นางสาวซูแค่อยากถอนหมั้น นิยาย บท 583

เมื่อหลินหนานลืมตาตื่นขึ้น ก็พบว่าเป็นเฉินซินอ้ายจริงๆ ที่นอนอยู่ข้างเขา

เมื่อเห็นว่าพวกเขานอนเปลือยกายกันทั้งคู่ เขาก็รีบห่อร่างกายตนเองดัวยผ้าห่มแล้วจ้องมองไปที่เฉินซินอ้าย” เมื่อคืนนี้เธอทำอะไรฉัน”

เฉินซินอ้านตื่นขึ้นมามองเขาอย่างงุนงง จากนั้นก็ค่อยๆฟื้นสติกลับมาเป็นปกติ

ครู่หนึ่งเธอก็ปิดหน้าแล้วร้องไห้ “เมื่อคืนคุณเมามาก ฉันจะไปส่งคุณกลับบ้าน แต่คุณตะโกนจนอาเจียน ฉันไม่สามารถปล่อยให้คุณอาเจียนออกมาขณะที่อยู่บนรถได้ ก็เลยเลือกโรงแรมที่อยู่ใกล้ๆ เพื่อให้คุณอาเจียนเสร็จค่อยส่งกลับบ้าน แต่คุณกลับลากฉันไปที่เตียง...”

เฉินซินอ้านไม่ได้พูดอะไรต่อ แต่หลินหนานก็นึกออกขึ้นมาได้

เขาจำได้ดีว่าเกิดอะไรขึ้นเมื่อคืนนี้ แต่เขาก็ไม่มีความประทับใจเลยแม้แต่น้อย

เขาจำได้เพียงว่าเขาดื่มจนฟุบลงบนโต๊ะแล้วก็หมดสติไป และความทรงจำของเขาเมื่อคืนนี้ก็ว่างเปล่าจำอะไรไม่ได้อีกเลย

เมื่อเห็นเฉินซินอ้ายร้องไห้อย่างเศร้าสร้อย อีกทั้งยังไม่มีทางตัดสินว่าสิ่งที่เธอพูดเป็นความจริงหรือไม่

“คุณคิดว่าต่อต้านไม่ได้เหรอ? คุณก็รู้อยู่ว่ายวี๋น่าเขา—”

พูดถึงตรงนี้แล้วหลินหนานก็ไม่รู้จะทำอย่างไร นอกจากนี้ เขายังรู้สึกผิดต่อยวี๋น่าตอนนี้เธอท้องแล้ว ถ้าเธอรู้เรื่องนี้ เธอคงจะต้องใจสลายแน่นอน

เฉินซินอ้ายค่อยๆหยุดร้องไห้ เงยหน้าขึ้นมองเขาด้วยสีหน้าที่ไม่พอใจ ราวกับว่าเธอความพยายามอย่างมาก "ฉันรู้ว่าตอนนี้ยวี๋น่ากำลังท้องอยู่ และฉันรู้ว่าสิ่งนี้ต้องทำร้ายเธออย่างรุนแรง คุณไม่ต้องกังวล ฉันจะไม่บอกเรื่องนี้กับใคร แค่แสร้งทำเป็นว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้น”

“ถึงยังไงคุณก็ไม่ชอบฉันอยู่ดี แม้ว่าจะมีอะไรก็เหมือนไม่มีอะไรเลย”

เมื่อได้ยินคำพูดของเฉินซินอ้าย สิ่งนี้ทำให้หัวใจของหลินหนานสับสนมากขึ้น เขาไม่รู้ว่าจะพูดอะไร เพียงแต่เปลี่ยนเสื้อผ้าอย่างเงียบ ๆ และออกจากโรงแรมทันที

แต่เขาไม่รู้ว่าสายที่โทรมาเมื่อครู่นี้เป็นสายจากยวี๋น่า

เฉินซินอ้ายมองดูหลินหนานออกจากห้องพักในโรงแรม แล้วยกมือขึ้นเช็ดน้ำตาที่ไม่มีอยู่บนใบหน้าของเธอด้วยรอยยิ้มที่พอใจในดวงตาของเธอ

เพียงแค่ยวี๋น่าเริ่มสร้างปัญหา หลินหนานก็จะเป็นของเธอไม่ช้าก็เร็ว เธอไม่เชื่อหรอก ผู้หญิงคนไหนจะรับได้ที่สามีของเธอนอนเตียงเดียวกับผู้หญิงคนอื่น?

สิบนาทีที่แล้ว

เฉินซินอ้ายหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา และเสียงขอยวี๋น่าก็ดังขึ้นมา: "ฮัลโหล หลินหนานคุณอยู่ที่ไหน? ทำไมคุณถึงหายไปทั้งคืน?"

ยวี๋น่าใช้เวลาทั้งคืนเพื่อรอหลินหนานกลับบ้าน ถ้าหลินหนานมีอะไรเขาจะบอกเธอล่วงหน้า เมื่อคืนนี้เขากลับไม่ได้โทรเลย จนถึงตอนนี้ยวี๋น่าจะไม่กังวลได้อย่างไร ?

เมื่อเฉินซินอ้ายพอได้ยินว่าคือยวี๋น่า เธอก็ฟื้นขึ้นมาทันที แต่เธอจงใจแกล้งทำเป็นเหนื่อยมาก น้ำเสียงของเธอเหมือนท่าทางขี้เกียจ แสร้งทำเป็นอ่อนเพลียฟังไม่ออกแม้แต่น้อย อย่างจงใจที่จะโอ้อวด

“พี่ยวี๋เหรอคะ... เมื่อคืนนี้หลินหนานเขาเหนื่อยมากและผล็อยหลับไป เอ่อ... ถ้าพี่มีเรื่องอะไรบอกฉันได้นะคะ”

เมื่อยวี๋น่าได้ยินเสียงเฉินซินอ้าย เธอก็ตกตะลึงอยู่ครู่หนึ่ง ริมฝีปากของเธอเม้มลงโดยไม่รู้ตัว และหลังจากนั้นครู่หนึ่งเธอก็พูดว่า "คุณเฉิน ทำไมคุณถึงอยู่กับหลินหนานได้ล่ะ?"

“อ่อ...” เฉินซินอ้ายตอบอย่างเกียจคร้านและเหลือบมองหลินหนานที่ยังหลับอยู่โดยไม่รู้ตัว ในเวลานี้ ชายผู้นั้นพลิกตัวและพ่นลมหายใจโดยไม่รู้ตัว ยวี๋น่าได้ยินอย่างชัดเจน ดวงตาของเขาหรี่ลงทันที

ถูกใจพอดิบพอดี