นายฮ่อ คุณคือความลับที่ฉันบอกไม่ได้ นิยาย บท 305

สือฮว่ารู้สึกปวดหัวแปลบๆ จนเกือบจะเผยเสียงเดิมของเธอ

เธอหลับตาแล้วบีบมือแน่น "ป๋ายเยี่ยน ส่งเขามาที่จิงตู"

ยวี่ป๋ายเยี่ยนได้ยินทางนั้นวางสายก็ขมวดคิ้ว

เขาคิดว่าอาหมิงจะให้เขาพาฮ่อฉวนสือกลับเมืองหลวงแห่งบาป ไปจิงตูนี่หมายความว่ายังไง?

แต่สำหรับคำพูดของชายคนนั้น เขาก็ไม่เคยสงสัยแม้แต่น้อย

เขาเหลือบมองฮ่อฉวนสือที่กำลังเล่นของเล่นอยู่ข้างๆ ก็เอื้อมมือไปอังหน้าผากเขา

ใบหน้าของฮ่อฉวนสือไร้เดียงสา จ้องมองของเล่นในมืออย่างสงสัย แถมยังนั่งไขว่ห้างด้วย

ได้ยินยวี่ป๋ายเยี่ยนวางสาย เขาก็เงยหน้าขึ้นและพูดอย่างระมัดระวัง "ไปหาภรรยาของฉันได้หรือยัง?"

มุมปากยวี่ป๋ายเยี่ยนกระตุกอย่างรุนแรง ถึงจะเอ๋อไปแล้วแต่กลับไม่ลืมภรรยาตัวเอง ดีจริงๆ

เขาได้ให้หมอตรวจฮ่อฉวนสือแล้ว ผลออกมาว่าชายคนนี้เลอะเลือนไปแล้ว

ยิงไม่ตาย คาดว่าตกลงไปในน้ำแล้วโดนกระแสน้ำพัดป ระหว่างทางคงมีอะไรมากระแทกหัวไม่น้อย

ยวี่ป๋ายเยี่ยนเบื่อจะมองท่าทีของเขา นึกถึงใบหน้าที่เหมือนกับอาหมิงอย่างกับแกะ เขาก็ยิ่งทนไม่ได้

เขาไม่อยากอยู่กับฮ่อฉวนสือที่เป็นแบบนี้จริงๆ เพราะงั้นเขาเลยขึ้นเครื่องบินไปจิงตูในวันนั้นเลย ถึงทางนั้นก็ดึกแล้ว

สิ่งที่เขาคิดไม่ถึงก็คือหลังจากออกจากช่อง VIP แล้ว ไม่ใช่อาหมิงที่มารับเขา แต่กลับเป็นคนติดอาวุธครบมือของฮ่อฉวนสือ

สือฮว่ายืนอยู่หน้ารถ ในมือถือปืน สายตามองไปที่ฮ่อฉวนสือที่อยู่ด้านหลังเขา

ยวี่ป๋ายเยี่ยนร้อนรน "สือฮว่า ที่แท้เธอก็ไปเป่าหูอะไรฮ่อหมิงใช่ไหม?"

สือฮว่ากลับไม่สนใจเขา เธอพาคนมามากมาย เธอไม่เชื่อว่ายวี่ป๋ายเยี่ยนจะหลบไปได้

"ฮ่อฉวนสือ มานี่"

เธอพูดเสียงเรียบ แต่ชายที่ยืนอยู่ข้างหลังยวี่ป๋ายเยี่ยนกลับไม่ขยับ แต่ดันกำชายเสื้อของยวี่ป๋ายเยี่ยนไว้แน่นและใบหน้าก็ซีดลง

ยวี่ป๋ายเยี่ยนรู้สึกอยากเย้ยหยันก่อนจะปัดมือเขา "ไม่ใช่อยากเจอภรรยาหรือไง? ยังไม่ไปอีก"

ฮ่อฉวนสือได้ยินอย่างนั้นก็ยิ่งตดใจจนถอยหลัง

ตอนนี้ถึงเวลาสือฮว่าโกรธแล้ว "กลัวอะไร มานี่สิ!"

ไม่คิดว่าทันทีที่เธอพูดจบ ฮ่อฉวนสือก็เบะปาก หันหน้ามองอย่างโกรธเคืองและเดินไป

สือฮว่าตกใจและรีบเก็บปืนก่อนจะตามไป "ฮ่อฉวนสือ คุณเป็นบ้าอะไรน่ะ?"

เมื่อเธอเข้าใกล้ถึงได้เห็นดวงตาที่มีน้ำตาคลอของฮ่อฉวนสือ

อารมณ์ของเขาก็บริสุทธิ์อยู่แล้ว พอมาร้องไห้ก็น่าวิตกมากขึ้นไปอีก

สือฮว่าเห็นก็สะอึก ไม่รู้ว่าควรทำยังไงดี ได้แต่ยืนเงียบๆ

เธอใช้ชีวิตมาค่อนชีวิตแล้ว นี่เป็นครั้งแรกที่เธอเจอกับความสับสนแบบนี้

ยวี่ป๋ายเยี่ยนที่เห็นสถานการณ์ของทั้งสองคนแล้วก็อารมณ์ดีขึ้นมาหน่อย "ที่เขาเป็นแบบนี้ อย่าว่าแต่เธอเลย ไม่มีใครสามารถทำอะไรเขาได้ เธอเอาเขากลับไปก็ดี คาดว่าอาหมิงอาจไม่ทำอะไรเขา สือฮว่า ต่อไปก็ลำบากหน่อยล่ะ"

หลังจากยวี่ป๋ายเยี่ยนพูดจบก็จากไปทันที

สือฮว่าก็ไม่ให้คนตามไป เธอมานี่เพื่อมารับฮ่อฉวนสือ ส่วนยวี่ป๋ายเยี่ยนน่ะเหรอ ใครจะไปสนกัน

เธอจับมือฮ่อฉวนสือและลดน้ำเสียงลง "หยุดก่อเรื่องได้แล้ว เรากลับบ้านกันเถอะนะ"

ฮ่อฉวนสือปัดมือของเธอออกไป โกรธจนจะเข้าไปในสนามบินอีกครั้ง

สือฮว่าตามหลังไปใกล้ชิดและขมวดคิ้วแน่น

พูดจนปากเปียกปากแฉะ เขาก็ไม่ยอมฟัง

สือฮว่าไม่มีทางเลือก มองไปหาถงหางกับหนานสือ "มัดเขากลับเฉียนสุ่ยวาน"

ถงหางกับหนานสืออยากจะทำแบบนั้นตั้งนานแล้ว พวกเขาไม่สามารถทนต่อการท่าทางของท่านประธานได้

ที่เฉียนสุ่ยวานมีหมอมารออยู่แล้ว เมื่อฮ่อฉวนสือมาถึงก็ถูกจับตรวจสอบอย่างบะเอียดทันที

"สมองส่วนหลังของคุณฮ่อมีลิ่มเลือดค้างอยู่ เป็นส่วนที่อันตรายมาก และความเสี่ยงของการผ่าตัดก็สูงมากด้วย ก้อนเลือดนี่อาจกดเส้นประสาทเอาไว้จนทำให้เขากลายเป็นแบบนี้"

"แล้วจะฟื้นเมื่อไร?"

"เรื่องนี้ อาจจะใช้เวลาเป็นเดือน บางทีอาจเป็นปี หรืออาจจะไม่ฟื้นตลอดชีวิต ขึ้นอยู่กับชะตากรรมของคุณฮ่อแล้วครับ"

ใบหน้าสือฮว่ามืดมนลงทันที แต่หลังจากนั้นไม่นานเธอก็เลิกคิ้ว

เธอหักหลังเขา เขากลายเป็นคนไม่สมประกอบมาทรมานเธอ บางทีทุกอย่างอาจเป็นโชคชะตา

เธอเจอโทรศัพท์มือถือราคาถูกในกระเป๋าของฮ่อฉวนสือ ซึ่งไม่ใช่ของเขาอย่างแน่นอน

เธอกำลังคิดว่าโทรศัพท์ถูกๆนี่มาจากไหน โทรศัพท์ก็ดังขึ้น หน้าจอเป็นภาพเซลฟี่ของหญิงสาวแปลกหน้า

เด็กสาวที่ดูบอบบาง ดวงตาโค้งเป็นเหมือนเสี้ยวจันทร์

สือฮว่าเม้มริมฝีปากและกดรับ "ฉวนสือ คุณกลับมาที่จิงตูแล้วเหรอ? ฉันจะไปหา คุณรอฉันก่อนนะ"

หลังจากที่รีบพูดออกมาแบบนั้นแล้วก็วางสายไป

ในทางกลับกันฮ่อฉวนสือที่อยู่ข้างๆก็เงียบ ได้ยินเสียงนี้ดวงตาของเขาก็สว่างขึ้นและเริ่มตะโกนไปที่หน้าจอว่า "ภรรยา คุณภรรยา"

สือฮว่าหรี่ตา หายตัวไปตั้งนาน ถึงจะไม่สมประกอบก็เถอะ ไปมีภรรยามาอีก?

"คุณเรียกเธอว่าอะไรนะ?"

น้ำเสียงของเธอเย็นชา จนฮ่อฉวนสือก็กลัวอย่างอธิบายไม่ถูกก่อนจะห่อไหล่ลง

สือฮว่าเห็นเขาแบบนั้น ตาก็ตกลง

ตอนยวี่ป๋ายเยี่ยนบอกว่าเขาไม่สมประกอบไปแล้ว เธอก็ไม่เชื่อ นั่นฮ่อฉวนสือเลยนะ จะไม่สมประกอบได้ยังไงกัน

แต่เมื่อเห็นกับตาว่าเขากลายเป็นแบบนี้ ใจเธอก็รู้สึกผิดมาก

เธอดึงอีกคนเข้าห้องนอน หาเสื้อผ้าสะอาดมาหนึ่งชุด และวางไว้ในมือของเขา "ไปอาบน้ำเถอะ ใต้ตาคุณคล้ำมาก อาบน้ำเสร็จก็พักหน่อยนะ"

ฮ่อฉวนสือไม่ขยับ ดวงตาของเขาเต็มไปด้วยความกังวล

เมื่อสือฮว่าออกมาจากห้องน้ำ ก็บังเอิญเห็นเขาเดินไปที่ประตู ราวกับว่าต้องการเปิดประตูเพื่อออกไป

"จะออกไปทำอะไรน่ะ ไปอาบน้ำ"

ฮ่อฉวนสือสะดุ้งเหมือนกลัวเธอมาก ได้ยินเธอพูดแบบนั้น ก็หยิบเสื้อผ้าและเดินเข้าไปในห้องน้ำอย่างไม่เต็มใจ

สือฮว่านอนอยู่บนเตียง เล่นแท็บเล็ตก็เห็นว่าผ่านไป 1 ชั่วโมงแล้ว สายตาเห็นว่าตอนนี้เป็นเวลาตีสามแล้ว เขาก็ยังไม่ออกมา

เธอลุกจากเตียงและเดินไปที่ห้องน้ำ เคาะประตู "ฮ่อฉวนสือ คุณทำอะไรอยู่น่ะ?"

ไม่มีเสียงตอบรับ เธอหยิบกุญแจจากด้านข้างและเปิดประตู

ฮ่อฉวนสือผลอยหลับไปในอ่างอาบน้ำ ได้ยินเสียงเปิดประตูก็ตกใจแล้วหาของมาปิดตัว

"เธอมองไม่ได้นะ!"

เขาโกรธจัด รีบเอาผ้าเช็ดตัวมาคลุมร่างกาย ผมของเขาเองก็เปียก

สือฮว่ายืนอยู่ตรงประตู หันไปหยิบเครื่องเป่าผมมาเป่าผมเขา

ใบหน้าฮ่อฉวนสือแดง และปล่อยให้เธอจับผมของเขา

"เธอ...เธอเป็นอะไรกับฉันเหรอ?"

เขามองเธอในกระจกและถามพร้อมกับขมวดคิ้ว

สือฮว่าไม่สนใจเขา เป่าผมจนแห้งแล้วเก็บเครื่องเป่าผม "ไปนอนบนเตียงเถอะ พรุ่งนี้เช้าฉันจะบอกคุณเอง"