นายฮ่อ คุณคือความลับที่ฉันบอกไม่ได้ นิยาย บท 106

แต่ความรักก็เป็นแบบนี้แหละ ใครรักก่อนก็เป็นผู้แพ้ เขาไม่มีสิทธิ์ที่จะพูดว่า ไม่ เลย

มู่หวั่นโจวเห็นสือฮว่าเดินออกจากห้าง ก็กระตุกมุมปากอย่างเย็นชา

ตอนนี้ฮ่อฉวนสือมีความรู้สึกดีต่อสือฮว่า แต่มันก็แค่ความรู้สึกดีเท่านั้น ยังไม่ถึงระดับความรัก ผู้ชายคนนั้นจะตกหลุมรักผู้หญิงคนหนึ่งได้ง่ายๆได้ยังไงล่ะ ไม่มีทางหรอก เพราะงั้นเธอต้องถอนรากถอนโคลนออก

สือฮว่าที่ไม่รู้ว่ามู่หวั่นโจวกำลังคิดอะไรอยู่ หลังจากซื้อของเสร็จเธอก็รีบไปที่ชุมชน

การฟื้นตัวของคุณยายเป็นไปได้ด้วยดี บ้านก็สะอาดมากด้วย

เดิมทีเธออยากรอให้คุณยายของเธอฟื้นตัวเต็มที่และถามถึงแม่ แต่ตอนนี้คุณยายป่วยเป็นโรคอัลไซเมอร์ มีหลายเรื่องที่จำไม่ได้แล้ว เกรงว่าแม้แต่ลูกสาวตัวเองเป็นใครก็คงไม่รู้ เธอเลยไม่พูดอะไรรบกวน

กลับมาถึงเฉียนสุ่ยวาน เธอรู้สึกกังวลนิดหน่อย ยังไงเมื่อกี้เธอเพิ่งพูดแบบนั้นกับมู่หวั่นโจวไป ถ้ามู่หวั่นโจวไปเป่าหูอะไรฮ่อฉวนสือ เธอคงใช้ชีวิตลำบากแน่

จากนั้นสิ่งที่ไม่คาดคิดก็คือตลอดทั้งบ่ายเงียบสงบมาก ถึงฮ่อฉวนสือจะกลับมาแล้วก็ไม่ได้จะมาคุยอะไรกับเธอ แบบนี้ก็ดีเหมือนกัน

ตอนเย็น จู่ๆถางหรงก็โทรมาบอกว่าฮ่อฉินฉินเบื่อมาสองวันแล้ว ใครพูดก็ไม่ฟัง อยู่แต่ข้างบนไม่ยอมลงมา

ฮ่อฉวนสือไม่ลังเลและรีบหยิบเสื้อโค้ททันที เขาหันไปมองสือฮว่า "เธอมากับฉัน"

สือฮว่าผงะ คุณหญิงถางคงไม่ควรอยากเจอเธอหรอกมั้ง?

แต่พอเห็นสีหน้าไม่ดีของฮ่อฉวนสือ เธอก็รีบตามไปอย่างไม่ลังเล

ถางหรงซีดเซียว สือฮว่าที่เห็นเธอยังตกตะลึง

เธอไม่ได้มาบ้านตระกูลฮ่อระยะหนึ่งแล้ว ไม่คิดว่าคุณหญิงถางจะซูบผอมขนาดนี้ อาจเป็นเพราะเธอรู้ว่าเกิดเรื่องกับสามีของเธอ ตอนนี้ลูกสาวก็ขังตัวเองอยู่ชั้นบนไม่ยอมออกมา

ฮ่อฉวนสือบอกเรื่องที่เกิดเรื่องกับฮ่อฉินให้ถางหรงรู้แล้ว แต่ฮ่อฉินฉินยังไม่รู้ เพราะงั้นเลยยังเที่ยวออกไปสร้างเรื่อง

ถางหรงที่เห็นสือฮว่าก็ขมวดคิ้ว แต่ก็ไม่ได้ไล่ถามอะไร

"ฉวนสือ ลูกไปดูฉินฉินเถอะ เธอร้องไห้ในห้องตั้งแต่เมื่อวาน ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น แม่ถามอะไรเธอก็ไม่พูดเลย"

ฮ่อฉวนสือเม้มริมฝีปาก กำลังจะขึ้นไปชั้นบน สือฮว่าก็คว้าแขนเสื้อของเขาไว้

สือฮว่าเป็นผู้หญิง เธอยังสามารถเข้าใจความคิดของลูกสาวบ้านนี้ ฮ่อฉินฉินเป็นผู้หญิงคนโตที่เย่อหยิ่ง คนรอบข้างเธอก็ตามประจบไม่ทัน สิ่งเดียวที่ทำให้เธอหงุดหงิดคือความรู้สึก

"ฉันไปเองแล้วกัน"

เธอพูดจบก็เดินนำขึ้นไปชั้นบน

เธอรู้ห้องของฮ่อฉินฉิน หลังจากได้รับกุญแจสำรองจากคุณหญิงถาง เธอก็เปิดประตูอย่างถือวิสาสะ

ดวงตาของฮ่อฉินฉินบวมแดง พอเห็นเธอก็หันไปอีกด้านแล้วทิ้งด้านหลังให้เธอเห็นเท่านั้น

สือฮว่าคิดว่ามันตลกดี สุดท้ายก็เป็นเด็กผู้หญิงตัวเล็กๆที่โตมาอย่างประคบประหงม โกรธแบบนี้ก็น่ารักดี

"ได้ยินมาว่าเธอขังตัวเองอยู่ในห้องมาสองวันแล้ว?"

ฮ่อฉินฉินเม้มริมฝีปาก ไม่ได้หันกลับมา "มาสนทำไม สือฮว่า ฉันจะบอกเธอให้ ถึงเธอจะแต่งเข้าตระกูลฮ่อแล้ว แต่ฉันก็ยังไม่ยอมรับพี่สะใภ้อย่างเธอหรอก อย่ามาทำกับฉันเหมือนเป็นพี่หน่อยเลย"

อืม หยิ่งเหมือนแต่ก่อนเลย

สือฮว่านั่งลงข้างๆ เธอขมวดคิ้วเมื่อเห็นดวงตาอีกคนบวมเหมือนซาลาเปา "น่าเกลียดจริงๆ"

ฮ่อฉินฉินก็โกรธขึ้นมาทันทีจนน้ำตาไหล "ฮือ ฮือ สือฮว่า เธอหมายความว่ายังไง เธอมาปลอบหรือซ้ำเติมกันแน่?"

"เป็นไข้ใจเหรอ?"

เสียงของสือฮว่าเบามาก เสียงร้องของฮ่อฉินฉินเลยหยุดลง เธอสะอื้น หยิบกระดาษมาเช็ดน้ำตา "เธอรู้ได้ไง?"

"เธอคือคุณหนูตระกูลฮ่อนะ คนรายล้อมเธอมากมายจะมีใครกล้าทำเธอเคืองกัน สิ่งเดียวที่ทำได้คือความรู้สึกเท่านั้นแหละ"

ฮ่อฉินฉินไม่ได้แย้ง สะอื้นเล็กน้อย

"งั้นเธอลองพูดมาว่าฉันควรทำยังไง? ฉันไม่รู้จริงๆ ฉันสวยขนาดนี้เขายังไม่ชอบ แต่ไปชอบผู้หญิงขายไวน์ในบาร์! แค่มองผู้หญิงคนนั้นก็รู้สึกไม่สบายใจตั้งแต่แรกเห็นแล้ว ต้องเพื่อเงินแน่ ฉันว่านี่เป็นกลเม็ดของเธอที่ดึงดูดพูดชาย!"

สือฮว่าวิเคราะห์เรื่องทั้งหมดได้ทันทีหลังจากฟังเธอพูด

เธอเคยได้ยินเกี่ยวกับประวัติความรักของฮ่อฉินฉิน ถึงเธอจะไม่เคยมีเรื่องข้างนอก แต่เธอก็ชอบใครสักคนในช่วงเวลาสั้นๆ แต่เมื่อเธอชอบก็จริงใจมาก แต่ถ้าไม่ชอบก็จะพูดตรงๆเวลาเลิกกัน เธอก็แค่เด็กคนหนึ่ง

และปัจจุบันผู้ชายคนนั้นเป็นขนมที่เธอเอาไม่ได้ ยิ่งคว้าไม่ได้ก็ยิ่งต้องการมากขึ้นเท่านั้น

"ทำไมเธอถึงคิดว่าผู้หญิงคนนั้นไม่ดีล่ะ? เพียงเพราะเธอขายเหล้าในบาร์เหรอ?"