นายฮ่อ คุณคือความลับที่ฉันบอกไม่ได้ นิยาย บท 253

เธอจ้องมองไปที่เขาอยู่แบบนั้น รู้ทั้งรู้ว่าเขากำลังหาเธออย่างกังวลใจ แต่เธอกลับไม่ส่งเสียงอะไร

จนกระทั่งมีคนมาพูดข้างฮ่อฉวนสือแล้วชี้นิ้วมาทางเธอ เขาถึงเงยหน้ามามองเธอ

ร่างกายที่บีบตัวแน่นของเขาผ่อนคลายลงทันที จากนั้นถึงรู้สึกว่าเหงื่อนั้นเต็มแผ่นหลังเขา

เขารีบขึ้นไปชั้นบน เปิดประตูระเบียงแล้วกอดเธอเอาไว้!

สือฮว่ากระพริบตาที่เจ็บปวดและกอดเขากลับ

เขาไม่ได้ถามเธอว่าทำไมถึงมองเขากำลังมองหาเธอ เขาไม่ได้ถามอะไรทั้งนั้น ราวกับว่าเขาสามารถให้อภัยได้ไม่ว่าเธอจะทําอะไร ฮ่อฉวนสือเป็นแบบนี้ก็ดูไม่ค่อยมีหลักการเท่าไร

ฮ่อฉวนสือจับมือเธอและขมวดคิ้วอย่างโกรธเคือง "ทำไมเย็นขนาดนี้?"

"เมื่อคืนฉันเผลอหลับตรงนี้น่ะ"

เขารีบดึงเธอกลับเข้าไปในห้อง แล้วหยิบเสื้อหนาวหนาๆแล้วสวมให้เธอ

สือฮว่ากลั้นน้ำตากลับไป เมื่อกี้เธอตั้งใจ ตั้งใจอยากจะเห็นเขาร้อนรน เห็นเขากังวลใจ

แต่ตอนนี้เขากลับใส่ใจและไม่โกรธเลย เธอกลับรู้สึกตัวเองแย่อีกครั้ง

เขาดึงเธอลงไปข้างล่างและให้คนใช้นำอาหารเช้ามา

หลังจากกินโจ๊กไปไม่กี่คำก็กินอะไรไม่ลง

"กินอีกหน่อยนะ เธอผอมแล้ว"

เธอผอมกว่าตอนที่เพิ่งแต่งงานมาก เมื่อคืนเขาคิดทบทวนดูและสรุปว่าเขาดูแลเธอไม่ดีเอง

สือฮว่าเห็นเขาโกรธ ก็ก้มหน้าลงและกินเกี๊ยวนึ่งนุ่มๆไปอีกหน่อย

แต่เธอไม่สามารถกินโจ๊กได้อีกจริงๆ เลยดันให้ฮ่อฉวนสือ "คุณกินเถอะ"

เธออยากเห็นว่าความอดทนเขาอยู่ถึงแค่ไหนและเขาจะทนเธอได้นานแค่ไหน

ฮ่อฉวนสือก็รู้สึกแปลกใจไปพักหนึ่ง จากนั้นจึงหยิบโจ๊กที่เหลือจากเธอและกินไปอย่างไม่เร่งรีบ

เขามีนิสัยรักความสะอาด รู้ว่าเธอจงใจล้อเลียนเขาแต่เขากลับไม่มีท่าทีโกรธเลยสักนิด

สือฮว่าหลุบตาลง ไม่รู้สึกมีความสุขเลย และไม่รู้สึกถึงความสุขของการแก้แค้น

หัวใจของเธอเหมือนโดนหมัด เหนื่อยหน่ายจนรู้สึกไม่สบายใจ

เธอทนไม่ได้กับบรรยากาศแบบนี้ และหลังจากกินอย่างเร่งรีบ ก็ไปนั่งอาบแดดบนม้านั่งหินข้างนอก

คนรับใช้วางผลไม้ที่หั่นแล้วลงบนโต๊ะ เธอกินบ้างเป็นบางครั้งแล้วนอนลงบนโต๊ะหินอย่างสบายใจ

ฮ่อฉวนสือเดินเข้ามา หยิบหนังสือตรงหน้าเธอขึ้นมาดู เป็นหนังสืออาชีพด้านกฎหมาย

ทันใดนั้นเขาก็นึกได้ว่าสือฮว่าไม่ได้ทำงานนานแล้ว

อย่างน้อยแต่ก่อนเธอก็มีความคิดที่จะหาเงิน แต่ตอนนี้เธอดูเหมือนจะหมดความสนใจทุกเรื่อง ราวกับเหมือนคนแก่ที่กำลังจะตาย รอความตายอย่างเงียบๆ

คิดแบบนั้นเขาก็กลัว เธอไม่ได้สนใจทุกๆอย่าง แสดงว่าเธอสามารถโยนมันทิ้งไปเมื่อไรก็ได้ และจะไปไหนก็ได้ แต่กระทั่งหายไป

ร่างกายของเธอเริ่มผอมลงเรื่อยๆ และฝ่ามือที่เผยให้เห็นของเธอก็ทั้งเล็กและเรียว ซีดจนจะโปร่งแสง

เธอเป็นเหมือนดอกแดฟโฟดิลที่ตายไปอย่างเงียบๆ