นางสาวซูแค่อยากถอนหมั้น นิยาย บท 586

จูบที่ได้กลิ่นเหล้าทำให้จินจิ่นหรานคิ้วขมวดเล็กน้อย เขายกมือขึ้นจับที่ไหล่ของหลิวเสี่ยวหนิง แต่เธอกลับเร็วกว่าเข้ามากอดจินจิ่นหราน

"เสี่ยวหนิง........"

จินจิ่นหรานส่งเสียงพูดเบาๆ อยากจะทำให้หลิวเสี่ยวหนิงนิ่ง

บรรยากาศโดยรอบเต็มไปด้วยห้วงแห่งรัก ลมหายใจที่อุณหภูมิเพิ่มขึ้นเรื่อยๆ ทำให้แก้มเธอแดงระเรื่อ เธอมองจินจิ่นหรานที่อยู่ตรงหน้าด้วยแววตาเต็มไปด้วยเสน่หา

จินจิ่นหรานลำคอหดเกร็ง พูดเสียงพร่า มองหลิวเสี่ยวหนิงด้วยสายตาอันตราย แล้วพูดช้าๆ :"เธอเมาแล้วนะ เสี่ยวหนิง"

แต่ทว่าหลิวเสี่ยวหนิงกลับยิ้มออกมา เธอเอื้อมมือไปจับคอเสื้อของจินจิ่นหราน พร้อมกับให้เขาโน้มตัวหันมองมาที่เธอ

"ฉันไม่ได้เมา"

ปลายนิ้วของเธอลูบไล้บนคอของจินจิ่นหราน บนเสื้อเชิ้ตสีดำราคาแพง นิ้วที่เรียวยาวเหมือนลำต้นหัวหอมเคลื่อนลงไปด้านล่าง เหมือนเป็นการยั่วยุ

แล้วจับเข้าที่มือของหลิวเสี่ยวหนิงที่ขยับไม่หยุด จินจิ่นหรานพูด:"เธอรู้มั้ยว่าเธอกำลังทำอะไรอยู่"

หลิวเสี่ยวหนิงขยับเข้าไปกระซิบข้างหูจินจิ่นหรานด้วยน้ำเสียงหวานอ่อนโยนราวกับผึ้งบินตอม:"จิ่นหราน ฉันบอกแล้วไง ฉันไม่ได้เมา"

จินจิ่นหรานที่พูดพร้อมกับริมฝีปากที่สัมผัสเข้ากับหูของจินจิ่นหราน

แววตาของจินจิ่นหรานนิ่งขรึม เขายกแขนขึ้นอุ้มหลิวเสี่ยวหนิงในท่าเจ้าสาว :"เธอไม่มีโอกาสเสียใจภายหลังแล้วนะ"

จินจิ่นหรานที่ทั้งพูดและอุ้มเธอเดินขึ้นไปชั้นบน

ท่ามกลางแสงจันทร์สว่างจ้าที่สาดส่องลงมาสะท้อนเข้ามาในห้องทำให้ดูมีเสน่ห์ไม่น้อย

............

ตอนที่หลิวเสี่ยหนิงตื่นขึ้นมานั้น ก็มองเห็นหน้าอกขาวๆ อยู่ตรงหน้า เธอกะพริบตาแล้วก็เห็นด้านข้างของหน้าจินจิ่นหราน

ทันใดนั้นก็นึกถึงเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อวาน หลิวเสี่ยวหนิงก้มมองแขนของตัวเองที่โผล่ออกมานอกผ้าห่ม ก็แก้มแดงระเรื่อขึ้นมา

แต่ก็ยกยิ้มกว้างออกมา ไม่เสียแรงที่เธอแสดงละครเหนื่อยามาทั้งวัน

เธอค่อยๆ ลุกออกจากอ้อมแขนของจินจิ่นหรานมาได้ครึ่งตัวแล้ว ผมยาวของหลิวเสี่ยวหนิงก็ร่วงแผ่สลวยตกลงมา หลิวเสี่ยวหนิงเอียงหน้ามองจินจิ่นหรานที่ยังคงนอนหลับสบายอยู่

ลมหายใจสม่ำเสมอ ขนตาที่ขยับเล็กน้อยเหมือนกับปีกผีเสื้อเปียกฝน หลิวเสี่ยวหนิงมองหน้าจินจิ่นหรานที่ยิ่งมองก็ยิ่งรู้สึกชอบ

แล้วก็แอบชมตัวเองอยู่ในใจที่ตาแหลมมากในการเลือกแฟนได้ดีขนาดนี้

จากนั้นก็ยื่นมือไปลูบไล้สันจมูกของจินจิ่นหราน สุดท้ายสายตาก็ไปหยุดที่ริมฝีปากของเขา หลิวเสี่ยวหนิงกะพริบตาแล้วขยับเข้าไปใกล้ แล้วก็ค่อยๆ แอบขโมยจุ๊บปากจินจิ่นหรานอย่างระมัดระวัง

แต่ทันใดนั้นเอง ขนตาของจินจิ่นหรานกระตุกลืมตาวาวขึ้น หลิวเสี่ยวหนิงที่ถูกจับได้ถึกกับร้องตกใจ

"นายแกล้งหลับ........."

เธอยังพูดไม่ทันจบ ก็ถูกก็ถูกจินจิ่นหรานพลิกอยู่ให้ไปอยู่ใต้ร่างของเขา แล้วประทับจูบแสนหวานราวกับฝนโปรยปรายลงมาก็ไม่ปาน

เธอความตกใจทำให้ลืมหายใจ หลิวเสี่ยหนิงส่งเสียงร้องอืมออกมา จินจิ่นหรานถึงยอมปล่อยเธอ "โง่จริงๆ"

"นายสิโง่ "หลิวเสี่ยวหนิงเถียงขึ้น

"เอาล่ะ ฉันโง่เอง"จินจิ่นหรานที่พูดพร้อมกับช้อนเอาตัวของหลิวเสี่ยวหนิงเข้ามาอยู่ในอ้อมกอด แล้วก็ก้มลงจนคางเกยอยู่หัวของหลิวเสี่ยวหนิงแล้วพูดเสียงเบา

"ฉันโง่ ที่คิดว่าตอนนี้ก็ยังกำลังฝันอยู่"

"อะไรนะ"หลิวเสี่ยหนิงไม่ค่อยเข้าใจ แล้วเอ่ยถาม

"ฉันมีความสุขมาก ที่ได้เจอเธอและรักเธอ"จินจิ่นหรานยิ้มแล้วพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน

หลิวเสี่ยวหนิงได้ยินอย่างนั้นก็ซบเข้าที่หน้าอกของเขา แล้วพูดเสียงอ้อน:"ฉันก็เหมือนกัน"