นายฮ่อ คุณคือความลับที่ฉันบอกไม่ได้ นิยาย บท 109

"คุณเป็นใครไม่สำคัญสำหรับฉัน"

ฉีเยี่ยนที่ได้ยินเด็กผู้หญิงพูดแบบนั้นก็อึ้ง จากนั้นก็หัวเราะ "งั้นก็ดี เธอถอดชุดออกมาสิ ฉันซักแล้วจะเอาไปคืนให้"

เขาที่พูดไปงั้นๆ ไม่คิดว่าผู้หญิงคนนี้จะถอดส่งให้เขาด้วยใบหน้าขรึมจริงๆ

นี่เป็นครั้งแรกในชีวิตของฉีเยี่ยนที่ซักเสื้อผ้าให้ผู้หญิง ลูกน้องของเขาต่างก็คิดว่าเขาโดนผีสิง

เมื่อนึกถึงอดีต รอยยิ้มก็ปรากฏขึ้นที่มุมปากของเขา

เธอยังคงเหมือนเดิม เย็นชา

ถึงข้างถนน ฉีเยี่ยนเปิดประตูให้เธออย่างสุภาพบุรุษ รถของเขาคือปอร์เช่ มือสวมนาฬิกาคาร์เทียร์ เห็นได้ชัดว่าเขาเป็นคนรวย

ข่าวลือตอนมัธยมว่าฉีเยี่ยนเป็นลูกนอกสมรสของตระกูลร่ำรวย พ่อของเขามีอำนาจมากดังนั้นแม้ว่าเขาจะทำผิดไว้เยอะ แต่โรงเรียนก็ยังไม่ไล่เขาออก

หลังจากสือฮว่าขึ้นรถก็โทรหาถงเหยียน ให้เธอกลับไปที่โรงแรมก่อน ไม่ต้องมารับเธอ

ถงเหยียนกังวล คิดว่าเธอเชื่อคำพูดของยวี๋ม่าน

"คุณสือคะ ท่านประธานเป็นห่วงคุณจริงๆ คำพูดพวกนั้นเป็นยวี๋ม่านที่อยากยุให้แตกแยก"

เธออยากจะอธิบาย แต่กลับได้ยินน้ำเสียงนิ่งๆของสือฮว่า "ถงเหยียน เธอรู้ไหมทำไมยวี๋ม่านถึงพูดแบบนั้น?"

ถงเหยียนที่โดนเธอถาม เธอจะไม่รู้ได้ยังไงกัน

เหตุผลที่ยวี๋ม่านหยิ่งผยองเป็นเพราะท่าทีของท่านประธาน เพราะท่านประธานจงใจบอกทุกคนเป็นนัยว่าเขาไม่ชอบภรรยาคนนี้ เขาเดทกับคุณมู่ เปิดเผยตัวตนเพื่อคุณมู่ ทั้งหมดเป็นการตบหน้าสือฮว่า เพราะงั้นยวี๋ม่านถึงกล้าทำแบบนี้

ถงเหยียนกัดริมฝีปาก แต่ท่านประธานให้เธอคอยตามไม่ห่าง ถ้าเกิดเรื่องกับคุณสือ เธอก็ไม่สามารถจัดการกับมันได้

"ก็แค่เจอเพื่อนเก่าน่ะ ไม่มีอะไรหรอก"

ฉีเยี่ยนเหมือนจะไม่ได้ยินบทสนทนาของพวกเธอและขับรถอย่างเงียบๆตลอดทาง

รถจอดที่ร้านโบราณ หลังจากลงรถเขาก็ถอดสูท สวมเสื้อเชิ้ตสีเทา

เขาหุ่นดีมาก นิ้วเรียวเหวี่ยงเสื้อสูท ยิ้มและมองเธอ "เธอน่าจะชอบที่นี่"

นี่ไม่ใช่ร้านอาหารระดับไฮเอนด์ เป็นร้านอาหารเล็กๆที่ซ่อนอยู่ในห้างสรรพสินค้าที่คึกคัก ไม่มีคนตรงประตู แต่พอเปิดประตูเข้าไป ข้างในกลับเป็นเหมือนอีกที่หนึ่ง

"เข้าไปนั่งเถอะ"

ฉีเยี่ยนพูดกับเธอแล้วเดินนำทางไป

สือฮว่าเดินตามหลังก่อนจะหาที่นั่ง

"นี่เป็นร้านที่เปิดมาหลายปีแล้ว คงอายุมากกว่าเธอกับฉันรวมกันอีก อาหารอร่อยมากและหาทานที่อื่นไม่ได้ในนินเฉิน"

สือฮว่ายิ้มและมองเขาอย่างอ่อนโยน "คุณทำธุรกิจ?"

ฉีเยี่ยนพยักหน้าแล้วรินชาให้เธอ "ทำธุรกิจเล็กๆน่ะ ไม่คิดเลยว่าจะได้เจอเธอ"

สือฮว่าไม่ได้พูดอะไร เธอไม่ได้มีนิสัยชอบสอดรู้เรื่องคนอื่น

เมื่ออาหารขึ้นโต๊ะ ฉีเยี่ยนอดทนมากในการจัดวางของให้เธอ

"มือเธอเจ็บ ฉันหั่นให้ดีกว่า ใช้แค่ส้อมก็พอ"

เขาทำตัวเป็นสุภาพบุรุษ แม้แต่รอยยิ้มที่หางตาก็ยังจริงใจ

สือฮว่าถอนหายใจเล็กน้อย ถ้าไม่ใช่ว่าเธอยังจำใบหน้านี้ได้ เธอคงไม่คิดว่าคนๆนี้คือฉีเยี่ยน

ฉีเยี่ยนในตอนนั้นแย่แค่ไหนกัน อาจารย์ต่างบอกว่าเขาเป็นใจดำเข้ากระดูก รักให้ตายเขาก็ไม่หันมามอง

โลกของเขาเต็มไปด้วยการช่วงชิง ความป่าเถื่อนเเละเลือด เหมือนสังคมที่ยังไม่พัฒนา

เขาเลวตั้งแต่ระดับล่างไปสู่กลุ่มใหญ่ ต่อสู้ไปมาจนรู้กฎเกณฑ์ของสังคมนี้

สือฮว่าค่อนข้างแน่ใจว่าภายใต้เนื้อหนังเขาก็ยังมีหัวใจที่กระหายเลือดอย่างมาก

ฉีเยี่ยนเป็นบุคคลอันตราย แต่พูดไม่ได้ เธอไม่เคยจงใจหลีกเลี่ยงเขา

หลังจากทานอาหาร ฉีเยี่ยนก็ปลดกระดุมคอเสื้อ เผยให้เห็นกระดูกไหปลาร้า "เธอจะกลับโรงแรมไหม? ฉันจะไปส่ง"

"ก็ได้"

สือฮว่าไม่โอ้เอ้ มือเธอไม่สะดวก ถงเหยียนก็อยู่ในโรงแรม มีคนไปส่งคงปลอดภัยกว่า

แต่ทันทีที่เธอเดินออกจากร้านอาหาร ฉีเยี่ยนก็กอดเธอแถมยังกลิ้งลงกับพื้น

มีรูกระสุนหลายรูในที่ที่พวกเขาเคยยืนอยู่ ชายสี่ ห้าคนที่ถือปืนก็รีบวิ่งเข้ามาจากที่ไกลๆ

"ขึ้นรถ!"

ฉีเยี่ยนดึงเธอเข้าอ้อมแขนแล้วยัดเข้ารถ

สือฮว่าไม่ได้พูดอะไร เธอเหมือนหุ่นเชิดที่โดนควบคุม จนก้มตัวเพื่อคาดเข็มขัดนิรภัยให้เธอ

ฉีเยี่ยนเหยียบคันเร่งจนมิด ดวงตาฉายแววแดงก่ำ "สือฮว่า เธอไปทำใครเขาแค้นหรือเปล่า?"

สือฮว่าอึ้ง เธอนึกว่าคนพวกนั้นมาหาเรื่องฉีเยี่ยน ไม่คิดว่าฉีเยี่ยนจะพูดแบบนี้

"ที่นินเฉิน ไม่มีใครกล้าเข้ามาจัดการฉันอย่างเปิดเผยหรอก เพราะงั้นพวกนั้นต้องมาหาเธอแน่ พวกเขาจะฆ่าเธอเลยนะ"

ตำรวจที่มาเพราะเสียงปืน แต่พวกนั้นก็ขึ้นรถแล้วตามพวกเขามา

ฝีมือฉีเยี่ยนดีมาก เขาเหลือบมองกระจกข้างที่สะท้อนมา "มาจากจิงตู สือฮว่า นั่งดีๆล่ะ"

หลังจากพูดจบ รถก็ขับไปข้างหน้าเหมือนลม

สือฮว่าขมวดคิ้วและใช้มือที่ไม่เจ็บจับแน่น "ขอบคุณ"

ถ้าเป็นคนจากจิงตู คงเกี่ยวกับมู่หวั่นโจวมั้ง ช่วงนี้เธอทำให้มู่หวั่นโจวเคืองมากที่สุด