นายฮ่อ คุณคือความลับที่ฉันบอกไม่ได้ นิยาย บท 338

กู่เฉินต้องการปรบมือให้เธอมาก แทบจะถูกทุกคำ

"คุณหนูสือ คุณมีความคิดที่ดีมาก"

เขาสะบัดมือของเธอออกไปและจากไปโดยไม่หันกลับมามอง

สือฮว่าอยู่ตามลำพังในทางเดินโดยก้มหัวลงโดยไม่รู้ว่าเขากำลังคิดอะไรอยู่

หลังจากยืนอยู่ที่นี่ประมาณสิบนาทีเธอก็กลับไปที่ห้องพักของโรงแรม

ฮ่อฉวนสือ ยืนอยู่ข้างหน้าต่างของห้อง ถือแก้วกาแฟอยู่ในมือ ราวกับจะกลมกลืนไปกับหิมะข้างนอก

สือฮว่าหยุดและหลับตาลง หากการเดานั้นเป็นจริงล่ะ?

เธอควรทำอย่างไร?

และเด็กคนนั้นล่ะเด็กคนนั้นที่เธอไม่ได้ดูแลตั้งแต่เกิด...

ทั้งคู่ไม่ได้พูดกันราวกับถูกแยกจากกันด้วยกำแพงที่มองไม่เห็น

ฮ่อฉวนสือก้มศีรษะลงและจิบกาแฟ "วันนี้คุณยังจะออกไปข้างนอกอีกไหม?"

อากาศข้างนอกดีมาก แต่สือฮว่าไม่มีอารมณ์ แต่ถ้าไม่ออกไปแล้วจะทำอะไรได้อีก?

"ฉันจะไปดูที่กองถ่าย"

"อืม ฉันก็มีเรื่องต้องจัดการเหมือนกัน"

การสนทนาระหว่างทั้งสองนั้นแห้งแล้ง และสือฮว่ารู้สึกไม่สบายใจอยู่ครู่หนึ่ง

เธอหันกลับไปและไปที่กองถ่ายที่หนานจิ่นผิงอยู่

เธอสวมแว่นตากันหิมะและหมวกขนยาวซึ่งปิดใบหน้าเกือบทั้งหมดของเธอ และไม่มีใครจำเธอได้

ในบรรดาคนเหล่านั้น ผู้หญิงคนหนึ่งได้รับความสนใจจากเธอ

ใบหน้าของผู้หญิงคือสวยมากอ่อนโยนและเล็กพอ

แม้ว่าสือฮว่าจะไม่ได้ติดตามข่าวบันเทิง แต่เธอก็รู้ด้วยว่าดาราหญิงคนนี้ดูเหมือนจะปรากฏตัวในละครที่ได้รับความนิยมอย่างมากเมื่อเร็วๆ นี้

เธอไม่กล้าเรียกชื่อหนานจิ่นผิง อย่างไม่เป็นทางการ เธอจึงหาเก้าอี้นั่งลง ผลักแว่นตากันหิมะขึ้น แล้วหยิบบทที่อยู่ข้างๆ ขึ้นมาอ่าน

สายตาของหญิงสาวจ้องมาที่เธอ นัยน์ตาเต็มไปด้วยความขุ่นเคือง แต่ก็หายไปอย่างรวดเร็ว และแทบจะไม่มีใครสังเกตเห็นเลย

"ซินซิน มีบทที่คุณต้องแสดง"

ลูกเรือตะโกนจากด้านข้าง และผู้หญิงคนนั้นก็รีบจัดแต่งหน้าเบาๆ

เมื่อ สือฮว่า ได้ยินเสียงที่คุ้นเคย เขาก็เงยหน้าขึ้นและมองไปที่ผู้หญิงคนนั้น

เสียงของเธอช่างคุ้นเคยจริงๆ แต่เธอจำไม่ได้ว่าเธอเคยเห็นมันที่ไหน

สือฮว่า จับมือตัวเองและมองดูบทการต่อสู้อีกฝ่ายกับกู่เฉินอย่างเงียบ ๆ เธอไม่รู้ว่าดวงตาของเธอจดจ่อเกินไปหรือไม่และผู้หญิงคนนั้นทำผิดพลาดหลายครั้งติดต่อกัน

เธอกลัวการจ้องมองของเธอ แต่แล้วเธอก็สงบสติอารมณ์

สือฮว่ารู้สึกแปลกมากยิ่งขึ้นและเพียงแค่นั่งที่นี่โดยไม่ขยับจนกว่าจะสิ้นสุดฉากเมื่อกู่เฉินก็เดินมา

ก฿่เฉินเป็นดาราชายที่เพิ่งจะดังขึ้นมา ดูเหมือนเขาจะดังมาก แต่ทุกคนในกองก็รู้ดีว่าอารมณ์ของเขาไม่ค่อยดี พูดอีกอย่างก็คือ อวดดี

เมื่อ กู่เฉิน เห็นเธอ คิ้วของเขาก็ขมวดอย่างแรง น้ำเสียงของเขาแย่มาก "คุณมาทำอะไรที่นี่?"

เขาถามอีกครั้ง ใบหน้าของเขามืดสนิท

สือฮว่า เงยหน้าขึ้นมองเขาอย่างแผ่วเบา "มันไม่ใช่เรื่องของคุณ"

กู่เฉินโกรธมากและสำลัก ถ้าไม่ใช่ว่าเธอไม่กล้าแตะต้องเธอ ไม่งั้นเขาคงบีบคอเธอตายล่ะ

ในมุมมองของกุ่เฉิน สือฮว่าเป็นผู้หญิงมั่ว ครั้งแรกที่เขได้เจอเธอ เธอก็ขึ้นไปนั่งบนตักของเขาโดยตรง เขาตกใจจนหนังศีรษะก็ชาไปด้วย และอยากจะสลัดผิวหนังของเขาออกจากผิวหนัง และเวลาไม่กล้าคุยกับอาหมิงเป็นเวลานานเลย

เมื่อสือฮว่าสำลักเขาเสร็จ เขามองไปที่ผู้หญิงคนนั้นอีกครั้ง เพียงเพื่อจะรู้ว่าผู้หญิงคนนั้นได้หายไปแล้ว

เธอลุกขึ้นและเริ่มมองหาร่างของเธอทุกที่

เพียงไม่กี่ก้าว เธอก็เห็นผู้หญิงคนนึ่งยืนอยู่หน้าฮ่อฉวนสือ ยื่นนามบัตรให้ฮ่อฉวนสือ

เดิมทีฮ่อฉวนสือต้องการจะปฏิเสธ แต่กลับพบเธอที่หางตา นิ้วของเขาสั่น และหยิบนามบัตรมา

"คุณฮ่อ ขอบคุณนะ ฉันเคยได้ยินชื่อเสียงคุณตอนอยู่ต่างประเทศ"

ฮ่อฉวนสือไม่ได้สนใจในสิ่งฟุ่มเฟือยใด ๆ และเขาก็พูดว่า "อืม" จาง ๆ

สือซินเต็มไปด้วยความสุข "คุณมาที่นี่เพื่อเล่นสกีด้วยหรือ ฉันบังเอิญว่างในตอนบ่าย เรามาแข่งกันดูไหม?"

เธอมีความกระตือรือร้นและจ้องมองเขาด้วยดวงตาที่สดใส

สือฮว่ายืนอยู่ไม่ไกล ขมวดคิ้วแน่น

เธอสัมผัสถึงหัวใจของเธอ และอารมณ์ที่ขุ่นเคืองเข้ามาพัวพันและปะปนอยู่ที่นั่น

เธอไม่ค่อยไม่ชอบผู้หญิงอื่นอย่างแรงแบบนี้มาก่อน ตอนที่เธออยู่กับสวี่ฉางอัน สวี่ฉางอันก็เป็นที่นิยมในหมู่ผู้หญิงเช่นกัน แต่เธอไม่เคยสนใจเพราะเธอรู้ว่าสวี่ฉางอันไม่สามารถถูกคนอื่นเอาไปได้และผู้หญิงเหล่านั้นที่สารภาพไม่มีวันเป็นไปได้

แต่เมื่อฮ่อฉวนสืออยู่ที่นี่ เขาได้ยิ้มเล็กน้อยให้ผู้หญิงคนอื่นๆ เธอก็ทนไม่ได้

ความรู้สึกนี้แข็งแกร่งขึ้นเรื่อย ๆ ในช่วงไม่กี่วันนี้ เธอมีความปรารถนาอย่างแรงซึ่งอยากครอบครองเขา ซึ่งความคิดนี้แย่มาก

อาจเป็นเพราะความอ่อนโยนของเขาในบางครั้ง หัวใจของเธอก็แตกร้าวและเขาก็ได้เติมเต็มมัน

จิตใจของ สือฮว่าสับสนมาก เธอไม่ได้โง่ เธอคิดว่าฮ่อฉวนสือ กำลังเคลื่อนไหวครั้งใหญ่

ความเมตตาที่เขามีต่อเธอหรือความเมตตาของเขาต่อผู้อื่นเป็นกับดัก

เขากำลังบังคับให้เธอเห็นหัวใจของเธอเอง เฉียบแหลมและตรงไปตรงมา

ซือซินหันศีรษะและเห็นเธอในพริบตา แสร้งทำเป็นประหลาดใจ ก้มศีรษะลงเล็กน้อย "คุณหญิงฮ่อ"

เธอเรียกคุณหญิงฮ่อ ซึ่งชื่อนี้ไม่เคยมีใครเรียกเลย

สือฮว่าไม่ได้พูด เธอเดินไปที่ด้านข้างของฮ่อฉวนสือ เงยหน้าขึ้นเพื่อสังเกตใบหน้านี้อย่างระมัดระวัง

ฮ่อฉวนสือ เลิกคิ้วและจูบที่ริมฝีปากของเธอ "มีไรเหรอ?"

ทุกการกระทำของเธอ ก้กำลังเธอว่าเขาไม่รู้ว่าเธออยู่ที่นั้น

เขาอยู่ใกล้เธอมาก แต่มีกำแพงที่มองไม่เห็นปรากฏขึ้นท่ามกลางพวกเขา แยกพวกเขาทั้งสองออกเป็นสองโลก

สือซินมองดูความสนิทสนมของคนสองคนจากด้านข้าง เล็บได้ฝังอยู่เข้าไปในเนื้อและใบหน้าของเขาทรุดลง "คุณฮ่อและภรรยามีความสัมพันธ์ที่ดีจัง งั้นฉันไม่รบกวนล่ะ ฉันหวังว่าคุณฮ่อสามารถคิดเกี่ยวกับข้อกำหนดของฉันดีๆ"

เมื่อเธอจากไป สือฮว่าก็มองมาที่เขา "ข้อกำหนดอะไร?"

ฮ่อฉวนสือ ถือนามบัตรไว้ระหว่างปลายนิ้วที่เรียวยาวของเขาและพูดว่า "มันเป็นแค่การแนะนำตัวเองเท่านั้น"

"ถ้าเธอต้องการเข้าไปใน เจียหัวคนที่เธอควรไปหาคือจิ่นผิง เธอมาคุณ ก็แปลว่ามีความคิดอื่น"

ฮ่อฉวนสือ หัวเราะและบีบคางของเธอ "หึงเหรอ?"

สือฮว่าตบมือเขาออก "ใช่ ฉันหึง นี่คือสิ่งที่คุณต้องการเห็นไม่ใช่เหรอ คุณฮ่อ"

รอยยิ้มที่มุมปากของฮ่อฉวนสือ หยุดนิ่ง และเขาก็กอดเธอแทน ราวกับว่าเขาไม่เคยได้ยินคำประชดประชันในคำพูดของเธอเลย "ไปกินข้าวกลางวันกันไหม"

หัวใจของ สือฮว่าน่ารำคาญมาก เธอรู้ว่าเขากำลังวางกับดักแต่เธอไม่สามารถหลีกเลี่ยงได้ ความรู้สึกที่เห็นตัวเองล้มลงนั้นแย่มาก

"ฉันไม่อยากกินอาหารกลางวัน เราไปเล่นสกีกันอีกไหม"

เธอหยิบอุปกรณ์จากด้านข้างมาวางบนฝ่าเท้าของเขา

ฮ่อฉวนสือ ไม่ได้ปฏิเสธ จับมือเธอและเลื่อนลงไปตามทางลาด

สือฮว่ากำมือแน่น ราวกับว่าเขาเป็นเพียงผู้เดียวที่ไหลผ่านลมที่น่าเกรงขามนี้

หลังจากหยุด เธอวิ่งไปข้างหน้าสองสามก้าวแล้วพูดเบา ๆ ว่า "อาหมิง ตามมา ฉันอยากไปชมวิวด้านบน"

เธอเรียก อาหมิง ไม่ใช่ฮ่อฉวนสือ

ฮ่อฉวนสือยืนอยู่ที่เดิมและหลับตาลงอย่างแผ่วเบา การทดสอบของเธอมาล้ว