นายฮ่อ คุณคือความลับที่ฉันบอกไม่ได้ นิยาย บท 16

สือฮว่าตกใจกับเสียงของเขาจึงโดนลงไป อาจเป็นเพราะเพิ่งทำอะไรผิดและในขณะนี้รู้สึกทำผิดต่อสามีของตัวเอง

เธอเดินไปที่ประตูอย่างลังเลและมองเขาด้วยตัวสั่นเทา

" ฉัน ... ขอโทษ สมองของฉันยังเบลออยู่ สิ่วที่พูดไปเป็นเพียงเรื่องไร้สาระ คุณอย่าเอามาใส่ใจ"

แม้ว่าปกติเธอจะต่อปากต่อคำและดื้อรั้น แต่ในตอนนี้เธอนั้นพูดติดอ่างเล็กน้อยและสมองของเธอก็ดูเหมือนจะติดขัดไปด้วย

ฮ่อฉวนสือขยี้คิ้วของเขาและแปลกใจเล็กน้อยที่ถึงตอนนี้ตัวเองนั้นยังไม่ได้โยนเธอออกไป

สือฮว่าเปียกไปทั้งตัวและมีคราบน้ำกระจายอยู่รอบๆเท้าของเธออย่างรวดเร็ว

เสื้อผ้าที่เปียกโชกเกาะตัวเธอไว้แน่น พอเสื้อผ้าแบบนี้สัมผัสน้ำนั่นก็เหมือนกับไม่ได้ใส่

ฮ่อฉวนสือมองออกไปและไม่ได้มองไปอีก

"ซุปขิงกับยาแก้หวัด กินเองนะ"

สือฮว่าตัวแข็ง เมื่อเธอเห็นชามซุปขิงและยาแก้หวัดที่วางอยู่ข้างๆ

เธอส่ายหัวโดยไม่รู้ตัว ยกเท้าแล้วเดินไปที่ประตู "ฉันจะกลับไปแล้ว ตอนนี้ต้องดึกมากแล้วแน่"

คุณผู้หญิงถางกำลังรอที่จะจับผิดเธออยู่ ถ้ากลับช้าเกินไป กลัวว่าวันพรุ่งนี้เธอจะถูกขับออกจากบ้านตระกูลฮ่อ

แม้ว่าจะไม่อยากยอมรับก็ตาม แต่ตอนนี้เธอจำเป็นต้องพึ่งพาบ้านตระกูลฮ่อ แม้ว่าเธอจะไม่ได้รับการต้อนรับในตระกูล ฮ่อก็ตาม

"เธอแน่ใจเหรอว่าจะกลับไปแบบนี้？"

เสียงของฮ่อฉวนสือเหมือนกับเสียงที่ยืนอยู่ในน้ำแข็งหิมะที่บริสุทธิ์และเยือกเย็น

สือฮว่ามองลงไปที่เสื้อผ้าของตัวเองทันทีแล้วเมื่อเห็นสีชมพูอ่อนที่เผยออกมา ใบหน้าของเธอก็แดงทันที หันกลับไปและเดินเข้าไปในห้องน้ำอีกครั้งแล้วปิดประตูทันที!

เธอยืนพิงประตูและหอบอย่างอ้าปากค้าง รู้สึกว่าใบหน้าของความขายหน้าทั้งหมดนั้นมารวมอยู่ในคืนนี้

เธอมองไปที่กระจกและพบว่าชุดดังกล่าวนั้นโปร่งและอับอายแค่ไหน

ซึ่งเมื่อกี้นั้นเธอคุยกับผู้ชายคนนั้นอยู่นานโดยสภาพนี้ ...

สือฮว่านั่งลงพลางกอดขาทั้งสองของตัวเอง คงไม่สามารถอยู่ในห้องน้ำได้ทั้งคืนหรอกนะ

เธอหยิบโทรศัพท์มือถือออกมาและต้องการให้เพื่อนนำเสื้อผ้ามาให้ แต่เธอก็ไม่รู้ว่าที่นี้คือที่ไหน

ด้านนอกประตู ฮ่อฉวนสือลดสายตาลงเล็กน้อย เมื่อเห็นซุปขิงและยาแก้หวัดที่ไม่ถูกแตะต้อง ดวงตาของเขาก็เศร้า

เขาก้มไปหยิบกุญแจจากลิ้นชักที่อยู่ด้านข้างแล้วเปิดประตูห้องน้ำทันที

สือฮว่าเดมทีที่พิงกำแพงอยู่ก็เกือบจะล้มไปข้างหน้าหลังจากถูกผลักแบบนี้

เธอรีบดึงผ้าขนหนูอาบน้ำออกจากชั้นวางและพาดไว้บนตัวของตัวเอง

ลูกตาของฮ่อฉวนสือหดตัวลงอย่างแรง นั้นมันคือผ้าขนหนูอาบน้ำของเขา เขาชินกับการที่คนอื่นที่ยุ่งกับของของเขา

เขามีนิสัยรักความสะอาด

เลือดของเขาเดือดพล่านและอารมณ์ของเขาใกล้จะระเบิด

"นี่นาย ขอโทษขอโทษ"

นอกจากขอโทษ สือฮว่าก็ไม่รู้ว่าจะพูดอะไร เธอก้มหัวลงและผมของเธอก็ยังมีน้ำหยดอย่างต่อเนื่อง สภาพนั้นดูแย่มาก

แต่แปลกที่ความโกรธของฮ่อฉวนสือนั้นได้หายไปแล้ว

" ออกมากินซุปขิงกับยาแก้หวัดซะ คืนนี้พักที่นี้"

สือฮว่าไม่ปฏิเสธอีกต่อไป เธอกลับไปสภาพนี้ กลัวว่าคุณผู้หญิงถางนั้นจะโกรธ

เธอดื่มซุปขิงและกินยาแก้หวัดไปหลายเม็ด จากนั้นเธอจึงมองรูปแบบในห้อง

สไตล์สีเทาเข้ม หน้าต่างสูงจากพื้นจรดเพดานขนาดใหญ่ที่หันหน้าไปทางดวงอาทิตย์สไตล์ ข้างนอกมีแสงไฟนับพันดวง อาจเป็นเพราะอยู่ห่างไกลจากย่านใจกลางเมือง แม้ว่าจะเห็นแสงไฟของบ้านหลายพันหลัง แต่ความวุ่นวายทั้งหมดดูเหมือนจะหยุดอยู่ห่างออกไปร้อยเมตร เท่าที่สายตาจะมองเห็นและเต็มไปด้วยความเงียบ

ทันใดนั้นคำพูดก็โผล่ออกมาจากความคิดในหัวของเธอ สูงเสียดและหนาวเหน็บ

"ก๊อกก๊อก"

มีเสียงเคาะประตูดังขึ้นและฮ่อฉวนสือก็ไปเปิดประตู

หนานสือยืนอยู่นอกประตูและยื่นชุดผู้หญิงมาให้ด้วยความเคารพ " ท่านประธาน นี่คือเสื้อผ้าของคุณสือ"

ฮ่อฉวนสือพยักหน้า รับถุงเสื้อมาแล้ววางไว้ตรงหน้าสือฮว่า

"ใส่ซะ"

สือฮว่าถึงกับผงะ ดวงตาของเธอก็อ่อนลงทันที ชายคนนี้ช่างคิดจริงๆ

เธอรับมาด้วยการก้มหัวและพูด "ขอบคุณ" ด้วยเสียงต่ำ เมื่อเธอเห็นมีเสื้อชั้นในในกระเป๋า ใบหน้าของเธอก็แดงขึ้นอีกครั้ง

ฮ่อฉวนสือไม่ได้พูดอะไรและชี้ไปที่ห้องน้ำ

สือฮว่าเดินเข้าไปอย่างมีไหวพริบและเปลี่ยนเสื้อผ้าที่เปียกโชกออก

ชุดนี้นั้นพอดีมากและเนื้อผ้าก็ดีมาก ทั้งนุ่มและเย็น ราคาคงจะแพลงไม่น้อย

และเธอเคยได้ยินแบรนด์บราตัวนี้ เป็นแบรนด์ใหญ่ต่างประเทศและชึดบนตัวนี้ประมาณ3000กว่าหยวน

แม้ว่าเธอจะหาเงินได้มากมายในตอนที่เรียนมหาลัย แต่ทั้งหมดนั้นก็ถูกทุบเข้าโรงพยาบาลหมด โชคดีที่สือเฉียงให้บัตรที่มีเงิน4หมื่นแก่ ไม่แน่ใจว่าจะเพียงพอที่จะซื้อเสื้อผ้าชุดนี้ไหม

หลังจากแต่งตัวเสร็จแล้ว เธอก็สูดหายใจเข้าลึกๆและจัดการอารมณ์ เพื่อหลีกเลี่ยงไม่ให้ตัวเองอารมณ์เสียต่อไป

เปิดประตู ฮ่อฉวนสือยังคงอยู่ข้างนอก เขาถือถ้วยกาแฟในมือและก้มลงมองเอกสารในมือ

"นี่นาย"

สือฮว่าเรียก ฟื้นคืนสู่บุคลิกเดิมของเขา

ฮ่อฉวนสือเงยหน้าขึ้น สายตาจ้องมองไปที่ร่างของเธอครู่หนึ่ง จากนั้นก็มองเอกสารในมือต่อไป

สือฮว่ารู้สึกอายเล็กน้อย โชคดีที่เธอเห็นกระเป๋าของตัวเองอยู่ด้านข้างและดูเหมือนว่าเขาเป็นคนเอาเข้ามา

แม้ว่าเขาจะเฉยเมย แต่ก็ไม่ได้มีจิตใจที่เลวร้าย

เธอถอนหายใจด้วยความโล่งอกและหยิบการ์ดสือเฉียงมอบให้เธอออกมาจากกระเป๋า

"ในนี้มี 4หมื่น ไม่รู้ว่าพอซื้อชุดนี้ไหม คืนนี้ขอบคุณนายมาก"

เธอพูดด้วยความจริงใจและวางการ์ดลงบนเตียง

"เอามันคืนไป"

"อยู่ข้างในใช่ไหม？ฉันอยากเห็นหญิงที่ไหนที่ทำให้พี่ถึงขั้นต้องซ่อนตัวแบบนี้"

ไม่ทันที่ฮ่อฉวนสือจะหยุด ก็เห็นว่าประตูนั้นได้ถูกเปิดออกแล้ว ปรากฎว่าสือฮว่านั้นลืมล็อคประตู

"หือ?"

สายตาของฮ่อฉินฉินกวาดมองไปทั่วห้อง แต่กลับไม่เห็นใครเลย

เธอเปิดตู้เสื้อผ้าโดยไม่เชื่อ แม้กระทั่งตรวจดูห้องน้ำ แต่ก็ยังไม่มีใคร

"น่าแปลก ไหนบอกว่ามีผู้หญิงอยู่ที่นี่?"

ฮ่อฉวนสือมาถึงห้องแล้วก็คิ้วกระตุกขึ้น เมื่อเขาเห็นเธอตรวจสอบรอบๆราวกับว่าเธอกำลังจับเธอ

"ออกไป"

นัยน์ตาของเขานั้นมีอันตรายเล็กน้อยและสายตายที่เยือกเย็นก็จับจ้องไปที่ฮ่อฉินฉิน

ฮ่อฉินฉินกลืนน้ำลายและพูดอย่างอ่อนหวาน: "ก็แค่สงสัยว่าผู้หญิงคนนั้นเป็นใคร พี่จะทำอะไรท่าทางแบบนี้ทำไมกัน พี่ หรือว่าพี่จะตีฉันหรือไง?"

ลูกสาวของบ้านตระกูลฮ่อนั้นเป็นที่รักเอ็นดูตั้งแต่เด็ก และเธอจะเคยประสบกับความคับแค้นใจเช่นนี้ได้ยังไง ดังนั้นเมื่อเธอเห็นฮ่อฉวนสือจ้องมองตัวเอง เบ้าตาของเธอก็แดงและน้ำตาก็ไหลลงมา

ฮ่อฉวนสือเดินเข้าไปในห้อง เมื่อเขาเห็นหน้าต่างที่เปิดอยู่ ลมหายใจของเขาก็อ่อนลงและเขาก็ก้มหน้าลงเพื่อซ่อนสายตาที่เยือกเย็นของเขาไว้

ฮ่อฉินฉินนั้นยังคงร้องไห้อยู่ข้างๆอย่างสะอื้น

" ฉันจะขอให้หนานสือพาเธอกลับไป"

เขาพูดด้วยน้ำเสียงที่ไม่ต้องสงสัย

ฮ่อฉินฉินรู้สึกตื่นเต้นอีกครั้งในทันที แต่เมื่อได้พบกับดวงตาของเขา ความโกรธทั้งหมดก็เหมือนกับลูกบอลที่ท้อใจ"โอ้"

รอยยิ้มแวบไปทั่วดวงตาของหนานสือ และเขาก็พาบุคคลนั้นลงไปชั้นล่าง

ฮ่อฉวนสือยืนอยู่ในห้องสักพักแล้วเดินไปที่ข้างหน้าต่าง

เขาถอนหายใจเบาๆ กลั้นลมหายใจในใจ แต่ยังมีความรู้สึกที่สับสนอีกอย่างหนึ่งที่แพร่กระจาย นี่เป็นความรู้สึกที่ซับซ้อนที่สุดในรอบ20ที่ผ่านมา

เขาเดินลงไปชั้นล่างและตะโกนเบา ๆ ว่า "สือฮว่า"

มีเสียงดังกรอบแกรบที่หญ้าข้างๆและสือฮว่าก็โผล่หัวออกมาและมีใบไม้หลายใบบนผมของเธอ

เธอเดินกะเผลกและลุกออกมาจากด้านใน

"เธอกลัวเขามากขนาดนี้เลยเหรอ?"

เขาเคยได้ยินการสัมภาษณ์ของสือฮว่า ซึ่งมันดีมากและไม่ควรจะขี้กลัวขนาดนี้

"เธอเป็นคุณหนูของบ้านตระกูลฮ่อ คืออัญมณีในอุ้งมือ ฉันเพิ่งแต่งงานกับพี่ชายของเธอ ถ้าเธอรู้ว่าฉันนอนที่นี่ เธอจะต้องต้องโทษประหารแน่ๆ "

เมื่อตอนที่สือฮว่ากระโดดลงนั้นก็เท้าเคล็ดและรู้สึกโล่งใจเมื่อรู้ว่าฮ่อฉินฉินนั้นไปแล้ว

สิ่งแรกที่ต้องเรียนรู้ในบ้านตระกูลฮ่อคือการรู้สถานการณ์ปัจจุบัน

ฮ่อฉวนสือชำเลืองขาที่ง่อยๆของเธอและยื่นมือของเขาออกอย่างหายาก "จับไว้"

ใครจะไปรู้ว่าสือฮว่าจะก้าวถอยหลังด้วยความตกใจและกลัวเล็กน้อย" เนื่องจากนายเป็นคนในบ้านตระกูลฮ่อ ก็ควรจะรู้ว่าฉันแต่งงานแล้ว ที่ฉันอยู่ที่นี่ในคืนนี้เพราะไม่มีทางอื่น ตอนนี้ชายหญิงที่อยู่เพียงลำพัง เราควรรักษาระยะห่าง ฉันไม่อยากให้คนอื่นมานินทาและฉันไม่ต้องการที่จะทำผิดต่อสามีของฉัน "