นายฮ่อ คุณคือความลับที่ฉันบอกไม่ได้ นิยาย บท 253

เธอจ้องมองไปที่เขาอยู่แบบนั้น รู้ทั้งรู้ว่าเขากำลังหาเธออย่างกังวลใจ แต่เธอกลับไม่ส่งเสียงอะไร

จนกระทั่งมีคนมาพูดข้างฮ่อฉวนสือแล้วชี้นิ้วมาทางเธอ เขาถึงเงยหน้ามามองเธอ

ร่างกายที่บีบตัวแน่นของเขาผ่อนคลายลงทันที จากนั้นถึงรู้สึกว่าเหงื่อนั้นเต็มแผ่นหลังเขา

เขารีบขึ้นไปชั้นบน เปิดประตูระเบียงแล้วกอดเธอเอาไว้!

สือฮว่ากระพริบตาที่เจ็บปวดและกอดเขากลับ

เขาไม่ได้ถามเธอว่าทำไมถึงมองเขากำลังมองหาเธอ เขาไม่ได้ถามอะไรทั้งนั้น ราวกับว่าเขาสามารถให้อภัยได้ไม่ว่าเธอจะทําอะไร ฮ่อฉวนสือเป็นแบบนี้ก็ดูไม่ค่อยมีหลักการเท่าไร

ฮ่อฉวนสือจับมือเธอและขมวดคิ้วอย่างโกรธเคือง "ทำไมเย็นขนาดนี้?"

"เมื่อคืนฉันเผลอหลับตรงนี้น่ะ"

เขารีบดึงเธอกลับเข้าไปในห้อง แล้วหยิบเสื้อหนาวหนาๆแล้วสวมให้เธอ

สือฮว่ากลั้นน้ำตากลับไป เมื่อกี้เธอตั้งใจ ตั้งใจอยากจะเห็นเขาร้อนรน เห็นเขากังวลใจ

แต่ตอนนี้เขากลับใส่ใจและไม่โกรธเลย เธอกลับรู้สึกตัวเองแย่อีกครั้ง

เขาดึงเธอลงไปข้างล่างและให้คนใช้นำอาหารเช้ามา

หลังจากกินโจ๊กไปไม่กี่คำก็กินอะไรไม่ลง

"กินอีกหน่อยนะ เธอผอมแล้ว"

เธอผอมกว่าตอนที่เพิ่งแต่งงานมาก เมื่อคืนเขาคิดทบทวนดูและสรุปว่าเขาดูแลเธอไม่ดีเอง

สือฮว่าเห็นเขาโกรธ ก็ก้มหน้าลงและกินเกี๊ยวนึ่งนุ่มๆไปอีกหน่อย

แต่เธอไม่สามารถกินโจ๊กได้อีกจริงๆ เลยดันให้ฮ่อฉวนสือ "คุณกินเถอะ"

เธออยากเห็นว่าความอดทนเขาอยู่ถึงแค่ไหนและเขาจะทนเธอได้นานแค่ไหน

ฮ่อฉวนสือก็รู้สึกแปลกใจไปพักหนึ่ง จากนั้นจึงหยิบโจ๊กที่เหลือจากเธอและกินไปอย่างไม่เร่งรีบ

เขามีนิสัยรักความสะอาด รู้ว่าเธอจงใจล้อเลียนเขาแต่เขากลับไม่มีท่าทีโกรธเลยสักนิด

สือฮว่าหลุบตาลง ไม่รู้สึกมีความสุขเลย และไม่รู้สึกถึงความสุขของการแก้แค้น

หัวใจของเธอเหมือนโดนหมัด เหนื่อยหน่ายจนรู้สึกไม่สบายใจ

เธอทนไม่ได้กับบรรยากาศแบบนี้ และหลังจากกินอย่างเร่งรีบ ก็ไปนั่งอาบแดดบนม้านั่งหินข้างนอก

คนรับใช้วางผลไม้ที่หั่นแล้วลงบนโต๊ะ เธอกินบ้างเป็นบางครั้งแล้วนอนลงบนโต๊ะหินอย่างสบายใจ

ฮ่อฉวนสือเดินเข้ามา หยิบหนังสือตรงหน้าเธอขึ้นมาดู เป็นหนังสืออาชีพด้านกฎหมาย

ทันใดนั้นเขาก็นึกได้ว่าสือฮว่าไม่ได้ทำงานนานแล้ว

อย่างน้อยแต่ก่อนเธอก็มีความคิดที่จะหาเงิน แต่ตอนนี้เธอดูเหมือนจะหมดความสนใจทุกเรื่อง ราวกับเหมือนคนแก่ที่กำลังจะตาย รอความตายอย่างเงียบๆ

คิดแบบนั้นเขาก็กลัว เธอไม่ได้สนใจทุกๆอย่าง แสดงว่าเธอสามารถโยนมันทิ้งไปเมื่อไรก็ได้ และจะไปไหนก็ได้ แต่กระทั่งหายไป

ร่างกายของเธอเริ่มผอมลงเรื่อยๆ และฝ่ามือที่เผยให้เห็นของเธอก็ทั้งเล็กและเรียว ซีดจนจะโปร่งแสง

เธอเป็นเหมือนดอกแดฟโฟดิลที่ตายไปอย่างเงียบๆ

เขาโน้มตัวลงกอดเธอแน่นอย่างควบคุมไม่ได้

สือฮส่าที่จู่ๆโดนกอดก็ตกใจ อุณหภูมิที่คุ้นเคย นอกจะเขาก็ไม่มีใครเหมือน

"คืนนี้ซิ่วหยูนัดทานข้าว เธอจะไปไหม?"

สือฮว่าส่ายหัวและหรี่ตาลงอย่างสบายใจ "ฉันไม่ไปหรอก คุณไปเถอะ"

ฮ่อฉวนสือกดจูบใบหูของเธอและถอนหายใจ "ถ้าอย่างนั้นเธออยู่บ้านดีๆ อย่าวิ่งซนไปไหนล่ะ"

ราวกับว่าเขากำลังบอกเด็ก มุมปากสือฮว่าก็ยกยิ้ม "อืม"

ฮ่อฉวนสือยู่กับเธอตลอดบ่าย ตอนเย็นก็สวมเสื้อโค้ทแล้วออกไป

เขาไปที่ร้านอาหารของซิ่วหยู แวบเดียวก็เห็นว่าอีกฝ่ายกำลังนั่งอยู่กับตันเวย

ใบหน้าตันเวยไม่บ่งบอกอารมณ์ใดๆ เขายิ้มล้อก็ตอบกลับด้วยท่าทีไม่ใส่ใจ

ซิ่วหยูก็ไม่ได้รังเกียจ ตอนไหนที่แต๊ะอั๋งได้ก็ทำ ตอนไหนสนใจได้ก็ทำและสนุกอยู่คนเดียว

เขาเงยหน้าขึ้น เห็นฮ่อฉวนสือมาคนเดียวก็ขมวดคิ้ว "นี่นายทะเลาะกับสือฮว่าอีกแล้ว?"

ได้ยินพวกเขาพูดถึงสือฮว่า ดวงตาของตันเวยก็เป็นประกาย หยิบไวน์จากด้านข้างขึ้นจิบ

ฮ่อฉวนสือนั่งลงอย่างเฉยเมย ใบหน้าของเขาสมบูรณ์แบบ ตั้งแต่วินาทีที่เขาเข้ามา พวกผู้หญิงรอบๆก็อยากจะเข้ามา

แต่เนื่องจากไอเย็นที่ออกมาจากเขาเลยไม่มีใครกล้าเข้ามายุ่ง

วันนี้ซิ่วหยูไม่ได้เอาห้อง เลยหาวิวที่ที่ดีชั้นบนสุดเพื่อทักทายฮ่อฉวนสือ

มองลงไปจากที่นี่ มีแสงนีออน แม่น้ำ และวิวกลางคืนที่มีเสน่ห์ แต่เห็นได้ชัดว่าฮ่อฉวนสือไม่มีกะจิตกะใจมองมัน ในหัวเอาแต่นึกถึงสือฮว่า

ซิ่วหยูมองความคิดของเขาออกแล้ววางแก้วไวน์ไว้ตรงหน้าเขา "ฉวนสือ นายแพ้ให้กับสือฮว่าอีกแล้วงั้นสิ?"

ทันทีที่เขาพูดจบ ตันเวยที่นั่งอยู่ข้างๆก็หัวเราะเบาๆด้วยหน้าตาที่ทำให้มึนเมา

คืนนี้ซิ่วหยูใช้พลังงานทั้งหมดเพื่อทำให้เธอมีความสุข แต่เธอก็ยังนิ่งเฉย แต่เพียงประโยคเดียวกลับทำให้ใบหน้าของเธอยิ้มออกมาอย่างจริงใจ

ฮ่อฉวนสือชะงักมือและหลุบสายตาลง "เธอเหมือนจะไม่สนใจอะไรเลย ราวกับเธอจะจากไปได้ทุกเมื่อ แต่ฉันอยากจะเก็บเธอไว้"

ใช้ความรัก ใช้ความเกลียด ตราบใดที่ทำให้เธอยังอยู่ได้

ซิ่วหยูเห็นว่าสถานการณ์ของฮ่อฉวนสือไม่ปกติ ใบหน้าของเขาก็จริงจังขึ้นมา "ฮวนสือ อย่าหาว่าฉันพูดมากเลยนะ จริงๆแล้วสือฮว่าน่าสงสารพอแล้ว โตที่บ้านนอกและพยายามอย่างเต็มที่สอบเข้ามหาลัยจิงตู คาดว่าก่อนหน้านี้เธอคงรู้สึกว่าเธอสามารถคุมชีวิตตัวเองได้ จนกระทั่งเธอถูกบังคับให้แต่งงานกับนาย คนบ้านตระกูลฮ่อเธอ ตอนนั้นนายก็ไม่ชอบเธอเหมือนกัน ยายเธอก็ป่วยอีก ชายที่เป็นรักแรกก็ทิ้ง ตอนนั้นเธอใช้ชีวิตแบบสุดโต่งและเข้มแข็ง เพราะคนที่เธอห่วงใยยังอยู่ ตอนนี้เธอไม่สนใจอะไรทั้งนั้นก็เลยไม่สนใจนายด้วย"

พูดเข้าเรื่องอย่างจัง

หัวใจฮ่อฉวนสือเจ็บปวด เขามองดูวิวกลางคืนอย่างเหม่อลอย "ซิ่วหยู แต่ฉันตั้งใจดูแลเธอแล้ว คนที่ตายไปแล้วกลับมาไม่ได้ ตาของเธอ ยายแม้กระทั่งอาจารย์ที่ตายไปแล้วคนนั้นด้วย เรื่องนี้ฉันทำอะไรไม่ได้ แต่ฉันคิดว่าชีวิตของเธอวุ่นวาย และฉันอยากให้เธอจุดไฟความหวังขึ้นมา นายพูดมาสิว่าฉันควรทำยังไง?"

"ฉวนสือ นายเคยคิดบ้างไหม บางทีพวกนายอาจอยู่กันคนละโลก ผู้หญิงอย่างสือฮว่า ถ้าเธอไม่ชอบนายถึงนายจะให้เงินทองมากมายแค่ไหน เธอก็คงไม่มีทางมองนาย เธออยากได้ความรัก ความจริงใจ และนั่นเป็นสิ่งที่นายขาด นายอยู่ในตำแหน่งนี้มานานจะไปรู้ได้ไงว่าความรักคืออะไร?"

ฮ่อฉวนสือกำแก้วแน่และค่อยๆหลับตาลง

ก็อาจจะใช่ เขาไม่รู้ว่าจะรักใครไปทำไม เขาเลยผลักไสเธอให้ไกลขึ้นเรื่อยๆ

"ที่จริงแล้วด้วยความสามารถของนาย อยากเก็บผู้หญิงไว้สักคนมันง่ายมาก แต่ปัญหาตอนนี้คืออยากให้เธออยู่อย่างเต็มใจ หรือพูดตรงๆ คือนายอยากให้เธอรักนาย ฉันว่าสือฮว่าตอนนี้ก็ไม่มีสิ่งนี้เหมือนกัน"

ฮ่อฉวนสือมองออกไปนอกหน้าต่าง ดื่มไวน์ในมือนิ่งๆโดยไม่พูดอะไร

ตันเวยเฝ้าสังเกตท่าทางของเขา เธอมั่นใจสุดๆว่าฮ่อฉวนสือห่วงใยสือฮว่าจริงๆ