นายฮ่อ คุณคือความลับที่ฉันบอกไม่ได้ นิยาย บท 271

เวลาผ่านไปนาทีเเล้วนาทีเล่า

เธอรู้สึกว่าหัวใจกำลังเต้นตึกตัก

คืนนี้ฮ่อหมิงต้องกลับมาแน่ ตั้งแต่เธออยู่นี่ ฮ่อหมิงจะกลับมาทุกคืน

เขาเอาแรงมาจากไหนไม่รู้มากมาย และไม่มีวันปล่อยเธอไป

ในบ้านมีเธอคนเดียว ความเงียบที่น่ากลัว

เธอขดตัวอยู่บนโซฟา ดวงตาแดงก่ำ

คืนนั้นเธอโทรหาฮ่อฉวนสือได้แล้ว ทำไมเขาถึงไม่มารับเธอล่ะ...

เธอวางคางลงกับเข่า หลับตาพร้อมทั้งร้องไห้เงียบๆ

จนถึงเวลาห้าทุ่ม ประตูห้องนั่งเล่นก็ดังขึ้น

ยวี่ป๋ายเยี่ยนพยุงฮ่อหมิงที่เต็มไปด้วยแอลกอฮอล์ มาปรากฏตัวตรง พอเห็นเธอก็หัวเราะ

"อาหมิงดื่มไม่เท่าไรก็เมาแล้ว คืนนี้ฉันจะอยู่ที่นี่"

หัวใจสือฮว่าสั่น เธอกังวล เธอไม่น่าป้อนยานอนหลับให้เขาฮ่อหมิงตอนออกไป เธอน่าจะป้อนยานอนหลับตอนเขากลับมา

แบบนั้นถึงไม่ดึงยวี่ป๋ายเยี่ยนเข้ามา

ฝ่ามือเธอมีแต่เหงื่อ รีบไปรับอีกคนเข้ามา "ฉันจะดูแลเขาเอง"

"คุณสือใจดีขนาดนั้น? ฉันว่าคุณน่าจะอยากให้อาหมิงตายด้วยซ้ำ"

ยวี่ป๋ายเยี่ยนนี่น่ารำคาญตลอดจริง แต่สือฮว่าก็ไม่ปฏิเสธว่าชายคนนี้พูดตรงใจ

เธออยากให้ฮ่อหมิงตายจริง สัตว์ประหลาดที่ทำเป็นแต่บังคับคนอื่น!

เธอรับตัวฮ่อหมิงแล้งพยุงเขาขึ้นชั้นบน

ยวี่ป๋ายเยี่ยนมองตามหลังพวกเขาไปก่อนยกยิ้มมุมปากอย่างเยาะเย้ย

หลังจากกลับมาที่ห้อง สือฮว่าก็เรียกเบาๆ "อาหมิง?"

ฮ่อหมิงไม่ตอบสนอง หลับสนิทมาก

สือฮว่าถอนหายใจโน้มตัวและถอดหน้ากากออก และเสื้อยาวสีดำบนร่างกายของเขา

เธอสวมเสื้อผ้าและหน้ากากบนตัว และถอดรองเท้าบู๊ตของเขาออก

แต่ส่วนสูงของเธอห่างจากฮ่อหมิงมาก เพราะงั้นเธอเลยทำได้เพียงใส่สิ่งของในรองเท้าบู๊ตจนกว่าความสูงของเธอจะพอๆ กับฮ่อหมิง

เธอยืนอยู่หน้ากระจกและมองดูตัวเองในชุดนี้ ตราบใดที่ไม่ถอดหน้ากากก็ไม่มีใครรู้ว่าเธอคือสือฮว่า!

หัวใจของเธอเริ่มเต้นแรงอีกครั้ง ฝ่ามือเต็มไปด้วยเหงื่อ

เธอออกจากห้องน้ำและจะหาโทรศัพท์มือถือของฮ่อหมิงแล้วโทรหาฮ่อฉวนสือก่อน

แต่ที่แปลกคือบนตัวฮ่อฉวนสือไม่มีโทรศัพท์

สือฮว่าขมวดคิ้วและคลุมผ้าห่มให้เขา

อันที่จริงเธออยากจะฆ่าชายคนนี้ให้ตายก่อน แต่ถ้าเธอทำแบบนั้น ฮ่อหมิงต้องตื่นแน่แล้วเธอก็จะหนีไม่ได้

หลังจากลังเลครั้งแล้วครั้งเล่า เธอก็ปล่อยผ้าห่มในมือออก

เวลาผ่านไป ไม่นานก็ตีสาม ซึ่งเป็นเวลาที่เธอกับหมิงยวิ๋นนัดกันไว้

หัวใจของเธอเต้นแรง เม้มริมฝีปากแน่น และเปิดประตูอย่างช้าๆ

ไม่มีใครอยู่ข้างนอก ยวี่ป๋ายเยี่ยนก็น่าจะหลับสนิท

เธอถอนหายใจและเดินออกไปช้าๆ

เมื่อมาถึงล็อบบี้ที่ชั้นหนึ่ง อารมณ์ของเธอก็ร่าเริงขึ้น

เธอเปิดประตูห้องนั่งเล่นและจะออกไป

บอดี้การ์ดที่ลาดตระเวนอยู่ด้านนอกเห็นเธอก็รีบก้มศีรษะด้วยความเคารพอย่างรวดเร็ว "นายท่าน"

สือฮว่าตอนนี้สูงพอๆกับฮ่อหมิง ในรองเท้าบูทของเธอมีของเยอะมากจนทำให้เดินไม่สะดวก

แต่เธอต้องยืนตรงและเดินไปข้างนอกทีละก้าว

ส่วนชื่อของบอดี้การ์ดพวกนั้น เธอไม่สนใจเพราะฮ่อหมิงเองก็เป็นคนแบบนั้น

แต่คฤหาสน์หลังนี้ใหญ่เกิน จะออกไปก็ต้องหารถ

"กุญแจรถอยู่ไหน?"

เธอลดเสียงต่ำ ถามบอดี้การ์ดที่อยู่ข้างๆ

บอดี้การ์ดชะงัก แล้วรีบหยิบกุญแจรถออกมา "นายท่านจะไปไหนครับ ผมไปส่งดีกว่าครับ"

"ไม่ต้อง"

เสียงของสือฮว่าถูกกดไว้ต่ำมากพร้อมกับเสียงแหบที่เลียนแบบน้ำเสียงของฮ่อหมิงได้ดี บอดี้การ์ดเลยมองไม่ออก

เขาก้มหน้าส่งกุญแจให้กับมือของเธอด้วยความเคารพ

ดวงตาสือฮว่าฉวนแววตื่นเต้นแต่กลับอดทนแล้วเดินหลังตรงไปที่รถ

หลังจากขึ้นรถ เธอถอนหายใจ แต่กลับพบว่าหลังและฝ่ามือของเธอเต็มไปด้วยเหงื่อ

หลังจากที่สตาร์ทรถ มือของเธอก็สั่นเล็กน้อย ริมฝีปากเองก็เริ่มสั่น

ตราบใดที่ออกไป แค่ออกไปจากที่นี่ก็จะสำเร็จแล้ว

เธอจะซ่อนตัวอยู่ในที่ที่ไม่มีใครและไม่กลับมาอีก

ดวงตาของเธอเต็มไปด้วยความตื่นเต้น และเธอก็รีบขับรถออกไปอย่างรวดเร็ว

แต่คฤหาสน์ก็ใหญ่เกินไป จากตรงนี้ถึงทางออก เธอวนรถไปมาจนล่าช้าไปกว่าสิบนาที

คนเฝ้าประตูเห็นนายท่านขับรถเองก็สงสัยแต่ไม่กล้าถามเหตุผล แล้วรีบเปิดประตูเหล็กขนาดใหญ่

ฝ่ามือสือฮว่าเปียก พอเห็นประตูเหล็กเปิดออกช้าๆ ไฟแห่งความหวังในดวงตาก็ลุกโชน

เธอไม่สามารถควบคุมมุมปากตัวเองได้อีกต่อไป

หลังจากที่รถขับออกมาได้ไกล เธอก็เบนท์ลีย์สีดำจอดอยู่ไม่ไกล

หมิงยวิ๋นยืนอยู่หน้าเบนท์ลีย์ เห็นเธอมาก็เลิกคิ้ว

สือฮว่าหยุดรถ ตัวเธอยังคงสั่นจนถึงตอนนี้

ไม่อยากเชื่อเลย ไม่อยากจะเชื่อเลยว่าเธอหนีรอดจากกรงนั่นได้!

"สือฮว่า?"

น้ำเสียงหมิงยวิ๋นฉายแววไม่มั่นใจ

สือฮว่าถอดหน้ากากและถอดหมวกออกเผยให้เห็นใบหน้าที่ซีด

หมิงยวิ๋นหัวเราะ ก้มหน้าลงเล็กน้อย และจุดบุหรี่ของผู้หญิง

สือฮว่าเพิ่งสังเกตว่าเธอสูบบุหรี่

"สือฮว่า ตอนนี้เธอยังกลับใจได้ ตราบใดที่เธอกลับไป อาหมิงก็จะไม่รู้อะไรทั้งนั้น อนาคตเขาจะทำร้ายเธอต่อ"

"กลับไป?"

น้ำเสียงสือฮว่าเต็มไปด้วยการเยาะเย้ย และตอนนี้เธอก็ไม่ปิดบังอีกต่อไป "ฉันรอดจากนรกนั่นไม่ได้ง่ายๆ เธอจะให่ฉันกลับไป?"

หมิงยวิ๋นหัวเราะเบาๆ "อันที่จริงสิ่งที่ฉันบอกเธอวันนี้เป็นความจริง อาหมิงก็ดีกับเธอ เขาวางแผนว่าจะพาเธอกลับไปที่สำนักงานใหญ่บ้านตระกูลฮ่อ ให้ผู้อาวุโสทุกคนยอมรับตัวตนของเธอ ถ้าเธอตามเขาไป อนาคตก็จะรุ่งโรจน์ เธอจะยอมแพ้เหรอ?"

สือฮว่าเยาะเย้ย "ตามผู้ชายเลือดเย็นโหดเหี้ยม รุ่งโรจน์ไปแล้วได้อะไร ก็ไม่สามารถชดเชยความเกลียดชังของฉันที่มีต่อเขาได้ คุณหมิง ฉันไม่อยากพูดอะไรอีก เราทำตามที่ตกลงไว้ต่อ"

"เธอเกลียดเขามากขนาดนั้น?"

หมิงยวิ๋นขมวดคิ้ว ดวงตาเต็มไปด้วยความสงสัย

สำหรับผู้หญิงคนนี้ ฮ่อหมิงเพิกเฉยต่อคำกล่าวโทษของผู้อาวุโสและยืนกรานที่จะผลักดันเธอสู่ตำแหน่งนายหญิง

ถ้าเขาไม่รักเขาจะทำทำไม?

ถึงเขาจะบอกว่าเลี้ยงเธอเหมือนสัตว์เลี้ยง แต่เขาตั้งใจให้สถานะสูงสุดกับเธอ ไม่ว่าจะเป็นภรรยาของท่านประธานหรือตำแหน่งนายหญิง เขาก็ให้เธอทั้งหมดและวางแผนที่จะทำให้เธอเซอร์ไพรส์ ขอแต่งงานต่อหน้าทุกคน

เธอกลับบอกว่าไม่รัก ไม่ใช่แค่เธอไม่รัก แต่เธอเกลียดมากต่างหาก

"คุณหมิง ถ้าไม่ใช่เพราะกลัวเขาจะตื่น ก่อนฉันออกมาเมื่อกี้ก็ฆ่าเขาแล้ว แม้แต่หน้าเขาฉันก็ไม่อยากเห็นฉัน"

หมิงยวิ๋นโยนบุหรี่ในมือทิ้งและพ่นควันออกมาเป็นวงแหวนเบาๆ

"ในเมื่อเธอตัดสินใจแล้ว งั้นขึ้นรถเถอะ สือฮว่า มนุษย์ทุกคนต้องชดใช้สำหรับตัวเลือกของตัวเอง"

สือฮว่าไม่เข้าใจว่าเธอหมายถึงอะไร จนกระทั่งเธอเปิดประตูรถและเห็นชายที่นั่งอยู่ข้างในนั้น