นางสาวซูแค่อยากถอนหมั้น นิยาย บท 436

"แม่" หลินหนานสูดหายใจเข้าและมองไปที่แม่หลิน ในขณะเดียวกันก็แววตาของเขาก็เต็มไปด้วยความวิตกกังวล จ้องไปที่ใบหน้าของพ่อยวี๋อยู่ครู่หนึ่ง กว่าเขาจะรอจนให้ยวี๋น่าเต็มใจจะแต่งงานกับเขาได้นั้นไม่ง่ายเลย เขาจึงไม่อยากให้เรื่องนี้มาทำให้เสียเรื่องอีก

วันนี้แม่ยวี๋มาเห็นสีหน้าแม่หลินก็รู้สึกไม่พอใจมาก ตอนแรกคิดว่าถ้าน่าน่าโอเคเรื่องนี้ก็จบไป แต่ใครจะรู้ว่าเมื่อเธอจะได้ยินคำพูดแบบนี้ของแม่หลิน เธอก็ไม่เห็นด้วยทันที เธอพูดพร้อมกับขมวดคิ้วแน่น

"แม่หลินหนานคะ คุณพูดอย่างนี้ได้ยังไง เกิดเรื่องแบบนี้ขึ้นน่าน่าของเราก็เสียใจมาก ถ้าไม่ใช่เพราะเธอไปเชิญอาจารย์ฉีมา..."

"แม่ ไม่ต้องพูดแล้ว..." ยวี๋น่าเห็นว่าสิ่งต่างๆ ดูเหมือนจะควบคุมไม่ได้แล้ว และเธอกังวลมากจริงๆ ว่าอารมณ์ร้อนของแม่จะทำให้แม่กับแม่หลินทะเลาะกัน เธอจึงรีบห้ามไว้

"ไม่ต้องพูดแล้ว" พ่อยวี๋พูด

พ่อหลินเม้มปากและมองมาที่แม่หลิน พูดด้วยน้ำเสียงเคร่งขรึม "คุณก็พูดให้มันน้อยๆ หน่อย ในเมื่อเด็กทั้งสองคนเต็มใจ เราเป็นพ่อแม่ก็ควรเคารพพวกเขา น่าน่าก็เป็นเด็กดีมาก ก็จริงอยู่ที่คุณเคยไม่ถูกกับเธอมาก่อน แต่เดี๋ยวอีกหน่อยทุกคนก็จะเป็นครอบครัวเดียวกันแล้ว คุณก็ดีกับน่าน่าหน่อยเถอะ"

"ชิ" แม่หลินได้ยินสามีพูดแบบนี้ก็ทำเสียงไม่พอใจ เมื่อเธอเห็นปฏิกิริยาของหลินหนาน เธอก็ไม่มีทางเลือกนอกจากต้องตอบตกลง "โอเค ฉันสัญญา ถ้ายวี๋น่ากับหนานหนานแต่งงานกัน ฉันจะปฏิบัติกับเธอเหมือนเป็นลูกสาวของเรา และจะไม่ทำให้เธอขายหน้า ไม่อย่างนั้นพวกคุณสามารถพาเธอกลับบ้านไปได้ทุกเมื่อ"

เมื่อได้ยินคำสัญญาของแม่หลิน พ่อยวี๋ และแม่ยวี๋ก็ไม่มีข้อโต้แย้งใด ๆ และเรื่องนี้ก็ตกลงกันตามนี้

ยวี๋น่าก็ถอนหายใจด้วยความโล่งอก ไม่ว่าเรื่องจะเป็นยังไง แค่ไม่ทะเลาะกันก็ดีแล้ว

......

ยังเหลือเวลาอีกไม่กี่วันก่อนที่จะเริ่มการแข่งขันการออกแบบ ซูฉิงและฮ่อหยุนเฉิงอยู่ที่ฝรั่งเศสตลอด พวกเขาออกไปเปิดหูเปิดตาบ่อยๆ เพื่อคิดแบบร่างการออกแบบเพิ่มอีกสองสามฉบับ เพราะไม่ได้มีแค่เสื้อผ้าที่จะเข้าแข่งขันเพียงชิ้นเดียวที่ทำให้เธอหนักใจ

"ซูฉิงพรุ่งนี้ฉันจะพาเธอไปพบใครบางคน"

"ใครเหรอ?"

ฮ่อหยุนเฉิงและซูฉิงนอนอยู่ข้างกัน พวกเขาเพิ่งกลับมาจากข้างนอก ซูฉิงลุกไปเติมของเข้าตู้เย็น เมื่อได้ยินคำถามของเธอ ฮ่อหยุนเฉิงก็หันศีรษะไปมองเธอด้วยรอยยิ้ม

"เพื่อนที่ฉันเคยรู้จักที่นี่น่ะ เป็นเชื้อสายราชวงศ์ เขาเป็นคนดี และคุยเก่ง ฉันจะพาเธอไปพบเขาพรุ่งนี้"

"โอเค"

ตอนเที่ยงของวันรุ่งขึ้น ฮ่อหยุนเฉิงพาซูฉิงออกไปข้างนอกตามที่บอก ขับรถไปที่วิลล่าในย่านที่มั่งคั่งของปารีส เขาเดินไปพูดกับรปภ.ด้านนอกประตูสองสามคำ พวกเขาคุยภาษาฝรั่งเศษกันอย่างเชี่ยวชาญมาก รปภ.หัวเราะพร้อมกับพยักหน้า และให้ทั้งสองคนเข้าไป

ประตูใหญ่เปิดออก ซูฉิงเดินตามฮ่อหยุนเฉิงเข้าไปที่ห้องรับแขก การตกแต่งที่นี่แตกต่างไปจากที่เธอคิดไว้อย่างสิ้นเชิง ตรงกันข้าม มันเป็นโทนสีที่เรียบง่าย สีดำ สีขาว และสีเทา แต่มีการตกแต่งรายละเอียดเล็กๆ น้อยๆ ที่ทำให้ดูอบอุ่นและเป็นเอกลักษณ์มากมาย ทำให้พื้นที่ทั้งหมดไม่ดูน่าเบื่อและดูแข็งทื่อเกินไป

"อ้าวเฉิง เราเจอกันอีกแล้วนะ" ผู้ชายแต่งตัวสบายๆ เดินลงมาจากชั้นสอง เขาดูอายุราวๆ ห้าสิบปี แต่กลับไม่เหมือนชายวัยกลางคนเลย รูปร่างของเขาถูกดูแลมาอย่างดี

เขาเดินลงไปชั้นล่าง อ้าแขนทั้งสองข้างออกเพื่อกอดฮ่อหยุนเฉิง หลังจากที่ทั้งสองปล่อยมือออกจากกัน ชายคนนั้นก็เห็นซูฉิงที่ยืนอยู่ข้างฮ่อหยุนเฉิง ดวงตาของเขามีแววตาความอยากรู้อยากเห็น และเขาก็ถามด้วยรอยยิ้มว่า "เฉิง สาวสวยคนนี้ใครเหรอ? ครั้งที่แล้วที่นายมาหาฉันไม่มีสาวสวยคนนี้มาด้วยนี่นา"

ซูฉิงหลับตาลงและยิ้มอย่างเขินอาย ฮ่อหยุนเฉิงได้ยินเขาชมซูฉิงอย่างนี้ เขาก็ซ่อนสีหน้าแห่งความภาคภูมิใจไว้ไม่มิด เขาจึงจับมือเธอไว้อย่างเป็นธรรมชาติ