นายฮ่อ คุณคือความลับที่ฉันบอกไม่ได้ นิยาย บท 160

ฮ่อฉวนสือเสียใจที่ถามคำถามแบบนั้นออกไป เพราะคำถามนั้นเกิดทำให้สือฮว่าระบาย

"ฮ่อฉวนสือ คุณต้องไม่รู้แน่ๆว่าครอบครัวที่ยากจนต้องตะเกียกตะกายแค่ไหนถึงตะออกไปเห็นโลกภายนอกได้ เด็กผู้หญิงยิ่งต้องขยันมากเป็นสองเท่าถึงหลบหนีชะตากรรมที่ต้อวแต่งงานตั้งแต่ไม่กี่สิบขวบ ผู้หญิงคนนั้นตั้งใจมาก ช่วงวันหยุดฤดูหนาวก็ไม่กลับบ้าน คอยแอบอยู่ในโรงเรียนเพื่อทบทวนบทเรียน วอโถววันละสองลูก วันไหนดีหน่อยก็มีลูกพลัมแห้ง แต่เธอก็ตายไปแล้ว ที่โดนพ่อตบนั่นเป็นฟางเส้นสุดท้ายแล้ว"

สือฮว่าลดสายตาลง ดวงตาสั่นไหว "แต่ตอนนี้ฉันเข้าใจแล้วว่าความพยายามของคนยากจนมันไม่มีประโยชน์ บางคนเกิดมาก็เป็นจุดที่ทั้งชีวิตเราจะไม่สามารถไปถึงได้ อนาคตของเรา ชีวิตของเรา ในสายตาของคนอื่นมันไม่ได้มีค่าอะไร"

ฮ่อฉวนสือเม้มริมฝีปาก ตอนนี้เขายืนอยู่ตรงนี้ สือฮว่าคงไม่มีความสุขแน่ๆ เพราะเขาคือคนแบบนั้นที่เธอพูดออกมา

เพราะเรื่องของคุณย่า เธอเริ่มไม่พอใจเขาแล้ว แต่มันไม่ยุติธรรมกับเขาเลย

"สือฮว่า"

เขาเอนตัวแล้ววางมือบนไหล่ของเธอ "เธอใจเย็นๆนะ เรากลับโรงแรมกันก่อนดีกว่า"

สือฮว่าหันไปด้านข้างและสูดน้ำมูก "คุณกลับจิงตูไปเถอะ นั่นเป็นที่ที่คุณควรอยู่"

ใบหน้าฮ่อฉวนสือเปลี่ยนไปในทันทีและหรี่ตาลงเล็กน้อย "สือฮว่า ตอนนี้เธอยังสับสน กลับโรงแรมก่อนเถอะ"

"ฉันสติดีนะ!"

สายใยในใจสือฮว่าเหมือนพังครืนลงมาทันทีแล้วมองเขาอย่างเย็นชา "ฮ่อฉวนสือ ฉันมีสติดี คุณน่าจะรู้ว่าตอนนี้ฉันไม่อยากเห็นหน้าคุณ ฉันยอมรับว่าฉันโกรธคุณอยู่ แต่หลิวจิงซูคือย่าของคุณ นี่เป็นความจริงที่ปฏิเสธไม่ได้ ทำไมถึงเผาอาจารย์ข้าเร็วด้วย ทำไมภรรยาท่านถึงรีบไปต่างประเทศ ฉันไม่เชื่อว่าตระกูลฮ่อพวกคุณจะไม่อยู่อยู่เบื้องหลัง พวกคุณกำลังปกปิดหลิวจิงซู พวกคุณกลัวว่าภรรยาอาจารย์จะเอาเรื่องนี้ไปบอกสื่อ กลัวว่าตระกูลฮ่อพวกคุณจะโดนทำลายไง!"

ฮ่อฉวนสือไม่ได้พูดอะไร เพียงแค่ยืนอยู่อย่างนั้นพร้อมกับเปลวไฟในดวงตาของเขา

สือฮว่าเม้มริมฝีปากแล้วกระตุกยิ้มเยาะเย้ย "ฉันไม่ใช่คนโง่นะ คุณทำทั้งหมดนี้ในขณะที่ฉันไม่ได้สติ คิดว่าจะซ่อนได้ แต่ฉันรู้นิสัยภรรยาอาจารย์ดี เธอรักอาจารย์จ้าวมาก ถ้ารู้ว่าเรื่องนี้มีส่วนเกี่ยวข้องกับตระกูลฮ่อ จะต้องไม่มีวันยอมแพ้แน่และยิ่งไปต่างประเทศคนเดียวยิ่งยาก ฮ่อฉวนสือ คุณเข้าใจแล้วใช่ไหม รู้แล้วใช่ไหมว่าทำไมฉันไม่อยากเห็นหน้าคุณ พวกคุณมันฆาตกร"

ฮ่อฉวนสือไม่ปฏิเสธ ดวงตาของเขาอ่อนล้า

หิมะยิ่งตกหนักและค่อยๆตกลงบนศีรษะของทั้งสองคน

"สือฮว่า นั่นย่าของฉัน"

เป็นเวลานานกว่าเขาถึงจะพูดนิ่งๆด้วยดสงตามืดมน "ฉันสัญญาว่าเรื่องแบบนี้จะไม่เกิดขึ้นอีก"

สือฮว่าก้มหน้า "ชีวิตของเธอคือชีวิต แล้วชีวิตของอาจารย์จ้าวไม่นับเป็นชีวิตเหรอ? พวกคุณนี่..."

น้ำตาของเธอไหลลงมาอีกครั้งและตกลงไปในหิมะ

ครั้งแรกที่ฮ่อฉวนสือเห็นเธอเป็นแบบนี้ เขาขมวดคิ้วพยายามจะเช็ดน้ำตาของเธอด้วยปลายนิ้ว แต่กลับได้ยินเสียงของเธอ

"เราหย่ากันเถอะ หลังจากที่กลับไปคราวนี้ เอกสารการหย่ากับข้อตกลงฉันจะให้คุณ ฉันไม่อยากยุ่งเกี่ยวกับตระกูลฮ่ออีก"

มือที่เหยียดไปของฮ่อฉวนสือชะงัก เสียงที่นิ่งของเขาเกิดสั่นเล็กน้อย "เธอพูดอะไร?"

สือฮว่าเงยหน้าขึ้นทั้งน้ำตา "ฉันบอกว่าหย่ากันเถอะ ฉันจะออกจากตี้เซิ่งด้วย ฉันไม่อยากเกี่ยวข้องกับตระกูลฮ่ออีก"

"สือฮว่า!!"

ฮ่อฉวนสือรู้สึกเหมือนหน้าอกของเขาแตกออกมา แปลกจริงๆ เป็นความรู้สึกที่แปลก ราวกับห่วงเหล็กมารัดอยู่รอบๆหัวใจแน่นจนหนาวเหน็บ

"ไม่ต้องพูดเรื่องหย่าอีก"

น้ำเสียงของเขาแข็ง แต่กลับทำสือฮว่ารู้สึกขบขัน

"ฮ่อฉวนสือ ฉันไม่เคยเข้าใจเลยว่าทำไมคุณถึงไม่ยอมปล่อยฉันไป คุณไม่อยากแต่งงานกับฉันตั้งแต่แรก ฉันเข้าใจดี แล้วตอนนี้จะให้ฉันอยู่ไปทำไม คุณรักฉันหรือไง?"

ทันทีที่เธอพูดคำนั้นออกไป ทั้งพื้นที่ก็เงียบลงทันที มีเพียงลมหายใจร้อนๆของกันและกัน อากาศเย็นรวมกันจนเกิดไอสีขาว

ฮ่อฉวนสือมองเธอเงียบๆ ดวงตาดิ่งลงและในที่สุดเขาก็เม้มริมฝีปาก "เปล่า"

เขาไม่เคยรู้สึกว่าเขาจะรักผู้หญิงคนไหนได้ สือฮว่าพิเศษ แต่ก็แค่นั้น

เขาไม่มีเหตุผลที่จะให้เธออยู่แต่ก็ไม่มีเหตุผลที่จะปล่อยเธอไป

เธอเป็นคนเริ่มเข้ามาในโลกของเขาก่อน และเธอก็ทิ้งเงาเล็กๆไว้อย่างไร้ความรับผิดชอบ หากอยากจะไปก็เอาออกไปให้หมดสิ

ถ้าเอาไปไม่ได้ก็อย่าจากไปเลย

สือฮว่าไม่อยากอยู่ตรงนี้ต่อ เธอหันกลับจะจากไปแต่ฮ่อฉวนสือกลับเดินตามเธอ

เธอได้ยินเสียงของนิมะที่ถูกเหยียบย่ำก็รู้สึกรำคาญ "ฮ่อฉวนสือ คุณจะทำอะไรกันแน่?"

ทันทีที่เธอพูดจบ ก็เห็นรถสีดำเข้ามาจอด ประตูเปิดออกเผยให้เห็นใบหน้าของฉีเยี่ยน

"เสี่ยวฮว่าเอ๋อร์"

ดวงตาฉีเยี่ยนเปล่งประกาย เมื่อกี้เขานึกว่าตัวเองมองผิดไป

สือฮว่าไม่คิดว่าจะเจอฉีเยี่ยนที่นี่ก็มีสีหน้างุนงง

ฉีเยี่ยนมองฉ่อฉวนสือที่อยู่ข้างหลังเธอก็รู้สึกความสัมพันธ์ระหว่างทั้งสองผิดปกติ "เสี่ยวฮว่าเอ๋อร์ ขึ้นรถไหม? เธอจะไปไหนเดี๋ยวฉันไปส่ง"

สือฮว่าอยากใช้โอกาสกำจัดฮ่อฉวนสือ เธออยากขึ้นรถอย่างไม่ลังเลแต่ข้อมือกลับโดนชายที่อยู่ข้างหลังดึงเอาไว้

ใบหน้าของเธอเหมือนโดนหมอกมืดกดทับทันที

ฮ่อฉวนสือโน้มตัวลงแล้วอุ้มเธอแล้วเดินไปที่รถของตัวเอง

ใบหน้าฉีเยี่ยนเย็นชา หยิบปืนออกมาจากเอวแล้วจ่อหัวของฮ่อฉวนสือ "ปล่อย"

น้ำเสียงของเขาเย็นชา ใบหน้านิ่งราวน้ำแข็ง