นางสาวซูแค่อยากถอนหมั้น นิยาย บท 391

หลังจากออกจากสนามบิน ซูฉิงก็มีท่าทางไม่มีความสุข ตอนขับรถกลับบ้านก็รู้สึกใจมันหนักอึ้ง

ยวี๋น่านั่งอยู่ข้างๆ คอยสังเกตสีหน้าซูฉิงอยู่ตลอด เธอขมวดคิ้วพลางพูดปลอบใจ "บางทีอาจารย์ฉีอาจจะมีปัญหาอะไรก็ได้ เธออย่ากังวลมากไปเลย ต้องมีสักวันที่ได้รู้เรื่องของคุณน้ากับคุณอาแน่นอน เรื่องนี้รีบไม่ได้หรอกนะ"

"แต่—" ซูฉิงขมวดคิ้ว น้ำเสียงร้อนรนจนซ่อนอาการสูญเสียไม่อยู่

เธออยากรู้เกี่ยวกับพ่อแม่ของเธอมาโดยตลอด แต่คุณอาฉีไม่บอกอะไรเธอเลย ตอนนี้มีเบาะแสกลับขาดหายไปอีก

เสียงหยุดลงกะทันหันและสุดท้ายก็เป็นถอนหายใจยาว ตอนนี้คุณอาฉีกำลังเดินทางกลับไปที่ยอดเขายวี่ปี่ ถ้ายังคงถามต่อปึงมีแต่การต่อต้านเท่านั้น

ช่างมันไปก่อนก็แล้วกัน

เมื่อทั้งสองกลับมาที่โรงพยาบาล ยวี๋น่าประตูห้องคนไข้เข้าไป ก็เห็นอู๋เทียนเหอที่สวมเสื้อนอกไว้แล้วนั่งอยู่บนขอบเตียง แถมผ้าปูที่นอนยังเรียบร้อยอีก

ยวี๋น่างงเล็กน้อยและถามโดยไม่รู้ตัว "นายจะไปไหนน่ะเทียนเหอ?"

อู๋เทียนเหอได้ยินประตูเปิด ก็หันกลับไปมองผู้หญิงสองคนที่เข้ามา พยักหน้าและยิ้ม "พวกเธอกลับมาแล้วเหรอ?"

เมื่อเจอกับคำถามของยวี๋น่า เขาก็ชะงักไปครู่หนึ่ง แม้ว่าเขาจะยังรู้สึกไม่สบายใจที่จะพูดคุยกับยวี๋น่าอยู่บ้าง แต่ก็เริ่มคุ้นชินบ้างแล้ว

เขาประสานมือกันอย่างครุ่นคิดแล้วพูดว่า "ตอนนี้อาจารย์ฉีก็ไปแล้ว ขาของฉันก็เกือบจะหายดีแล้ว...ช่วงนี้ลำบากพวกเธอมาก แต่ฉันคิดว่าถ้าฉันยังอยู่โรงพยาบาลต่อ คงจะเดินไม่ได้แล้วล่ะ"

พูดเช่นนั้น อู๋เทียนเหอก็ยิ้มอย่างเขินอายเล็กน้อย มองออกว่าเขาต้องการจะเล่นมุกตลกเพื่อให้บรรยากาศดีขึ้น

"คุณจะออกจากโรงพยาบาลแล้วเหรอ?" ซูฉิงเองก็ยิ้ม อันที่จริงความหมายของอู๋เทียนเหอนั้นชัดเจน แต่ยวี๋น่า...ก็ล้มเลิกที่จะคิดไม่ได้

อู๋เทียนเหอพยักหน้า

ตามคาดว่ายวี๋น่าร้อนรน แม้ว่าเธอจะสัญญาว่าจะเลิกกันอย่างสมบูรณ์หลังจากที่อู๋เทียนเหอหาย แต่พอเอาเข้าจริงก็ยังรู้สึกทำใจไม่ได้

"แล้วแผนในอนาคตของนายล่ะ?"

ความมีเหตุผลนั้นยิ่งใหญ่กว่าความรู้สึกเสมอ และในที่สุดยวี๋น่าก็ยับยั้งตัวเอง เพียงแต่มองอู๋เทียนเหออย่างกังวล

อู๋เทียนเหอครุ่นคิดครู่หนึ่ง "ฉันคิดไว้แล้วล่ะ ยังอยากกลับไปสอนบนเทือกเขา เด็กๆ ที่นั่นกว่าจะได้รับการศึกษาวัฒนธรรมนั้นยาก พวกเขาควรได้เรียนดีๆ อีกทั้งฉันก็พัฒนาความสัมพันธ์กับเด็กๆ ที่นั่นไว้แล้ว ไม่เจอกันนานก็คิดถึงพวกเขาน่ะ"

แสงในดวงตาของยวี๋น่าดับลงทันที แม้ว่าเธอจะทำใจไม่ได้ แต่ก็ยังคงพยักหน้า เพียงแต่น้ำเสียงกลับซ่อนอาการสูญเสียไม่ได้

"แบบนั้นเองเหรอ...ถ้าอย่างนั้นเดินทางปลอดภัยนะ ต้องดูแลอาการบาดเจ็บที่ขาตัวเองให้ดีนะ"

อู๋เทียนเทียนลังเลอยู่ครู่หนึ่งแล้วพยักหน้า "ตกลง เธอ...เธอกับหลินหนานก็ดูแลกันดีๆ นะ"

เขายังคงไม่ลืมข่าวที่หลินหนานขอยวี๋น่าแต่งงานตอนที่เขารักษาตัวอยู่ ตอนนี้แม้จะยังกังวลอยู่แต่ก็ยังมีช่วงที่ปล่อยวางไม่ได้เต็มที่

ยวี๋น่าตกตะลึงไปครู่หนึ่ง รอยยิ้มที่เดิมปรากฏบนใบหน้าของเธอค่อยๆ หายไป ก่อนจะพยักหน้าด้วยหัวใจที่หนักอึ้ง

"ได้สิ...ฉันออกไปสูดอากาศหน่อยนะ"

เธอหันกลับและเดินไปที่ประตูช้าๆ แต่หลังจากเดินไปไม่กี่ก้าว ตาก็พร่ามัวและสลบไป