นางสาวซูแค่อยากถอนหมั้น นิยาย บท 599

“อะไรนะ เธออยากเป็นนักแสดงงั้นเหรอ?”

ฮ่อหยุนเฉิงจูบคิ้วของซูฉิงอย่างนุ่มนวล ซูฉิงฟังและจ้องมองฮ่อหยุนเฉิงอย่างเจ้าเล่ห์

เธอบีบคางของฮ่อหยุนเฉิงและมองไปทางซ้ายและขวา“เมื่อเทียบกับฉันจะเป็นนักแสดง ฉันอยากจะให้นายเซ็นสัญญากับบริษัทของเรา หน้าตาแบบนี้ไม่ได้แสดงหนังช่างน่าเสียดายจริงๆ”

รูปลักษณ์ของฮ่อหยุนเฉิงนั้นไม่จำเป็นต้องพูดเลย ดีกว่าดาราไอดอลบางคนในวงการบันเทิงที่พึ่งพารูปลักษณ์ในการหากินเสียอีก ไม่งั้นฮ่อหยุนเฉิงคงจะไม่กลายเป็นบุคคลที่ผู้หญิงส่วนใหญ่ในเมือง A ต้องการจะแต่งงานด้วยแบบนี้

ฮ่อหยุนเฉิงไม่พูดอะไร เมื่อเห็นใบหน้าที่เหนื่อยล้าของซูฉิง เขาก็เอื้อมมือออกไปและอุ้มเธอขึ้นมาเบา ๆ แล้วกลับไปที่ห้องนอนเพื่อพักผ่อน

และก็เป็นอีกคืนที่แสนมีเสน่ห์

……

ที่บ้านตระกูลหลิน

การนินทาของเฉินซินอ้ายและหลินหนานนั้นรุนแรงขึ้นเรื่อยๆ ยวี๋น่ารู้สึกทนไม่ได้และเศร้ามาก เธอแอบเยาะเย้ยตัวเอง และกลับไปที่บ้านของตระกูลยวี๋

เมื่อเธอมาที่บ้านตระกูลยวี๋ ขณะที่ยวี๋น่ากำลังจะเอื้อมมือออกไปกดกริ่ง เธอก็นึกอะไรขึ้นมาในใจได้บางอย่าง

พอกลับกลับมาบ้านแบบนี้ ก็กลัวว่าแม่จะถามอะไรมากมายอีก

เธอส่ายหัว โบกมือไม่ให้คิดมาก แล้วกดกริ่งประตู

ประตูถูกเปิดออกอย่างรวดเร็ว และทันทีที่เธอเข้าไปในประตู หยี๋นาก็เห็นแม่บ้านเป็นคนแรก

“คุณหนู...” แม่บ้านอดใจไม่ได้ที่จะรายงาน เขาจริงตะโกนไปที่ห้อง “คุณผู้หญิงคะ คุณหนูกลับมาแล้วค่ะ”

ยวี๋น่ายิ้มอย่างขมขื่น และทันทีที่เธอเข้าไปในประตู เธอก็พบว่าแม่ของเธอกำลังรีบวิ่งเข้ามาหาเธอ

“ลูกกลับมาได้ยังไง?”

เสียงยาวของแม่ยวี๋ทำให้ดวงตาของเธอเต็มไปด้วยความสุข และในวินาทีต่อมา ใบหน้าของเธอก็หดหู่อีกครั้ง "เกิดอะไรขึ้น ทำไมลูกถึงผอมจัง"

เธอรู้สึกลำบากใจมาก เธอเดินเข้าไปจับมือยวี๋น่าและเธอก็ยืนนิ่งอยู่นานสองนาน "โอ้ นี่เพิ่งจะผ่านไปกี่วันเอง ถึงได้ผมลงไปเยอะขนาดนี้"

"แม่คะ ฉันไม่เป็นอะไรค่ะ"

ยวี๋น่าเดาไว้นานแล้วว่าแม่จะเป็นแบบนี้ และน้ำเสียงของเธอก็อ่อนลง

“ทำไมถึงเป็นแบบนี้!” แม่ยวี๋อุทาน “ลูกดูซีดเซียวมาก บอกแม่มาสิ ช่วงที่อยู่กับครอบครัวหลินมีเรื่องอะไรไม่สบายใจหรือเปล่า พวกเขาปฏิบัติต่อลูกกันยังไง?”

เมื่อพูดถึงตระกูลหลิน อารมณ์ของยวี๋น่าก็หงุดหงิดมากขึ้น เธอจับมือของเธอ "อย่าถามอีกเลยค่ะ ฉันไม่เป็นไรจริงๆค่ะ"

เมื่อเห็นยวี๋น่าเป็นแบบนี้ แม่ยวี๋ก็รู้ว่ามีบางอย่างผิดปกติและถอนหายใจเบา ๆ "กลับบ้านมาก็ดีแล้ว "

สำหรับครอบครัวอย่างครอบครัวหลินนั่น แม่ยวี๋รู้ว่าถ้าเธอแต่งงานไปจะมีอะไรเกิดขึ้นมากมาย เมื่อเห็นยวี๋น่าผอมลง เธอก็ยิ่งรู้สึกเป็นทุกข์มากขึ้นไปอีก

“อาหารเย็นพร้อมหรือยัง?”

เธอหันไปมองแม่บ้านที่คอยอยู่ข้างๆเธอ ตอนนี้ยวี่น่ากลับบ้านแล้ว เธอจึงอยากจะชดเชยให้เธอ

“ไม่ต้องเป็นห่วงค่ะคุณผู้หญิง พอคุณหนูกลับมา ฉันก็บอกให้เตรียมทุกอย่างเรียบร้อยแล้วค่ะ”

แม่ยวี๋พยักหน้าด้วยความพึงพอใจ จากนั้นจับมือยวี๋น่าและเริ่มพูดคุย

“ไม่ต้องแล้วค่ะแม่ ฉันกินไม่ลง”

ยวี๋น่ารู้ถึงความตั้งใจของแม่ยวี๋ แต่ตอนนี้มีเหตุการณ์เช่นนี้เกิดขึ้น เธอจึงไม่สามารถทานอาหารได้ลงเลยจริงๆ

“เด็กดี แม่รู้ว่าตอนนี้ลูกอารมณ์ไม่ดี ดังนั้นลูกต้องกินอะไรสักนิดนะ”

น้ำเสียงของแม่ยวี๋อ่อนโยนมาก เมื่อเห็นหน้ายวี๋น่าซีด หัวใจของเธอก็เจ็บเหมือนถูกบีบ "ถึงแม้ว่าลูกจะไม่กิน แต่ลูกในท้องของลูกควรกินนะ ตอนนี้เขาคงหิวมากแล้ว"

ยวี๋น่าค่อยๆ หายใจออก มองดูอาหารรสเลิศบนโต๊ะ แต่เธอก็ไม่ได้สนใจที่อยากจะกินมันเลยสักนิด

ในทางกลับกัน หลินหนานยุ่งอยู่ทุกที่ในบริษัท เขาเพิ่งทำงานเสร็จ และทันทีที่เขาออกมา เขาก็หายวี๋น่าไม่เจอแล้ว