นางสาวซูแค่อยากถอนหมั้น นิยาย บท 535

หลิวเสี่ยวหนิงใช้มือดันและผลักวิลเลียมออก และคนอื่นก็ได้ยินต่างก็หันมามอง

"เธอทำอะไร"วิลเลียมที่ถอยหลังไป เลิกคิ้วขึ้น เขายื่นมือขึ้นมาผับแขนเสื้อขึ้น

"นาย!"หลิวเสี่ยวหนิงกัดฟันกรอด จ้องวิลเลียมด้วยสายตาขรึม "นายหมายความว่ายังไง"

" โอ๊ะ ? "วิลเลียมเหมือนกับในหัวมีแต่ความว่างเปล่า เดิมทีไม่รู้ว่าหลิวเสี่ยวหนิงกำลังพูดอะไร เขากางมือออกแล้วหันไปทางพนักงานโดยรอบ

"ฉันทำไมหรอ คุณหลิวคุณพูดให้มันชัดเจนกว่านี้มั้ย"

"เมื่อกี้นาย........."หลิวเสี่ยวหนิงที่กำลังจะพูดเรื่องเมื่อกี้ออกมา ทันใดนั้นก็สังเกตสายตาของคนรอบข้าง คำที่จะพูดออกมาก็กลืนลงคอไป

หาพูดไปกว่าว่ามีเพียงตัวเองที่ได้ยิน ตนแม้จะพูดออกมาบางทีอาจจะไม่มีคนเชื่อก็ได้

เธอเงยหน้าขึ้นจ้องสายตาเจ้าเล่ห์ของวิลเลียม หลิวเสี่ยวหนิงก็รู้ได้ทันที หาตนพูดออกไปจริงๆ ละก็ คนนี้น่าจะพูดเปลี่ยนจากดำกลายเป็นข่าวได้

พอคิดมาถึงตอนนี้ หลิวเสี่ยวหนิงก็กำหมัดแน่น หน้าเผยรอยยิ้มออกมา :"ต้องขอโทษด้วยจริงๆ ค่ะ เมื่อกี้ฉันรู้สึกเวียนหัวเลยยืนทรงตัวไม่อยู่"

สีหน้าของคนโดยรอบมองด้วยสายตาแปลก ช่างภาพเห็นหลิวเสี่ยวหนิงมีสีหน้าไม่ค่อยดี มองดูเวลาบนข้อมือ ก็รู้ว่าได้ถ่ายเป็นเวลานานแล้ว ดังนั้นเลยสั่งให้พัก

หลิวเสี่ยวหนิงก็รู้สึกโล่งใจ แล้วถอนหายใจโล่งออกมา วิลเลียมก็เดินผ่านหน้าของเธอไปและยังแอบกระซิบเจ้าเล่ห์ออกมา

หลิวเสี่ยวหนิงกัดริมฝีปากสูดลมหายใจเข้าลึก พยายามควบคุมอารมณ์โกรธให้เย็นลง

และเวลานี้ผู้จัดการก็เดินเข้ามากระซิบถามหลิวเสี่ยวหนิงข้างๆ หู:"เป็นอะไรหรอ"

หลังจากรับเสื้อคลุมจากผู้ช่วยมาคลุมตัว หลิวเสี่ยวหนิงที่สุดท้ายแล้วก็เลือกที่จะส่ายหน้า

เดิมทีอยากจะพูดอะไรกับผู้จัดการแต่ก็ถูกพนักงานเรียกไป เลยเหลือเพียงหลิวเสี่ยวหนิงที่ต้องเดินไปห้องพักคนเดียว

และบังเอิญเกินไปรึเปล่าที่พอหลิวเสี่ยวหนิงเห็นวิลเลียมนั่งอยู่ในห้องพักด้วย และพอเห็นเธอเดินเข้ามามุมปากก็ยิ้มขึ้น

หลิวเสี่ยวหนิงรู้สึกโกรธมากแล้วกำลังจะหันหลังเดินออกไปกลับได้ยินเสียงของวิลเลียมตามมาจากด้านหลัง"ทำไมต้องทำเป็นโกรธด้วย แสร้งทำเป็นเล่นตัว"

"หุบปากของนายซะ "หลิวเสี่ยวหนิงทนไม่ไหวแล้ว หันกลับไปต่อว่าวิลเลียม

วิลเลียมเหมือนจะคิดไม่ถึงว่าหลิวเสี่ยวหนิงจะกล้าพูดอย่างนี้ก็มีสีหน้าเล็กน้อย เขาลุกขึ้นมาแล้วเดินเข้าไปหาหลิวเสี่ยวหนิง

"ทำไมหรอ คุณหลิวกลัวว่าผมจะทำให้คุณไม่พอใจหรอ หรือว่าคุณชอบแบบมีคนเยอะ"

คำพูดนี้ทำให้หลิวเสี่ยวหนิงรู้สึกขยะแขยง สีหน้าของเธอที่เต็มไปด้วยความโกรธ ง้างมือขึ้นตบหน้าวิลเลียม แต่กลับถูกวิลเลียมจับข้อมือไว้

"ปล่อยฉันนะ น่าขยะแขยง!"หลิวเสี่ยวหนิงพยายามดิ้นขัดขืน จ้องตาเขม็ง

"เธอบอกว่าฉันน่าขยะแขยงงั้นหรอ"วิลเลียมเหมือนได้ยินคำพูดที่น่าสนุก แล้วก็หัวเราะเยาะออกมา"เธอแรดไปทั่วยังทำเป้นเล่นตัวหรอ ทำให้ฉันเปิดโลกจริงๆ คืนนี้เธอต้องการเท่าไหร่ อยากได้เท่าไหร่ก็ว่ามาเลย"

"นายสิขายตัว! ถ้านายยังไม่หุบปาก ฉันจะแจ้งความ!"

หลิวเสี่ยวหนิงที่ถูกวิลเลียมพูดจาดูถูกก็หน้าแดงก่ำด้วยความโกรธ อย่างไรก็ตามช่องว่างระหว่างชายหญิงนั้นมากเกินไป แม้เธอจะใช้แรงมากแค่ไหนก็ไม่สามารถหลุดออกจากมือเขาได้

"หรือว่าเธอไม่ชอบฉันงั้นหรอ"

วิลเลียมเหมือนจะนึกอะไรขึ้นมาได้ก็ยิ้มเยาะเย้ยออกมา "ก็ใช่ ฉันไม่ใช่ดาราดังนี่ ฉันก็ไม่ใช่ลูกเศรษฐีด้วย คงไม่อยู่ในสายตาของเธอหรอกใช่มั้ย เธอมีเสน่ห์มากแค่ไหนเชียวถึงทำให้ทั้งสองเข้ามาวนเวียนรอบตัวเธอ"

"นายพูดแบบนี้หมายความว่ายังไง"หลิวเสี่ยวหนิงตาแดงก่ำด้วยความโกรธ ลางสังหรณ์ไม่ดีผุดขึ้นมาในความคิดของเธอ