นายฮ่อ คุณคือความลับที่ฉันบอกไม่ได้ นิยาย บท 237

ฮ่อฉวนสือเดินไปอย่างรวดเร็ว และทันทีที่สือฮว่าเดินออกจากห้อง ก็เห็นว่าเขาลงไปถึงชั้นล่างแล้ว

"ฮ่อฉวนสือ!!"

เธอตะโกนและเธอไม่รู้ด้วยซ้ำว่าความกลัวในใจของเธอคืออะไร

ในที่สุดฮ่อฉวนสือก็ชะงักฝีเท้า ลำคอแห้งตึง และหัวใจรู้สึกเจ็บแปลบ

เมื่อสือฮว่าเห็นเขาหยุด ถอนหายใจแล้วรีบลงไปข้างล่าง

เพราะเธอรีบวิ่งไล่ตาม ไม่แม้แต่จะสวมรองเท้าจนรู้สึกเย็นขึ้นหัวใจ

เธอเดินมาถึงข้างหลังเขา โอบแขนรอบเอวและความคับข้องใจทั้งหมดที่เกิดขึ้นตลอดทั้งคืนก็ได้พ่นออกมาในตอนนี้

"ฉันไม่เป็นไร คุณอย่าหุนหันพลันแล่นสิ"

ฮ่อฉวนสือขมวดคิ้วแน่น ทันใดนั้นก็หันกลับมาและกอดเธอไว้ในอ้อมแขนอย่างแรง

สือฮว่าไม่ได้พูดอะไรและลูบหน้าอกของเขา กลิ่นเย็นๆ บนร่างกายของเขาทำให้เธอโล่งใจมาก

ทันใดนั้น เธอก็โดนอีกคนอุ้ม สืองมือเธอก็ตวัดโอบรอบคอเขา

"บนพื้นมันเย็น"

เสียงของอีกคนยังคงบูดบึ้งทั้งอุ้มเธอขึ้นไปชั้นบน

มุมปากสือฮว่ายกยิ้ม และอยู่ในอ้อมแขนของเขาอย่างอุ่นใจ

เธอถูกวางลงบนเตียงอีกครั้ง เขายังเอื้อมมือออกมาเพื่อให้เท้าอุ่นและยกมือขึ้นเพื่อปรับองศาเครื่องปรับอากาศขึ้น

สือฮว่ารู้นิสัยของชายคนนี้ บางครั้งยิ่งเขาสงบลงมากแค่ไหน ผลที่ตามมาก็จะยิ่งร้ายแรงขึ้นเท่านั้น

เธอเอนตัวไปพิงแล้วดึงแขนเสื้อของเขา "นอนกับฉันสักพักสิ"

ฮ่อฉวนสือก้มมองเธอ เอื้อมมือไปลูบที่รอยฟันตรงคอของเธอ ดวงตาก็วาววับ "เจ็บมากไหม?"

สือฮว่ารีบปกปิดมันอย่างรวดเร็ว แต่จู่ๆตัวของฮ่อฉวนสือก็กดลงมา

ณ เวลานี้ทั้งสองอยู่ใกล้กันมาก ลมหายใจของเขาพ่นลงบนใบหน้าของเธอ ถ้าเธอเงยหน้าขึ้นเล็กน้อย ก็จะเห็นความเสียใจและความโกรธในดวงตาของเขา

เขากำลังกลั้นไว้และเธอรู้

"เจ็บนิดหน่อยเอง"

เธอพูดเสียงเบา เมื่อเห็นใบหน้าของเขาใกล้เข้ามาเรื่อยๆ ก็นึกว่าเขาจะจูบเธอ

เธออยากจะเอียงศีรษะโดยไม่รู้ตัว แต่กลับเห็นชายคนนั้นฝังหัวของเขาไว้ตรงคอ "ฉันรู้ว่าเธอต้องเจ็บมากแน่"

สือฮว่าอยากจะปลอบใจ แต่กลับรู้สึกถึงมือเข้ามาตามชายเสื้อและหยุดที่แผลเป็นที่ท้องของเธอ

เธอตัวแข็งทื่อและผลักอีกคนโดยไม่รู้ตัว

เพราะแผลเป็นนี้ ฮ่อฉวนสือเลยโกรธ เพราะงั้นตอนนี้ตราบใดที่เกี่ยวกับแผลเป็นนี้ เธอก็ไม่อยากเผชิญหน้า

"ตรงนี้ก็เจ็บมากเหมือนกันใช่ไหม?"

สือฮว่าจับมือเขาไว้ ไม่ต้องการให้นิ้วเขาเขยิบเข้ามา

ปลายนิ้วของเขาเย็นเฉียบ และลูบรอยแผลเป็นอย่างสงสาร "ขอโทษ...ขอโทษ ฉันน่าจะเจอเธอเร็วกว่านี้"

เขาพูดด้วยน้ำเสียงแหบแห้ง ไม่มีน้ำเสียงที่รังเกียจ แต่เต็มไปด้วยความเจ็บใจ

เดิมทีที่สือฮว่าจับนิ้วของเขา แต่พอได้ยินเขาพูดแบบนั้นก็ค่อยๆ ปล่อยมือ

ดวงตาเธอเจ็บก่อนน้ำตาไหลทันที ราวกับว่าเธอรอให้เขาพูดคำนี้มาตลอด จนควบคุมอารมณ์ตัวเองไม่ได้

ฮ่อฉวนสือเริ่มปลดกระดุมเธอด้วยแรงที่อ่อนโยน

แผลเป็นสัมผัสกับอากาศ สือฮว่าสั่นสะท้าน ไม่เข้าใจว่าชายคนนี้จู่ๆจะทำอะไร

เธอกำลังจะขดตัวเข้าไปในผ้านวมแต่ก็ถูกฮ่อฉวนสือจับไว้

เธอรู้สึกผิดเล็กน้อย เธอยังคิดว่าชายคนนี้กำลังคิดหาวิธีที่จะทำให้เธออับอาย แผลเป็นแห่งความอัปยศนี้

"ร้องไห้ทำไม?"

ปลายนิ้วเขาปาดน้ำตาให้เธออย่างอ่อนโยน

"ฮ่อฉวนสือ คุณจะทำอะไรน่ะ? ถ้าฉันมีลูกจริงๆ คุณจะเริ่มรังเกียจฉันใช่ไหม?"

ทันทีที่เธอพูดจบ จูบของเขาก็กดลงบนรอยแผลเป็นอย่างนุ่มนวลและเบาบาง

เขาบอกเธอด้วยการกระทำว่าเขารังเกียจหรือไม่รังเกียจ

สือฮว่ารู้สึกร้อนวูบวาบตั้งแต่ฝ่าเท้าจนถึงศีรษะ และเธอก็มองเขาอย่างเหลือเชื่อ

เขาลุกขึ้น ดึงผ้าห่มข้างๆแล้วห่อทั้งสองเอาไว้