นายฮ่อ คุณคือความลับที่ฉันบอกไม่ได้ นิยาย บท 148

ฮ่อฉวนสือกอดเอวของเธออย่างชำนาญและหลับไปในไม่ช้าก็

สือฮว่านั้นหลับนอนหลับยาก นอกหน้าต่างนั้นมีหิมะตกซึ่งเป็นสิ่งเธอชอบและข้างกายเธอก็คือผู้ชายที่เธออยู่ด้วย

อีกสองปี เธอจะหายไปในโลกของเขาเหมือนกับเกล็ดหิมะในไม่ช้าก็เร็ว

เธอมีความรู้สึกตัดใจไม่ลง ซึ่งอาจเป็นธรรมชาติของมนุษย์ ถึงยังไงผู้ชายที่เพอร์เฟคเช่นนี้ จะไม่มีความคิดถึงสักนิดได้อย่างไร

ใช่ สือฮว่าทำได้แค่เอาความตัดใจไม่ลงนี้ให้เข้าใจว่ามันเป็นธรรมชาติของมนุษย์

วันรุ่งขึ้น ทั้งคู่ตื่นแต่เช้าและกินข้าวอย่างสงบ

ตราบใดที่เป็นกลางวัน ฮ่อฉวยสือก็จะกลายเป็นฮ่อฉวยสือที่สูงส่งอย่างไม่อาจเอื้อมได้ แม้แต่พูดประโยคเดียวก็รู้สึกไม่จำเป็น

สือฮว่าแยะปาก ผู้ชายเปลี่ยหน้าไวจริงๆ

"ใช่สิ สามี ฉันว่าจะลาออก"

หลังจากที่เธอพูดคำนี้แล้วก็ต้องการหาข้ออ้าง เพื่อไม่ให้ฮ่อฉวนสือไม่เห็นด้วย แต่ทันทีที่เธอพูดจบ ชายคนนี้ก็พูดว่า "โอเค"

ดูเหมือนเธอจะคิดไปเอง ทุกคำพูดของเธอติดอยู่ในลำคอแล้วค่อยๆก้มหน้าและกินข้าวอย่างเงียบ ๆ

หัวของเธอไม่เจ็บแล้ว เมื่อนึกถึงสิ่งที่ตัวเองทุบจนเกิดการกระทบกระแทกในหัวแล้วจะปล่อยไปง่ายๆแบบนี้ได้ยังไง

เธอโทรศัพท์ไปหาเจียงหยิงแล้วถามชื่อของผู้หญิงคนนั้น จากนั้นร่างข้อบังคับกฎหมายหลายสิบฉบับและแนบใบรับรองการถูกกระทบกระแทกที่โรงพยาบาลออกให้ เพื่อฟ้องบุคคลต่อศาลโดยตรง

เมื่อตำรวจไปจับกุมคนที่ตี้เซิ่ง จนทำให้ทุกคนตกใจ ผู้หญิงคนนั้นถึงรู้ถึงความกลัวและรีบมาที่แผนกกฎหมายเพื่อหาสือฮว่า ต้องการให้สือฮว่าถอนฟ้อง แต่สือฮว่าไม่ได้อยู่ในแผนกกฎหมายและเธอก็ถามหาเบอร์โทรของสือฮว่าไม่ได้ จึงถูกตำรวจนำตัวไปอย่างซีดเซียวเท่านั้น

เจียงหยิงมองไปที่ด้านหลังของผู้หญิงคนนั้นและทันใดนั้นก็เข้าใจหลักการหนึ่ง ไม่ว่าสือฮว่าจะเป็นมือที่สามหรือไม่ อย่างน้อยเธอก็มีตำแหน่งอยู่ในใจของประธาน ไม่เช่นนั้นตำรวจมาถึงขนาดนี้ รปภของตี้เซิ่งคงมาตั้งนานแล้ว แต่นี้ ไม่มีการเคลื่อนไหวใดๆเลย

เจียงหยิงโชคดีจริงๆที่ตัวเองหาที่พึ่งอย่างสือฮว่าได้ทันเวลา ไม่เช่นนั้นตอนนี้เธอก็จะเป็นเหมือนผู้หญิงคนนี้

เธอรู้ดีว่าสือฮว่านั้นแข็งแกร่งแค่ไหนในวงการกฎหมาย ผู้หญิงคนนี้จะต้องถูกควบคุมตัวภายใต้กฎหมายอาญาอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้ เมื่อมีประวัติก่ออาชญากรรม เวลาจะหางานก็จะลำบาก

ผู้หญิงก็รู้เรื่องนี้อยู่บ้างเช่นกัน ร้องไห้จะพบสือฮว่า แต่สือฮว่ายังอยู่ที่เฉียนสุ่ยวานและไม่สนใจเรื่องนี้เลย

หลังจากเขียนเอกสารการลาออกแล้ว เธอก็โพสต์ประวัติส่วนตัวทางออนไลน์ แต่หลังจากส่งไปไม่กี่ฉบับ โทรศัพท์ที่อยู่ข้างมือก็ดังขึ้น

"คุณสือคะ คุณรีบมาดูเถอะค่ะ คุณยายโวยวายจะเจอคุณอยู่ตลอด"

นี่คือพี่เลี้ยงที่ถูกจัดให้อยู่ดูแลคุณยายในตอนนั้น สือฮว่ารีบเก็บของและรีบไปที่นั่นทันที

เมื่อเธอไปถึง ก็พบว่าคนอาวุโสกำลังนั่งอยู่บนเตียงด้วยสีหน้าไม่พอใจ เธอรีบยิ้ม" คุณยาย เป็นอะไรไปคะ?"

" เสี่ยวฮว่า จู่ๆฉันก็อยากกลับบ้านเกิด ฉันอยากไปเผากระดาษให้ปู่ของเธอ"

สือฮว่าตัวแข็ง คุณยายนึกถึงคุณปู่แล้ว?

แต่ช่วงนี้เธอไม่มีเวลาไปชนบท เมื่อนับวันดูแล้ว เหมือนว่าวันครบรอบวันตายของคุณปู่ก็ใกล้จะถึงแล้ว

"ได้ค่ะยาย ยายต้องดูแลตัวเองดีๆก่อนนะ หนูจะจัดการทางนี้ทันทีแล้วพายายไปที่ชนบท"

หญิงชรามีความสุขเหมือนกับเด็ก เมื่อคิดถึงอะไรบางอย่าง สีหน้าของเขาเศร้าอีกครั้ง "เสี่ยวฮว่าอย่าคบเพื่อนที่ไม่ดีนะ พวกเขาพูดจาแย่มาก"

สือฮว่าขมวดคิ้วและมองไปที่พี่เลี้ยงเด็ก

พี่เลี้ยงเด็กรีบก้มหน้าลง "คุณสือ วันนั้นมีคนมาหาคุณยาย แต่ฉันไม่รู้ว่าเขาพูดอะไร ฉันถูกแยกออก"

" คราวหน้าไม่ว่าจะเป็นใคร ก็ห้ามปล่อยให้พวกเขาอยู่กับยายฉันเพียงลำพัง"

พี่เลี้ยงพยักหน้าและถอนหายใจอย่างโล่งอก

สือฮว่าหันหน้าไปและเห็นว่ารูปถ่ายของคุณปู่ถูกจัดวางอย่างดี รอบดวงตาก็แดงขึ้นมาทันที

เมื่อเห็นกองเครื่องบินกระดาษและรถถังที่อยู่ข้างๆ เธอจึงเดินไปด้วยความสงสัยและหยิบมันขึ้นมา

"นี่ใครเป็นคนพับ"

คนเลี้ยงมองไปที่ผู้อาวุโสอย่างลำบากใจ

เมื่อสือฮว่าเห็นผู้อาวุโสกำลังจ้องมองบางสิ่งอย่างเม่อลอย จึงรีบหยิบมันขึ้นมาดู ปรากฎว่านั่นคือทะเบียนสมรสของคุณยายและคุณตา

ทะเบียนสมรสในตอนนั้นแตกต่างจากตอนนี้ และคำปฏิญาณในนั้นก็สวยงามมากเช่นกัน คุณยายและคุณตายังคงรักษาสวยงามนี้ไว้ตลอดเวลา

ซวี๋หยิ่นปี้ ...

เธอไม่ได้เห็นตัวอักษรสามตัวนี้มานานแล้ว นี่คือชื่อของยายเธอ หลังจากการตายของคุณตาก็ไม่มีใครเรียกชื่อยายของเธอมานานหลายปีแล้ว

สือฮว่ายิ้มและเก็บทะเบียนสมรสขึ้นมา"คุณยาย ยายดูสิ ยายแต่งงานกับผู้ชายที่ยายชอบแล้วไม่ใช่เหรอคะ?"

ซวี๋หยิ่นปี้ก้มหน้าลงอย่างเฉื่อยชา พร้อมกับใบหน้าที่เต็มไปด้วยความสุข สายตาของเธอหันไปที่กองเครื่องบินและรถถังที่พับอยู่และเธอก็ได้ห่อไหล่ลงอีกครั้ง

"ฉันรู้ว่าเขาไปที่ห่างไกลมากๆ เสี่ยวฮว่า หนูมีไฟแช็กไหม？ฉันอยากจะเผาของพวกนี้ให้เขา"

สือฮว่ารู้สึกว่าน่าขำ "จะเผาทำไม เดี๋ยวก็จะถึงวันครบรอบวันเสียของปู่แล้ว ถึงตอนนั้นเรากลับไปที่ชนบทด้วยกัน"

"แต่เมื่อคืนเขาเข้าฝันฉัน บอกว่าโดนรังแก ถ้ามีของพวกนี้ก้จะไม่มีใครกล้ารังแกเขา"

เบ้าตาของสือฮว่าแดงก่ำและรีบไปหาไฟแช็กทันที