นายฮ่อ คุณคือความลับที่ฉันบอกไม่ได้ นิยาย บท 182

สวี่ฉางอันที่ไม่ได้เมารู้สึกเหมือนมีเงาปกคลุมอยู่ตรงหน้า เขาลืมตาขึ้นอย่างไม่สบอารมณ์

"สวี่ฉางอัน เรามาทำข้อตกลงกัน คุณไม่ได้อยากทำให้ถางจิงหรานรู้สึกแย่เหรอ? มาอยู่กับฉันสิ คนที่ถางจิงหรานดูถูกที่สุดคือฉันเอง ถ้าเกิดรู้ว่าคนที่ตัวเองรักที่สุดกับลูกนอกสมรสที่เธอดูถูกที่สุดอยู่ด้วยกัน คงได้ใจสลายแน่ สวี่ฉางอัน คุณคงจะรู้เรื่องนี้ดี"

ดวงตาที่หรี่ลงเพราะเมาเล็กน้อยของสวี่ฉางอันก็สว่างขึ้นทันทีที่เขาได้ยินแบบนั้น ถึงได้เห็นชัดๆว่าผู้หญิงตรงหน้าคือใคร

เป็นถางเมิ่งหรู ลูกสาวนอกสมรสสุดต่ำต้อยของบ้านตระกูลถาง

เธอไม่ค่อยเรียกเขาด้วยชื่อเต็มยศเท่าไร มักจะเรียกเขาว่าฉางอันไม่ก็พี่ฉางอันมาตลอด

สวี่ฉางอันไม่ได้กลับบ้าน การอยู่บ้านกับถางจิงหรานทำให้เขารู้สึกไม่สบายและเขายิ่งไม่อยากกลับบ้านพ่อแม่

เห็นได้ชัดว่าเขามีบ้านให้กลับ แต่เขากลับรู้สึกว่าเขาน่าสงสารยิ่งกว่าหมาจรจัดข้างถนนเสียอีก

"สวี่ฉางอัน ฉันเองก็ไม่ได้ชอบพี่สาวคนนั้นหรอก เราร่วมมือกัน เป็นไงคะ?"

ถางเหมิงหรูแทบไม่จ้องตาเขาตรงๆ ยิ่งชอบคนๆหนึ่งมากเท่าไหร่ก็ยิ่งใจอ่อน กลัวว่าเขาจะรู้ความลับตัวเอง

สวี่ฉางอันยิ้มอย่างเกียจคร้าน นัยน์ตาดูมึนเมาเล็กน้อย

ถางเหมิงหรูแสร้งทำเป็นสงบและแอบกัดริมฝีปากตัวเอง "คุณไม่ยอมเหรอ?"

ทันทีที่เธอพูดจบเธอก็เห็นสวี่ฉางอันรับสาย ไม่รู้ว่าอีกฝ่ายพูดอะไรใบหน้าของเขามืดมนขึ้นเรื่อยๆ สุดท้สยเขาก็โยนโทรศัพท์ลงพื้น

โทรศัพท์แตกเป็นชิ้นๆ ดวงตาของเขาแดงก่ำน่ากลัวเหมือนสัตว์ร้ายที่กำลังจะกินคน

ถางเมิ่งหรูไม่เคยเห็นสวี่ฉางอันเป็นแบบนี้ แต่ก่อนตอนเขาคบกับสือฮว่า เธอได้แต่กล้ามองเขาจากที่ไกลๆเท่านั้น ราวกับว่าแค่มองจากที่ไกลๆก็พอแล้ว

เมื่อทั้งสองตกหลุมรักกัน ถางจิงหรานมักจะทำก่อนเรื่องกับสือฮว่า จากนั้นในพริบตาก็ทำเป็นบริสุทธิ์ไร้เดียงสาต่อหน้าสวี่ฉางอัน

น่าเสียดายที่กลยุทธ์ของเธอโดนสือฮว่าออกมาพูดอย่างไร้ความปรานีจนขายขี้หน้า

หากไม่รวมปัจจัยอย่างสวี่ฉางอัน จริงๆแล้วถางเมิ่งหรูไม่ได้เกลียดสือฮว่า ตอนที่ผู้หญิงคนนั้นพูดจาทิ่งแทงก็ไม่สามารถตอบโต้ได้

ในตอนนั้นเธอมักจะรู้แผนการของถางจิงหรานก่อนแต่เธอก็ไม่เคยเตือนสือฮว่า เพราะเธอรู้ เธอไม่มีทางเป็นเพื่อนของสือฮว่า

หรือในจิตใต้สำนึกเธอหวัง หวังว่าแผนโง่ๆของถางจิงหรานจะแยกทั้งสองคนออกจากกันได้จริงๆ เพื่อที่เธอจะได้มีโอกาส

ในความเป็นจริง เธอเป็นคนแรกในสามคนที่รู้จักสวี่ฉางอันแต่เธอเกิดมาเป็นลูกสาวนอกสมรสแสนต่ำต้อย สวี่ฉางอันเลยไม่ได้สังเกตเห็นเธอ

ต่อมาสวี่ฉางอันตกหลุมรักสือฮส่าอย่างรวดเร็ว เธอเลยอกหัก แต่กลับไม่เคยคิดที่จะบอกความจริงหรือทำลายความสัมพันธ์ระหว่างทั้งสอง

ยังไงความรักก็ไม่ได้มีใครมาก่อนมาหลัง มีแต่ความสุภาพ ซื่อสัตย์และละอายใจ

ยังคงมีคนร้องเพลงและเต้นอย่างบ้าคลั่งในบาร์ เสียงที่ดังเข้าแก้วหู แต่สวี่ฉางอันกับถางเมิ่งหรูที่อยู่ที่นี่กลับเงียบ

เป็นเวลานาน สวี่ฉางอันถึงเงยหน้าขึ้น "คุณไม่เสียใจเหรอ?"

ถางเมิ่งหรูระงับความตื่นเต้นและยกยิ้ม "ไม่เลย"

ก่อนที่จะมาในคืนนี้ เธอรู้ดีว่านี่เป็นโอกาสที่ดีที่สุดของเธอ ตราบใดที่เธอคว้าโอกาสนี้ได้ เธอก็จะสามารถอยู่เคียงข้างสวี่ฉางอันได้

"งั้นกลับไปกับฉันเถอะ"

สวี่ฉางอันลุกขึ้น ขมวดคิ้วด้วยความรังเกียจตัวเอง

ถางเหมิงหรูรีบเดินตามเขาไปและยื่นมือออกไปคว้าแขนของเขา

สวี่ฉางอันที่คิดจะปัดมือเธอก็ยิ้มและพูดว่า "ต้องแสดงละครหน่อยสิ"

มือของเขาหยุดกลางอากาศและก็ปล่อยเธอไป

ถางเหมิงหรุค่อยๆหลุบสายตาลงและรอยยิ้มที่แท้จริงเผยที่มุมปาก

เวลาหลายปีที่เธอปรารถนาที่จะยืนเคียงข้างเขา แต่พอมาถึงจริงๆเธอก็แสบจมูกขึ้นมา

ไม่มีใครรู้ว่าการรักใครสักคนนั้นต้องตกต่ำแค่ไหน จนกระทั่งวันหนึ่งเธอรู้ เห็นว่ามันอธิบายถึงตัวเองได้พอดี

——ได้เจอเขา เธอก็ยิ่งตกต่ำ ต่ำจนลงไปในฝุ่น แต่เธอก็มีความสุข และยังเบ่งบานจากฝุ่นนั้นได้อยู่ดีก

เธอรู้สึกยินดี แต่ทันทีที่เธอหันออกจากบาร์ ก็เห็นชายชุดดำอยู่ไม่ไกล

ชายคนนั้นถูกปกคลุมไปด้วยความมืด ด้านข้างมีหมาป่าสีขาวอยู่ ขนของหมาป่าสีขาวมันวาวนั่งอย่างสง่าผ่าเผย

แต่คนที่เดินผ่านไปมาคิดว่ามันคือฮัสกี้เผือก แต่ตัวใหญ่กว่าฮัสกี้

สีหน้าของถางเหมิงหรูเปลี่ยนไปทันที กำหมัดแน่นขึ้นและหันไปพูดกับสวี่ฉางอัน "ฉางอัน คุณขึ้นไปรอฉันที่รถก่อนนะ เดี๋ยวฉันจะรีบกลับมา"

สวี่ฉางอันไม่ตอบสนอง แต่สองเท้าของเขาได้เคลื่อนไปที่รถแล้ว

ถางเมิ่งหรูถอนหายใจแล้วเดินเข้าไปหาชายคนนั้น ขมวดคิ้วอย่างไม่สบอารมณ์ "มาหาฉันทำไม?"

ชายคนนั้นยกมือขึ้นกอดอกและเลิกคิ้วขึ้น "นักฆ่าที่อยู่อันดับหนึ่งของยุโรป ขังตัวเองอยู่กับความรักแถมเต็มใจที่จะโดนขังโดยผู้หญิงโง่ๆที่คฤหาสน์เพียงเพื่อเอาชนะใจชายคนนั้น สุดท้ายเขากับไม่สนใจเธอ เธอว่ามันน่าตลกไหมล่ะ?"

ดวงตาถางเมิ่งหรูเฉียบคมราวกับมีดที่ทำร้ายเขาได้

ชายคนนั้นกลับไม่กลัว เอื้อมมือไปลูบหัวหมาป่าสีขาว "เรื่องของเธอน่ะซ่อนให้ดีเถอะ ถ้าเจ้านายรู้เข้าเธอรู้ใช่ไหมว่าจะเกิดอะไรขึ้น? ไม่ต้องพูดถึงเธอ ผู้ชายของเธฮก็ตายได้ ถางเมิ่งหรู เธอก็รู้วิธีการของเขาดี เขาเย็นชา และแทบไม่เห็นคนใต้บังคับบัญชาของเขาโดนหลอกด้วยเรื่องพวกนี้"

เมื่อพูดถึงชายคนนั้น ใบหน้าของถางเมิ่งหรูก็เผยให้เห็นถึงความกลัว มองไปรอบๆ หน้าผากเต็มไปด้วยเหงื่อ "เจ้านายเขา...เขามาจิงตูเหรอ?"