นายฮ่อ คุณคือความลับที่ฉันบอกไม่ได้ นิยาย บท 17

เธอเดินไปข้างหน้าช้าๆอย่างขาเป๋และคลาดกับมือของเขา

ฮ่อฉวนสือมองไปที่ด้านหลังของเธอ เม้มริมฝีปากและไม่พูดอะไร

สือฮว่าเดินไปสักพักจากนั้นก็หันกลับมามองเขา

ภายใต้แสงไฟเหลือง ดวงตาของเขามีบางอย่างผิดปกติ

"เมื่อกี้ที่ฮ่อฉินฉินเรียกนายว่าพี่ชาย คุณกับสามีฉันใครโตกว่ากัน？"

สือฮว่าต้องการถามเกี่ยวกับอายุ แต่ทันทีที่คำพูดออกไป มักจะรู้สึกว่าบรรยากาศนั้นค่อนข้างลึกซึ้ง

เดาว่าคืนนี้เธอคงถูกสุนัขกัดเข้าที่หัว ถึงถามเรื่องแบบนี้ได้

รอยยิ้มเต็มไปทั่วดวงตาของฮ่อฉวนสือ เมื่อเห็นความรำคาญบนใบหน้าของเธอ มุมปากกระตุกเล็กน้อยโดยที่เขาเองก็ไม่สังเกตเห็น

"เท่ากันมั่ง"

เขาก้าวไปข้างหน้าและไม่ได้ช่วยเธออีก

สือฮว่าเดินขาเป๋ตามเขาไปและทั้งสองก็เข้าไปในห้องนั่งเล่น

หมอที่เพิ่งมาเมื่อกี้นั้นได้ถูกส่งตัวกลับแล้ว ฮ่อฉวนสือขอให้คนรับใช้ส่งยาให้เธอหนึ่งขวด

"ขอบคุณ."

สือฮว่าไม่รู้ว่าคืนนี้เธอพูดคำว่า "ขอบคุณ" และ "ขอโทษ" ไปกี่คำแล้ว

ฮ่อฉวนสือไม่ได้หยุดอยู่ในห้องนั่งเล่น เขาเดินขึ้นไปชั้นบน เขามีวินัยในตัวเองมาก เขาไม่เคยเข้านอนเกินห้าทุ่ม ตอนนี้เป็นเวลาห้าทุ่มครึ่งแล้ว ควรถึงเวลาพักผ่อนแล้ว

สือฮว่ายวดยาลงที่ข้อเท้าของตัวเองแล้วเดินขาเป๋กลับไปที่ห้องนอน

ทันทีที่เธอนอนลง เธอก็ได้รับข้อความทางโทรศัพท์มือถือ ซึ่งเป็นหนิงหวางชิงเพื่อนของเธอที่ส่งมา

เรื่องแปลกๆมากมายที่เจอคืนนี้ เธอกลุ้มใจและไม่รู้ว่าจะระบายกับใคร

—— ดังนั้งคืนนี้เธอไม่อยู่ที่บ้านตระกูลฮ่อเหรอ? คุณนายถางรู้ไหม? ฉันเป็นห่วงเธอมาก

สือฮว่าถอนหายใจและเอานิ้วแตะบนหน้าจอ

—— ฉันไม่อยากเป็นแบบนี้ ถ้าฉันกลับไปสภาพนี้ เธอยิ่งจะไม่ปล่อยฉันไปแน่นอน เธอคงไม่รู้ว่าคืนนี้ฉันซวยแค่ไหน รอฉันกลับมหาลัยแล้วจะคุยกับเธอ

งานรับปริญญากำลังจะมาถึงแล้ว พวกเธอจะได้พบกันเร็วๆนี้

หนิงหวางชิงปลอบเธอสักพัก ทั้งสองก็ไม่ได้คุยอะไรกันอีก

สือฮว่าก็นอนหลับไปอย่างสบายใจ

เช้าวันรุ่งขึ้น เธอมีสายที่ไม่ได้รับเป็นจำนวนมากบนโทรศัพท์มือถือของเธอ มันเป็นหมายเลขโทรศัพท์ของบ้านตระกูลฮ่อ เธอรู้สึกแปลกๆอย่างอธิบายไม่ถูก

หลังจากดูเวลา นี่ก็สิบโมงแล้ว

เมื่อคืนร่างกายของเธอเหมือนถูกไฟเผายังไงอย่างงั้นและเธอก็นอนไม่หลับ

เพราะอยู่บ้านของคนอื่น เธอรู้สึกเกรงใจที่จะรบกวนคนอื่น เธอจึงทนต่อไป จนกระทั่งเช้าตรู่เธอถึงหลับไป เมื่อหลับไปก็หลับเป็นตายและไม่ได้ยินเสียงโทรศัพท์ใดๆ

สือฮว่ารีบสวมชุดเดิมของตัวเอง หลังจากผ่านไปหนึ่งคืนมันก็แห้งแล้ว

เธอพบว่าชายคนนั้นไม่ได้อยู่ในวิลล่าแล้วจึงกล่าวทักทายคนรับใช้อย่างรวดเร็จและรีบกลับไปที่บ้านตระกูลฮ่อทันที

ครอบครัวฮ่อนั้นกำลังตกอยู่ในภาวะความกดดันต่ำในเวลานี้

คุณผู้หญิงถางนั่งลงบนโซฟาด้วยใบหน้าบึ้งตึงและอดทนต่อการระเบิดอารมณ์

ทันทีที่สือฮว่าก้าวเข้ามาในบ้านก็รู้สึกว่ามีสายตาดั่งมีดที่พุ่งเข้ามา

มันเหน็บหนาวราวกับว่ากำลังจะฉีกร่างของเธอออกเป็นชิ้น ๆ

"คุณผู้หญิงถาง"

เธอเรียกด้วยเสียงที่ความเคารพและดูมีความประพฤติดี

ใบหน้าของถางหรงเต็มไปด้วยความประชดประชันและเปลวไฟในดวงตาของเธอก็สาดกระจายไปทุกที่

" เมื่อคืนเธอไปไหนมา?"

ความกดอากาศในห้องนั้นต่ำมาก ถางหรงนั้นอยู่ในบ้านตระกูลฮ่อมานานแล้วและเธอก็มีกลิ่นอายของความเป็นผู้บังคับบัญชาอยู่แล้ว

สือฮว่ารู้สึกท่วมท้นไปด้วยออร่าความโกรธของเธอ "ไปที่บ้านของเพื่อนค่ะ เมื่อคืนฉันไม่ระวังตากฝนจนมีไข้เลยแวะไปพักที่บ้านของเธอ"

โชคดีที่ก่อนกลับ เธอได้สารภาพกับหนิงหวางชิงไปแล้ว หากคุณนายถางไม่เชื่อ เป็นไปได้มากที่ตอนนี้เธอจะโทรหาหนิงหวางชิงเพื่อนที่ดีของเธอ

" บ้านเพื่อนเธอ?!"

ถางหรงลุกขึ้นยืนด้วยไฟในดวงตา "สือฮว่า ฉันเตือนเธอตั้งแต่วันที่เธอแต่งงานเข้ามาบ้านนี้แล้วว่าห้ามให้ตระกูลฮ่อต้องอับอาย! เธอนี้ดีจริงๆ ไม่เพียงแต่ทำผิดต่อลูกชายฉัน ครั้งนี้ยังหัดมาโกหก! "

ถ้าไม่ใช่ว่าการถูกอบรมมาดี ถางหรงคงจะลงมือไปแล้ว

ผู้หญิงคนนี้ได้ลูกชายที่ไม่อาจเอื้อมของเธอมาแล้ว แต่ตอนนี้ยังไปยุ่งกับผู้ชายอื่น เธอแค่รู้สึกว่าในใจนั้นโกรธอย่างมากและคงจะไม่สบายใจจริงๆถ้าจะไม่ระเบิดออกมา!

สือฮว่าเม้มริมฝีปาก ใครบอกเรื่องนี้ให้กับคุณนายถาง? ฮ่อฉินฉิน?

แต่เมื่อคือนี้ฮ่อฉินฉินนั้นไม่ได้เห็นหน้าเธอด้วยซ้ำ

"คุณผู้หญิงถาง สิ่งที่เกิดขึ้นนั้นมีเหตุผล ฉันไม่ได้ทำอะไรที่ผิดต่อลูกชายของคุณ ฉัน ... "

"ไปคุกเข่านอกสนาม! ถ้าฉันไม่เรียกให้เธอขึ้นมา เธอคุกเข่าตายอยู่ที่นั่น!"

ถางหรงโกรธมากจนตัดคำพูดเธอทันที หน้าอกหายใจเข้าออกอย่างรุนแรงและแทบทนไม่ไหวที่อยากจะบอกชายชราเกี่ยวกับเรื่องนี้ในตอนนี้และถือโอกาศขับไล่ผู้หญิงไร้ยางอายคนนี้ออกไป!

แต่เมื่อคิดว่าชายชรายังคงพักฟื้นในต่างประเทศแล้ว ทุกอย่างก็คงต้องรอให้เขากลับมาแล้วค่อยคุย

สมองของสือฮว่านั้นชัดเจนมาก คนๆนี้กำลังโกรธ ถ้าเธอเล่นลิ้นต่อไป กลัวว่ามันจะไม่ใช่แค่คุกเข่าง่ายๆแบบนี้

เธอลุกขึ้นและออกไปข้างนอกสนามและคุกเข่าลง "ฟุบ"

เดิมทีตัวเธอเองนั้นมีไข้ ดวงอาทิตย์ที่อยู่เหนือศีรษะของเธอก็ส่องลงมา อุณหภูมิบนแผ่นหินก็ยิ่งสูงขึ้น ราวกับว่าสามารถย่างคนให้สุกได้

เธอก้มศีรษะลงและยืดหลังตรง

ถางหรงนั่งอยู่ข้างใน มองเธออย่างไม่รำคาญและออกจากที่นี่โดยไม่อยากที่จะสนใจและมอง

สือฮว่าคุกเข่าเป็นเวลาสามชั่วโมงแล้วและตรงหน้าก็ปรากฏเงาหนา

เวลาบ่ายสามโมงเย็น ฮ่อฉินฉินกลับมาบ้านก็ตกใจเมื่อเห็นเธอคุกเข่าและสั่นเทา

ในห้องผู้ป่วย สือฮว่ายังคงเฝ้าดูพระอาทิตย์ตกข้างนอก เธอเหนื่อยมากทั้งร่างกายและจิตใจ

ตราบใดที่ยังอยู่ในบ้านตระกูลฮ่อ ร่างกายและจิตใจของเขาก็จะอ่อนล้าอย่างมาก

โชคดีที่แค่สองปี สองปีก็จะหลุดพ้นแล้ว

ฮ่อฉวนสือนั่งลงข้างเตียงผู้ป่วยและเมื่อร่างกายที่อ่อนแอของเธอ ดวงตาก็เป็นประกาย

" ดีขึ้นบ้างมั้ย?"

ด้วยอุณหภูมิที่สูงเช่นนี้ โชคดีแค่ไหนที่รอดชีวิตมาได้จากที่คุกเข่าอยู่ข้างนอกหลายชั่วโมงขนาดนี้

ในที่สุดสือฮว่าก็เก็บดวงตากลับมาและพยักหน้าอย่างแผ่วเบา "ขอโทษที่อาจทำให้นายเดือดร้อนเพิ่ม คุณผู้หญิงถางโกรธมาก ฉันกลัวว่าเธอจะรู้ว่าผู้ชายคนเมื่อคืนคือนาย แม้ว่าระหว่างฉันกับนายจะไม่มีอะไรเกิดขึ้น แต่คุณผู้หญิงถางไม่ชอบฉันและเต็มใจที่จะเชื่อว่าฉันได้ทำเรื่องอะไรผิดต่อสามี"

เห็นได้ชัดว่าใบหน้าของเธอซีดมาก แต่เมื่อมองเขาแบบนี้ก็ย้อมไปด้วยสีแดงเชอร์รี่เล็กน้อยและเธอยังคงเป็นไข้

" ฉันจะอธิบายให้เธอฟังเอง นายไม่ต้องกังวล"

สือฮว่าเม้มริมฝีปาก อารมณ์ของคุณนายถางนั้นรุงแรงมาก กลัวว่าเธอจะไม่เชื่อคำพูดของพวกเขา

ท้ายที่สุด สือฮว่าก็ไม่รู้ว่าชายคนนี้อธิบายกับคุณนายถางยังไง แต่อย่างไรก็ตามตั้งแต่มาจากโรงพยาบาล คุณนายถางก็ไม่เคยถามเรื่องวันนั้นอีก เธอก็ไม่ได้คิดจะพูดถึงเรื่องนี้โดยปริยาย

เธอจำความใจดีของผู้ชายคนนั้นอีกครั้งในใจอย่างเงียบๆ คิดว่าหลังจากได้เงินเดือนก้อนแรกแล้ว เธอจะต้องเชิญเขาไปเลี้ยงข้าว

เวลาริบหรี่และก็มาถึงวันพิธีจบการศึกษา เธอไปมหาลัยตั้งแต่เช้าและพบกับหนิงหวางชิงที่ประตูโรงเรียน

"สือฮว่า อยู่นี่! ฉันรับเครื่องแบบปริญญาตรีให้เธอแล้ว วันนี้เธอจะต้องขึ้นพูดแทนของบัณฑิต เธอเตรียมพร้อมหรือยัง？"

หนิงหวางชิงเป็นเพื่อนร่วมห้องในมหาวิทยาลัยของเธอและอีกฝ่ายก็ช่วยเหลือเรื่องของคุณย่าของเธอเป็นอย่างมาก ทั้งสองคนได้พูดเรื่องในใจหลายอย่างในช่วงสี่ปีที่ผ่านมา

"เตรียมพร้อมแล้ว ไปกันเถอะ"

ทั้งสองเดินเข้ามาในห้องโถงที่จัดพิธีจบการศึกษา มีบัณฑิตมากมายนั่งอยู่ข้างในอย่างแออัด

"เฮ้เฮ้ พวกเธอได้ยินหรือยัง？ประธานของตี้เซิ่งจะมาในวันนี้"

"จริงปะ คนนั้นไม่เคยปรากฏตัวที่ไหนมาก่อนเลยไม่ใช่หรอ？"

"นี่เธอคงไม่รู้เรื่องนี้ใช่ไหม ได้ยินมาว่าเขารู้จักกับผู้อำนวยการ ผู้อำนวยการเลยเชิญเขามาที่นี่"

บัณฑิตหลายคนนั้นกระซิบกระซาบและอยากเห็นโฉมหน้าที่แท้จริงของชายที่ล่ำลือ

สือฮว่าก้มหน้าศึกษาคำพูดอย่างระมัดระวัง โดยถือหนังสือสองสามเล่มที่โรงเรียนออกให้ไว้ในมือ

"สือฮว่า เธอไปเปลี่ยนเครื่องแบบของมอเถอะ เดี๋ยวพิธีก็จะเริ่มขึ้นแล้ว"

หนิงหวางชิงขาวนั้นหน้าตาสะอาดใบหน้ากลม ประพฤติตัวดีและมีฟันเสือแหลมเล็กสองซี่และมองดูเธออย่างไม่เป็นพิษเป็นภัยตอนนี้

สือฮว่าพยักหน้าแล้วหยิบสุนทรพจน์ที่เตรียมพูดหนีบไว้ในหนังสือแล้ววางหนังสือลงบนที่นั่ง เธฮลุกขึ้นถือกระเป๋าและชุดแล้วจากไป

เมื่อกลับมา หนิงหวางชิงนั้นไม่อยู่แล้วและที่นั่งของพวกเขาก็เปลี่ยนคนนั่งไปแล้ว หนังสือของเธอทิ้งอยู่ที่พื้นแล้วยังถูกคนเหยียบไปหลายครั้งและสุนทรพจน์ที่เตรียมพูดก้ไม่รู้ก็ขาดหายไปไหน

สือฮว่าไม่พูดอะไร ก้มตัวหยิบหนังสือขึ้นมา หยิบกระดาษมาเช็ดรอยเท้าออกให้สะอาด

"สือฮว่า สือฮว่า เธอจะดื่มน้ำไหม？"

หนิงหวางชิงถือน้ำไว้สองขวดและเบียดเข้ามาจากข้างนอก เมื่อเห็นหนังสือสกปรกอยู่ในมือเธอ ใบหน้าของเธอแดงก่ำด้วยความโกรธ "ฉันแค่ออกไปแป๊บเดี๋ยว คนพวกนั้นทำเกินไปแล้ว! ที่ตรงนั้นเรามาจองก่อนแท้ๆ！พวกเขาจะแยกไปก็แยกไปเถอะ ยังมาเหยียบหนังสือเธออีก！ไม่ได้ ฉันจะปสั่งสอนพวกมันสักหน่อย！"