นายฮ่อ คุณคือความลับที่ฉันบอกไม่ได้ นิยาย บท 396

เมื่อมีคนตะโกนอย่างกะทันหัน สืฮว่านั้นจึงยังตอบสนองไม่ทัน

เธอมองดูเด็กสาว จะบอกยังไงดีล่ะ มันดูคล้ายกับเธอตอนเด็กมากจริงๆ โดยเฉพาะดวงตาคู่นั้น

เธอคิดว่าการเข้าหากันของทั้งสองจะอึดอัด แต่เมื่อมองดูเด็กในตอนนี้ ใจของเธอก็อ่อนลงและกลายเป็นแอ่งน้ำ

มูนปล่อยมือจากตันเวยและวิ่งเข้าหาเธอ

สือฮว่าอ้าแขนอย่างคุ้นเคย แล้วกอดเธอไว้ในอ้อมแขน

มูนถูไปมาอยู่ที่หน้าอกของเธอ ดวงตานั้นแดงขึ้นทันที "คุณเป็นหม่ามี๊ของฉันจริงๆ เหรอ?"

สือฮว่าก็รู้สึกอยากจะร้องไห้ด้วย เพราะจู่ๆเธอก็นึกถึงเด็กยังไม่ทันมาเกิด

มูนนั้นโชคดี เพราะเธอรอดชีวิตมาได้ แต่เธอก็โชคร้ายด้วย เพราะเธอไม่เคยได้ลิ้มรสความรักของพ่อและแม่ตั้งแต่เด็ก

ตันเวยเห็นฉากนี้ก็อิจฉาอย่างมาก

ตอนที่มูนอยู่กับเธอ เขาไม่ได้พูดเกินสามประโยคต่อวันก็จะจ้องมองออกไปนอกหน้าต่างอย่างเม่อลอย

ครั้งนี้ที่เฉียนสุ่ยวาน เพิ่งเดินถึงประตู มูนก็เป็นฝ่ายเริ่มจับมือเธอ ซึ่งทำให้เธอปลื้มใจมาก

ตอนนี้เธอถึงรู้ว่า เด็กคนนี้ต้องการทำตัวน่ารักต่อหน้าหน้าสือฮว่าเท่านั้น

เธอคิดว่ามันตลกสิ้นดี "สือฮว่า ชุดแต่งงานพรุ่งนี้ก็มาถึงแล้ว คุณอยากจะมาดูไหม?"

ผู้หญิงนั้นก็จะทึ่งกับชุดแต่งงาน

สือฮว่าส่ายหัวและลูบที่ศีรษะของมูน "ตันเวย ฉันบอกแล้วว่าไม่ต้องการให้ทุกคนรู้ว่าฉันมีความสัมพันธ์ที่ดีกับเธอ มิเช่นนั้น สิ่งที่ฉันฝากไว้กับคุณก็จะถูกคนโลภไปอย่างง่ายดาย"

ฮ่อฉวนสือนั่งอยู่ข้าง และเมื่อได้ยินพวกเธอพูดแบบนี้ มือที่ถือกาแฟก็หยุดลง

สือหัวเอาของอะไรไว้กับตันเวย?

ขณะที่กำลังครุ่นคิด หัวก็เริ่มเจ็บขึ้นมาอีกครั้ง

ตันเวยไม่ได้อยู่นานมากนัก หลังจากพูดไม่กี่คำก็จากไป

เวลาก็ค่ำมากแล้ว ได้เวลาเข้านอนแล้ว มูนดึงสือฮว่าแล้วพูดอย่างไพเราะว่า "หม่ามี๊ คืนนี้หนูจะนอนกับคุณ"

แต่ทันทีที่พูดจบ เสียงของฮ่อฉวนสือก็ดังขึ้นมาจากด้านข้าง "ไม่ได้!"

ถ้าเธอนอนกับสือฮว่า แล้วเขาล่ะ?

ใบหน้าของมูนเศร้าลงในทันที และดูเหมือนน้ำตาจะไหลออกมา

สือฮว่าจ้องไปที่ฮ่อฉวนสือสืออย่างดุร้ายในทันที "เด็กไม่ได้รู้สึกถึงความรักของแม่มานานขนาดนี้แล้ว ปล่อยให้เธอนอนกับฉันเถอะ คืนนี้ฉันจะนอนกับเธอที่ห้องนอนรับแขก"

ฮ่อฉวนสือนั้นพูดไม่ออกคำพูดมันติดอยู่ในลำคอ และรู้สึกคิดผิดที่พาเด็กคนนี้มาจิงตูทันที

"เธอโตขนาดนี้แล้ว เธอไม่ควรติดคุณแล้ว"

"ฮ่อฉวนสือ คืนนี้คุณนอนคนเดียว"

สือฮว่าดึงมูนและจะชั้นไปบนบ้าน

มูนเบะปาก หันหลังแล้วโบกมือให้ฮ่อฉวนสือ"พ่อ เจอกันพรุ่งนี้นะ"

ฮ่อฉวนสือรู้สึกอัดอั้นใจมากขึ้น แต่สอนแม่ลูกได้ขึ้นไปชั้นบนแล้ว และเขาก็พูดอะไรไม่ได้

กลับไปที่ห้องนอน เขาเข้าไปอาบน้ำในห้องน้ำ แต่ก็รู้สึกอยู่ตลอดว่าตรงไหนก็ไม่ปกติ

ทั้งๆที่สือฮว่าก็อยู่ในเฉียนสุ่ยวาน แต่กลับไม่สามารถจับคนไว้ในอ้อมแขนได้

เขาสวมชุดนอนและเดินไปที่ห้องข้างๆถัดไป

ก่อนที่ประตูจะเปิด เสียงหัวเราะก็ดังมาจากข้างใน

สองแม่ลูกสาวได้อาบน้ำเรียบร้อยแล้ว มูนสวมชุดนอนสีลาเวนเดอร์ บนชุดนอนนั้นมีใบหูกระต่ายใหญ่ 2 หู ดูไปแล้วนั้นช่างน่ารักอะไรแบบนี้

เสียงฝีเท้าของฮ่อฉวนสือหยุดลงชั่วคราว เขาจำได้ว่ามูนไม่ชอบสิ่งมีชีวิตอย่างพวกกระต่าย รู้สึกว่าพวกมันอ่อนแอเกินไปและจะถูกฆ่าได้ง่าย

สิ่งที่เธอชอบคือเสือ สิงโต และหมาป่า

ในวันเกิดเมื่อปีที่แล้ว ฮ่อหยังซื้อกระต่ายหูหนวกตัวหนึ่งเพื่อเอาใจเธอ แต่มันถูกมูนผ่าด้วยมีดผ่าตัด โดยบอกว่ามันมีส่วนช่วยในการแพทย์

มูน เด็กคนนี้ฉลาดมาก เรียนรู้ทุกอย่างได้อย่างรวดเร็ว และยังเห็นเทคนิคการผ่ากระต่ายในทีวีอีกด้วย

ตอนนี้เธอสวมชุดนอนที่แบ๊วตัวนี้ ตัวเองนั้นก็เหมือนกระต่ายตัวหนึ่ง

"ชุดนี้?"

สือฮว่าจะมีชุดนอนแบบนี้อยู่ในห้องได้ยังไง?

"ฉันให้หนานซื้อไปให้ น่ารักไหม"

ฮ่อฉวนสือกระตุกมุมปาก มูนเต็มใจใส่มันได้ยังไง เธอชอบชุดนอนสีดำไม่ใช่เหรอ?

สือฮว่าดึงหูทั้งสองข้างในชุดนอน ใบหน้านั้นยิ้มจนเป็นดอกไม้ "สาวน้อยชอบของพวกนี้มาก และฉันก็ให้หนานสือซื้อเยอะไว้เยอะด้วยนะ คิดว่าวันพรุ่งนี้ทางร้านจะส่งมาเองถึงหน้าประตู"

ฮ่อฉวนสือต้องการจะบอกว่านี่ไม่ใช่เด็กธรรมดา แต่เมื่อมูนอยู่กับสือฮว่าก็กลับเชื่อฟังอย่างมาก เขาจึงไม่สามารถพูดอะไรได้

เมื่อเห็นปฏิสัมพันธ์ระหว่างแม่ลูก เขาก็ปวดใจเล็กน้อย ถ้าเป็นลูกสาวแท้ๆของเขาก็คงจะดีมาก

เขาลดสายตาลงพลางเม้มริมฝีปากแน่น ถึงแม้ว่าจะไม่มีความสัมพันธ์อะไรกัน แต่ต่อไปก็จะใช่

เมื่อนั่งลงที่ขอบเตียง พบว่าสือฮว่ายังมีนิทานก่อนนอนวางอยู่ข้างๆ คิ้วนั้นขมวดขึ้นทันที "คุณจะอ่านนิทานก่อนนอนให้เธอฟังเหรอ?"

สือฮว่าหัวเราะ แล้วเปิดหน้าปกของเรื่อง "ใช่แล้ว มีแต่นิทานของเด็กที่มีชื่อเสียงมาก มูนน้อยต้องจะชอบแน่ๆ"

ฮ่อฉวนสือถูขมับ ตอนแรกฮ่อหยังอ่านนิทานก่อนนอนให้มูนฟัง สุดท้ายก็เกือบเผาหนังสือเพราะรู้สึกรังเกียจ แต่ทำไมเมื่อมาถึงสือฮว่า เด็กก็กลายเป็นคนปกติได้ล่ะ?

สือฮว่าเหลือบมองฮ่อฉวนสือและจูบที่ริมฝีปากของเขา "เรายังไม่ได้ตั้งชื่อลูกของเราใช่ไหม โตขนาดนี้แล้ว จะมีแค่ชื่อเล่นได้ยังไง"

มือข้างหนึ่งของฮ่อฉวนสือกำแน่นขึ้นในทันที และความเจ็บปวดนั้นก็ออกมาอีกครั้ง "คุณคิดว่าชื่ออะไรดี?"

สือฮว่าขมวดคิ้วและครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง รู้สึกว่าไม่มีชื่อไหนที่คู่ควรกับลูกสาวของเธอ

เธอหมุนที่รอบคอฮ่อฉวนสือ"ตอนนี้ฉันยังคิดไม่ออก รอเราคิดกันได้แล้วค่อยคุยกัน"

มุมปากของฮ่อฉวนสือโค้งงอ "โอเค"

มูนนอนอยู่บนเตียงและดูฉากนี้อย่างตากระพริบ

นี่เป็นครั้งแรกที่เห็นรอยยิ้มของพ่อ แต่ก่อนพ่อไม่เคยยิ้มเลย

ความอ่อนโยนที่เขามีต่อเธอคือเข็ม ซึ่งทั้งทำให้เธอมีความสุขและเจ็บปวด

นี่หรือคือชีวิตลูกที่มีพ่อแม่เหรอ? ดีจัง

เธอหลับตาและงอมุมปาก "หม่ามี๊ อ่านนิทานได้หรือยัง?"

สือฮ่ารีบปล่อยฮ่อฉวนสือ หยิบนิทานก่อนนอนมาแล้วอ่านอย่างไพเราะ

แสงอันนุ่มนวลส่องลงบนใบหน้าของเธอ และขนตาของเธอก็ทำให้เกิดเงาหนาทึบ

สือหัวผู้เปล่งประกายความสง่างามของมารดา ซึ่งมันมีเสน่ห์มากกว่าปกติ

ฮ่อฉวนสืออดไม่ได้ที่จะกดหัวของเธอแล้วจูบไป

สือฮว่าเพิ่งอ่านได้ครึ่งทาง ปากก็ถูกเขาปิดกั้นไว้

เธอลืมตากว้างและเริ่มดิ้น

ฮ่อฉวนสือกลับหยิบหนังสือในมือของเธอมาและโยนมันทิ้งไป สองมือเอื้อมเข้าไปที่ชายเสื้อของเธอ

สือฮว่ารู้สึกกระวนกระวายพลางตีไหล่เขาและกระซิบว่า: "คุณทำอะไรเนี่ย! เด็กยังอยู่น่ะ"

อย่างไรก็ตาม มีเสียงเงียบๆดังมาจากด้านหลัง "หม่ามี๊ พวกคุณสามารถคิดว่าหนูไม่มีตัวตน"

ใบหน้าของสือฮว่าแดงขึ้นทันที และเขาก็โมโหจนกัดริมฝีปากเขาไป

ฮ่อฉวนสือเจ็บ แต่ก็ยังไม่ปล่อย และยังพูดพึมพำข้างหูเธอ: "ถ้าอย่างนั้นไปที่ห้องของผม?"

สือฮว่าจ้องมองเขา แต่สายตานี้นั้นยับยั้งไม่ได้จริงๆ

ฮ่อฉวนสือปล่อยเธอออก ยกผ้าห่มขึ้นแล้วนอนลง โดยขยับมูนไปด้านข้าง

สือฮว่ามองดูฉากนี้อย่างหมดคำพูด ปกติแล้วต้องเป็นเด็กที่นอนตรงกลาง แต่ฮ่อฉวนสือกลับนอนแทรกระหว่างเขาและมูน "ฮว่า มาที่นี่"