นายฮ่อ คุณคือความลับที่ฉันบอกไม่ได้ นิยาย บท 18

หนิงหวางชิงโกรธมากจนเธอจะไปเคลียร์กับคนที่มายึดที่ของพวกเธอและสือฮว่าก็หยุดเธอไว้ "ช่างมันเถอะ ยังมีที่ว่างที่อื่นอยู่"

หนิงหวางชิงถือขวดน้ำสองขวด เม้มริมฝีปากแล้วเดินตามหลังเธอไป

"สือฮว่า สุนทรพจน์ที่เธอเตรียมพูดจะทำยังไง เดี๋ยวเธอจะต้องขึ้นไปพูดแล้ว"

เธอวางขวดน้ำสองขวดลงและรู้สึกกระวนกระวายที่จะไปหาใบสุนทรพจน์นั้น

"ขอโทษ ทั้งหมดเป็นความผิดของฉันเอง ถ้าฉันไม่ซื้อน้ำก็คงดี"

สือฮว่ามองลงไปที่หนังสือในมือด้วยสีหน้าที่สงบ "หวางชิง ของบางสิ่งบางอย่างถ้าทิ้งไปแล้วก็จะหาไม่เจออีกเลย เลิกหาเถอะ"

ใบหน้าของหนิงหวางชิงดูตะลึงและไม่ได้พูดอะไรอีก

ผู้คนจำนวนในห้องโถงมากขึ้นเรื่อยๆ ในไม่ช้า ภายในงานก็เงียบลงและผู้นำหลายคนก็ขึ้นพูดบนเวทีทีละคน

หนิงหวางชิงดิ้นไปดิ้นมาบนที่นั่งของเธอ มองไปที่สือฮว่าอย่างกังวล สุนทรพจนั้นก็หายไปแล้ว ทำไมเธอถึงทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น？

"ถัดไปขอเชิญตัวแทนนักศึกษาระดับบัณฑิตศึกษาสือฮว่า"

เมื่ออาจารย์บนเวทีพูดประโยคนี้ก็ยิ้มหวาน มองมาในทิศทางของสือฮว่า

สือฮว่านั้นดีเด่นมาก ทุกปีนั้นเขาจะเป็นตัวแทนของโรงเรียนในการแข่งขันหลายอย่างและได้รับถ้วยรางวัลกลับมาทุกครั้ง

ในหมู่นักเรียน เธอโด่งดังมากและมีเรื่องซุบซิบเกี่ยวกับเธอมากมาย

สือฮว่าลุกขึ้นยืนแล้วเดินช้าๆไปที่เวทีภายใต้การจ้องมองของทุกคน

ใบหน้าของเธอนั้นนิ่งและก้มหัวให้กับทุกคน

"สวัสดีอาจารย์และเพื่อนๆทุกคนค่ะ ... "

สุนทรพจน์นั้นไม่ได้สำคัญสำหรับเธอเลย บทความในนั้นเธอจำเนื้อหาได้ตั้งแต่แรกแล้ว

หนิงหวางชิงมองไปที่เธอบนเวที รอยยิ้มบนใบหน้าของเธอค่อยๆหายไป สองมือค่อยๆประกบกันและเล็บก็ฝังลึกลงไปในฝ่ามือ

ตามความคาดหมายของสือฮว่า เธอสามารถพูดได้อย่างยอดเยี่ยมเช่นนี้โดยที่สุนทรพจน์นั้นได้หายไป

มีเสียงปรบมือดังขึ้นในห้องโถง เมื่อสือฮว่าพูดจบก็โค้งคำนับอีกครั้ง ก่อนที่จะเดินลงไป

"สือฮว่า เธอยอดเยี่ยมมาก ฉันรู้อยู่แล้วว่าเธอทำได้"

ใบหน้าของหนิงหวางชิงกลับสู่ความจริงใจและดึงเธอมานั่งลง

ฉื่อฮัวเม้มริมฝีปากและยิ้มโดยไม่พูดอะไรมาก

ทันใดนั้นห้องโถงก็ครึกครื้นขึ้นมา ทุกคนมองไปยังทิศทางของประตูโดยพร้อมเพรียงกัน มีบอดี้การ์ดชุดดำหลายคนปรากฏตัวที่นั่น

นี่คือเป็นประธานของตี้เซิ่ง!

ทุกคนมองผ่านประตู แต่หลังจากรอนานกว่าสิบนาที ผู้อำนวยการของพวกเขาก็เดินเข้ามาจากด้านนอก

มีความรู้สึกหงอยในสายตาของทุกคน เมื่อเห็นชายชราเดินขึ้นมาบนเวทีด้วยรอยยิ้ม

"ผมเชื่อว่าทุกคนกำลังรอให้การมาของประธานตี้เซิ่ง แต่น่าเสียดายที่เขาเพิ่งมาถึงที่ประตูก็ได้รับสายโทรศัพท์ชั่วคราวและได้กลับไปแล้ว ดังนั้นผู้ช่วยจึงมาพูดสองสามคำเกี่ยวกับการรับสมัครของตี้เซิ่งในปีนี้ น่าจะมีนักเรียนเคยไปเรียนรู้มาแล้ว ถ้ามีอะไรที่ไม่เข้าใจ พวกคุณสามารถถามผู้ช่วยหนานได้ทันที "

สือฮว่าก็รู้สึกผิดหวังเช่นกัน เธออยากเห็นจริงๆว่าผู้ชายคนนี้หน้าตาเป็นอย่างไร

ภายใต้ความคาดหวังของทุกคน หนานสือก็เดินเข้ามา

ดวงตาของสือฮว่าเบิกกว้างในทันที เธอรู้จักหนานสือ ถ้าหนานสือเป็นผู้ช่วยของตี้เซิ่ง งั้นผู้ชายคนั้นก็คือ...

เธอมีคำตอบในใจอย่างรวดเร็วและมุมปากของเธอค่อยๆโค้งงอ ที่แท้ก็เป็นเขา

สิ่งที่บัณฑิตกังวลมากที่สุดไม่ใช่แค่คือการจ้างงาน ในฐานะบริษัทชั้นนำอย่างตี้เซิ่งนั้นเป็นตัวเลือกแรกของทุกคนในทุกๆปี อย่างไรก็ตามการเข้าสู่ตี้เซิ่งนั้นยากเกินไป เหมือนคนนับหมื่นที่ข้ามสะพานไม้และตกลงไปเสียชีวิตไม่รู้เท่าไหร่

หนานสือพูดสั้นๆเกี่ยวกับการจัดการของตี้เซิ่ง แสดงให้เห็นถึงความแข็งแกร่งของตี้เซิ่ง จากนั้นก็เริ่มตอบคำถามจากนักศึกษาที่จบ

สือฮว่าตั้งใจฟังอย่างมากอยู่ด้านล่าง ก่อนหน้านี้เธอไม่รู้จักตัวตนของหนานสือมาก่อน เมื่อครั้งนี้เธอได้ยินเขาพูดก็รู้สึกเพียงว่า ตี้เซิ่งนั้นคู่ควรที่เป็นตี้เซิ่ง

"สือฮว่า เธอว่าผู้ช่วยคนนี้ดูดีไหม?"

หนิงหวางชิงที่อยู่ข้างๆนั้นหน้าแดงและจ้องมองไปที่หนานสืออย่างตะลึง

หนานสือมีลักษณะยังไงนะเหรอ?

ก็ประมาณว่าเจอเขาครั้งแรก ในหัวของคุณก็จะมาคำสองคำปรากฏขึ้น หัวกะทิ

ดั้งจมูกของเขามีแว่นตาสีทองอยู่ น้ำเสียงของเขาคมและอ่อนโยนเมื่อเขาพูด นักเรียนหญิงที่อยู่ด้านล่างนั้นกรีดร้องไปหมดแล้ว

ถ้าผู้ชายคนนั้นอยู่ที่นี่ กลัวว่าภายในงานนี้คงจะบ้าคลั่งกว่านี้

หลังจากจบลง นักเรียนหญิงจำนวนมากล้วนต้องการที่จะล้อมหนานสือ แต่เสียดายที่มีบอดี้การ์ดหลายคนปกป้องเขาและเดินออกจากห้องโถงไป