นายฮ่อ คุณคือความลับที่ฉันบอกไม่ได้ นิยาย บท 302

สือฮว่าเดินมาถึงประตูก็เห็นว่าฮ่อฉินฉินยังอยู่ ดวงตาแดงและสะอึกสะอื้นมองเธอ

ฮ่อฉินฉินทั้งภูมิใจทั้งรู้สึกผิด

ภูมิใจสือฮว่าที่ดเคนพวกนั้นไว้ได้ รู้สึกผิดที่ตัวเองเป็นถึงคุณหนูตระกูลฮ่อแต่ดันถูกคนอื่นปฏิบัติอย่างนั้น

สือฮว่าหยิบกระดาษทิชชู่ออกมาและยื่นไปตรงหน้าเธอ

ฮ่อฉินฉินรับมาเช็ดน้ำตา "เมื่อกี้เธอเก่งมาก คนพวกนั้นไร้ยางอายจริงๆ แม้แต่การตรวจดีเอ็นเอยังเตรียมการไว้แล้ว"

"ช่วงนี้ฮ่อซือหนานกลับมาบ้างไหม?"

นอกจากฮ่อซือหนาน ก็ไม่มีใครสามารถตรวจดีเอ็นเอได้

เขาคือคนของตระกูลฮ่อ ถึงจะชื่อเสียงไม่ดี แต่ทางตระกูลก็ไม่ได้ระวังอะไรเขา เขาน่าจะเตรียมอะไรพวกนี้ไว้แล้ว

"ไม่รู้สิ ไม่ได้เจอเขานานแล้วล่ะ"

สือฮว่ารู้ว่าเขายังอยู่ต่างประเทศ ถ้าเขาไม่กลับมา เรื่องของฮ่อฉวนสือจะมีจุดเปลี่ยนไปไหม?

น่าเสียดายที่เธอไม่สามารถติดต่อฮ่อซือหนานได้ บางทีถึงจะติดต่อได้ อีกฝ่ายก็คงไม่ยอมฟังเธอหรอก

ฮ่อซือหนานอยากจะจัดการกับการฮ่อฉวนสือตั้งนานแล้ว แต่เธอเพิ่งให้อีกฝ่ายมีโอกาสตอนนี้

สือฮว่ารู้สึกเสียดายมาก แต่ตอนนี้จะเสียดายแค่ไหนก็ไม่มีประโยชน์ เธอทำได้เพียงรอข่าวจากยวี่ป๋ายเยี่ยน หวังว่าเขาจะหาฮ่อฉวนสือได้เร็ววัน

การถ่ายทอดสดของการประชุมหยุดกลางคัน ผู้คนข้างนอกเลยไม่แน่ใจว่าเกิดอะไรขึ้นภายใน แต่สิ่งเดียวที่ยืนยันได้คือพวกเขารู้ถึงสถานะของสือฮว่าแล้ว

ไม่มีใครตี้เซิ่งนึกถึงว่าสือฮว่าฝ่ายแผนกกฎหมายจะเป็นถึงภรรยาของท่านประธาน!

บรรดาคนที่พูดถึงเธอลับหลังต่างก็ปิดปากสนิท กลัวว่าเธอจะมาคิดบัญชีทีหลัง

เจียงหยิงตกใจยิ่งกว่าเดิม ตอนแรกเธอคิดว่าสือฮว่าเป็นผู้หญิงท่านประธานเลี้ยงดูไว้ลับๆ ไม่คิดว่าสือฮว่าจะยิ่งใหญ่ขนาดนี้

เมื่อคิดตอนแรกที่สู้กับสือฮว่า เธอก็รู้สึกกลัวอยู่พักหนึ่ง แต่โชคดีที่สุดท้ายเธอยืนอยู่ในฝั่งที่ถูกต้อง!

สือฮว่าครอบครองตี้เซิ่งอย่างเป็นทางการ ในมือมีหนังสือโอนหุ้น ไม่มีใครก็ทำอะไรเธอ

พวกผู้บริหารระดับสูงต่างก็ทำตัวดีเหมือนนกกระทา จนทำงานได้ดีเพื่อเรียกความประทับใจของสือฮว่าที่มีต่อพวกมันกลับคืนมา

ในการต่อสู้ครั้งนี้ ยวี๋ห้าวพ่ายแพ้อย่างสมบูรณ์ สิทธิทั้งหมดของเขาถูกเรียกคืน และก็ลาออกจากตี้เซิ่งไป

หลังจากออกจากตี้เซิ่งแล้ว ยวี๋ห้าวก็โทรหาฮ่อซือหนาน

"ล้มเหลวงั้นเหรอ?"

เสียงของฮ่อซือหนานนิ่งเรียบ มีร่องรอยความเจ้าเล่ห์เช่นเดียวกับเขา

"ใช่ครับ ผมไม่คิดว่าฮ่อฉวนสือจะลงนามในหนังสือโอนหุ้นไว้ก่อนแล้ว"

"เหอะ ก็สไตล์เขาล่ะนะ"

ใบหน้าของฮ่อซือหนานฉายแววประชด ในมือควงแก้วไวน์

ผ่านยวี๋ห้าว เขาก็รู้แล้วว่าเกิดอะไรขึ้นกับพวกคณะกรรมการบริหาร

สือฮว่าไปช่วยเหลือก็คงไม่มีอะไรมากไปกว่าความเสียใจ

น่าเสียดายที่ไม่มีประโยชน์ที่จะเสียใจอีกต่อไป ฮ่อฉวนสือถูกยิงทั้งตกลงไปในแม่น้ำอีก ถึงไม่เจอศพเขา เขาก็ตายแน่

"ลำบากผู้อำนวยการยวี๋แล้ว ไม่ต้องห่วง คนในครอบครัวคุณที่อยู่ต่างประเทศต่างก็สบายดี เรื่องหลังจากนี้คุณก็ไม่ต้องมีส่วนเกี่ยวอีก"

ยวี๋ห้าวถอนหายใจและวางโทรศัพท์ด้วยความกังวล

เดิมทีเขาคิดว่าฮ่อฉวนสือเป็นคนที่รับมือยากที่สุด แต่เมื่อเปรียบเทียบกับฮ่อซือหนานแล้ว อย่างน้อยฮ่อฉวนสือก็ยังเป็นคนตรงไปตรงมา

ฮ่อซือหนานคนนี้เอาญาติเขาที่อยู่ต่างประเทศมาข่มขู่เขา จนเขาต้องทำไปแบบนั้น

เขามีความขุ่นเคืองต่อฮ่อฉวนสือก็จริง แต่เขาไม่คิดจะมาถึงจุดนี้

หลังจากที่ฮ่อซือหนานวางสายไป ใบหน้าของเขาก็เย็นชาทันที

หลายคนที่ยืนอยู่ข้างหลังเขา ทุกคนต่างก้มหน้าลงด้วยท่าทางที่ดูเหมือนเป็นศัตรู

"ยังไม่เจออีกเหรอ?"

ฮ่อซือหนานหรี่ตา ใบหน้าของเขาเต็มไปด้วยความชั่วร้าย

หลายคนรีบก้มศีรษะอย่างรวดเร็วทั้งเหงื่อออกตามหน้าผาก

"เขาถูกยิงแถมยังแช่อยู่ในน้ำตั้งนาน ยังไงก็ไปได้ไม่ไกล คนหนึ่งคนที่ใกล้ตายพวกนายยังหาไม่เจอ ไร้ประโยชน์จริง!"

ในเวลาเดียวกัน ที่ไหนสักแห่งในลาสเวกัส หมิงยวิ๋นเองก็ถามคำถามเดียวกัน "ยังไม่เจออีกเหรอ?"

ใบหน้าเธอฉายแววรำคาญ ข้างหน้ามีบอดี้การ์ดหลายสิบคนยืนอยู่

"คุณหมิงครับ คืนนั้นฝนตกหนักมาก น้ำในแม่น้ำก็เชี่ยว ไม่มีใครรู้ว่าเขาไปจะหยุดตรงไหน เราทำได้หาตามกระแสน้ำและทุกที่ที่เขาสามารถไปอยู่ได้ ถ้าเขาไม่ได้สติก็คาดว่าว่ายขึ้นฝั่งไป หรือไม่ก็ตายไปแล้วครับ"

"เขาไม่มีทางตาย!!"

หมิงยวิ๋นกำมือแน่นและหลับตาลง

นัยน์ตาของเธอไม่เหมือนกับคนอื่น ของคนอื่นๆ อาจเป็นสีเหลืองอำพัน หรือสีดำไม่ก็สีฟ้า แต่ของเธอเป็นสีเขียวอ่อน นัยน์ตาสีเขียวนั้นหายาก ซึ่งทำให้คนรู้สึกไม่กล้าเข้าใกล้

ภาพลักษณ์ของเธอช่างกล้าหาญบวกกับดวงตาคู่นี้ ยิ่งดูเข้าถึงได้อยาก

เวลานี้ดวงตาของเธอเต็มไปด้วยความโกรธ เดิมทีวันนั้นเธอวางแผนจะช่วยฮ่อฉวนสือ แต่กลับเสียเวลา เธอไปถึงฮ่อฉวนสือก็ถูกยิงแล้วตกลงไปในแม่น้ำแล้ว

ไม่มีใครรู้ว่าเขาหมดสติอยู่หรือยังมีสติอยู่ ถ้าเขายังมีสติก็อย่างที่บอดี้การ์ดบอก เขาอาจจะหาที่ซ่อนแล้ว

แต่ถ้าเขาหมดสติ น้ำที่ไหลเชี่ยวอาจจะพาเขาไปจนสุดทาง และไม่มีใครรู้ว่าเขาจะไปหยุดตรงไหน

เธอวางแผนไว้ว่าจะราบรื่น แต่แผนการกลับเปลี่ยนไม่ทัน

วันนั้นมีบางอย่างเกิดขึ้นที่บ้านตระกูลหมิง จนทำให้เธอล่าช้า

เธอคิดว่าตราบเท่าที่เธอสามารถไปถึงได้ทันเวลา ช่วยฮ่อฉวนสือได้ แล้วยั่วเขา เขากับสือฮว่าก็จะไม่เกี่ยวกันอีก

เธอสามารถใช้โอกาสนี้เพื่อเข้าใกล้หัวใจของเขาได้มากขึ้น!

แต่ตอนนี้ฮ่อฉวนสือไม่อยู่ไหนก็ไม่รู้ แล้วเธอจะไปหาเขาได้ยังไง!

"หาต่อไป จะปล่อยให้เขาตกไปอยู่ในมือของคนอื่นไม่ได้!!"

พวกบอดี้การ์ดไม่กล้าขัดคำพูดเธอ แล้วรีบออกไปค้นหาฮ่อฉวนสือต่อ

หมิงยวิ๋นขมวดคิ้ว รู้สึกไม่สบายใจ

เธอไม่เคยสนใจสือฮว่า ตอนแรกอีกฝ่ายกับอาหมิงต่างก็แพ้ เธอช่วยละเว้นความทรงจำของเธอ

ในมุมมองของเธอ สือฮว่าเป็นผู้หญิงระดับต่ำคนหนึ่ง ไม่พอที่จะดึงดูดความสนใจของเธอ

ตอนนั้นสือฮว่าน่าสงสาร ความทรงจำของการถูกสะกดจิตกลายเป็นผู้หญิงที่ไม่รู้อะไรเลย และยังฝันถึงชีวิตที่สวยงามอีก ช่างน่าขัน

ความรู้สึกที่ควบคุมชะตาของคนอื่นได้นี่ช่างสุขใจจริง

ตำแหน่งของตระกูลหมิงในเมืองหลวงบาปนั้นสำคัญมาก และเธอก็เป็นอัจฉริยะที่โดดเด่นที่สุดในยุคนี้ด้วย

ทุกคนต่างบอกว่าเธอกับฮ่อหมิงเหมาะกัรเหมือนกิ่งทองใบหยก แต่น่าเสียดายที่ทั้งหมดถูกสือฮว่าแย่งไป

ผู้หญิงที่โตจากบ้านนอก มีสิทธิ์อะไรมาเป็นที่โปรดปรานของฮ่อหมิงกัน

หมิงยวิ๋นเป็นผู้หญิงที่มีวิธีการมากมายและเป็นผู้หญิงที่มีอำนาจ ในความเห็นของเธอ ฮ่อหมิงปกปิดเธอ ไม่มีใครสามารถเอาไปได้ แม้ว่าเธอจะเน่าเปื่อยในมือก็จะไม่มอบให้กับคนอื่น!

ความใจกว้างของเธอเป็นการเสเเสร้ง แต่จริงๆ แล้วเธอกลับเกลียดสือฮว่า!

ดังนั้นเธอมักจะบอกข้อนี้ให้สือฮว่า บอกว่าเธอเป็นแค่สัตว์เลี้ยงที่ถูกเลี้ยงไว้ บอกว่าเธอน่าสงสาร บอกว่าเธอทำอะไรไม่ได้ และบอกว่าเธอไร้ประโยชน์

ภายใต้การสะกดจิตในระยะยาวแบบนี้ สือฮว่าเริ่มไม่พอใจอาหมิง และต่อสู้กันเอง ในที่สุดทั้งสองฝ่ายต่างก็แพ้

เธอภูมิใจที่ถูกขอให้จัดการความจำของสือฮว่า

ดูสิ นี่คือผู้หญิงจากชั้นล่าง ยังไงก็ต้องกลับสู่ชั้นล่าง