นายฮ่อ คุณคือความลับที่ฉันบอกไม่ได้ นิยาย บท 219

ฮ่อฉวนสือไม่ได้พูดอะไรก่อนยกมือขึ้นเพื่อเช็ดผมของเธอให้แห้ง

สือฮว่าทนต่อความอ่อนโยนเขาไม่ไหว ความอ่อนโยนของเขาเหมือนเหวลึก

เธอตัวสั่นและปัดมือเขาออก ปิดหน้าและเริ่มร้องไห้ รู้สึกผิดกับยายและทุกคน

เธอไม่เคยเจ็บปวดขนาดนี้มาก่อน มันเหมือนกับว่าบาดแผลเจอกับอากาศ เลือดก็ไหลออกมาอย่างช้าๆ และกล้ามเนื้อค่อยๆสลายไป เวลาที่ผ่านไปทุกวินาทีเป็นดั่งมีดที่กรีด

ความรู้สึกผิดและความตื่นกลัวทรมานหัวใจของเธออยู่ตลอดเวลา ค่อยๆทิ่มเข้ามาในเนื้อและกระดูก

ฮ่อฉวนสือขมวดคิ้ว โน้มตัวและกอดเธอไว้ในอ้อมแขน "สือฮว่า เธอเป็นอะไร?"

เขาถามอย่างระมัดระวังและใช้ลูบหลังเธอไม่หยุด ร่มก็ตกลงไปอีกด้านจนฝนค่อยๆชะโลมศีรษะและร่างกายทั้งสอง

สือฮว่าอยากจะดันเขาออกไปแต่แรงเขาเยอะมาก เขากอดเธอจนจะรวมร่างอยู่แล้ว

เธอทำได้แค่ทุบหน้าอกเขาไม่กี่ครั้ง สั่นจนพูดไม่ออก

"กลับบ้านกันเถอะ"

เขาพูดเสียงเรียบแล้วอุ้มอีกคนขึ้นมา

เธออ่อนแรงไปเยอะและใบหน้าของเธอก็ซีดไร้สีเลือด

ถ้าการแต่งงานครั้งนี้ทำให้เธอทรมานมาก เขาควรปล่อยไปใช่ไหม?

ฮ่อฉวนสืออุ้มเธอแน่นขึ้น ความคิดนี้แค่ผุดขึ้นมาแล้วก็โดนเขาค้านทันที

ในดินแดนที่แห้งแล้งของเขา สือฮว่าเป็นดอกกุหลาบเพียงดอกเดียวที่บานสะพรั่ง ดังนั้นแม้ว่ามันจะโทนทิ่มเลือดออก เขาก็อยากสัมผัสอย่างทนไม่ได้

สือฮว่าที่โดนเขาอุ้มพูดอะไรไม่ออก อ้อมกอดนี้ทำให้เธอรู้สึกสบายใจอย่างอธิบายไม่ถูกก่อนเธอจะหลับไป

หลังจากที่ฮ่อฉวนสือขึ้นรถก็หยิบผ้าขนหนูแห้งด้านข้างมาเช็ดตัวของเธอ

สือฮว่าเจอตำแหน่งที่สบายในอ้อมแขนของเขาจนหลับลึก

หนานสือขับรถกลับเฉียนสุ่ยวานอย่างเงียบๆ เมื่อกี้เห็นท่านประธานโกรธมากก็นึกว่าทั้งสองคนทะเลาะกันอีก แต่ไม่คิดว่าสุดท้ายจะจบลงอย่างสงบแบบนี้

หลังจากลงรถ ฮ่อฉวนสือก็อุ้มอีกคนไปห้องนอน

ร่างกายของสือฮว่านั้นต้องได้รับการดูแลสักหน่อย ผอมเกินไปแล้ว

พอสือฮว่าถึงเตียง เธอก็ตื่นขึ้นแต่กลับไม่ได้ลืมตา

เธอแสร้งทำเป็นตั้งแต่แรก เพื่อให้ฮ่อฉวนสือลดความระวังตัว เธอคิดไว้แล้ว เธอจะออกจากที่นี่

ทางที่ดีที่สุดคือไปที่ที่ไม่มีใครรู้จักเธอและไม่กลับมาอีก

เธอไม่ใช่คนกตัญญูรู้คุณ เธอไม่แม้จะอยากล้างแค้นแทนยายแล้ว แค่อยากจะออกห่างผู้ชายคนนี้ให้ไกล

ใช้ประโยชน์จากความสามารถของเธอในการกุมหัวใจนี้แล้วรีบหนีไป

หลังจากที่ฮ่อฉวนสือออกจากห้องไป สือฮว่าก็ลุกขึ้นนั่ง พลิกดูโทรศัพท์มือถือแล้วหาเบอร์ของสวี่ฉางอัน

คนเดียวที่เธอไว้ใจนอกจากหนานจิ่นผิง คือสวี่ฉางอัน อย่างน้อยสองคนนี้ก็ไม่มีทางทำร้ายเธอ

ส่วนฮ่อซือหนาน เธอไม่มีทางไปร่วมมือกับฮ่อซือหนานแน่ ฮ่อซือหนานอยากจัดการฮ่อฉวนสือ ถ้าเธอติดต่อฮ่อซือหนาน ก็เป็นการทรยศฮ่อฉวนสือทางอ้อม

เธอไม่อยากอยู่เคียงข้างเขา แต่ก็ไม่เคยคิดทรยศเขา

ในเมื่อกลัวก็จากไปดีกว่า

สามวันต่อมา สือฮว่าร่วมมือกับหมอ กินอาหารดีๆ รักษาตัว เงียบจนไม่รู้จะเงียบยังไงแล้ว

ส่วนฮ่อฉวนสือ เธอก็ยิ้มให้เป็นครั้งคราว

ฮ่อฉวนสือเห็นเธอเอนหลังพิงบนเตียงอ่านหนังสือเงียบๆ ดวงตาก็ฉายแววซับซ้อน

หลังจากกลับห้องหนังสือ หนานสือก็วางเอกสารฉบับหนึ่งตรงหน้าเขา

"ท่านประธานครับ นี่คือข้อความที่บันทึกทั้งหมดของคุณสือและสวี่ฉางอันครับ ผมตรวจสอบสวี่ฉางอัน เขาช่วยคุณสือซื้อตั๋วไปยุโรปและเขายังช่วยคุณสือหางานดีๆที่นั่นด้วยครับ"

หนานสือพูดต่ออขัด กำลังคิดว่านี่มันเรื่องอะไรกัน คุณสือจะหนีไปแบบเงียบๆ?

แต่เธอก็ยังคงไร้เดียงสาเกินไป ตราบใดที่ท่านประธานต้องการตรวจสอบ ก็ไม่มีอะไรที่จะหาไม่เจอ เว้นแต่คุณสือจะละทิ้งตัวตนของเธอ เปลี่ยนใบหน้าและซ่อนชื่อ

เดิมทีหนานสือคิดว่าชายตรงหน้าจะโกรธมากและเขาก็เตรียมพร้อมอดทนต่อความโกรธนั่นไว้แล้ว

แต่ผิดคาด อีกฝ่ายถามด้วยเสียงเรียบ "หนานสือ นายลองพูดมาซิว่าทำไมเธออยากไป"

เขาปฏิบัติกับเธอไม่ดีเหรอ?

เขาถามตัวเองว่าเขาเคยทำร้ายเธอหรือบีบบังคับเธอ ก็ยังคงคิดแทนเธอทุกอย่าง

เธอกลับไม่สนใจความจริงใจของเขา ไปปรึกษาเรื่องจะไปต่างประเทศกับชายอีกคน

เขาทำอะไรให้เธอผิดหวังกัน จนทำให้เธอไปติดต่อกับแฟนเก่า

หนานสือก็ไม่เข้าใจ การกระทำทุกอย่างของท่านประธานอยู่ในสายตาเขา ทำไมคุณสือยังอยากจะไป?

เขาก้มหน้าแล้วพูดตะกุกตะกัก "ท่านประธาน เรื่องนั้น...คุณสือยังให้คนเตรียมใบหย่าด้วยครับ..."

มือฮ่อฉวนสือกำกระดาษแน่นขึ้นทันทีและดวงตาแดง

ไม่แค่จะหนีไป แต่จะหย่ากับเขาอย่างเด็ดขาด

หนานสือไม่กล้าพูด เพียงรอคำสั่งของเขา

แต่ครึ่งชั่วโมงผ่านไป ฮ่อฉวนสือก็ยังคงไม่พูดอะไร

หนานสือเริ่มกังวลก็พูดต่อ: "อีกทั้งคุณสือยังขอให้สวี่ฉางอันซื้อยา ถ้าผมเดาไม่ผิด ยานั่นอาจจะเอามาใช้กับท่านประธานนะครับ..."

ทันทีที่พูดลง รัศมีของร่างกายฮ่อฉวนสือก็จมดิ่งลงทันที

เหงื่อที่หน้าผากของหนานสือไหลลง ริมฝีปากสั่น "เที่ยวบินของคุณสือออกเวลาเที่ยงคืนครับ คาดว่าจะดำเนินการในคืนนี้ ถ้าหากคืนนี้คุณสือเอาเครื่องดื่มมาให้คุณ ท่านประธานต้องไม่ดื่มมันนะครับ ข้างในต้องเป็นยาที่เธอซื้อมาแน่นอน ถ้ายาออกฤทธิ์ คุณสือก็จะใช้โอกาสนั้นไปสนามบินครับ"

เป็นแผนการที่สมบูรณ์แบบ ฮ่อฉวนสือล่ะอดไม่ได้ที่จะปรบมือให้เธอ

เขาเหยียดมุมปากอย่างเยาะเย้ยแล้วหลุบสายตาลงต่ำ "หนานสือ ถึงเวลานั้นก็ทำตามที่ฉันบอกนาย"

หนานสือขมวดคิ้วและไม่กล้าแย้ง ได้แต่พยักหน้า

ห้องข้างๆ สือฮว่ามองไปที่แสงแดดด้านนอกก็รู้สึกตื่นเต้น

เธอลุกขึ้นและล็อคห้อง ก้มลงหยิบกล่องใต้เตียงออกมายัดเสื้อผ้าง่ายๆลงไป ใส่พาสปอร์ตและกระเป๋าสตางค์เข้าไปด้วย

หลังจากเสร็จสิ้นทั้งหมด เธอก็ยัดกล่องไว้ใต้เตียงอีกครั้ง หยิบโทรศัพท์มือถือออกมาและนัดเวลากับสวี่ฉางอัน จากนั้นก็เดินออกจากห้องไป

และไม่รู้ว่าเธอกังวลเกินไปหรือเปล่า ไม่กี่วันที่ผ่านมาวิลล่าเงียบเป็นพิเศษ

หลังจากออกจากเฉียนสุ่ยวาน เธอก็ไปยังสถานที่ที่นัดหมายกับสวี่ฉางอันทันที

สวี่ฉางอันผอมไปมาก แต่ก็ยังจิตใจดี พอเห็นเธอ ดวงตาของเขาก็สดใส

"นี่คือยาที่ช่วยให้ฮ่อฉวนสือนอนหลับไปได้สิบสองชั่วโมง ยานอนหลับทั่วไปไม่ค่อยได้ผลกับเขา ฉันให้คนไปหามา"

สือฮว่าหยิบผงยามาแล้วขมวดคิ้ว "ไม่มีอันตรายใช่ไหม?"

สวี่ฉางอันเม้มริมฝีปาก ใบหน้าฉายแววไม่พอใจเล็กน้อย "เสี่ยวฮว่าเอ๋อร์ เธอคิดว่าฉันจะใช้โอกาสนี้ทำร้ายเขาเหรอ? เขาคือฮ่อฉวนสือนะ ถ้าเขาตายไป จุดจบฉันคงไม่สวยหรอก"

"ขอโทษที"

สือฮว่าเอาผงยาลงในกระเป๋าและหยิบบัตรธนาคารออกมาจากกระเป๋า

"นี่คือเงินที่ฉันได้ตอนทำงานที่ตี้เซิ่ง ฉางอัน ขอบคุณที่ช่วยนะ ฉันไม่อยากติดหนี้บุญคุณ"

สวี่ฉางอันหน้าซีดทันทีก่อนหลุบสายตาลงต่ำ "ถือว่าฉันชดเชยให้เธอแล้วกัน ถ้าไม่ใช่ฉันที่ไปต่างประเทศ เธอคงไม่แต่งงานกับ ฮ่อฉวนสือและคงไม่ได้เข้ามาในขุมไฟนี้"

สือฮว่ายังคงทิ้งบัตรเอาไว้ "เอาไปเถอะ ไม่งั้นฉันรู้สึกไม่สบายใจ"

หลังจากพูดจบ เธอก็จากไป

สือฮว่ารู้สึกประหม่าอยู่ตลอดจนกระทั่งเธอกลับมาถึงเฉียนสุ่ยวาน เธอก็ยังประหม่า ประหม่าจนเหงื่อไหลออกมาตามใบหน้า

โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อเธอเปิดประตูและเห็นฮ่อฉวนสือที่นั่งอยู่บนโซฟา ร่างกายของเธอก็แข็งทื่อทันที

ฮ่อฉวนสือหันมา เห็เธอกลับมาก็ยิ้มจางๆ "ออกไปหาเพื่อนมาเหรอ?"

สือฮว่ากัดฟันและปรับอารมณ์ให้คงที่ "อืม ออกไปสูดอากาศน่ะ"

ฮ่อฉวนสือไม่ได้พูดอะไรและพลิกดูหนังสือพิมพ์ในมือนิ่งๆ

ไม่นานคนรับใช้ก็นำอาหารเย็นขึ้นโต๊ะ

ยิ่งเวลาผ่านไป สือฮว่าก็ยิ่งกระสับกระส่าย

หลังจากผ่านคืนนี้ไปก็เป็นชีวิตใหม่!

เธอกินข้าวไปแบบอย่างลวกๆ จนกระทั่งมีชิ้นเนื้อคีบมาไว้ในชาม เธอเงยหน้าขึ้นและสบตากับฮ่อฉวนสือ

เธอในสั่นและจับตะเกียบแน่น

"สือฮว่า เธอคิดถึงยายเธอมากใช่ไหม?"

ทันทีที่ฮ่อฉวนสือถามแบบนั้นก็เห็นเปลวไฟในดวงตาของผู้หญิง จ้องมองเขาอย่างไม่พอใจ

เขาขมวดคิ้ว สงสัยว่าความแค้นในดวงตาของเธอมาจากไหน

เขาหยิบนาฬิกาพกขนาดเล็กออกมาจากกระเป๋า ในนาฬิกาพกมีรูปถ่ายของซวี๋หยิ่นปี้ ตอนเด็ก ตอนวันรุ่นแล้วตอนชรา

ทุกครั้งที่เข็มวินาทีเดิน รูปภาพที่แสดงบนนาฬิกาพกจะเปลี่ยนไปทีละรูป

เธอจ้องมองอย่างเหม่อลอย ค่อยๆยื่นมือออกไปและเอานาฬิกาพกมา

เธอไม่เคยเห็นยายของเธอตอนเด็ก แม้แต่ตอนที่ยายเป็นวัยรุ่นก็ไม่เคยเห็น

สมัยมัธยมปลาย คุณยายเปิดดูรูปถ่ายสองถึงสามใบ แต่น่าเสียดายที่รูปถ่ายเบลอมาก จนมองไม่เห็นพื้นหลัง เห็นเพียงรอยยิ้มจางๆตอนเป็นเด็ก

ต่อมา ยายก็ไปหาคนที่ซ่อมรูปถ่าย แต่รูปมันเสียหายไปมากเลยซ่อมไม่ได้

ไม่คิดว่าวันนี้ เธอจะได้เห็นภาพที่ชัดเจนแบบนี้ หัวใจของเธอเต้นแรงตามเข็มวินาที

"คุณ..."

เธออ้าปากค้างและถือนาฬิกาพกไว้ในมือ ไม่รู้จะพูดอะไรไปชั่วขณะ

เขารู้สึกผิดเลยเอาความคิดนี้ให้เธอเหรอ?

ฮ่อฉวนสื เห็นเธอจ้องไปที่นาฬิกาพกอย่างเหม่อลอย ใบหน้าก็อ่อนโยนลง "ฉันรู้ว่าคุณยายอยู่จุดที่สำคัญในใจเธอมาก ถือเป็นของขวัญปีใหม่ เอาไปเถอะนะ"

สือฮว่าไม่พูดอะไรสักคำ เช็ดนาฬิกาพกด้วยแขนเสื้อ ดวงตาแดงก่ำ

"เธอคิดถึงท่านมากใช่ไหม?"

ฮ่อฉวนสือคอยเฝ้าสังเกตท่าทีของเธอ เห็นดวงตาของเธออ่อนไหว ก็รู้ว่าตัวเองให้ของขวัญไม่ผิด

"อืม คิดถึงมาก หลังจากยายจากไป ฉันก็ไม่กลัวผีอะไรอีกเลย"

เธอกลัวความมืด กลัวที่ที่เงียบ แต่หลังจากที่ยายจากไป เธอก็ไม่กลัวผีสางอะไรเลยอีก เธอรู้สึกว่าบางทีคุณยายอาจจะอยู่นั้น เพื่อคอยเฝ้าดูเธออย่างเงียบๆ

ฮ่อฉวนสืองอนิ้ว อยากจะพูดว่า: "เธออยู่ได้นะ อยู่เคียงข้างฉัน ดวงจันทร์โอบอุ้มเธอ เวลาทำลายเธอ แต่ฉันรักเธอนะ"

แต่เขาไม่สามารถพูดออกไปได้ เพราะคืนนี้ เขาจะทำเรื่องที่ผิดต่อเธออีกครั้ง