นายฮ่อ คุณคือความลับที่ฉันบอกไม่ได้ นิยาย บท 247

ไฟรอบข้างเริ่มลามและเธอก็สำลักจนน้ำตาไหลลงมา

เธอขยับข้อมือ แต่ข้อมือนั้นถูกมัดไว้อย่างแน่น

ไฟไหม้รุนแรงขึ้นเรื่อยๆ และกระสุนปืนที่ดั่งมาจากด้านนอก ในตอนแรกเสียงปืนแน่นมาก และสุดท้ายก็กลายเป็นเสียงเบาบาง น่าจะเป็นจุดสิ้นสุดของการต่อสู้แล้ว

เปลวเพลิงที่นี่เริ่มพุ่งเข้าหาเธออย่างบ้าคลั่ง และเธอสามารถสัมผัสได้ถึงอุณหภูมิที่ร้อนระอุที่มาจากด้านหลัง

ดวงตาของสือฮว่าเริ่มสับสนมากขึ้นและในที่สุดก็หมดสติไป

ในตอนที่ฮ่อฉวนสือหันหลังจากไป แต่เธอกลับก็ไม่กลัวความตายเลย แม้ว่าจะถูกไฟเผาที่นี่ แต่ก็ดูเหมือนจะไม่มีอะไรน่ากลัวเลย

เป็นการดีที่สุดที่จะเผาความหวังในใจของเธอให้กลายเป็นเถ้าถ่าน

ในช่วงสลบไป เธอได้ฝันและเป็นฝันที่ยาวนานมาก โดยฝันว่าเธอถูกชายแปลกหน้าพาเข้าไปในตรอกเล็กๆในคืนที่มีหิมะตกหนัก เขาดูดเลือดเธออย่างเมามันและต้องการฉีกเนื้อออกจากคอของเธอ

มือของเธอถือแก้วชานมอุ่นๆ ชานมแก้วนั้นถูกซื้อมาจากพ่อค้าแม่ค้าข้างถนนเล็กๆริมถนน ราคาเพียงถ้วยละ 3 หยวนต่อแก้ว ซึ่งถูกกว่าในร้านค้ามาก

ทันทีที่เธอจิบเครื่องดื่ม ก็ถูกชายคนหนึ่งลักพาตัวไปที่ส่วนลึกของตรอก

ทั้งๆที่เธอกลัวมาก แต่กลับแสร้งทำเป็นสงบแล้วพูดว่า "คุณปล่อยฉันไปเถอะ"

ชายผู้นั้นดูดเลือดเพียงพอแล้ว และมองมาที่เธอด้วยดวงตาสีแดงฉาน ดวงตาของเขานั้นเป็นนรก "ไม่มีใครรอด เมื่อเจอฉัน"

ทันทีที่เขาพูดจบ หยอดอันหนึ่งก็ยื่นเข้าไปในปากของเขา "คุณปล่อยฉันไปนะ ฉันจะเลี้ยงชานมคุณ คุณเลิกอย่าดูดเลือดฉันอีกเลย"

ดูเหมือนชายคนนั้นจะผงะไปชั่วขณะหนึ่ง และเขาก็ก้มศีรษะลงและจิบเครื่องดื่ม ซึ่งมันหวานมาก

ในฝ่ามือของเธอเต็มไปด้วยเหงื่อพลางมองเขาอย่างประหม่าเล็กน้อย "เป็นยังไง? อร่อยไหม?"

ร่างกายของเขาเต็มไปด้วยกลิ่นเลือด แม้แต่ปากก็ยังเต็มไปด้วยกลิ่นเลือด แต่ในขณะนี้ โลกแห่งการต่อสู้เหล่านั้นอยู่ไกลจากเขามาก

เขาจ้องไปที่หญิงสาวที่กำลังยิ้มให้เขาอย่างว่างเปล่า ราวกับว่าลำแสงพุ่งทะลุท้องฟ้าที่บดบังด้วยเมฆสีดำในทันที และโลกก็เริ่มสว่างขึ้น

มันเป็นความรู้สึกที่ไม่เคยรู้สึกมาก่อน และเป็นการจ้องมองนั้น เขาก็แน่วแน่มาก เขาต้องได้เธอมาในทุกวิถีทาง

ภายในรถ ยวี่ป๋ายเยี่ยนมองไปที่คนสองคนที่หลับไป จากนั้นก็ก้มหัวลงแล้วเช็ดปืนเบาๆ

หมิ่นซาถอนหายใจด้วยความโล่งอก ไม่มีอะไรเกิดขึ้นก็ดีแล้ว

ชายคนนั้นโอบสือฮว่าไว้แน่น และไม่แม้แต่จะปล่อยไปเลยสักครู่เดียว

หลังจากมาถึงสถานที่แล้ว ยวี่ป๋ายเยี่ยนต้องการจะย้ายชายคนนั้นขึ้นไปชั้นบน แต่มือของเขารัดเอวของสือฮว่าไว้แน่น

"หมิ่นซา มาช่วยหน่อย"

หมิ่นซานั้นรีบเข้าไปช่วยพยุงสือฮว่าขึ้นมา

ยวี่ป๋ายเยี่ยนพยุงทั้งสองคนไปที่ห้องนอน วางพวกเขาลงบนเตียง แล้วดึงผ้าห่มขึ้นมาคลุมให้พวกเขา

เมื่อเห็นมือของชายคนนั้นแตะๆที่ขอบเตียง ดูเหมือนว่าเขาแตะไม่เจอสือฮว่า และลุกขึ้นนั่งด้วยความ "ว้า"

ยวี่ป๋ายเยี่ยนขมวดคิ้วและพูดอย่างประชดประชัน "นายก็ยังเหมือนเดิม ตราบใดที่เกี่ยวกับผู้หญิงคนนี้ ก็จะไม่มีสติอะไร"

ชายคนนั้นขมวดคิ้ว "ฉันเป็นอะไร?"

"ใครจะไปรู้ว่านายเป็นอะไร? ทั้งๆที่เราจัดการทุกอย่างไว้อย่างดี สือฮว่าก็จะไม่ต้องเจ็บตัว แต่นายก็ยังจะพุ่งเข้าไป อาหมิง นายจำอะไรขึ้นมาได้ไหม?"

ชายคนนั้นหันศีรษะไปหาสือฮว่า ดวงตานั้นดูซับซ้อน "ไม่มี แต่หลังจากพบเธอ ฉันก็มักฝันอยู่เสมอ"

ยวี่ป๋ายเยี่ยนถอนหายใจและปิดไฟในห้อง"ในเมื่อนายคิดไม่ออก ฉันก็จะไม่พูดให้มากความ ฉันพูดไปก่อนหน้านี้ว่าพวกนายสองพี่น้องมีรสนิยมคล้ายๆกัน ถ้าเธอสามารถพิชิตได้หนึ่ง ก็จะพิชิตได้อีกหนึ่ง"นายจัดการเองละกันนะ"

ยวี่ป๋ายเยี่ยนปิดประตูแล้งลงไปชั้นล่างอย่างกังวล

และภายในห้องนั้น หน้าผากของชายผู้นั้นก็เหงื่อออก เมื่อกี้เขาเพิ่งฝันอีกครั้ง ฝันถึงเมื่อสองสามปีก่อน เขาไปที่จิงตูและพบสือฮว่าที่กำลังถือชานมอยู่

เขานอนลงและกอดคนๆ นั้นไว้ ราวกับว่าแบบนี้ การฆ่าที่พุ่งพล่านในหัวใจของเขาจะลดลงเล็กน้อย