นางสาวซูแค่อยากถอนหมั้น นิยาย บท 7

เซี่ยซิงซิงเผยรอยยิ้มแห่งชัยชนะออกมา อันที่จริงเธอได้รับแจ้งเตือนตั้งแต่เมื่อเช้าแล้ว แต่เธอเพิ่งมาบอกซูฉิงตอนนี้ นอกจากนี้เธอยังตั้งใจให้พนักงานคนนั้นหยุดด้วย

ทั้งหมดนนี้ถ้าไม่ทำโอทีจนถึงสี่ทุ่มก็เกรงว่าซูฉิงจะทำไม่เสร็จภายในวันนี้แน่นอน ถึงตอนนั้นก็คงจะปวดหลังไปหมดแน่นอน

"จำไว้นะว่าต้องตรวจสอบอย่างระมัดระวังหลายๆครั้ง ไม่สามารถผิดพลาดได้นะ ทุกตัวเลขจะต้องแม่นยำ หากเธอบันทึกหมายเลขใดผิด มันจะนำไปสู่ข้อผิดพลาดในสถิติตอนสุดท้าย"

ซูฉิงเหลือบมองเซี่ยซิงซิงอย่างหงุดหงิด "มีอะไรอีกไหม? ถ้ามีก็บอกมาทีเดียวเลย"

"ไม่มีแล้ว"

"ถ้าไม่มีก็เชิญออกไปได้แล้ว เธอไม่มีงานอื่นที่ต้องทำเหรอไง?"

เซี่ยซิงซิงรู้สึกขายหน้ามากเมื่ออยู่ต่อหน้าพนักงานคนอื่น

แม้ว่าซูฉิงจะเป็นคู่หมั้นของประธานฮ่อ แต่ตอนนี้เธอก็เป็นเพียงเลขาตำแหน่งเล็กๆ แต่เธอเป็นถึงหัวหน้าเลขา กลับมาพูดกับเธออย่างไม่สุภาพเช่นนี้

ก็เป็นแค่เด็กบ้านนอก มีอะไรน่าภาคภูมิใจนักหนา เธอทนไม่ได้กับความหยิ่งผยองของซูฉิง

เซี่ยชิงชิงถลึงตาใส่ซูฉิงหนึ่งที ก่อนจะเดินออกไป

ในใจกลับกำลังด่าว่า "เฮอะ! ค่อยๆทำไปเถอะ อย่าคิดว่าจะพอแค่นี้นะ! ยังมีอย่างอื่นรอเธออยู่อีก! คนอย่างเธอน่ะ ที่นี่ไม่มีใครช่วยเธอได้หรอก!"

ซูฉิงจัดเรียงเอกสาร ปกติเธอเป็นคนที่มีความจำดีมาก พูดได้เลยว่าแค่มองผ่านๆ เธอก็จำได้แล้ว หลังจากเข้าใจเนื้อหาในเอกสารแล้ว เธอต้องรู้ว่าข้อมูลคืออะไร ถึงจะเริ่มบันทึกได้

มีขั้นตอนที่ซับซ้อนเล็กน้อย แต่ไม่ยากสำหรับเธอ ไม่นานก็เริ่มชิน ยิ่งทำก็ยิ่งเร็วขึ้นเรื่อยๆ

เสียงคีย์บอร์ดอันรวดเร็วของเธอดึงดูดความสนใจของเพื่อนร่วมงานคนอื่นๆ จนเกิดเสียงกระซิบ

"ดูสิ เธอพิมพ์คีย์บอร์ดได้เร็วจริงๆ ฉันว่าฉันเร็วแล้วนะ แต่ฉันก็เทียบกับเธอไม่ได้เลย"

"ตอนแรกก็คิดว่าเธอมาจากชนบท เธอไม่เข้าใจสิ่งเหล่านี้อย่างแน่นอน คิดไม่ถึงเลยว่าตอนทำงานเธอจะชำนาญอย่างนี้"

"นั่นสิ เธอเห็นแล้วใช่ไหม? ช่วงเช้าเธอทำงานได้ดีมาก แม้ว่าเธอจะมาจากชนบท แต่เธอก็ไม่ได้ไร้ประโยชน์ขนาดนั้น ไม่เช่นนั้นเธอก็คงจะไม่ได้เป็นคู่หมั้นของประธานฮ่อหรอก เพราะยังไงนี่ก็เป็นการตัดสินใจของท่านผู้เฒ่าฮ่อ ประธานฮ่อไม่โง่หรอก"

"แล้วยังไงล่ะ? เธอไม่เห็นเหรอว่าประธานฮ่อไม่สนใจเธอเลย? ต้องมีสักวันแหละที่เธอต้องไปจากที่นี่ และตอนนี้เธอก็ไปทำให้หัวหน้าเลขาไม่พอใจอีก วันนี้เธอก็เลยจงใจสั่งงานที่เหน็ดเหนื่อยนี้ให้กับเธอไงล่ะ วันข้างหน้าต้องผ่านไปอย่างยากลำบากแน่นอน มาดูกันว่าเธอจะทนได้นานแค่ไหน"

"เฮ้อ ช่างเถอะๆ ยังไงพวกเราก็ไม่เกี่ยวอยู่ดี ถ้าไม่ระวังอาจโดนหางเลขไปด้วยก็ได้..."

"..."

ซูฉิงได้ยินเสียงบทสนทนาของพวกเขา แต่เธอก็ไม่สนใจ จดจ่ออยู่กับงานของตัวเอง

เธอทำอย่างไม่รู้จักเหน็ดเหนื่อย เมื่อหิวเธอก็กินขนมที่นำมาด้วยเล็กน้อย เมื่อกระหายน้ำเธอก็ไปชงชามาสักแก้ว ถ้าเหนื่อยเธอเดินไปผ่อนคลายที่ห้องน้ำ

ถึงเวลาเลิกงานในตอนเย็น แต่เนื่องจากวันนี้มีงานเยอะมาก คนส่วนใหญ่จึงไม่รีบกลับ ดังนั้นซูฉิงจึงไปทานอาหารเย็นก่อนแล้วจึงค่อยกลับมาทำงาน

เธอเป็นคนที่จะปล่อยให้ท้องหิวไม่ได้ เธอต้องกินข้าวให้ตรงเวลา

เมื่อเซี่ยซิงซิงรอเธอกลับมา เธอก็ตบโต๊ะอย่างโกรธจัด "ซูฉิง! เธอทำงานเสร็จแล้วเหรอถึงเดินไปที่อื่นน่ะ! ฉันบอกเธอแล้วไม่ใช่เหรอว่างานพวกนี้ต้องทำให้เสร็จในวันนี้ พรุ่งนี้จะต้องใช่แล้ว แต่เธอกลับเดี๋ยวก็กิน เดี๋ยวก็ไปดื่มน้ำ เดี๋ยวก็เดินไปทั่ว แบบนี้หมายความว่ายังไงกัน! ถ้าไม่อยากทำก็บอกตรงๆ ฉันจะได้ให้คนอื่นทำ ถ้าเธอทำล่าช้า และทำให้บริษัทขาดทุน เธอจะรับผิดชอบไหวไหม?"