นางสาวซูแค่อยากถอนหมั้น นิยาย บท 9

"ซูฉิง? ซูฉิง!"

ฮ่อหยุนเฉิงอุ้มเธอขึ้นมือ ตบหน้าเธอเบาๆ "เธอเป็นอะไรไป? ไม่สบายตรงไหน?"

ซูฉิงขมวดคิ้ว ไม่รู้ว่าเธอกำลังตอบตนเองหรือตอบฮ่อหยุถนเฉิง "มืดเหลือเกิน...อย่าไป...อย่าไป..."

มืด? ที่แท้เธอกลัวความมืด!

ใจของฮ่อหยุนเฉิงอ่อนยวบลงในพริบตา ทันใดนั้นเขาก็นึกถึงเด็กผู้หญิงคนนั้นขึ้นมา ท่ามกลางความมืดมิด ใบหน้าซีดเผือด ซุกอยู่ข้างกายเขา

ฮ่อหยุนเฉิงมีความรู้สึกสงสารผุดขึ้นมาในใจ พูดอย่างอ่อนโยนว่า "ไม่ต้องกลัว ไม่เป็นไรแล้ว ฉันจะพาเธอกลับบ้าน"

หลังจากได้ยินคำพูดของเขา ตัวของซูฉิงก็ไม่ได้สั่นมากขนาดนั้นแล้ว มีเพียงแค่พึมพำในปากไม่หยุด ฮ่อหยุนเฉิงได้ยินไม่ชัดเจน ในเวลานี้จึงได้แต่รีบพาเธอจากไป

คอยปลอบประโลมตลอดทางว่า "ไม่มีอะไรแล้ว อย่ากลัว มีฉันอยู่"

พาซูฉิงเข้าไปนั่งในที่นั่งข้างคนขับเรียบร้อยแล้ว เห็นเธอยังกุมชายเสื้อของตนอยู่ ฮ่อหยุนเฉิงจึงถอดเสื้อข้างนอกแล้วคลุมลงบนตัวเธอ

เห็นเธอที่กำลังอ่อนแอในเวลานี้ ราวกับเป็นคนละคนกับตอนกลางวัน ในใจฮ่อหยุนเฉิงก็เกิดความรู้สึกผิด

ถ้าเขาบันทึกเบอร์ของซูฉิงไว้ในโทรศัพท์ ถ้าเกิดเขาได้รับข้อความจากเธอแล้วรีบโทรกลับทันทีก็คงดี

โชคดีที่เขามา ขืนปล่อยเธอไว้ที่นี่คนเดียวทั้งคืน ไม่รู้ว่าจะเกิดผลอะไรตามมา

ฮ่อหยุนเฉิงโอบซูฉิงกลับไปที่ห้อง เช็ดเหงื่อบนหน้าผากให้เธอ กำลังจะออกไป กางเกงก็ถูกจับไว้แน่น

เขาหันศีรษะมา เห็นซูฉิงนอนกระสับกระส่าย แม้สีหน้าจะดีขึ้นมาเล็กน้อย แต่ก็ยังซีดอยู่

เขายกมือจะจับมือเธอออก แต่กลับถูกคว้าไปกอดไว้

"อย่าไป...อยู่เป็นเพื่อนฉันได้ไหม..."

เสียงของเธอสั่นเล็กน้อย ไม่เรียบเฉยเหมือนปกติ น้ำเสียงนุ่มราวกับออดอ้อนอย่างไรอย่างนั้น

เมื่อมองเธอ ในหัวของฮ่อหยุนเฉิงก็ปรากฏภาพใบหน้าของเด็กน้อยคนนั้นขึ้นมา

ตั้งแต่ที่ได้พบเธอเขาก็คิดว่าเธอเหมือนเด็กคนนั้นมาก ตอนนี้ยิ่งมองก็ยิ่งเหมือนมากขึ้นไปอีก

มองอยู่สักพัก ฮ่อหยุนเฉิงไม่อาจตัดใจดึงมือออกได้ จึงนั่งลงข้างเตียง

สายตาอ่อนโยนทอดมองซูฉิง ฮ่อหยุนเฉิงก็เกิดคิดขึ้นมาว่า หากคู่หมั้นของเขาคือเด็กผู้หญิงในปีนั้นคงดีมาก เขาจะต้องรักแล้วถนอมเธอตลอดไป อยู่เป็นเคียงข้างเธอในทุกคืนอันมืดมิดที่น่ากลัว แต่น่าเสียดาย...

...

ตอนที่ซูฉิงตื่นขึ้นมา ฟ้าก็สว่างมากแล้ว

เธอมองไปรอบตัวอย่างมึนงง ขณะที่กำลังแปลกใจว่าตนกลับมาได้อย่างไร ก็สบตาเข้ากับฮ่อหยุนเฉิง ตอนนั้นเองเธอก็ตระหนักได้ว่าตนกำลังกุมมือของฮ่อหยุนเฉิงอยู่

เธอรีบปล่อย แล้วลุกขึ้นมานั่ง "นายมาอยู่ที่นี่ได้ยังไง?"

พูดออกไปแล้วเธอก็พอจะเดาได้

เมื่อวาน เธอเห็นว่าแบตเตอรี่โทรศัพท์กำลังจะหมด สภาพย่ำแย่ใกล้จะเป็นลม โทรออกก็ไม่ได้ ตนจึงใช้สติอันเลือนรางส่งข้อความหาฮ่อหยุนเฉิง

เมื่อมองเห็นใบหน้าอ่อนล้าของฮ่อหยุนเฉิง ในดวงตาเต็มไปด้วยเส้นเลือดสีแดงท่าทางไม่ได้พักผ่อนอย่างชัดเจน ซูฉิงก็พยายามนึกถึงเรื่องที่เธอไม่ได้สติ ลูกหน้าผากอย่างยากยอมรับ

"เป็นนายที่พาฉันกลับมานี่ ขอบคุณมาก.....แต่ว่า นายมาอยู่ที่ห้องของฉันได้ยังไง?"

ถ้ามาส่งเธอ เขามาส่งถึงที่แล้วกลับไปก็ได้แล้วนี่ ไม่จำเป็นต้องเฝ้าเธอทั้งคืนใช่ไหม?

ฮ่อหยุนเฉิงกลับไปอยู่ในท่าทางเย็นชาเหมือนปกติ "เมื่อคืนเป็นใครกันที่ดึงมือฉันไว้ไม่ยอมให้ฉันไป ลืมแล้วหรือ?"

"……"

ซูฉิงยิ่งรู้สึกขัดเขินมากขึ้นไปอีก "แต่...แต่ว่า...ตอนนั้นฉันไม่มีสติ เป็นนายที่มีสตินะ นายปล่อยตอนฉันหลับก็ได้"

"ฉันดูแลเธอทั้งคืนก็ผิดงั้นสิ?"