นายฮ่อ คุณคือความลับที่ฉันบอกไม่ได้ นิยาย บท 237

ฮ่อฉวนสือเดินไปอย่างรวดเร็ว และทันทีที่สือฮว่าเดินออกจากห้อง ก็เห็นว่าเขาลงไปถึงชั้นล่างแล้ว

"ฮ่อฉวนสือ!!"

เธอตะโกนและเธอไม่รู้ด้วยซ้ำว่าความกลัวในใจของเธอคืออะไร

ในที่สุดฮ่อฉวนสือก็ชะงักฝีเท้า ลำคอแห้งตึง และหัวใจรู้สึกเจ็บแปลบ

เมื่อสือฮว่าเห็นเขาหยุด ถอนหายใจแล้วรีบลงไปข้างล่าง

เพราะเธอรีบวิ่งไล่ตาม ไม่แม้แต่จะสวมรองเท้าจนรู้สึกเย็นขึ้นหัวใจ

เธอเดินมาถึงข้างหลังเขา โอบแขนรอบเอวและความคับข้องใจทั้งหมดที่เกิดขึ้นตลอดทั้งคืนก็ได้พ่นออกมาในตอนนี้

"ฉันไม่เป็นไร คุณอย่าหุนหันพลันแล่นสิ"

ฮ่อฉวนสือขมวดคิ้วแน่น ทันใดนั้นก็หันกลับมาและกอดเธอไว้ในอ้อมแขนอย่างแรง

สือฮว่าไม่ได้พูดอะไรและลูบหน้าอกของเขา กลิ่นเย็นๆ บนร่างกายของเขาทำให้เธอโล่งใจมาก

ทันใดนั้น เธอก็โดนอีกคนอุ้ม สืองมือเธอก็ตวัดโอบรอบคอเขา

"บนพื้นมันเย็น"

เสียงของอีกคนยังคงบูดบึ้งทั้งอุ้มเธอขึ้นไปชั้นบน

มุมปากสือฮว่ายกยิ้ม และอยู่ในอ้อมแขนของเขาอย่างอุ่นใจ

เธอถูกวางลงบนเตียงอีกครั้ง เขายังเอื้อมมือออกมาเพื่อให้เท้าอุ่นและยกมือขึ้นเพื่อปรับองศาเครื่องปรับอากาศขึ้น

สือฮว่ารู้นิสัยของชายคนนี้ บางครั้งยิ่งเขาสงบลงมากแค่ไหน ผลที่ตามมาก็จะยิ่งร้ายแรงขึ้นเท่านั้น

เธอเอนตัวไปพิงแล้วดึงแขนเสื้อของเขา "นอนกับฉันสักพักสิ"

ฮ่อฉวนสือก้มมองเธอ เอื้อมมือไปลูบที่รอยฟันตรงคอของเธอ ดวงตาก็วาววับ "เจ็บมากไหม?"

สือฮว่ารีบปกปิดมันอย่างรวดเร็ว แต่จู่ๆตัวของฮ่อฉวนสือก็กดลงมา

ณ เวลานี้ทั้งสองอยู่ใกล้กันมาก ลมหายใจของเขาพ่นลงบนใบหน้าของเธอ ถ้าเธอเงยหน้าขึ้นเล็กน้อย ก็จะเห็นความเสียใจและความโกรธในดวงตาของเขา

เขากำลังกลั้นไว้และเธอรู้

"เจ็บนิดหน่อยเอง"

เธอพูดเสียงเบา เมื่อเห็นใบหน้าของเขาใกล้เข้ามาเรื่อยๆ ก็นึกว่าเขาจะจูบเธอ

เธออยากจะเอียงศีรษะโดยไม่รู้ตัว แต่กลับเห็นชายคนนั้นฝังหัวของเขาไว้ตรงคอ "ฉันรู้ว่าเธอต้องเจ็บมากแน่"

สือฮว่าอยากจะปลอบใจ แต่กลับรู้สึกถึงมือเข้ามาตามชายเสื้อและหยุดที่แผลเป็นที่ท้องของเธอ

เธอตัวแข็งทื่อและผลักอีกคนโดยไม่รู้ตัว

เพราะแผลเป็นนี้ ฮ่อฉวนสือเลยโกรธ เพราะงั้นตอนนี้ตราบใดที่เกี่ยวกับแผลเป็นนี้ เธอก็ไม่อยากเผชิญหน้า

"ตรงนี้ก็เจ็บมากเหมือนกันใช่ไหม?"

สือฮว่าจับมือเขาไว้ ไม่ต้องการให้นิ้วเขาเขยิบเข้ามา

ปลายนิ้วของเขาเย็นเฉียบ และลูบรอยแผลเป็นอย่างสงสาร "ขอโทษ...ขอโทษ ฉันน่าจะเจอเธอเร็วกว่านี้"

เขาพูดด้วยน้ำเสียงแหบแห้ง ไม่มีน้ำเสียงที่รังเกียจ แต่เต็มไปด้วยความเจ็บใจ

เดิมทีที่สือฮว่าจับนิ้วของเขา แต่พอได้ยินเขาพูดแบบนั้นก็ค่อยๆ ปล่อยมือ

ดวงตาเธอเจ็บก่อนน้ำตาไหลทันที ราวกับว่าเธอรอให้เขาพูดคำนี้มาตลอด จนควบคุมอารมณ์ตัวเองไม่ได้

ฮ่อฉวนสือเริ่มปลดกระดุมเธอด้วยแรงที่อ่อนโยน

แผลเป็นสัมผัสกับอากาศ สือฮว่าสั่นสะท้าน ไม่เข้าใจว่าชายคนนี้จู่ๆจะทำอะไร

เธอกำลังจะขดตัวเข้าไปในผ้านวมแต่ก็ถูกฮ่อฉวนสือจับไว้

เธอรู้สึกผิดเล็กน้อย เธอยังคิดว่าชายคนนี้กำลังคิดหาวิธีที่จะทำให้เธออับอาย แผลเป็นแห่งความอัปยศนี้

"ร้องไห้ทำไม?"

ปลายนิ้วเขาปาดน้ำตาให้เธออย่างอ่อนโยน

"ฮ่อฉวนสือ คุณจะทำอะไรน่ะ? ถ้าฉันมีลูกจริงๆ คุณจะเริ่มรังเกียจฉันใช่ไหม?"

ทันทีที่เธอพูดจบ จูบของเขาก็กดลงบนรอยแผลเป็นอย่างนุ่มนวลและเบาบาง

เขาบอกเธอด้วยการกระทำว่าเขารังเกียจหรือไม่รังเกียจ

สือฮว่ารู้สึกร้อนวูบวาบตั้งแต่ฝ่าเท้าจนถึงศีรษะ และเธอก็มองเขาอย่างเหลือเชื่อ

เขาลุกขึ้น ดึงผ้าห่มข้างๆแล้วห่อทั้งสองเอาไว้

"ฉันไม่ได้รังเกียจ ฉันแค่อิจฉา ฮว่าเอ๋อร์ ฉันหวังให้เธอรักฉัน รักจนสุดหัวใจ รักจนไม่ยอมรับคนอื่น แบบนั้นฉันถึงสบายใจ"

สือฮว่าที่ถูกห่อด้วยผ้าห่มนุ่มๆ ความอ่อนล้าที่ถูกกดลงมาก็เพิ่มขึ้นทันที

สุดท้ายเธอก็ไม่ได้ยินสิ่งที่อีกคนกำลังพูดถึง เธอซุกอยู่ในอกของเขาและผลอยหลับไป

ฮ่อฉวนสือก้มหน้า เห็นใบหน้าที่กำลังหลับใหลของเธอ ก็กดจูบเข้าที่แก้ม โน้มตัวอย่างระวังและนอนข้างๆเธอ

เวลาทานอาหารเย็น คนใช้ก็ขึ้นมาเคาะประตู สือฮว่ากับฮ่อฉวนสือก็ตื่น

ทั้งสองลงไปทานข้าวด้วยกัน

หลังจากทานอาหารเสร็จ ฮ่อฉวนสือก็กำลังจะจากไป แต่สือฮว่าก็จับแขนเสื้อเขาไว้

"คุณจะไปไหน?"

ถ้าเธอเดาไม่ผิด ฮ่อฉวนสือคงส่งคนไปสืบหาชายที่ชื่ออาหมิงนั่น ตอนนี้พวกนั้นอยู่ที่จิงตู ทั้งสองฝ่ายจะทะเลาะกันไหม?

"บริษัทยังมีเรื่องอีกนิดหน่อยน่ะ"

ใบหน้าฮ่อฉวนสือราบเรียบ และเอาเสื้อคลุมด้านข้างมาสวม

สือฮว่าตามหลังเขาไป "ฉันจะไปกับคุณด้วย"

เขาชะงักฝีเท้าและหันมามองเธออย่างช่วยไม่ได้: "เธอยังไม่ได้คืนสถานะที่ทำงาน จะไปทำอะไร? รอฉันกลับมา"

สือฮว่าเม้มริมฝีปาก ดวงตาของเธอสว่างไสวจนน่าตกใจ

หัวใจฮ่อฉวนสือสั่น และเขาพบว่าเขาไม่สามารถต้านทานสายตาของสือฮว่าได้

ครั้งแรกที่เจอเธอ เป็นวันที่เพิ่งแต่งงาน กระจกรถลดต่ำลง เขาสบตากับเธอ ในใจก็รู้สึกหดหู่

เขาแสร้งทำเป็นสงบและปิดหน้าต่าง แต่จริงๆแล้วในใจเขาได้จดจำนัยน์ตานั้นไว้แล้ว

มีสำนวนที่เรียกว่า หมื่นปีผ่านไปเพียงแวบเดียว

เขาไม่เคยเข้าใจว่าทำไมจู่ๆ ปู่ของเขาถึงเลือกภรรยาให้เขา แถมเป็นผู้หญิงที่ไม่เคยเจอหน้ากัน

แต่ตอนที่เขาได้เจอสือฮว่า เขาก็ยอมทำตามคำร้องขอของอีกฝ่ายอย่างเงียบๆ

"ฮว่าเอ๋อร์ ฉันแค่อยากจะให้ชดใช้ เธอจะต้องไม่เจ็บตัวฟรี"

น้ำเสียงของเขาอ่อนโยนขึ้นทันที และขึ้นไปในรถที่จอดอยู่ "ฉันจะไม่เป็นอะไร จิงตูคือถิ่นฉัน เขาไม่มีความสามารถจัดการฉันได้"

สือฮว่าเปิดปาก แต่กลับไม่รู้ว่าจะพูดอะไร

เมื่อรถจากไป เธอยังคงยืนอยู่ที่เดิมโดยไม่ขยับแม้แต่ก้าวเดียว จนกระทั่งมีอีกคันมาจอดข้างเธอ

ชายที่ลงมาเป็นคุณท่านแห่งบ้านตระกูลฮ่อ คุณท่านค้ำไม้ค้ำ ร่างกายดูไม่แข็งแรงเหมือนเมื่อก่อน เมื่อเห็นเธอก็ยิ้มอย่างใจดี "เสี่ยวฮว่าเอ๋อร์ รู้ว่าฉันจะมาเหรอ?"

สือฮว่ารู้ว่าคุณท่านกำลังล้อเล่นก็รีบเข้าไปช่วยพยุง "คุณปู่ฮ่อ มาทำอะไรที่นี่เหรอคะ?"

เธอรู้สึกขอบคุณท่านตระกูลฮ่อมาโดยตลอด

"ฉวนสือไม่อยู่เหรอ?"

"เขาเพิ่งไปเองค่ะ"

สือฮว่าตอบและไม่รู้ว่าคืนนี้คนๆนี้มาทำอะไร

ฮ่อเซิ่งกั๋วถอนหายใจ ปิดปากและไอ

"คุณปู่ฮ่อคะ ร่างกายของคุณปู่?"

ร่างกายของคุณท่านยังสบายดีมาก ทำไมคราวนี้กลับมาเจอถึแย่ถึงขั้นนี้

"ฉันแก่แล้ว ทนหนาวไม่ไหวน่ะ ในเมื่อฉวนสือไม่อยู่งั้นเธอก็คุยกับฉันนะ"

โครงสร้างของเฉียนสุ่ยวานสวยมาก เหมาะสำหรับการเดินเล่นหลังอาหารเย็น

สือฮว่าคอยพยุงเขามาถึงศาลา

ไฟตามถนนรอบๆ ค่อยๆสว่างขึ้น คนใช้ก็รีบนำชาและขนมอบมาวางไว้บนโต๊ะที่ศาลา

สือฮว่านั่งตรงข้ามคุณท่านและรินชาให้เขา

ฮ่อเซิ่งกั๋วมองไปที่ไกลๆ ไม่ได้พูดอะไร และวางมือบนไม้ค้ำยัน

ผ่านไปนาน เขาก็ถอนหายใจ "ฉวนสือไม่ใช่หลานชายแท้ๆของฉัน เธอรู้เรื่องนี้แล้วหรือยัง?"

"ค่ะ"

วันนี้คุณหญิงถางและฮ่อฉินฉินมาที่วิลล่าแล้วก็บอกเรื่องนี้ไว้ชัดเจนแล้ว

"เสี่ยวฮว่าเอ๋อร์ ที่จริงแล้วบางครั้งฉันก็คิดว่าตอนแรกที่ดึงเธอเข้ามามันถูกไหม? แต่ฉันมีความรู้สึกอีกอย่างว่าพวกเธอควรอยู่ด้วยกัน ฉันรู้จักฉวนสือเด็กคนนั้นดี สิ่งที่เขาอยากได้ ถึงมันจะพังก็ให้คนอื่นไม่ได้อยู่ดี"

มือสือฮว่ากำถ้วยแน่น เธอรู้สึกว่าที่คุณท่านพูดดูไม่เหมือนฮ่อฉวนสือ