นายฮ่อ คุณคือความลับที่ฉันบอกไม่ได้ นิยาย บท 274

คำสองคำว่า ฮว่าเอ๋อร์ ที่สลักอยู่ด้านในของแหวน เป็นคำอ่อนโยนอย่างสุดจะพรรณนา

ฮ่อกั๋วเซิ่งถอนหายใจและใส่แหวนกลับเข้าไปในกระเป๋าเสื้อตัวเอง

สือฮว่านั่งอยู่ข้างใน รอฮ่อฉวนสือตื่นขึ้น

จิตใจของเธอยังคงวุ่นวายราวกับว่าตั้งแต่ฮ่อหมิงปรากฏตัว ชีวิตของเธอก็วุ่นวาย

เธอต้องการเจอฮ่อฉวนสือมาก แต่ตอนนี้ที่อีกฝ่ายนอนอยู่ตรงหน้าเธอ แต่เป็นเธอที่ไม่กล้าแม้แต่จะยื่นมือออกไป

จู่ๆเธอก็อยากจะร้องไห้ เธอเป็นแค่นักศึกษาวิทยาลัยธรรมดา มีอนาคตที่ไม่เลว ทำไมถึงเปลี่ยนมาเป็นแบบนี้?

ถูกบังคับให้แต่งงาน คุณยายเสีย เรื่องราวดีๆทั้งหมดต่างพังทลาย

เธอฟุบนอนลงขอบเตียงและเริ่มสะอื้น

เมื่อเธอร้องไห้อย่างเจ็บใจ จู่ๆก็มีมือที่อบอุ่นคู่หนึ่งมาลูบหัวเธอ

ตัวเธอแข็งทื่อ เงยหน้าขึ้นก็เห็นฮ่อฉวนสือกำลังจ้องเธอ "ทำไมเธอถึงผอมขนาดนี้ล่ะ?"

เพียงประโยคเดียวก็เหมือนกับการเปิดวาล์วความโศกเศร้าทั้งหมดของสือฮว่า

นี่แหละความรัก แค่ลืมตามาก็รับรู้ได้ว่าเธอผอมลง

เธอหลั่งน้ำตามากขึ้น แต่กลับไม่กล้าเข้าไปในอ้อมแขนของเขา

ฮ่อฉวนสือไอ ใบหน้าของเขาซีดมาก

เขาค่อยๆ ลุกขึ้น เอนตัวเข้าไปกอดเธอ "เธอร้องไห้ทำไม?"

สือฮว่ารู้สึกหายใจไม่ออก ถึงได้กล้าที่จะเข้าไปในอ้อมแขนของเขา

จะพูดยังไงดี จะบอกเขาว่าเกิดอะไรขึ้นในช่วงนี้ดี?

ฐานะของเขาสูงส่งมาก ถ้าเขารู้ เขาจะฟ้องหย่าทันทีใช่ไหม?

หรือว่าไปหาฮ่อหมิง?

เมื่อนึกถึงชายคนนั้น ร่างกายของเธอก็สั่นทันที และซุกเข้าไปอยู่ในอ้อมแขนของเขาแรงมากขึ้น

ฮ่อฉวนสือปวดหัวนิดหน่อย พูดให้ชัวร์คือเจ็บไปทั้งตัว

เขาใช้มือตบหลังเธอเบาๆ น้ำเสียงอ่อนลง "อย่าร้องไห้เลยนะ"

ฮ่อฉวนสือขมวดคิ้วจนยุ่ง เขาป่วยอีกแล้วเหรอ? ทำไมตื่นมาถึงเป็นโรงพยาบาล?

"แค่ก แค่ก แค่ก"

เขาไอไม่หยุดและเลิกมุมผ้าห่ม "ขึ้นมาพักสิ อย่าฟุบตัวนอนเลย"

หัวใจที่เจ็บปวดของสือฮว่าก็เหมือนจะเรียบขึ้นในทันที เธอถอดรองเท้าแล้วนอนลงข้างเขา

ใบหน้าของฮ่อฉวนสือดูเหนื่อยมาก เขาโอบแขนรอบเอวของเธอ และลูบไหล่ของเธอ "พักผ่อนดีๆนะ อย่าคิดอะไรมาก ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น ฉันอยู่นี่ ฮว่าเอ๋อร์ ฉันเหนื่อยมากเลย"

สือฮว่าเปิดปาก พยายามจะพูดอะไรบางอย่างกับเขา แต่กลับได้ยินเสียงหายใจแผ่วเบาจากชายคนนั้น

เขาบอกว่าเขาเหนื่อยมาก และมันก็จริง หลังจากพูดแบบนั้นเขาก็หลับไป

สือฮว่าหันกลับมาและจ้องใบหน้านั้นอย่างเงียบๆ

ฮ่อฉวนสือกับฮ่อหมิงเป็นฝาแฝดกัน ใบหน้าของพวกเขาเหมือนกันทุกประการ ยกเว้นสีผม

เธอเอื้อมมือไปลูบผมของเขาอย่างสงสัย

บางครั้งเธอก็กลัวจริงๆ ว่าฮ่อหมิงแกล้งทำเป็นฮ่อฉวนสือและจงใจหลอกลวงเธอ

เธอเองก็เหนื่อยมาก และหลังจากนั้นไม่นานเธอก็หลับไป

เธอกอดเอวเขา ไม่กล้าปล่อย กลัวว่าทั้งหมดนี้จะเป็นความฝัน กลัวว่าเธอจะตื่นขึ้นมาในห้องที่สือจื่อ

เส้นประสาทของเธอตึงเครียดตลอดเวลา และหลังจากนอนไปทั้งอย่างนั้นก็หลับไปทั้งคืน

โชคดีที่ตื่นขึ้นมาในเฉียนสุ่ยวาน

เธอรู้สึกยินดีมาก แทบไปหาฮ่อฉวนสือโดยไม่รู้ตัวทันที สุดท้ายเมื่อเงยหน้าขึ้นก็เห็นชายคนนั้นที่ฟุบนอนข้างเตียง

มีกองงานของตี้เซิ่งอยู่ตรงหน้าเขา อาจจะเพราะเหนื่อยเกินไป เขาเลยเผลอหลับไป

เห็นเขาเป็นแบบนั้น เธอก็กลัวมาก

เธอมักจะรู้สึกว่าฮ่อฉวนสือตอนนี้อ่อนแอมาก

ทันทีที่เธอจะพูด ก็เห็นฮ่อฉวนสือลืมตาขึ้น ความพร่าเลือนในดวงตาของเขาก็ค่อยๆ หายไปและกลายเป็นชัดเจน

"ฮว่าเอ๋อร์ อธิบายหน่อยว่าทำไมเธอถึงไปต่างประเทศ แล้วทำไมเธอถึงไปอยู่ในทะเลได้?"

เมื่อได้ยินหนานสือพูดว่าดึงตัวทั้งสองคนออกจากทะเล หัวใจของเขาก็แทบจะกระเด็นออกมา

เขาให้เธอรอเขาอยู่ที่เฉียนสุ่ยวาน รอเขากลับมา แต่เธอกลับตามไปต่างประเทศจนเกือบอีกนิดจะไม่ได้กลับมา

แค่คิดเขาก็กลัวแล้ว

สือฮว่าใจสั่น ที่กลัวมากที่สุดคือเขาจะถามถึงเรื่องไม่กี่วันที่ผ่านมา

เธอค่อยๆ กำมือที่อยู่ใต้ผ้าห่มแน่น ริมฝีปากของเธอเองก็สั่นหลาย "ฉัน..."

ทันทีที่เธอพูดออกไป ดวงตาก็แดงก่ำ

ฮ่อฉวนสือรีบนั่งลงที่ข้างเตียงและกอดเธอไว้ในอ้อมแขน "ถ้าพูดแล้วเจ็บปวดก็ไม่ต้องพูดก็ได้ ไม่ต้องร้องนะ หลังจากที่เธอแต่งกับฉันก็ร้องไห้มากขึ้น และฉันก็จะโทษแต่ตัวเอง"

สือฮว่ารู้สึกไม่ค่อยดีเพราะคำพูดของเขา ยิ่งเขาเป็นแบบนี้ เธอก็ยิ่งอึดอัดและเกลียดฮ่อหมิงมากขึ้น

เธอพิงไหล่เขา น้ำตาไหลจนเกือบทำให้ชุดของเขาเปียก

ฮ่อฉวนสือตบหลังเธอเบาๆและถอนหายใจ

"แต่ก่อนฉันเคยอยากรู้ว่าเธอคิดอะไรอยู่ อยากจะจับทุกการเคลื่อนไหวของเธอ แล้วก็กลัวเธอจะจากไป ฮว่าเอ๋อร์ ฉันมีความรู้สึกว่า ฉันจะจากเธอไป ไม่รู้ทำไมตัวเองถึงคิดแบบนั้น ฉันจำไม่ได้ด้วยซ้ำว่าก่อนที่เธอจะปรากฏ ฉันใช้ชีวิตยังไง ฉันเคยคิดจะใช้ความรักหรือความเกลียด ตราบที่เธออยู่ก็พอ แต่พอเห็นเธอผอมและซีดเซียวขนาดนี้ ฉันก็มีเพียงคำขอเดียว ฉันหวังว่าเธอจะมีความสุข แต่ถ้าจากฉันไปแล้วเธอจะมีความสุข ใบหย่านั่นฉันจะเซ็นให้"

น้ำตาของสือฮว่าไหลลงมาหนักขึ้น โอบแขนวนรอบคอเขา "ฮ่อฉวนสือ ฮึก ฮือ..."

แต่ก่อนถึงสือฮว่าร้องไห้ก็จะไม่มีเสียง

แต่ตอนนี้ เธอกำลังโอบแขนไว้รอบคอของเขา ร้องไห้หนักขึ้นเรื่อยๆ

หัวใจฮ่อฉวนสือกลับเต็มไปด้วยความขมขื่น เขาคิดว่าเป็นเพราะหลังจากที่เขาบอกว่าเขาจะเซ็นใบหย่า เธอเลยร้องไห้อย่างมีความสุข

ผู้หญิงคนนี้ช่างใจร้ายจริงๆ เขาทั้งโกรธทั้งเสียใจ แต่เขาไม่สามารถใช้มือช่วยเช็ดน้ำตาให้เธอได้

สือฮว่าก้มหน้า สะอื้นไห้และพูดช้าๆ "ฉันไม่อยากหย่า"

ฮ่อฉวนสือเกือบคิดว่าจัวเองได้ยินผิด เธอบอกว่าเธอไม่หย่า?

"ฉันไม่ได้อยากหย่า แต่ฉันทำผิดกับคุณไว้เยอะมากเลย ถ้าคุณรู้เข้า ต้อง..."

เธอยังไม่ทันพูดจบ ก็ได้ยินเสียงจากข้างหูของเธอว่า "ฉันยกโทษให้เธอนะ"

สือฮว่าชะงักแล้วเงยหน้ามองเขา "คุณยกโทษให้ฉันไม่ได้แน่ ทุกครั้งที่ฉันนึกถึงเรื่องนั้น ฉันก็รู้สึกขยะแขยง"

"งั้นอย่าไปคิดเลย"

เขาหอมแก้มเธอ แล้วขมวดคิ้ว "ถ้ารู้สึกไม่สบายใจก็อย่าไปคิดเลย เธอดูแลตัวเองดีๆก่อน ดูแลตัวเองให้ดีแล้วกลับไปทำงานที่ตี้เซิ่ง ถ้าไม่ชินกับที่ตี้เซิ่งก็ไปเจียหัว ตี้เซิ่งมีบริษัทในเครือตั้งเยอะ เธอจะไปที่ไหนก็ได้ ฮว่าเอ๋อร์ ฉันรู้ว่าเธอผ่านอะไรมา เธอไม่ต้องละอายใจหรอก ควรเป็นคนอื่นที่ต้องละอายมากกว่า เธอไม่ได้สูญเสียอะไรไป สำหรับฉันเธอยังคงสมบูรณ์ดีทุกอย่าง"

"ฮ่อฉวนสือ...อย่าสู้กับเขา ได้ไหม..."

ฮ่อฉวนสือมองอย่างเงียบๆ ด้วยหัวใจเจ็บปวด "ทำไม?"

เพราะผู้ชายคนนั้นทิ้งรอยไว้ในใจเธอ เธอเลยทนไม่ได้เหรอ?

"ฉันกลัวคุณจะบาดเจ็บ"

สือฮว่าก้มหน้า นึกถึงฮ่อหมิง ร่างกายก็ไม่สามารถหยุดสั่นได้ "เขาน่ากลัวมาก..."

ฮ่อฉวนสือรีบกอดเธอแน่น "ฉันสัญญา ตราบใดที่เขาไม่มาจิงตู ฉันจะไม่มีวันไปเจอเขา ฮว่าเอ๋อร์ ถ้าเขาผลักเธอลงนรก ฉันก็จะพยายามใช้แรงทั้งหมดดึงเธอออกจากนรกให้ได้ ตราบใดที่เธอเชื่อในตัวฉัน ฉันก็จะเป็นแสงสว่างของเธอ และเป็นแสงสว่างของเธอคนเดียว"