นายฮ่อ คุณคือความลับที่ฉันบอกไม่ได้ นิยาย บท 163

ซวี๋หยิ่นปี้ถูกรับมาอย่างรวดเร็วและเมื่อเห็นสือฮว่าที่หมดสติอยู่ เบ้าตาของเธอก็แดงทันทีและนั่งร้องไห้อยู่ข้างๆอย่างเสียใจ

เธอไม่เข้าใจความตายได้ และไม่เข้าใจทุกสิ่งรอบตัวได้ ความเศร้าแบบนี้มาจากภายในใจ ราวกับว่ากำลังจะสูญเสียสิ่งที่มีค่ามากไป

เมื่อฉีเยี่ยนเห็นเธอ แสงก็สว่างขึ้นในดวงตาทันทีและเดินไปนำถ้วยชามาให้อย่างน่าเอ็นดู" คุณยายครับ สือฮว่าไม่เป็นไร ยายดื่มน้ำก่อนนะ หิวไหมครับ?"

จิตใจของซวี๋หยิ่นปี้นั้นเรียบง่ายมาก เมื่อได้ยินเขาพูดแบบนี้ น้ำตาไหลก็ไหลพราก "เธอเป็นเพื่อนของเสี่ยวฮว่าหรือ?"

ฉีเยี่ยนพยักหน้าอย่างรวดเร็วด้วยใบหน้าที่อ่อนโยน "คุณยาย ผมให้คนไปเตรียมของกินให้แล้ว ยายดื่มน้ำก่อนนะครับ อย่าร้องไห้ สือฮว่าเธอแค่เหนื่อยมาก นอนหลับไม่กี่วันก็ตื่นแล้ว"

ซวี๋หยิ่นปี้รับชาของเขาโดยไม่รู้ตัว "จริงเหรอ?"

กู่โม่มี่ดูด้านข้างนั้นทนดูไม่ได้ นี่เจ้านายกำลังเกลี้ยกล่อมคนแก่ อยากให้คนแก่ชอบเขา

"จริงครับ คุณยายไม่ต้องห่วง"

ฉีเยียนเคยพูดคุยอ่อนโยนกับคนแบบนี้ที่ไหนกัน หน้าตาเขาก็ดีแลด้วยรอยยิ้มเช่นนี้ จึงซื้อซวี๋หยิ่นปี้ได้ในทันที

หลังจากที่ซวี๋หยิ่นปี้กินข้าวแล้ว ก็ถูกคนพาไปพักผ่อน รอยยิ้มบนใบหน้าของฉีเยียนถึงได้จางหายไปเล็กน้อย เขามองไปที่สือฮว่าที่กำลังนอนอยู่บนเตียงและเอื้อมมือไปจับผมของเธอคล้องไว้ที่หลังหู

เมื่อก่อนเขาไม่เคยเชื่อเลยว่าเขาและสือฮว่าจะมีวันแบบนี้มาก่อน เขาช่วยชีวิตเธอไว้ ต่อไปทั้งสองก็จะที่ความเกี่ยวข้องกันในอนาคต

เขาอยู่ในโลกนี่ไม่มีความกังวลอะไรมาโดยตลอด และไม่เคยรู้ว่าตัวเองต้องการอะไร

แต่ก่อนเขาเคยมีชีวิตที่ยากลำบาก เกิดมาในชนชั้นที่ต่ำต้อย ปราศจากความรักของพ่อแม่และมีใบหน้าที่น่าเอ็นดู ดังนั้นพวกอันธพาลบนท้องถนนจึงชอบรังแกเขาอยู่เสมอ

ต่อมาเขาได้ตระหนักถึงหลักการหนึ่งว่า หากไม่ต้องการถูกรังแกก็ต้องรวมเข้ากับแก๊งของคนอื่น

ทั้งหมดจรดเท้านั้นเขากลายเป็นนักเลงเต็มตัว หรือแม้เสพสุขกับชีวิตแบบนั้น

ตอนนั้นชีวิตยังยังมีอุปสรรค แต่ในทุกวันก็ตะโกนตีตะโกนฆ่าอย่างมีความสุข

เขาไม่เคยกลัวความยากจนมาก่อน และไม่ปรารถนาความมั่งคั่งมากมายเช่นกัน

ในอดีตตอนที่ไม่มีความกังวลใดๆ ความยากจนเป็นเพียงความแตกต่างระหว่างการกินซาลาเปากับสเต็กในตอนกลางคืน สำหรับเขา ซึ่งมันไม่ได้ส่งผลเสียต่อความสุขของเขาเลย แต่เมื่อเขาตกหลุมรักใครคนหนึ่ง เขาถึงได้รู้ว่าอะไรคือถึงปมด้อยที่เกิดจากความยากจน เขาอยากจะมีอำนาจอย่างบ้าคลั่ง และในที่สุดพระเจ้าก็วางโอกาสนี้ไว้ตรงหน้าเขา

ฉีเยียนกระพริบตาและลุกขึ้นอย่างกะทันหันพลางจูบลงที่หน้าผากของสือฮว่า

เขาเริ่มกินเนื้อสัตว์มาตั้งแต่มัธยมต้น เรื่องของผู้ชายและผู้หญิงเป็นเรื่องธรรมดาสำหรับเขา แต่ตอนนี้มันเป็นแค่การจูบ ก็ทำให้หูของเขาแดงขึ้นมา

เขารีบหลีกเลี่ยงการจ้องมองและยืนอย่างลนลานเล็กน้อย "พักผ่อนดีๆเถอะ"

เขากล่าว ซึ่งลืมไปว่าสือฮว่ายังอยู่ในอาการโคม่าและรีบออกจากที่นี่อย่างรวดเร็ว

ในวันรุ่งขึ้น ฮ่อฉวนสือตื่นขึ้นมาก่อน เขามองไปที่เพดานและลุกขึ้นมานั่งในทันที

" สือฮว่า ... "

เขาตะโกน แต่ไม่มีใครอยู่รอบข้าง เขายกผ้านวมลงและลุกจากเตียง ทันทีที่เลี้ยวไปในห้องข้างๆ ก็เห็นสือฮว่านอนอยู่บนเตียง

เขาเอื้อมมือไปตรวจสอบที่จมูกของเธอ ยังหายใจอยู่ ในที่สุดหัวใจที่บีบอยู่ของเขาก็คลายออก

"เสียงเปิดประตู."

ประตูถูกผลักเปิดออกและฉีเยี่ยนกำลังถือชามโจ๊กอยู่ เมื่อเห็นเขา คิ้วของเขาก็เกิดความไม่พอใจขึ้น

"ตื่นแล้วเหรอ"

ฮ่อฉวนสือไม่ได้โต้ตอบกับเขาและเอื้อมมือไปจับมือของสือฮว่าไว้

ฉีเยี่ยนเดินเข้ามาใกล้และวางโจ๊กไว้ข้างๆ "ดื่มสิ"

"ผมกลัวคุณวางยา"

เสียงของฮ่อฉวนสือแผ่วเบาและจมูกของ ฉีเยียนก็คดด้วยความโกรธ" ถ้าจะวางยาคงวางเมื่อคืนไปแล้ว คุณก็ไม่อยากบ้างหรอว่าเมื่อคืนคุณแย่แค่ไหน ถ้าไม่กลัวว่าสือฮว่าเสียใจที่จะฆ่าคุณ ผมก็คงจะโยนคุณออกไปแช่แข็งสักคืนแล้ว เป็นถึงผู้ชายแท้ๆยังต้องให้ผู้หญิงมาช่วยคุณอีก อายหน้าชะมัด! "

ฮ่อฉวนสือจับประเด็นในคำพูดของเขาได้ สือฮว่าเป็นคนช่วยเขา?

เขาลดตาลง ก่อนจะหมดสติไปเขาเห็นสือฮว่าลุกขึ้นและคิดว่าเธอคิดจะทิ้งเขาไว้ ทันทีที่หายใจติดขัดก็สลบไป

เขาคิดว่าเป็นฉีเยี่ยนที่ช่วยเขาไว้ และยังคิดว่าตัวเองนั้นโชคดี

"เมื่อคืนสือฮว่าลากคุณไปเจ็ดแปดกิโล หมอบอกว่าจิตตานุภาพเธอหมดไป และจะไม่ตื่นอีกหลายวันหลังจากพักผ่อน"

หัวใจของฮ่อฉวนสือร้อนรน และมุมปากก็โค้งงอ พลางวางมือของสือฮว่าลงบนริมฝีปากแล้วจูบเบา ๆ

เธอไม่ได้ทิ้งเขาไว้ แค่คิดถึงมันก็มีความสุขมากแล้ว

ดวงตาของฉีเยี่ยนขรึมลง หลังจากฟังคำพูดของแพทย์แล้ว เขาไม่เต็มใจและไม่สบายใจมาก และเขาเคยคิดแม้แต่เรื่องการสร้างความเข้าใจผิดระหว่างคนทั้งสอง

แต่นิสัยของสือฮว่านั้นชัดเจนเกินไป หากต้องการได้รับการใส่ใจจากเธอ ก็จำเป็นต้องปฏิบัติต่อเธอด้วยความจริงใจ และจะไม่ทำอะไรที่ทำให้เธอเจ็บปวด

สือฮว่าสามารถพยุงฮ่อฉวนสือเดินได้นานจนต้องฝืนพึ่งจิตตานุภาพ ถ้าจะบอกว่าในใจเธอไม่มีที่สำหรับฮ่อฉวนสือ เขาไม่เชื่อ บางทีเธออาจจะยังไม่รู้ตัวเท่านั้น

สิ่งที่เขาอยากจะพูดกับเธอนั้นมันอยู่ในจูบเมื่อคืนนี้และยังมีคำนั้น เธอมีช่วงเวลาที่เลวร้ายและต้องการหาทางออกอื่น ประตูที่นี่เปิดให้เธอเสมอ