นางสาวซูแค่อยากถอนหมั้น นิยาย บท 354

ใบหน้าของจอนหยุดค้าง เป็นแบบนี้ไปได้ยังไงกัน?

แอนนี่บอกว่าเธอใส่สร้อยคอไว้ในกระเป๋าซูฉิงแล้วชัดๆ นี่ แต่ทำไมสร้อยคอถึงไปอยู่ในกระเป๋าแอนนี่ล่ะ?

หรือว่าแอนนี้ต้องการขโมยสร้อยคอของเขา?

เมื่อคิดอย่างนั้น จอน

ก็มองแอนนี่อย่างโกรธจัด "นี่มันอะไรน่ะ?"

สีหน้าของแอนนี่ซีดเผือดก่อนจะไม่รู้จะอธิบายยังไง "ไม่ใช่ฉันนะ ฉันไม่ได้ทำ!"

ขณะที่ซูฉิงกำลังจะพูด ทันใดนั้นก็มีเสียงผู้ชายดังมาจากที่ไม่ไกล "หากจงใจขโมยทรัพย์สินของผู้อื่นตงถูกจำคุก และสร้อยคอนี้มีมูลค่า 20 ล้าน เกรงว่าคุณแอนนี่คงต้องเข้าคุกแล้วล่ะครับ"

เสียงนั่น...ช่างคุ้นเคย

หัวใจของซูฉิงเต้นผิดจังหวะ

เธอหันไปมองโดยทันที และแน่นอนว่าเธอเห็นร่างสูงเดินมาทางพวกเขา

ฮ่อหยุนเฉิง!

ไม่ใช่ว่าเขายังต้องอยู่ที่เมือง Y เหรอ?

ทำไมจู่ๆ ถึงกลับมากระทันหัน?

เมื่อเผชิญหน้ากับสายตาสงสัยของซูฉิง ฮ่อหยุนเฉิงก็ขดริมฝีปากเซ็กซี่และสั่งรปภ.ที่อยู่ข้างๆ อย่างเย็นชา "พาแอนนี่ไปที่สถานีตำรวจ ส่วนคุณจอนก็ตามไปให้ปากคำด้วยนะครับ"

ทันทีที่สิ้นเสียง รปภ. 2 คนก็บังคับให้แอนนี่ออกจากบาร์ จองเองก็ยังตกใจกับออร่าอันเยือกเย็นที่อยู่รอบๆ ฮ่อหยุนเฉิงจนพูดอะไรไม่ออก และจากไปอย่างหดหู่

หลังจากเรื่องวุ่นวายจบลง ซูฉิงก็ถอนหายใจก่อนจะมองไปที่ฮ่อหยุนเฉิง "ทำไมนายถึงกลับมากระทันหันแถมไม่บอกฉันด้วย"

"คิดถึงเธอก็เลยกลับมาน่ะสิ" ฮ่อหยุนเฉิงลูบผมของซูฉิง ก่อนจะแนบริมฝีปากบางใกล้ใบหูของเธอ "แต่ว่า...วิธีที่เธอสับเปลี่ยนเมื่อกี้นั้นดีมากนะ"

ลมหายใจอุ่นๆ ของเขาพ่นออกมาคอเคลียซูฉิงจนใบหน้าเธอแดง "ที่แท้นายก็เห็นหมดแล้วสินะ"

เมื่อกี้ตอนที่แอนนี่กำลังสมคบคิดกับจอนเพื่อใส่ร้ายเธอ ซูฉิงเองก็สังเกตเห็นนานแล้ว

ส่วนสร้อยคอ 20 ล้าน ตอนแรกแอนนี่ใส่ลงในกระเป๋าของเธอแล้วจริง แต่ในขณะนั้นซูฉิงแกล้งทำเป็นประคองยวี๋น่า และเมื่อแอนนี่หันไปจัดการกับผู้ชายคนอื่น ซูฉิงก็ฉวยโอกาสเปิดกระเป๋าถือของแอนนี่ตรงบาร์และย้ายสร้อยคอไปยังเป้าหมายได้สำเร็จ

มันเป็นการดำเนินการที่ง่ายมาก และซูฉิงก็ทำอย่างแอบแล้ว แต่ไม่คิดว่าฮ่อหยุนเฉิงจะเห็นเข้า

"ใช่น่ะ ฉันเห็นแล้ว" ฮ่อหยุนเฉิงเลิกคิ้วพร้อมยกยิ้ม "ก่อนหน้านี้ที่ฉันโทรหาเธออยากมั่นใจว่าเธออยู่ไหน ใครจะไปรู้...ว่าฉันจะได้เห็นฉากที่วิเศษมากขนาดนี้"

เขาเดินเข้าใกล้ซูฉิง สองมือจับเอวของผู้หญิงตรงหน้า และมองอย่างใกล้ชิด

บรรยากาศนั้นคลุมเครือมาก

"แต่ว่าฉันชอบเธอที่เป็นแบบนี้นะ"

ปลายนิ้วฮ่อหยุนเฉิงปัดผมบนแก้มซูฉิงทัดด้านหลังใบหูอย่างระมัดระวังและอ่อนโยน

ช่วงที่ห่างกับซูฉิง เขานั้นคิดถึงเธอทุกวินาที

"คิดถึงฉันไหม?"

เสียงทุ้มลึกของชายผู้นี้ดังกึกก้องอยู่ในหูจนซูฉิงอดหน้าแดงไม่ได้ หากบอกว่าเธอไม่ได้คิดถึงฮ่อหยุนเฉิงเลยคงเป็นเรื่องโกหก

เธอหยุดชั่วครู่ก่อนสุดท้ายจะเขย่งเบาๆ แล้วจูบที่หน้าผากของฮ่อหยุนเฉิง

"คนเขาบอกว่ายิ่งห่างยิ่งรักกันนะ ฉันเองก็คิดถึงนายมากเหมือนกัน"

ฮ่อหยุนเฉิงตกตะลึงไปครู่หนึ่ง ซูฉิงไม่ค่อยเปิดเผยความรักออกมาตรงๆ มันทำให้เขาประหลาดใจ เขาจึงโน้มตัวไปกอดซูฉิงแน่นและวางคางบนไหล่ของเธอ

"คิดถึงฉันก็...อย่าขยับ ให้ฉันกอดเธอหน่อย..."

ซูฉิงยิ้มก่อนจะดันตัวฮ่อหยุนเฉิงออก "เอาล่ะ เราไปส่งน่าน่าก่อน นี่ไม่ใช่ที่ไว้คุยนะ"

ฮ่อหยุนเฉิงทำได้เพียงปล่อยเธอ ซูฉิงประคองยวี๋น่าที่ยังเมามายก่อนทั้งสามจะเดินออกจากบาร์ไปด้วยกัน

...

สถานีตำรวจ

แอนนี่นั่งไม่ติดที่ ถ้าเธอถูกตัดสินว่ามีความผิดฐานลักทรัพย์ ชีวิตที่เหลือของเธอได้พังทลายแน่