นายฮ่อ คุณคือความลับที่ฉันบอกไม่ได้ นิยาย บท 271

เวลาผ่านไปนาทีเเล้วนาทีเล่า

เธอรู้สึกว่าหัวใจกำลังเต้นตึกตัก

คืนนี้ฮ่อหมิงต้องกลับมาแน่ ตั้งแต่เธออยู่นี่ ฮ่อหมิงจะกลับมาทุกคืน

เขาเอาแรงมาจากไหนไม่รู้มากมาย และไม่มีวันปล่อยเธอไป

ในบ้านมีเธอคนเดียว ความเงียบที่น่ากลัว

เธอขดตัวอยู่บนโซฟา ดวงตาแดงก่ำ

คืนนั้นเธอโทรหาฮ่อฉวนสือได้แล้ว ทำไมเขาถึงไม่มารับเธอล่ะ...

เธอวางคางลงกับเข่า หลับตาพร้อมทั้งร้องไห้เงียบๆ

จนถึงเวลาห้าทุ่ม ประตูห้องนั่งเล่นก็ดังขึ้น

ยวี่ป๋ายเยี่ยนพยุงฮ่อหมิงที่เต็มไปด้วยแอลกอฮอล์ มาปรากฏตัวตรง พอเห็นเธอก็หัวเราะ

"อาหมิงดื่มไม่เท่าไรก็เมาแล้ว คืนนี้ฉันจะอยู่ที่นี่"

หัวใจสือฮว่าสั่น เธอกังวล เธอไม่น่าป้อนยานอนหลับให้เขาฮ่อหมิงตอนออกไป เธอน่าจะป้อนยานอนหลับตอนเขากลับมา

แบบนั้นถึงไม่ดึงยวี่ป๋ายเยี่ยนเข้ามา

ฝ่ามือเธอมีแต่เหงื่อ รีบไปรับอีกคนเข้ามา "ฉันจะดูแลเขาเอง"

"คุณสือใจดีขนาดนั้น? ฉันว่าคุณน่าจะอยากให้อาหมิงตายด้วยซ้ำ"

ยวี่ป๋ายเยี่ยนนี่น่ารำคาญตลอดจริง แต่สือฮว่าก็ไม่ปฏิเสธว่าชายคนนี้พูดตรงใจ

เธออยากให้ฮ่อหมิงตายจริง สัตว์ประหลาดที่ทำเป็นแต่บังคับคนอื่น!

เธอรับตัวฮ่อหมิงแล้งพยุงเขาขึ้นชั้นบน

ยวี่ป๋ายเยี่ยนมองตามหลังพวกเขาไปก่อนยกยิ้มมุมปากอย่างเยาะเย้ย

หลังจากกลับมาที่ห้อง สือฮว่าก็เรียกเบาๆ "อาหมิง?"

ฮ่อหมิงไม่ตอบสนอง หลับสนิทมาก

สือฮว่าถอนหายใจโน้มตัวและถอดหน้ากากออก และเสื้อยาวสีดำบนร่างกายของเขา

เธอสวมเสื้อผ้าและหน้ากากบนตัว และถอดรองเท้าบู๊ตของเขาออก

แต่ส่วนสูงของเธอห่างจากฮ่อหมิงมาก เพราะงั้นเธอเลยทำได้เพียงใส่สิ่งของในรองเท้าบู๊ตจนกว่าความสูงของเธอจะพอๆ กับฮ่อหมิง

เธอยืนอยู่หน้ากระจกและมองดูตัวเองในชุดนี้ ตราบใดที่ไม่ถอดหน้ากากก็ไม่มีใครรู้ว่าเธอคือสือฮว่า!

หัวใจของเธอเริ่มเต้นแรงอีกครั้ง ฝ่ามือเต็มไปด้วยเหงื่อ

เธอออกจากห้องน้ำและจะหาโทรศัพท์มือถือของฮ่อหมิงแล้วโทรหาฮ่อฉวนสือก่อน

แต่ที่แปลกคือบนตัวฮ่อฉวนสือไม่มีโทรศัพท์

สือฮว่าขมวดคิ้วและคลุมผ้าห่มให้เขา

อันที่จริงเธออยากจะฆ่าชายคนนี้ให้ตายก่อน แต่ถ้าเธอทำแบบนั้น ฮ่อหมิงต้องตื่นแน่แล้วเธอก็จะหนีไม่ได้

หลังจากลังเลครั้งแล้วครั้งเล่า เธอก็ปล่อยผ้าห่มในมือออก

เวลาผ่านไป ไม่นานก็ตีสาม ซึ่งเป็นเวลาที่เธอกับหมิงยวิ๋นนัดกันไว้

หัวใจของเธอเต้นแรง เม้มริมฝีปากแน่น และเปิดประตูอย่างช้าๆ

ไม่มีใครอยู่ข้างนอก ยวี่ป๋ายเยี่ยนก็น่าจะหลับสนิท

เธอถอนหายใจและเดินออกไปช้าๆ

เมื่อมาถึงล็อบบี้ที่ชั้นหนึ่ง อารมณ์ของเธอก็ร่าเริงขึ้น

เธอเปิดประตูห้องนั่งเล่นและจะออกไป

บอดี้การ์ดที่ลาดตระเวนอยู่ด้านนอกเห็นเธอก็รีบก้มศีรษะด้วยความเคารพอย่างรวดเร็ว "นายท่าน"

สือฮว่าตอนนี้สูงพอๆกับฮ่อหมิง ในรองเท้าบูทของเธอมีของเยอะมากจนทำให้เดินไม่สะดวก

แต่เธอต้องยืนตรงและเดินไปข้างนอกทีละก้าว

ส่วนชื่อของบอดี้การ์ดพวกนั้น เธอไม่สนใจเพราะฮ่อหมิงเองก็เป็นคนแบบนั้น