นางสาวซูแค่อยากถอนหมั้น นิยาย บท 501

วันต่อมา ซูฉิงมาที่หน้าโรงแรมตามที่นัดไว้

โจเซฟเดินวิ่งออกมาจากห้องโถงของโรงแรม เขาแต่งตัวที่ดูออกว่าเลือกคัดสรรมาเป็นอย่างดีแล้ว ตอนที่เห็นซูฉิงเขาก็ยกยิ้มหน้าบาน

"ซูฉิง เธอมาได้ตรงเวลามากเลย! วันนี้เราจะไปที่ไหนหรอ"

ซูฉิงฝืนยิ้มออกมา ลดมือที่บดบังแสงอาทิตย์ลงแล้วพูดกับโจเซฟ :"จะพานายไปที่อุโมงค์ป่าที่มีชื่อเสียงที่สุดของเรา ไปกันเถอะ ที่นั่งวิวสวยมาก ที่นั่นมีกระเช้าลอยฟ้าด้วยถ้าหากนายอยากจะนั่งก็ได้"

โจเซฟพยักหน้า ระหว่างทางดูตื่นเต้นเป็นพิเศษ แล้วหาเรื่องมาคุยกับซูฉิงมากมายไม่หยุด แต่ซูฉิงก็ตอบเขาไปตามมารยาทเท่านั้น ไม่ถึงกับดูไม่เป็นมิตรแต่ก็ไม่ได้ไม่รักษาน้ำใจ

ทั้งสองคนได้มาเที่ยวที่อุโมงค์และนั่งกระเช้าลอยฟ้าจนมาถึงเวลาสิบเอ็ดโมง โจเซฟก็หยิบเอาแซนด์วิชออกมาจากกระเป๋าสองอัน อันหนึ่งก็ยื่นให้กับซูฉิง แล้วถาม:"ที่นี่มีทางลัดมั้ย ฉันอยากไปพจญภัย! แบบลัดเลาะไปตามทางเล็กๆ อย่างนี้ถึงจะเร้าใจ"

ซูฉิงมองเขาอย่างสงสัยแล้วพูด:"ทางเล็กๆ หรอ นายคิดจะทำอะไร เดี๋ยวสักพักเรานั่งกระเช้าลอยฟ้ากลับกันดีมั้ย"

โจเซฟที่เป็นคนที่นิสัยเฟรนลี่และชอบผจญภัยอยู่แล้ว เชื่อชอบที่จะทำเรื่องท้าทายและเรื่องแปลกใหม่ และยิ่งไปกว่านั้นตอนที่ตนไปเที่ยวกับเพื่อนก็มักจะไปปีนหน้าผา ลองทำกิจกรรมที่ท้าทายตื่นเต้น แม้แต่เดินป่าเขาก็เคยลองมาแล้ว ดังนั้นสำหรับนี้ไม่ใช่เรื่องยากสำหรับเขา และแววตาเต็มไปด้วยตาวาว

แน่นอนว่า สิ่งสำคัญที่สุดก็คือถ้าหากซูฉิงไปกับเขาด้วย เขาก็จะมีโอกาสปกป้องผู้หญิงที่ตนรัก!

"ไม่ ฉันชอบความท้าทาย อีกอย่างกว่าพวกเราจะได้มาเที่ยวด้วยกันสองคนสักครั้ง ซูฉิง เธอวางใจเถอะ ถ้าหากเธอเกิดอันตราย ฉันจะปกป้องเธอแน่!"

โจเซฟหันมามองซูฉิงด้วยแววตาที่อยากจะลองไปเที่ยว และยังตบเข้าที่หน้าอกตัวเอง ให้เห็นว่าเขาเป็นลูกผู้ชายอกสามศอก

ซูฉิงเห็นอย่างนั้นก็ไม่สามารถเอาชนะเขาได้ เลยได้แต่พยักหน้าตกลง ถ้าหากไม่ตกลงละก็ ก็ไม่รู้ว่าโจเซฟจะสรรหาเหตุผลอะไรมาอีก เลยรีบที่พูดเอาใจเขาเหมือนเอาใจเด็ก

หลังจากที่ทั้งสองกินแซนด์วิชอิ่มแล้ว ก็ไม่ได้เดินทางตามที่วางแผนไว้ตั้งแต่แรก แต่กลับเดินเข้าไปในป่าลึกเข้าไปอีก จนมองไม่เห็นรั่วที่ล้อมไว้ โจเซฟถึงได้นั่งพัก ดูธรรมชาติ ซูฉิงก็ไม่ได้รั้นให้เขานั่งกระเช้าลอยฟ้าลงเขาไป ทำได้เพียงให้ความร่วมมือกับโจเซฟเที่ยวผจญภัย

ใบไม้แห้งที่ร่วงลงมาบนพื้นดิน พอเหยียบก็ได้ยินเสียงคอกแคก โจเซฟเดินตรงไปข้างหน้าเรื่อยๆ ซูฉิงก็เดินตามเขาไป

เดินไปตามทางขึ้นเขาที่ขลุขละ ทั้งสองเดินจนรู้สึกเมื่อยล้า ถ้าหากว่าหยุดเดิน เกรงว่าจะได้กลิ้งลงบนเขาแน่ ช่วยไม่ได้ ซูฉิงกำไม้ปีนเขาไว้ในมือแน่น

ทันใดนั้น เธอก็ได้ยินเสียงร้องโอ้ยของผู้ชายที่อยู่ข้างหน้า พอเงยหน้าขึ้นมอง ก็เห็นว่าโจเซฟคุกเข่าลงกับพื้นพร้อมกับทำหน้าเจ็บปวด มือข้างขวาของเขายังกุมเข้าที่ข้อเท้าส่วนนั้นอยู่

"นายเป็นอะไรหรอ"ซูฉิงรู้สึกตกใจ แล้วรีบวิ่งเข้าไปถาม และยังคุกเข่าลงมองขาของโจเซฟว่าตรงไหรมีแผลมั้ย "รับบาดเจ็บหรอ สาหัสมั้ย"

โจเซฟเงยหน้าขึ้นมองด้วยความรู้สึกขอโทษ และแววตาเต็มไปด้วยความประหม่า อ้ำอึ้งอยู่สักพักแล้วถึงได้พูด:".....เมื่อกี้รีบร้อนอยากจะรีบลงเขาเดินไปหน่อย เลยไม่ทันระวังเดินสะดุด ไม่เป็นอะไรมากหรอก"