นางสาวซูแค่อยากถอนหมั้น นิยาย บท 495

"รายงานของไตรมาสนี้ส่งให้ช้าสุดวันศุกร์ก่อนเลิกงาน" ซูฉิงมองนาฬิกาพร้อมกล่าวเสียงเย็นกับผู้จัดการทุกแผนกที่อยู่ตรงหน้า

คนทั้งหมดผงกศีรษะ ซูฉิงเห็นดังนั้นจึงสิ้นสุดการประชุม

"ประธานซู นักเขียนหลิวส่งบทละครไปที่อีเมลของคุณแล้ว" ผู้ช่วยจัดการข้อมูลในมือแล้วเดินตามซูฉิง

"เร็วขนาดนี้เลย?" ซูฉิงประหลาดใจ เธอเพิ่งให้บริษัทติดต่อผู้เขียนบทไปเมื่อไม่กี่วันมานี้ ทว่าบทกลับถูกเขียนจนเสร็จแล้ว

""นักเขียนหลิวบอกว่าว่าบทเดิมมีโครงร่างคร่าวๆ อยู่แล้ว หลังจากอ่านเงื่อนไขของคุณแล้ว เขาจึงเขียนบทได้ทันที" ผู้ช่วยพยักหน้าพลางพูดด้วยรอยยิ้ม

ได้ยินประโยคนี้ มุมปากของซูฉิงก็ยกขึ้น หลิวเชิงหนานเป็นนักเขียนบทที่มีชื่อเสียงในวงการ มีผลงานออกมาจากมือจำนวนไม่น้อย ซูฉิงเองก็ร่วมงานกับเขาอยู่บ่อยครั้ง ดังนั้นเธอจึงวางใจเรื่องบทละคร

เพิ่งกลับมาถึงออฟฟิศ โทรศัพท์เธอก็ดังขึ้น

มองหน้าจอที่กะพริบชื่อของฮ่อหยุนเฉิง ก็ยิ้มจนหางตาเป็นรูปสระอิ

"ฮัลโหลว? หยุนเฉิง" ซูฉิงเรียกชื่อของเขาแผ่วเบา

"ยุ่งอยู่เหรอ?" น้ำเสียงของฮ่อหยุนเฉิงทุ้มต่ำ ค่อยๆ แทรกซึมเข้าไปในโสตประสาทการรับฟังของซูฉิง

"เพิ่งประชุมเสร็จ กำลังอ่านบทละคร เรื่องที่ฉันเคยบอกคุณว่าให้หลิวเสี่ยวหนิงกับเฉินจุนเหยียนเป็นตัวหลักนั่นไง" ซูฉิงพูดพลางเปิดกล่องอีเมล ค้นหาบทละคร

"ตอนเย็นอยากกินอะไร?" น้ำเสียงน่าดึงดูดของฮ่อหยุนเฉิงดังขึ้น

ซูฉิงได้ยินก็ละมือออกจากเม้าท์ กุมไปที่ปรางแก้ม น้ำเสียงแฝงแววหยอกล้อ "ทำไม คุณชายฮ่อจะมารับฉันเหรอ? คิดถึงฉันแล้วใช่มั้ยล่ะ?"

เมื่อไม่ได้ยินเสียงอะไรจากปลายสาย มุมปากของซูฉิงก็ยิ่งลึกขึ้นไปอีก ราวกับเธอนึกออกว่าฮ่อหยุนเฉิงกำลังทำหน้าอย่างไรอยู่

ที่ซูฉิงคาดไม่ถึงก็คือ วินาทีถัดมาเสียงตอบกลับแผ่วเบาก็ดังกลับมาว่า "อืม คิดถึงเธอแล้ว"

นิสัยของฮ่อหยุนเฉิงที่ปกติมักจะเย็นชา ทว่าเมื่ออยู่ต่อหน้าเธอกลับหน้าหนาจนไม่มีใครมาเทียบได้

คิดแบบนี้ ซูฉิงก็โค้งริมฝีปากหัวเราะออกมา น้ำสียงใสเย้ายวนจึงลอยเข้าไปในหูของฮ่อหยุนเฉิง

ด้านฮ่อหยุนเฉิงที่ได้ยิน ก็ยิ้มมุมปากอย่างไม่รู้ตัว

"ประธานฮ่อ นี่คือเอกสารที่คุณต้องการ" เวลานั้นเองหลินเหยียนเฟิงก็เดินเข้ามา พอเห็นสีหน้าท่าทางที่อ่อนโยนของประธานฮ่อก็อดไม่ได้ที่จะชะงักไป

ดูท่าทางแล้วคงกำลังคุยกับคุณแซ่แน่

ซูฉิงเองก็ได้ยินเสียงฝั่งนั้น จึงพูดว่า "เย็นนี้ฉันจะรอนายนะ"

ฮ่อหยุนเฉิงครางตอบรับแล้ววางสายโทรศัพท์

ซูฉิงเพ่งสายตาไปที่คอมพิวเตอร์อีกครั้ง บทละครครั้งนี้ที่กำหนดให้หลิวเสี่ยวหนิงและเฉินจุนเหยียนเป็นนักแสดงหลักมีชื่อเรื่องว่า วัยเยาว์นี้ฉันเป็นเจ้าของ พูดถึงนักแสดงนำชายหญิงที่ออกจากรั้วโรงเรียนเข้าไปสู่สังคม จากไร้เดียงสาสู่ประสบการณ์แห่งการเติบโต ความรัก มิตรภาพ ครอบครัว ความไม่แน่วแน่ในปมพื้นหลังของละคร แฝงไปด้วยความหมายที่ลึกซึ้ง

สำหรับบทละครเรื่องนี้ ซูฉิงพอใจเป็นอย่างมาก ประกอบกับความนิยมในช่วงนี้ของหลิวเสี่ยวหนิงและเฉินจุนเหยียน ละครเรื่องนี้ต้องได้ผลตอบรับที่ดีแน่

เมื่อคิดแบบนี้ซูฉิงจึงติดต่อผู้จัดการส่วนตัวของทั้งสอง ให้พวกเขาเข้ามารับบทละครไป

หลังจากที่ผู้จัดการส่วนตัวของหลิวเสี่ยวหนิงได้รับโทรศัพท์ขณะอยู่ที่กองถ่าย ก็แสดงออกว่าเข้าใจความหมาย

"เสี่ยวหนิง บทละครออกมาแล้ว กลับไปที่บริษัทก็ไปรับได้เลย" ผู้จัดการหันกลับมาบอกข่าวกับหลิวเสี่ยวหนิง

"ของรุ่นพี่เฉินก็ออกมาแล้วเหรอ?" หลิวเสี่ยวหนิงกระพริบตา ถามออกมาด้วยความสับสนวุ่นวาย

แค่คิดว่าตนเองจะต้องถ่ายละครเรื่องเดียวกับเฉินจุนเหยียน หลิวเสี่ยวหนิงก็ทำตัวไม่ถูกเล็กน้อย

ระยะนี่ยิ่งเธออยากหลบหน้าเฉินจุนเหยียน แต่มักจะเจอเฉินจุนเหยียนบ่อยครั้ง

หลิวเสี่ยวหนิงทราบดีว่ามีบางอย่างที่ใจของพวกเขาทั้งสองคนกระจ่างชัดเจน