นายฮ่อ คุณคือความลับที่ฉันบอกไม่ได้ นิยาย บท 226

หลังจากที่สือฮว่า ออกจากที่นี่เขาก็ไม่กล้าออกไปข้างนอกที่ไหนอีกและตรงกลับไปที่ เฉียนสุ่ยวาน

เธอยังคงตกใจเล็กน้อยจนกระทั่งลงจากรถ

เพียงไม่กี่ก้าวข้างหน้าโทรศัพท์มือถือของเธอก็ดังขึ้นซึ่งเป็นหมายเลขในต่างประเทศ

เธอขมวดคิ้วและกดปุ่มรับสาย

"สวัสดีคุณชื่อสือฮว่าใช่ไหม?"

สือฮว่า ไม่ใช่คนแปลกหน้าสำหรับเสียงนี้เธอเพิ่งได้ยินตอนที่เธออยู่ในรถ

นี่คือเด็กหญิงตัวเล็ก ๆ ที่อยู่ในวิดีโอคอลกับหมิ่นซา

เธออ้าปากและตระหนักถึงว่าเธอไม่สามารถพูดอะไรได้

หญิงสาวก็เงียบเช่นกันและถามหลังจากนั้นไม่กี่วินาทีว่า "คุณแต่งงานหรือยัง"

ในที่สุดสือฮว่า ก็พบเสียงของเธอ "ฉันแต่งงานแล้ว"

"จริงเหรอ สามีคุณชื่ออะไร"

เด็กผู้หญิงตัวเล็กมาก แต่คำพูดของเธอชัดเจนมากเธอเป็นเด็กผู้หญิงที่อายุเพียง 5 6ขวบ แต่เธอมีความเป็นผู้ใหญ่เหมือนผู้ใหญ่

"ฮ่อฉวนสือ"

ความเข้มแข็งของหญิงสาวในขณะที่ถือโทรศัพท์แน่นขึ้นในทันทีริมฝีปากของเธอกัดและเลือดออก "อย่าลบเบอร์โทรศัพท์ของฉันออกนะ ฉันจะติดต่อคุณบ่อยๆในอนาคต"

หลังจากพูดแบบนี้เธอก็วางสายโทรศัพท์

เมื่อ สือฮว่ามองไปที่โทรศัพท์เธอรู้สึกเย็นเล็กน้อยที่หลังของเธอและเธอไม่รู้ว่าความเย็นนี้มาจากไหน

หลังจากเข้าไปในห้องโถงแล้วเธอก็รีบนำชาอุ่น ๆ มาหนึ่งแก้วอยากจะขึ้นไปดู ฮ่อฉวนสือ

แต่ทันทีที่เธอออกมาจากห้องครัวเธอก็เห็น ฉินหยู่ที่ถือชาอุ่น ๆ

ฉินหยู่ ขมวดคิ้วและมองไปที่แก้วของเธอ "เนื่องจากคุณหนูสือเคยมีคดีมาก่อนต่อไปทุกสิ่งที่ท่านประธานจะกินให้ฉันเสริ์ฟเถอะ"

สือฮว่า สบตาเธอโดยไม่สนใจความคมชัดในดวงตาของเธอและกำลังจะขึ้นไปชั้นบนพร้อมกับแก้ว

แม้ว่า ฉินหยู่ จะพูดคำพวกนั้นตั้งแต่เเรก แต่เธอก็จงใจที่ขึ้นไปเสริ์ฟ เธอก็ไม่พูดอีก

สือฮว่า มาที่ห้องของ ฮ่อฉวนสือและผลักเปิดประตู

ฮ่อฉวนสือกำลังอ่านเอกสารและลุกจากเตียงเขานั่งอยู่บนเก้าอี้ข้างหน้าต่างในเวลานี้

สองสามวันนี้เป็นช่วงเวลาที่หิมะละลายและอากาศหนาวเย็นกว่าเวลาที่มีหิมะตก สือฮว่าเห็นว่าเขาสวมสื้อโค้ทสีเทาเพียงตัวเดียวและรีบเปิดเครื่องปรับอากาศให้สูงขึ้นสองสามองศา

ฮ่อฉวนสือ หันหน้าไปมองเธอและสังเกตเห็นการเคลื่อนไหวของเธอดวงตาของเขาอ่อนลงมาก

"ดื่มนี้สักหน่อย มันดีต่อสุขภาพนะ"

สือฮว่า คิดว่าหลังจากประสบในครั้งนี้ ฮ่อฉวนสือ จะระวังสิ่งที่เธอเสริ์ฟให้กินแต่อีกฝ่ายก็ไม่ได้ระวังอะไรลดศีรษะลงและจิบ

สือฮว่าสนั่งบนเก้าอี้ข้างๆเขาและเห็นเขาค่อยๆดื่มชาอุ่น ๆ ปากขอกงเขาโค้งงอเขาหยิบแก้วเปล่าแลวลงไปชั้นล่างปิดประตูห้องให้ด้วย

หลังจากที่เธอจากไปฮ่อฉวนสือ มองไปที่สถานที่ที่เธอนั่งด้วยความงุนงง

บนเก้าอี้มีโทรศัพท์มือถือของสือฮว่า ซึ่งเพิ่งหลุดออกมาจากกระเป๋าเสื้อผ้าของเธอ

เขาหยิบมันป้อนรหัสวันเกิดของคุณยายสือฮว่า และปลดล็อคได้สำเร็จ

การกระทำของฮ่อฉวนสือ ไม่ได้เร่งรีบถ้าเขาไม่รู้เขาคิดว่าเขากำลังเรียกดูโทรศัพท์มือถือของตัวเองอยู่

เขาพลิกดูข้อความและไม่มีคนชู้อย่างสวี่ฉางอันและ ฮ่อซือหนานอยู่ ในนั้น

จากนั้นเขาก็หันไปที่บันทึกการโทรและเห็นหมายเลขนอกต่างประเทศได้อย่างรวดเร็ว

เขากดปุ่มโทรออกราวกับรับสายบางอย่าง

มีเสียงฝีเท้าดังขึ้นอย่างกะทันหันที่ด้านนอกประตู ฮ่อฉวนสือ วางสายโทรศัพท์ลบบันทึกการโทรและวางโทรศัพท์กลับบนเก้าอี้

เกือบจะถึงเวลาที่เขาวางมัน สือฮว่าก็ผลักประตูและเดินเข้าไปเธอเห็นโทรศัพท์บนเก้าอี้แวบเดียวเธอก็โล่งใจ

"อยู่นี้เอง"

เธอหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาและเห็นว่า ฮ่อฉวนสือ ยังคงมองดูเอกสารอยู่เธอจึงไม่รำคาญคราวนี้เธอจากไปจริงๆ

หลังจากประตูห้องปิดลง ฮ่อฉวนสือ ก็เอนหลังลงเขาไม่เคยคิดมาก่อนว่าวันหนึ่งเขาจะทำอะไรแบบนี้

โทรศัพท์มือถือของคู่รักเป็นเหวอันน่าหลงใหลที่ทำให้ผู้คนกระโดดลงไปในนั้น

เขาคุ้นเคยกับหมายเลขมากเขาหยิบโทรศัพท์มือถือออกมา แต่เขาไม่ได้กดโทรออกเป็นเวลานาน

หลังจากนั้นไม่นานเขาก็วางโทรศัพท์ยกมือขึ้นลูบคิ้ว

ในอีกไม่กี่วันข้างหน้าดูเหมือนว่าเขาจะลืมตอนนี้ไปแล้วและทั้งสองก็เข้ากันได้ดีมาก

อย่างไรก็ตามผู้ที่พยายามซ่อนสิ่งต่างๆอย่างสิ้นหวังไม่ได้หายไป แต่สะสมไว้เล็กน้อยและในที่สุดก็แตกออกอย่างสมบูรณ์

ในมื้อเช้าโทรศัพท์มือถือของสือฮว่า ดังขึ้นอีกครั้งเธอหยุดถือช้อนในมือมองลงไปที่หมายเลขแล้วลุกขึ้นเพื่อออกไปรับโทรศัพท์

ฮ่อฉวนสือ เลิกคิ้วยกมือขึ้นเพื่อจับเธอและต้องการใช้โทรศัพท์มือถือของเธอ

ปฏิกิริยาของสือฮว่า นั้นเร็วกว่และก็ถูกลบเบอร์บันทึกการโทรนั้นออกในทันที

ทั้งสองมองหน้ากันในความเงียบและบางสิ่งบางอย่างที่น่าทะนุถนอมก็ตกลงสู่พื้นทันที

เป็นเวลานานที่พวกเขาสองคนได้แต่เงียบนิ่งโดยไม่สนใจความลับของกันและกันและแม้แต่การทำร้ายที่อีกฝ่ายได้ทำลงไป

แต่ในขณะนี้จู่ๆหนามแหลมก็ปรากฏขึ้นเจาะภาพลวงตาทั้งหมด

สืออว่าไม่รู้ว่าทำไมเธอถึงต้องการลบบันทึกการโทรกับเด็กหญิงตัวเล็ก ๆ เธอมีสัญชาตญาณในใจที่บอกให้ฮ่อฉวนสือรู้จักเด็กคนนั้นไม่ได้

วันนี้เธอคุยกับเด็กคนนั้นเป็นระยะ ๆ เด็กหญิงตัวเล็ก ๆ รู้จักหมิ่นซาและดูเหมือนจะสนิทกับหมิ่นซามากและหมิ่นซาเป็นศัตรูของฮ่อฉวนสือดังนั้นตำแหน่งของเด็กหญิงตัวเล็ก ๆ แน่นอนจึงตรงกันข้ามกับฮ่อฉวนสือ

ดวงตาของ ฮ่อฉวนสือ เต็มไปด้วยหมึกที่ไม่สามารถลบออกได้และแม้แต่กึ่งกลางคิ้วของเขาก็ควบแน่นจนกลายเป็นน้ำค้างแข็ง

เขาหยิบโทรศัพท์มือถือของเขาออกมาและหมุนหมายเลขภายใต้การจ้องมองของสือฮว่า

หัวใจของ สือฮว่า สัมผัสกับลำคอของเธอ จริงๆแล้วเขารู้มาตลอด

ฮ่อฉวนสือไม่ได้เปิดสปีกเกอร์โฟน แต่เอาโทรศัพท์แนบหูและมีเสียงผู้ชายมาจากที่นั่น สือฮว่าเหรอ?"

ฮ่อฉวนสือ รู้สึกเพียงว่าหัวใจของเขาถูกงูพิษกัดและดวงตาอันแหลมคมของนกอินทรีก็มองไปที่สือฮว่า ทันที

หลังจากวางสายโทรศัพท์เขาก็แทบจะระงับอารมณ์ไม่อยู่ "อธิบาย"

สือฮว่า ก็รู้สึกโกรธเช่นกันและทั้งสองก็ฟื้นสภาพที่ไม่มีใครยอมกันแบบก่อนหน้านี้

"ฉันคุยกับเพื่อนคนหนึ่งของฉันทำไมต้องอธิบายอะไรให้คุณฟัง"

ฮ่อฉวนสือ โค้งริมฝีปากของเขาและยิ้มอย่างประชดประชัน "คุณต้องหลีกเลี่ยงฉันเมื่อคุยกับเพือนด้วยเหรอ?"

"ฉันกลัวว่าคุณจะต่อต้านเธอ"

ทันทีที่เธอพูดจบ ฮ่อฉวนสือ ก็ดึงเธอเข้ามาในอ้อมแขนของเขาและกดเธอลงบนโซฟาอย่างแน่นหนา "ต่อต้านเขา สือฮว่า ในใจของคุณฉันเป็นอะไรกันแน่?"

สือฮว่ายังคงไม่เคลื่อนไหวใบหน้าของเขาแดงก่ำด้วยความโกรธ"คุณเป็นคนแบบไหนไม่รู้เหรอ คุณฆ่าชวีหยิงและฉันก็เห็นมันด้วยตาของฉันเอง"

ทั้งตัวของฮ่อฉวนสือ หดตัวลงอย่างรุนแรงและแทบจะบีบคางของเธอโดยไม่รู้ตัว "คุณพูดอะไร?"

เมื่อ สือฮว่าถูกเขาบีบมันเจ็บและในไม่ช้าก็มีรอยนิ้วมือสองนิ้วปรากฏขึ้นที่คางของเธอ "ฉันบอกว่าฉันเห็นคุณฆ่าชวีหยิง!"

ในที่สุดฮ่อฉวนสือ ก็เข้าใจว่าทำไมเธอจึงถามซ้ำ ๆ เกี่ยวกับการตายของชวีหยิง ปรากฎว่าเธอรู้ว่าชวีหยิงตายแล้วและได้เห็นฉากนั้นด้วยตาของเธอเอง

"คุณซ่อนอยู่ในถังขยะงั้นเหรอ"

ตอนนั้นไม่มีที่อื่นให้ซ่อนนอกจากถังขยะเหม็น ๆที่อยู่ข้างๆ

"ใช่"

"พอฉันไป คุณก็ไปหาโจวกุยช่าน?"

"ใช่"

ทุกคำที่ สือฮว่าพูด หัวใจของ ฮ่อฉวนสือ ก็จมลง

เขาอยู่ในใจเธอเขาเป็นคนที่ไม่น่าไว้วางใจแบบนี้เหรอ ถึงขั้นไปขอความช่วยเหลือจากโจวกุยช่านก็ไม่คิดจะพูดกับเขา

ในปราสาทโพ้นทะเลเมื่อหญิงสาวกลับมาถือตุ๊กตาบาร์บี้ที่เธอตัดหัวเธอเห็น ฮ่อหยังกำลังเล่นโทรศัพท์มือถือของเธอ

"ฮ่อหยัง คุณเล่นกับโทรศัพท์ของฉัน"

ฮ่อหยัง เงยหน้าขึ้นยิ้มและแสดงฟันขาว "เมื่อกี้สือฮว่าโทรมาหา ฉันรับและเสียงของฉันก็เบามากไม่รู้ว่าเธอได้หลงเสน่ห์ฉันหรือเปล่า ถ้าเธอสามารถใช้ประโยชน์นี้หย่าร้างกับฮ่อฉวนสือ ได้นั้นก็ดี ดังนั้นฉันก็ได้แก้แค้นให้ลุงด้วย บางทีน้องมูดก็อาจได้แม่มาเพิ่มอีกคนได้ ได้ทีสองอย่างเลยนะ?"

หญิงสาวฉวยโทรศัพท์เช็ดด้วยความรังเกียจ

ฮ่อหยัง รู้สึกไม่พอใจอยู่ครู่หนึ่ง "น้องมูด คุณหมายถึงอะไร กลัวว่าฉันจะทำโทรศัพท์ของคุณเปื้อนเหรอ?"

ฉันเป็นโรคติดความสะอาด อย่าแตะต้องสิ่งของของฉันในครั้งต่อไป "

ฮ่อหยัง กระตุกมุมปากของเขาย่อตัวลงและมองไปที่ใบหน้านี้อย่างระมัดระวัง "นิสัยอย่างนี้ไปเรียนมาจากใครกันแน่ ยังมีโรครักความสะอาด เด็กอายุแค่นี้ คุณจะมีโรครักษาความสะอาดได้ไง?"

แต่ทันทีที่เขาพูดจบก็เห็นได้ชัดว่าหญิงสาวได้ฆ่าเชื้อโทรศัพท์ซ้ำแล้วซ้ำเล่าก่อนที่จะยอมแพ้

เขากุมหัวใจของเขาไว้อย่างเซี่ยซี"น้องมูด นี่เป็นความผิดของคุณล่ะถ้าฉันไม่บอกคุณแม่ของคุณอยู่ที่จิงตู คุณจะรู้ข่าวเหรอดู คุณดูหมิ่นซาและดูถางเมิ่งหรูสิ พวกเขาทั้งหมดปิดบังคุณ แต่ฉันเป็นคนเดียวที่ปฏิบัติต่อคุณอย่างจริงใจ! ตอนนี้คุณกลับมารังเกียจฉัน! "

หญิงสาวไม่สนใจเธอและโทรออกอีกครั้ง

ฝั่งสือฮว่าคือกำลังเก็บกดจนจะระเบิดออกมาแต่โทรศัพท์มือถือของเธอก็ดังขึ้นอีกครั้งและเป็นหมายเลขนั้น

ฮ่อฉวนสือ กระวนกระวายและคว้าโทรศัพท์ขึ้นมาแล้วกระแทกเข้ากับผนังโดยตรงโทรศัพท์ก็ร่วงเป็นชิ้นๆในทันทีและแม้แต่หน้าจอก็แตกเป็นใยแมงมุม

บรรยากาศเกือบจะใกล้เข้ามาและสือฮว่าก็เริ่มผลักดันเขาอย่างหมดหวัง

ฮ่อฉวนสือจับมือของเธอและบังคับให้เธอเผชิญหน้ากับตัวเอง

"สือฮว่า คุณไม่เชื่อใจฉันเลยแม้แต่น้อย คุณรู้แค่ว่าชวีหยิงตายแล้ว แต่คุณไม่ได้ถามว่าทำไมเขาถึงตาย? ในใจของคุณฉันเหลือทนมากและพรากชีวิตเพื่อนไปตามความประสงค์ คุณคิดว่าฉันคงกระพันด้วยดาบและปืน สารพิษก็ไม่กลัวงั้นเหรอ?"