นายฮ่อ คุณคือความลับที่ฉันบอกไม่ได้ นิยาย บท 338

กู่เฉินต้องการปรบมือให้เธอมาก แทบจะถูกทุกคำ

"คุณหนูสือ คุณมีความคิดที่ดีมาก"

เขาสะบัดมือของเธอออกไปและจากไปโดยไม่หันกลับมามอง

สือฮว่าอยู่ตามลำพังในทางเดินโดยก้มหัวลงโดยไม่รู้ว่าเขากำลังคิดอะไรอยู่

หลังจากยืนอยู่ที่นี่ประมาณสิบนาทีเธอก็กลับไปที่ห้องพักของโรงแรม

ฮ่อฉวนสือ ยืนอยู่ข้างหน้าต่างของห้อง ถือแก้วกาแฟอยู่ในมือ ราวกับจะกลมกลืนไปกับหิมะข้างนอก

สือฮว่าหยุดและหลับตาลง หากการเดานั้นเป็นจริงล่ะ?

เธอควรทำอย่างไร?

และเด็กคนนั้นล่ะเด็กคนนั้นที่เธอไม่ได้ดูแลตั้งแต่เกิด...

ทั้งคู่ไม่ได้พูดกันราวกับถูกแยกจากกันด้วยกำแพงที่มองไม่เห็น

ฮ่อฉวนสือก้มศีรษะลงและจิบกาแฟ "วันนี้คุณยังจะออกไปข้างนอกอีกไหม?"

อากาศข้างนอกดีมาก แต่สือฮว่าไม่มีอารมณ์ แต่ถ้าไม่ออกไปแล้วจะทำอะไรได้อีก?

"ฉันจะไปดูที่กองถ่าย"

"อืม ฉันก็มีเรื่องต้องจัดการเหมือนกัน"

การสนทนาระหว่างทั้งสองนั้นแห้งแล้ง และสือฮว่ารู้สึกไม่สบายใจอยู่ครู่หนึ่ง

เธอหันกลับไปและไปที่กองถ่ายที่หนานจิ่นผิงอยู่

เธอสวมแว่นตากันหิมะและหมวกขนยาวซึ่งปิดใบหน้าเกือบทั้งหมดของเธอ และไม่มีใครจำเธอได้

ในบรรดาคนเหล่านั้น ผู้หญิงคนหนึ่งได้รับความสนใจจากเธอ

ใบหน้าของผู้หญิงคือสวยมากอ่อนโยนและเล็กพอ

แม้ว่าสือฮว่าจะไม่ได้ติดตามข่าวบันเทิง แต่เธอก็รู้ด้วยว่าดาราหญิงคนนี้ดูเหมือนจะปรากฏตัวในละครที่ได้รับความนิยมอย่างมากเมื่อเร็วๆ นี้

เธอไม่กล้าเรียกชื่อหนานจิ่นผิง อย่างไม่เป็นทางการ เธอจึงหาเก้าอี้นั่งลง ผลักแว่นตากันหิมะขึ้น แล้วหยิบบทที่อยู่ข้างๆ ขึ้นมาอ่าน

สายตาของหญิงสาวจ้องมาที่เธอ นัยน์ตาเต็มไปด้วยความขุ่นเคือง แต่ก็หายไปอย่างรวดเร็ว และแทบจะไม่มีใครสังเกตเห็นเลย

"ซินซิน มีบทที่คุณต้องแสดง"

ลูกเรือตะโกนจากด้านข้าง และผู้หญิงคนนั้นก็รีบจัดแต่งหน้าเบาๆ

เมื่อ สือฮว่า ได้ยินเสียงที่คุ้นเคย เขาก็เงยหน้าขึ้นและมองไปที่ผู้หญิงคนนั้น

เสียงของเธอช่างคุ้นเคยจริงๆ แต่เธอจำไม่ได้ว่าเธอเคยเห็นมันที่ไหน

สือฮว่า จับมือตัวเองและมองดูบทการต่อสู้อีกฝ่ายกับกู่เฉินอย่างเงียบ ๆ เธอไม่รู้ว่าดวงตาของเธอจดจ่อเกินไปหรือไม่และผู้หญิงคนนั้นทำผิดพลาดหลายครั้งติดต่อกัน

เธอกลัวการจ้องมองของเธอ แต่แล้วเธอก็สงบสติอารมณ์

สือฮว่ารู้สึกแปลกมากยิ่งขึ้นและเพียงแค่นั่งที่นี่โดยไม่ขยับจนกว่าจะสิ้นสุดฉากเมื่อกู่เฉินก็เดินมา

ก฿่เฉินเป็นดาราชายที่เพิ่งจะดังขึ้นมา ดูเหมือนเขาจะดังมาก แต่ทุกคนในกองก็รู้ดีว่าอารมณ์ของเขาไม่ค่อยดี พูดอีกอย่างก็คือ อวดดี

เมื่อ กู่เฉิน เห็นเธอ คิ้วของเขาก็ขมวดอย่างแรง น้ำเสียงของเขาแย่มาก "คุณมาทำอะไรที่นี่?"

เขาถามอีกครั้ง ใบหน้าของเขามืดสนิท

สือฮว่า เงยหน้าขึ้นมองเขาอย่างแผ่วเบา "มันไม่ใช่เรื่องของคุณ"

กู่เฉินโกรธมากและสำลัก ถ้าไม่ใช่ว่าเธอไม่กล้าแตะต้องเธอ ไม่งั้นเขาคงบีบคอเธอตายล่ะ

ในมุมมองของกุ่เฉิน สือฮว่าเป็นผู้หญิงมั่ว ครั้งแรกที่เขได้เจอเธอ เธอก็ขึ้นไปนั่งบนตักของเขาโดยตรง เขาตกใจจนหนังศีรษะก็ชาไปด้วย และอยากจะสลัดผิวหนังของเขาออกจากผิวหนัง และเวลาไม่กล้าคุยกับอาหมิงเป็นเวลานานเลย

เมื่อสือฮว่าสำลักเขาเสร็จ เขามองไปที่ผู้หญิงคนนั้นอีกครั้ง เพียงเพื่อจะรู้ว่าผู้หญิงคนนั้นได้หายไปแล้ว