่องราวของพ่อของเธอได้? !

ทั้งที่เธอทำทุกอย่างอย่างระวังมากแล้วแท้ๆ!

"พยานบุคคลหรือหลักฐาน ก็มีหมดแล้ว เซี่ยซิงซิง คุณยังคิดว่าฉันใส่ร้ายคุณอยู่อีกหรือเปล่า?" ซูฉิงถามอย่างเฉียบขาด

"ไม่...มันเป็นไปไม่ได้..." เสียงของเซี่ยซิงซิงสั่น แต่คำพูดทั้งหมดติดอยู่ในลำคอของเธอ และเธอก็ไม่สามารถพูดอะไรได้เลยสักคำ

ข้อเท็จจริงปรากฏต่อหน้าต่อตาเธอแล้ว และไม่ว่าเธอจะพูดอะไร มันก็ไร้ประโยชน์

มันจบแล้ว...ทั้งหมดนี้มันจบลงแล้ว...

"ซูฉิง เธอนั่นแหละ เพราะเธอ!" ดวงตาของเซี่ยซิงซิงเป็นสีแดงก่ำ เธอจ้องไปที่ซูฉิงยกมือขึ้นเพื่อที่จะตบเธอ "ซูฉิง นังสารเลว ทั้งหมดนี้มันเป็นกับดักของแก!"

"กับดัก?" ซูฉิงคว้ามือของเซี่ยซิงซิงที่ยกมาทางเธอและผลักเธอออกไปด้วยรอยยิ้มที่ดูประชดประชัน "เซี่ยซิงซิง ถ้าคุณไม่ได้ตั้งมุ่งร้ายฉันก่อน แล้วจะทำให้ฉันผิดจับคุณได้อย่างไร นี่แหละที่เขาเรียกกันว่ายกก้อนหินทุบเท้าตัวเอง!"

"เซี่ยซิงซิง ทำไมคุณถึงทำแบบนี้?" ฮ่อหยุนเฉิงที่นั่งเงียบอยู่ข้างๆ ได้กล่าวขึ้น ดวงตาที่หล่อเหลาของเขาถูกปกคลุมไปด้วยน้ำแข็งและอุณหภูมิในห้องประชุมก็ดูเหมือนจะลดลงไปหลายองศาเลยทีเดียว

"ประธานฮ่อ ฉัน…" เมื่อมองดูดวงตาที่เย็นเยียบของฮ่อหยุนเฉิง เซี่ยซิงซิงก็เหมือนกับตกลงไปในห้องน้ำแข็งใต้ดินแล้ว

แสงอันเยือกเย็นในดวงตาของฮ่อหยุนเฉิงราวกับมีดคมแทงเข้าร่างกายของเซี่ยซิงซิง เขาพูดอย่างเย็นชาว่า "เซี่ยซิงซิง คุณถูกไล่ออกแล้ว จากนี้ไปคุณไม่ใช่พนักงานของตระกูลฮ่อกรุ๊ปอีกต่อไป"

อะไรนะ? ถูกไล่ออก?

เมื่อเห็นเซี่ยซิงซิงร้องไห้และรีบวิ่งออกไป ดวงตาของซูฉิงก็สั่นไหวเล็กน้อย

เธอแค่ปฏิบัติต่อผู้อื่นในทางที่ผู้อื่นจะปฏิบัติต่อเธอ ถ้าเธอประมาทนิดเดียว คนที่จะถูกไล่ออกตอนนี้อาจเป็นเธอ

"เรื่องวันนี้ก็เอาไว้แค่นี้ ต่อไป ฉันไม่อยากเห็นเรื่องแบบนี้เกิดขึ้นอีก" ดวงตาที่เฉียบคมของฮ่อหยุนเฉิงเหลือบมองทุกคนที่อยู่ที่นั่น

รัศมีของเขาทรงพลังมากจนทุกคนที่อยู่ต่อหน้าเขา อดไม่ได้ที่จะก้มหัวลง ยกเว้นเพียงแต่ซูฉิง

ขณะที่ฮ่อหยุนเฉิงเดินออกจากห้องประชุมด้วยก้าวที่มั่นคง จู่ๆ ก็หยุดที่ประตู หันหลังกลับ และดวงตาที่แฝงไปด้วยความสับซ้อนของเขาก็จับจ้องไปที่ซูฉิง "ซูฉิง มาที่ห้องทำงานของฉันหน่อย"

เธอเดินตามฮ่อหยุนเฉิงไปที่ห้องทำงานของเขา ซูฉิงเหลือบมองฮ่อหยุนเฉิงเบา ๆ "มีอะไรกับฉันงั้นเหรอ?"

ฮ่อหยุนเฉิงนั่งลงบนโซฟา ขาของเขาไขว้กัน และนิ้วเรียวของเขาก็ชี้ไปที่ตำแหน่งข้างๆ เขา "นั่งสิ"

ซูฉิงไม่ค่อยเข้าใจเล็กน้อย และหลังจากคิดเกี่ยวกับเรื่องนี้ เธอก็นั่งลงข้างๆถัดจากฮ่อหยุนเฉิง "ฮ่อหยุนเฉิง สรุปแล้วนายมีเรื่องอะไรกันแน่?"

ริมฝีปากบางของฮ่อหยุนเฉิงยกขึ้นเล็กน้อยและเขาพูดด้วยน้ำเสียงที่สงบว่า "เรื่องที่เกิดขึ้นวันนี้ เธอคือเริ่มตั้งแต่แรก ใช่ไหม?"

เป็นคนเริ่ม?

เขาโกรธงั้นเหรอ? บ่นว่าเธอไม่ควรเปิดเผยความผิดของเซี่ยซิงซิงในที่สาธารณะงั้นเหรอ?

เขาทนไม่ได้ที่เซี่ยซิงซิงจะไป? เลยถายเธอเกี่ยวกับความผิดนี้?

ซูฉิงหันศีรษะของเธอและมองไปที่ผู้ชายที่อยู่ข้างๆเธออย่างระมัดระวัง "หือ? ฮ่อหยุนเฉิงคุณต้องการจะพูดอะไร?"

ดวงตาที่เฉยเมยและเย็นชาของชายผู้นั้นสบกับสายตาของซูฉิง

นัยน์ตาลึกของเขาราวกับกระแสน้ำวนสองอันที่หยั่งรู้ไม่ได้