นายฮ่อ คุณคือความลับที่ฉันบอกไม่ได้ นิยาย บท 219

ฮ่อฉวนสือไม่ได้พูดอะไรก่อนยกมือขึ้นเพื่อเช็ดผมของเธอให้แห้ง

สือฮว่าทนต่อความอ่อนโยนเขาไม่ไหว ความอ่อนโยนของเขาเหมือนเหวลึก

เธอตัวสั่นและปัดมือเขาออก ปิดหน้าและเริ่มร้องไห้ รู้สึกผิดกับยายและทุกคน

เธอไม่เคยเจ็บปวดขนาดนี้มาก่อน มันเหมือนกับว่าบาดแผลเจอกับอากาศ เลือดก็ไหลออกมาอย่างช้าๆ และกล้ามเนื้อค่อยๆสลายไป เวลาที่ผ่านไปทุกวินาทีเป็นดั่งมีดที่กรีด

ความรู้สึกผิดและความตื่นกลัวทรมานหัวใจของเธออยู่ตลอดเวลา ค่อยๆทิ่มเข้ามาในเนื้อและกระดูก

ฮ่อฉวนสือขมวดคิ้ว โน้มตัวและกอดเธอไว้ในอ้อมแขน "สือฮว่า เธอเป็นอะไร?"

เขาถามอย่างระมัดระวังและใช้ลูบหลังเธอไม่หยุด ร่มก็ตกลงไปอีกด้านจนฝนค่อยๆชะโลมศีรษะและร่างกายทั้งสอง

สือฮว่าอยากจะดันเขาออกไปแต่แรงเขาเยอะมาก เขากอดเธอจนจะรวมร่างอยู่แล้ว

เธอทำได้แค่ทุบหน้าอกเขาไม่กี่ครั้ง สั่นจนพูดไม่ออก

"กลับบ้านกันเถอะ"

เขาพูดเสียงเรียบแล้วอุ้มอีกคนขึ้นมา

เธออ่อนแรงไปเยอะและใบหน้าของเธอก็ซีดไร้สีเลือด

ถ้าการแต่งงานครั้งนี้ทำให้เธอทรมานมาก เขาควรปล่อยไปใช่ไหม?

ฮ่อฉวนสืออุ้มเธอแน่นขึ้น ความคิดนี้แค่ผุดขึ้นมาแล้วก็โดนเขาค้านทันที

ในดินแดนที่แห้งแล้งของเขา สือฮว่าเป็นดอกกุหลาบเพียงดอกเดียวที่บานสะพรั่ง ดังนั้นแม้ว่ามันจะโทนทิ่มเลือดออก เขาก็อยากสัมผัสอย่างทนไม่ได้

สือฮว่าที่โดนเขาอุ้มพูดอะไรไม่ออก อ้อมกอดนี้ทำให้เธอรู้สึกสบายใจอย่างอธิบายไม่ถูกก่อนเธอจะหลับไป

หลังจากที่ฮ่อฉวนสือขึ้นรถก็หยิบผ้าขนหนูแห้งด้านข้างมาเช็ดตัวของเธอ

สือฮว่าเจอตำแหน่งที่สบายในอ้อมแขนของเขาจนหลับลึก

หนานสือขับรถกลับเฉียนสุ่ยวานอย่างเงียบๆ เมื่อกี้เห็นท่านประธานโกรธมากก็นึกว่าทั้งสองคนทะเลาะกันอีก แต่ไม่คิดว่าสุดท้ายจะจบลงอย่างสงบแบบนี้

หลังจากลงรถ ฮ่อฉวนสือก็อุ้มอีกคนไปห้องนอน

ร่างกายของสือฮว่านั้นต้องได้รับการดูแลสักหน่อย ผอมเกินไปแล้ว

พอสือฮว่าถึงเตียง เธอก็ตื่นขึ้นแต่กลับไม่ได้ลืมตา

เธอแสร้งทำเป็นตั้งแต่แรก เพื่อให้ฮ่อฉวนสือลดความระวังตัว เธอคิดไว้แล้ว เธอจะออกจากที่นี่

ทางที่ดีที่สุดคือไปที่ที่ไม่มีใครรู้จักเธอและไม่กลับมาอีก

เธอไม่ใช่คนกตัญญูรู้คุณ เธอไม่แม้จะอยากล้างแค้นแทนยายแล้ว แค่อยากจะออกห่างผู้ชายคนนี้ให้ไกล

ใช้ประโยชน์จากความสามารถของเธอในการกุมหัวใจนี้แล้วรีบหนีไป

หลังจากที่ฮ่อฉวนสือออกจากห้องไป สือฮว่าก็ลุกขึ้นนั่ง พลิกดูโทรศัพท์มือถือแล้วหาเบอร์ของสวี่ฉางอัน

คนเดียวที่เธอไว้ใจนอกจากหนานจิ่นผิง คือสวี่ฉางอัน อย่างน้อยสองคนนี้ก็ไม่มีทางทำร้ายเธอ

ส่วนฮ่อซือหนาน เธอไม่มีทางไปร่วมมือกับฮ่อซือหนานแน่ ฮ่อซือหนานอยากจัดการฮ่อฉวนสือ ถ้าเธอติดต่อฮ่อซือหนาน ก็เป็นการทรยศฮ่อฉวนสือทางอ้อม

เธอไม่อยากอยู่เคียงข้างเขา แต่ก็ไม่เคยคิดทรยศเขา

ในเมื่อกลัวก็จากไปดีกว่า

สามวันต่อมา สือฮว่าร่วมมือกับหมอ กินอาหารดีๆ รักษาตัว เงียบจนไม่รู้จะเงียบยังไงแล้ว

ส่วนฮ่อฉวนสือ เธอก็ยิ้มให้เป็นครั้งคราว

ฮ่อฉวนสือเห็นเธอเอนหลังพิงบนเตียงอ่านหนังสือเงียบๆ ดวงตาก็ฉายแววซับซ้อน

หลังจากกลับห้องหนังสือ หนานสือก็วางเอกสารฉบับหนึ่งตรงหน้าเขา

"ท่านประธานครับ นี่คือข้อความที่บันทึกทั้งหมดของคุณสือและสวี่ฉางอันครับ ผมตรวจสอบสวี่ฉางอัน เขาช่วยคุณสือซื้อตั๋วไปยุโรปและเขายังช่วยคุณสือหางานดีๆที่นั่นด้วยครับ"

หนานสือพูดต่ออขัด กำลังคิดว่านี่มันเรื่องอะไรกัน คุณสือจะหนีไปแบบเงียบๆ?

แต่เธอก็ยังคงไร้เดียงสาเกินไป ตราบใดที่ท่านประธานต้องการตรวจสอบ ก็ไม่มีอะไรที่จะหาไม่เจอ เว้นแต่คุณสือจะละทิ้งตัวตนของเธอ เปลี่ยนใบหน้าและซ่อนชื่อ

เดิมทีหนานสือคิดว่าชายตรงหน้าจะโกรธมากและเขาก็เตรียมพร้อมอดทนต่อความโกรธนั่นไว้แล้ว

แต่ผิดคาด อีกฝ่ายถามด้วยเสียงเรียบ "หนานสือ นายลองพูดมาซิว่าทำไมเธออยากไป"

เขาปฏิบัติกับเธอไม่ดีเหรอ?

เขาถามตัวเองว่าเขาเคยทำร้ายเธอหรือบีบบังคับเธอ ก็ยังคงคิดแทนเธอทุกอย่าง

เธอกลับไม่สนใจความจริงใจของเขา ไปปรึกษาเรื่องจะไปต่างประเทศกับชายอีกคน

เขาทำอะไรให้เธอผิดหวังกัน จนทำให้เธอไปติดต่อกับแฟนเก่า

หนานสือก็ไม่เข้าใจ การกระทำทุกอย่างของท่านประธานอยู่ในสายตาเขา ทำไมคุณสือยังอยากจะไป?

เขาก้มหน้าแล้วพูดตะกุกตะกัก "ท่านประธาน เรื่องนั้น...คุณสือยังให้คนเตรียมใบหย่าด้วยครับ..."

มือฮ่อฉวนสือกำกระดาษแน่นขึ้นทันทีและดวงตาแดง

ไม่แค่จะหนีไป แต่จะหย่ากับเขาอย่างเด็ดขาด

หนานสือไม่กล้าพูด เพียงรอคำสั่งของเขา

แต่ครึ่งชั่วโมงผ่านไป ฮ่อฉวนสือก็ยังคงไม่พูดอะไร

หนานสือเริ่มกังวลก็พูดต่อ: "อีกทั้งคุณสือยังขอให้สวี่ฉางอันซื้อยา ถ้าผมเดาไม่ผิด ยานั่นอาจจะเอามาใช้กับท่านประธานนะครับ..."