นายฮ่อ คุณคือความลับที่ฉันบอกไม่ได้ นิยาย บท 19

อากาศเงียบลงราวกับว่ามีบางสิ่งที่เปราะบางตกลงบนพื้นพร้อมกับเสียงที่ดังและแตกออกจากกัน

สือฮว่าไม่ได้เอ่ยชื่อของคนๆนั้นมานานแล้ว เขานั้นได้ถูกปกคลุมไปด้วยฝุ่นและหลับใหลอยู่ที่ไหนสักแห่งในใจของเขาแล้ว

เมื่อหนิงหวางชิงเห็นความเงียบของเธอ ในใจนั้นก็รู้สึกมีความสุข

สายตาของเธอเป็นเหมือนมีดที่แหลมคมและพยายามที่อยากจะผ่าสือฮว่าจากภายในสู่ภายนอก

"ฉันไม่ชอบเธอ ที่ฉันช่วยให้เธอก็เพื่ออยากให้เธอรู้ว่าการเรียนอย่างหนักมันไม่มีประโยชน์ ไม่ว่าเธอจะเก่งแค่ไหนก็ไม่สามารถเปลี่ยนภูมิหลังของเธอได้ สือฮว่า ตั้งแต่วันแรกที่เธอเข้ามาในหอพัก เธอก็ดึงความสนใจของทุกคนไป ฉันจะได้รับความสนใจเพียงเล็กน้อยถ้าฉันอยู่ข้างเธอ ฉันยอมรับว่าเธอเก่ง แล้วไงล่ะ เธอมาจากภูมิหลังที่ยากจน ความเก่งนั้นคือบาปเก่าของเธอ "

ในสงครามระหว่างผู้หญิงสองคนนั้น ไม่สะดวกที่ผู้ชายจะเข้ามาแทรก

ผู้อำนวยการและหนานสือทั้งคู่นั้นเงียบ คนหนึ่งทำอะไรไม่ถูกส่วนอีกคนก็กำลังดูการแสดง

แม้ว่าคำพูดของหนิงหวางชิงจะโหดร้าย แต่ส่วนใหญ่ก็สะท้อนความเป็นจริง

เกิดในครอบครัวที่ยากจน ก็แพ้คนอื่นในจุดเริ่มต้นแล้ว

หนานสือมองไปที่สือฮว่าและอยากรู้ว่าภรรยาของประธานจะตอบกลับอย่างไร

สือฮว่ามองไปที่หนิงหวางชิงด้วยสายตาที่เลือนลาง เพื่อนที่อยู่กับข้างเธอมาตลอดกลับมีความไม่พอใจอย่างมากต่อเธอ

เธอยุ่งอยู่กับอาการของคุณยายและไม่รู้ตัวด้วยซ้ำ

"หนิงหวางชิง ถ้าเธอต้องการได้รับความสนใจจากคนอื่น สิ่งที่ต้องเอาชนะไม่ใช่ฉัน สิ่งที่เธอต้องเอาชนะคือความปลอมในใจ ความปรารถนาที่จะอวด สิ่งงที่เธอต้องรับมือคือความฉลาดน้อยๆที่เธอมักจะอยากแสดงออกมาและอยากจะอวด เมื่อกี้ฉันก็เข้าใจแล้วว่าไม่มีความแตกต่างระหว่างความเมตตาหรือความอาฆาตพยาบาทที่เธอมีต่อฉัน ทั้งหมดนั้นเพื่อตอบสนองความปรารถนาที่เห็นแก่ตัวของเธอและเพื่ออวดความสามารถที่เหนือกว่าของครอบครัวเธอ ดังนั้นฉันขอคืนคำขอบคุณ ในคืนนี้เป็นต้นไป เราไม่ใช่เพื่อนกันอีกต่อไป "

หนานสืออยากจะปรบมือให้สือฮว่ามาก ประโยคนี้พูดดีเกินไปแล้ว

หนิงหวางชิงก้าวถอยหลังและมองสือฮว่าด้วยใบหน้าซีดเซียว

สือฮว่าละสายตากลับมาแล้วมองไปข้างหน้า "เด็กผู้หญิงที่น่ารักจริงๆ ไม่เคยอวดทุกสิ่งที่เธอมี เธอจะไม่บอกคนอื่นว่าเธอเคยอ่านหนังสืออะไร ไปที่ไหนมาแล้วบ้าง มีเสื้อผ้ากี่ตัวและเคยซื้อเครื่องประดับอะไร เพราะเธอไม่มีปมด้อย"

ความรู้สึกที่เป็นปมด้อยนี้ เหมือนดาบที่แทงเข้าไปในหัวใจของหนิงหวางชิงอย่างรุนแรง

ร่างกายของหนิงหวางชิงเริ่มสั่นสะท้าน ราวกับว่าความลับที่เธอไม่อยากถูกคนจับได้นั้นจะหลุดออกมาสู่แสงแดด

หมัดของเธอกำแน่นแล้วคลาย กำแน่นแล้วคลายออกจนกลางฝ่ามือนั้นเกิดเป็นแผ่นเลือดแล้ว และจ้องมองดูรถที่ขับออกไป

สือฮว่านั่งอยู่ในรถ จ้องไปที่ถนนที่ผ่านไปอย่างใจลอย ดวงตาค่อยๆดับและไม่รู้ว่าคิดอะไรอยู่

หนานสือขับรถอย่างเงียบๆ โดยไม่ขัดจังหวะการครุ่นคิดของเธอ

รถหยุดที่ประตูบ้านตระกูลฮ่อและเขาก็ลงไปเปิดประตูด้วยตัวเอง

"คุณสือ เชิญลงรถครับ"

สือฮว่าพยักหน้าราวกับว่าในที่สุดก็ได้สติกลับมา

เรื่องที่ต้องเลิกรากับหนิงหวางชิงนั้น เธอก็เสียใจและยิ่งเศร้าไปกว่านั้นคือเธอทำให้เธอผิดหวังไม่ใช่แค่ครั้งเดียว

บอกความลับกับคุณนายถาง เหยียบหนังสือแล้วเอาบทสุนทรพจน์ไป

เธอเคยให้โอกาสเธอแล้ว แต่เธอไม่รักษามัน

สือฮว่าดึงริมฝีปาก ก็จริงที่คนที่เคยทำให้คุณผิดหวัง จะมาทำให้ผิดหวังเพียงครั้งเดียวได้อย่างไร

เมื่อก้าวเข้าไปในบ้านตระกูลฮ่อ บรรยากาศนั้นเงียบมาก มีเพียงคนรับใช้เท่านั้นที่ทำงานในมืออย่างจริงจัง

เมื่อสือฮว่าถามถึงรู้ว่า ที่แท้คือชายชรานั้นกลับมาแล้ว ดังนั้นทุกคนจึงไปรับลงเครื่องแล้ว ไม่น่าแปลกใจที่ชายคนนั้นจะทิ้งงานกลางคัน

เธอไม่รู้สึกหิวเลยตรงไปที่ห้องนอน โดยคิดถึงเรื่องที่จะร่วมงานกับตี้เซิ่ง

ประมาณ1ทุ่ม ชายชราได้โทรศัพท์เข้ามาหาตนด้วยตนเอง

" เสี่ยวฮว่า"

น้ำเสียงของชายชราดูสนิทสนมมาก ซึ่งทำให้สือฮว่านั้นสับสนและดูเหมือนเธอจะไม่คุ้นเคยกับชายชรา

"ฉันกลับมาคงจะดึกมาแล้ว วันนี้ฉันก็จะไม่ให้เธอมาทานอาหารเย็นแล้ว รอฉันรอเวลามาให้เป็นปกติแล้วฉันจะต้องเรียกเธอมาด้วยตนเอง เธอเป็นหลานสะใภ้ของฉัน หากลำบากในตระกูลฮ่อต้องบอกฉัน"

น้ำเสียงของชายชรานั้นจริงใจมากและสือฮว่าก็สัมผัสได้ถึงความสุขของเขาผ่านหน้าจอ

แปลกที่อารมณ์ของเธอก็ดีขึ้นด้วย

ชายชราให้ความรู้สึกเหมือนคุณปู่กับเธอมาก แต่น่าเสียดายที่คุณปู่จากไปเร็ว

" คุณปู่ฮ่อ คุณปู่ดูแลสุขภาพด้วยนะคะ"