นายฮ่อ คุณคือความลับที่ฉันบอกไม่ได้ นิยาย บท 305

สือฮว่ารู้สึกปวดหัวแปลบๆ จนเกือบจะเผยเสียงเดิมของเธอ

เธอหลับตาแล้วบีบมือแน่น "ป๋ายเยี่ยน ส่งเขามาที่จิงตู"

ยวี่ป๋ายเยี่ยนได้ยินทางนั้นวางสายก็ขมวดคิ้ว

เขาคิดว่าอาหมิงจะให้เขาพาฮ่อฉวนสือกลับเมืองหลวงแห่งบาป ไปจิงตูนี่หมายความว่ายังไง?

แต่สำหรับคำพูดของชายคนนั้น เขาก็ไม่เคยสงสัยแม้แต่น้อย

เขาเหลือบมองฮ่อฉวนสือที่กำลังเล่นของเล่นอยู่ข้างๆ ก็เอื้อมมือไปอังหน้าผากเขา

ใบหน้าของฮ่อฉวนสือไร้เดียงสา จ้องมองของเล่นในมืออย่างสงสัย แถมยังนั่งไขว่ห้างด้วย

ได้ยินยวี่ป๋ายเยี่ยนวางสาย เขาก็เงยหน้าขึ้นและพูดอย่างระมัดระวัง "ไปหาภรรยาของฉันได้หรือยัง?"

มุมปากยวี่ป๋ายเยี่ยนกระตุกอย่างรุนแรง ถึงจะเอ๋อไปแล้วแต่กลับไม่ลืมภรรยาตัวเอง ดีจริงๆ

เขาได้ให้หมอตรวจฮ่อฉวนสือแล้ว ผลออกมาว่าชายคนนี้เลอะเลือนไปแล้ว

ยิงไม่ตาย คาดว่าตกลงไปในน้ำแล้วโดนกระแสน้ำพัดป ระหว่างทางคงมีอะไรมากระแทกหัวไม่น้อย

ยวี่ป๋ายเยี่ยนเบื่อจะมองท่าทีของเขา นึกถึงใบหน้าที่เหมือนกับอาหมิงอย่างกับแกะ เขาก็ยิ่งทนไม่ได้

เขาไม่อยากอยู่กับฮ่อฉวนสือที่เป็นแบบนี้จริงๆ เพราะงั้นเขาเลยขึ้นเครื่องบินไปจิงตูในวันนั้นเลย ถึงทางนั้นก็ดึกแล้ว

สิ่งที่เขาคิดไม่ถึงก็คือหลังจากออกจากช่อง VIP แล้ว ไม่ใช่อาหมิงที่มารับเขา แต่กลับเป็นคนติดอาวุธครบมือของฮ่อฉวนสือ

สือฮว่ายืนอยู่หน้ารถ ในมือถือปืน สายตามองไปที่ฮ่อฉวนสือที่อยู่ด้านหลังเขา

ยวี่ป๋ายเยี่ยนร้อนรน "สือฮว่า ที่แท้เธอก็ไปเป่าหูอะไรฮ่อหมิงใช่ไหม?"

สือฮว่ากลับไม่สนใจเขา เธอพาคนมามากมาย เธอไม่เชื่อว่ายวี่ป๋ายเยี่ยนจะหลบไปได้

"ฮ่อฉวนสือ มานี่"

เธอพูดเสียงเรียบ แต่ชายที่ยืนอยู่ข้างหลังยวี่ป๋ายเยี่ยนกลับไม่ขยับ แต่ดันกำชายเสื้อของยวี่ป๋ายเยี่ยนไว้แน่นและใบหน้าก็ซีดลง

ยวี่ป๋ายเยี่ยนรู้สึกอยากเย้ยหยันก่อนจะปัดมือเขา "ไม่ใช่อยากเจอภรรยาหรือไง? ยังไม่ไปอีก"

ฮ่อฉวนสือได้ยินอย่างนั้นก็ยิ่งตดใจจนถอยหลัง

ตอนนี้ถึงเวลาสือฮว่าโกรธแล้ว "กลัวอะไร มานี่สิ!"

ไม่คิดว่าทันทีที่เธอพูดจบ ฮ่อฉวนสือก็เบะปาก หันหน้ามองอย่างโกรธเคืองและเดินไป

สือฮว่าตกใจและรีบเก็บปืนก่อนจะตามไป "ฮ่อฉวนสือ คุณเป็นบ้าอะไรน่ะ?"

เมื่อเธอเข้าใกล้ถึงได้เห็นดวงตาที่มีน้ำตาคลอของฮ่อฉวนสือ

อารมณ์ของเขาก็บริสุทธิ์อยู่แล้ว พอมาร้องไห้ก็น่าวิตกมากขึ้นไปอีก

สือฮว่าเห็นก็สะอึก ไม่รู้ว่าควรทำยังไงดี ได้แต่ยืนเงียบๆ

เธอใช้ชีวิตมาค่อนชีวิตแล้ว นี่เป็นครั้งแรกที่เธอเจอกับความสับสนแบบนี้

ยวี่ป๋ายเยี่ยนที่เห็นสถานการณ์ของทั้งสองคนแล้วก็อารมณ์ดีขึ้นมาหน่อย "ที่เขาเป็นแบบนี้ อย่าว่าแต่เธอเลย ไม่มีใครสามารถทำอะไรเขาได้ เธอเอาเขากลับไปก็ดี คาดว่าอาหมิงอาจไม่ทำอะไรเขา สือฮว่า ต่อไปก็ลำบากหน่อยล่ะ"

หลังจากยวี่ป๋ายเยี่ยนพูดจบก็จากไปทันที

สือฮว่าก็ไม่ให้คนตามไป เธอมานี่เพื่อมารับฮ่อฉวนสือ ส่วนยวี่ป๋ายเยี่ยนน่ะเหรอ ใครจะไปสนกัน

เธอจับมือฮ่อฉวนสือและลดน้ำเสียงลง "หยุดก่อเรื่องได้แล้ว เรากลับบ้านกันเถอะนะ"

ฮ่อฉวนสือปัดมือของเธอออกไป โกรธจนจะเข้าไปในสนามบินอีกครั้ง

สือฮว่าตามหลังไปใกล้ชิดและขมวดคิ้วแน่น

พูดจนปากเปียกปากแฉะ เขาก็ไม่ยอมฟัง