นางสาวซูแค่อยากถอนหมั้น นิยาย บท 546

“ถ้าเรื่องแบบนี้ก็ต้องรบกวนนาย งั้นฉันก็คงจะไร้ประโยชน์จริง ๆ แล้วล่ะ"

เธอเก็บสีหน้าของเธอ อันที่จริงซูฉิงไม่คิดว่านี่เป็นความท้าทายเลย เพราะแผนการเด็ก ๆ แบบนี้เธอเลิกใช้ไปหลายปีแล้ว

ซูฉิงแค่อยากรู้ว่าความจริงของเรื่องจริงนี้จะเหมือนกับที่เธอคาดเดาไว้หรือไม่

ไหล่เธอถูกกระแทกเบา ๆ จึงดึงความสนใจของซูฉิงกลับมา

"ขอโทษครับ"

ได้ยินเสียงทุ้มดังขึ้น เสียงที่คุ้นเคยอย่างอธิบายไม่ถูกนั้นทำให้ซูฉิงหยุดชะงักเท้า

เธอหันกลับไป กลับเห็นเพียงผู้คนเดินผ่านไปมา ไม่เห็นคนที่เพิ่งชนเธอเมื่อครู่นี้เลย

สายตาของฮ่อหยุนเฉิงมองมาที่ซูฉิงด้วยความแปลกใจ เป็นการถามซูฉิงโดยที่ไม่ได้เอ่ยออกมา

ซูฉิงส่ายหัว แสดงว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้น บางทีเธออาจจะจำผิด

“แปลกจัง” ซูชิงลูบไหล่ของเธอและพึมพำเบา ๆ

บนเครื่องบิน ซูฉิงรู้สึกเบื่อเล็กน้อย เธอต้องการพักผ่อนสักหน่อย แต่เมื่อเธอหันไปมองฮ่อหยุนเฉิงซึ่งดูเหมือนกำลังทำงานบนคอมพิวเตอร์อยู่ เธอจึงค่อย ๆ เข้าไปใกล้เขาอย่างระมัดระวัง

เป็นไฟล์งานจริง ๆ ซูฉิงวางหัวของเธอไว้บนแขนของฮ่อหยุนเฉิง และมองไปที่หน้าจอคอมพิวเตอร์อย่างเกียจคร้าน

ฮ่อหยุนเฉิงไม่ตอบสนองใด ๆ และการกระทำของซูฉิงก็ไม่ได้ขัดจังหวะการทำงานของเขาเลย

ซูฉิงลูบไปที่แขนเสื้อของฮ่อหยุนเฉิง ซึ่งเป็นเสื้อที่เธอซื้อให้เขานั่นเอง หลังจากลากวนไปมาหลายรอบ ปลายนิ้วของซูฉิงก็ขยับจากแขนเสื้อไปที่หลังมือของฮ่อหยุนเฉิง

เมื่อเหลือบมองไปที่ซูฉิง ฮ่อหยุนเฉิงก็เกาคางของเธออย่างอดไม่ได้ ราวกับว่าเขากำลังเล่นกับแมวที่กำลังอ้อนคน

"เบื่อแล้วเหรอ?"

“นายทำงานไปเถอะ ไม่ต้องสนใจฉัน” เมื่อเห็นฮ่อหยุนเฉิงหันมาสนใจตัวเอง ซูฉิงก็เริ่มมีความคิดที่ไม่ดีเล็กน้อย

แววตาของฮ่อหยุนเฉิงสั่นไหวเล็กน้อย แต่เขาก็ยังคงทำงานต่อตามที่ซูฉิงบอก และดึงข้อมือกลับทันที

มุมปากของเธอหยักโค้งขึ้นเล็กน้อย ซูฉิงมองไปรอบ ๆ และปรับเข็มขัดนิรภัยของเธอ จากนั้นก็ลุกขึ้นนั่งหลังตรงเล็กน้อย และยื่นหน้าเข้าไปใกล้ฮ่อหยุนเฉิง

“หยุนเฉิง?”

ซูฉิงพูดพร้อมกับรอยยิ้มร่าเริง จากนั้นก็เป่าหูของฮ่อหยุนเฉิงเบา ๆ

ฮ่อหยุนเฉิงยังคงไม่สนใจ

เมื่อเห็นท่าทางเขาเช่นนี้ ซูฉิงก็แอบกลอกตาอย่างเงียบ ๆ ขณะที่กำลังคิดว่าจะแกล้งฮ่อหยุนเฉิงอย่างไรดี เครื่องบินก็โคลงเคลงเล็กน้อย ทำให้ซูฉิงล้มลงใส่ฮ่อหยุนเฉิงทันที

มือทั้งสองข้างวางอยู่บนแผงอกของฮ่อหยุนเฉิง หัวใจของเขาเต้นผ่านผิวหนังขึ้นมมาโดนฝ่ามือของซูฉิง

เสียงประกาศบนเครื่องบินดังขึ้น เตือนว่าเมื่อกี้เครื่องบินตกหลุมอากาศจึงโคลงเคลงเล็กน้อย

หลังจากนั้นไม่นาน เครื่องบินก็บินต่ออย่างสงบอีกครั้ง

“นี่กอดฉันเหรอ?” ฮ่อหยุนเฉิงก้มลงมาเข้าใกล้ซูฉิงเล็กน้อย เสียงของเขาแหบต่ำ

ใบหน้าของซูฉิงแดงเล็กน้อย เธอต้องการยืดตัวตรง แต่กลับไม่คิดว่ามือของฮ่อหยุนเฉิงจะจับเอวของซูฉิงไว้แน่นเพื่อไม่ให้เธอหนีไป จากนั้นก็กดเธอลงบนหน้าอกของเขาทันที

“หยุดก่อกวนได้แล้ว” ซูฉิงแค่นหัวเราะเบา ๆ จากนั้นก็มองไปทางอื่นอย่างลนลาน

“เธอจูบฉันก่อน แล้วฉันจะปล่อยเธอไป” ฮ่อหยุนเฉิงยิ้มและพูดข้างหูของซูฉิง

ในเวลานี้เอง พนักงานต้อนรับบนเครื่องบินก็เดินมา ซูฉิงที่ได้ยินเสียงฝีเท้าเธแ็ตัวแข็งทันที เธอจึงเข้าไปฝังตัวอยู่ในอ้อมแขนของฮ่อหยุนเฉิง และไม่กล้าขยับตัวทันที

แอร์โฮสเตสที่ผ่านมาเมื่อเห็นฉากนี้ ก็ตกตะลึงไปครู่หนึ่ง และถามเบา ๆ ว่าซูฉิงไม่สบายตรงไหนหรือเปล่า

สีหน้าของฮ่อหยุนเฉิงนั้นเฉยเมยมาก ดูเหมือนเขาจะต้องการจะพูดอะไรบางอย่าง ซูฉิงกลัวว่าเขาจะพูดอะไรไร้สาระ เธอจึงแอบบิดเอว