นายฮ่อ คุณคือความลับที่ฉันบอกไม่ได้ นิยาย บท 398

กลุ่มนี้คึกคักอย่างมาก มีแต่คนเศร้าคนหนึ่งหายไป

หลังจากเดินช้อปโซนครอบครัวแล้ว สือฮว่าก็พามูนไปที่โซนเสื้อผ้าเด็กอีกครั้ง อะไรน่ารักก็ซื้อ แม้แต่รองเท้าที่เหยียบอยู่ใต้เท้าก็ต้องซื้อสีชมพู

มูนนั้นก็ให้ความร่วมมือมาก ไม่ว่าสือฮว่าจะเลือกอะไร เธอก็พูดอวยไปหนึ่งประโยค "หม่ามี๊ตาถึงมาก"

ดังนั้นสือฮว่าจึงช้อปอย่างมีความสุขมากขึ้น

ฮ่อฉวนสือนั้นถือถุงสิบกว่าสชิ้นไว้ในมือแล้ว เมื่อเห็นคนโตของเด็กที่เดินอยู่ด้านหน้า ในใจกผ้รู้สึกราวกับว่าถูกยัดไส้ด้วยมาร์ชเมลโลว์ที่นุ่มและหวาน

ใช้เวลาเดินซื้อนานในโซนเสื้อผ้าเด็ก ก่อนที่สือฮว่าจะมาที่โซนเสื้อผ้าผู้ชาย

ฮ่อฉวนสือไม่ได้สังเกต ซึ่งเข้าประตูมาก็พบว่าสองแม่ลูกกำลังจ้องมองที่ชุดสูทอย่างเม่อลอย

"มูนน้อย ซื้อชุดนี้ให้เแด๊ดดี้หนูเป็นไง?"

นี่คือชุดสูทสีเย็น ประมาณว่าเป็นซิกเนเจอร์ของที่นี่ที่แขวนไว้สูง ซึ่งดูแพงมาก

"ถึงหม่ามี๊จะซื้อแค่กระสอบ แด๊ดดี๊ก็จะชอบเหมือนกัน"

เด็กน้อยพูดจบในประโยคเดียวจริงๆ

ทันทีที่สือฮว่ากำลังจะเอื้อมมือไปแตะชุดสูท ก็มีมือที่ยาวกว้านั้นยื่นมาจากด้านข้าง

เธอมองตามมือขาวที่เรียวยาวไปและพบว่าคือซือรั่วเฉิน

ในสถานที่นี้ นึกไม่ถึงเลยว่าจะเจอซือรั่วเฉินได้

ใบหน้าของซือรั่วเฉินดูแพงมาก ปลายนิ้วนั้นสัมผัสกับผ้าที่อ่อนนุ่ม "สือฮว่า คุณมาสายแล้ว"

บางครั้งสือฮว่าก็ไม่เข้าใจว่าผู้ชายคนนี้คิดยังไง เธอมองฮ่อฉวนสือโดยไม่รู้ตัวและพบว่าใบหน้าของฮ่อฉวนสือเข้มขรึมขี้นมาแล้ว

ซือรั่วเฉินขอให้พนักงานห่อชุดสูท เขาจ้องไปที่ฮ่อฉวนสือด้วยน้ำเสียงที่เบา"ฉวนสือ ขอโทษที ไม่หวังว่าเราจะดูชุดเดียวกัน แม้ว่าฉันจะส่งให้คุณได้ แต่ฉันคิดว่าด้วยนิสัยของคุณ คงจะไม่เอาของที่คนอื่นมัดจำไว้แล้วสินะ? ไม่งั้นเวลาที่ใส่อยู่บนตัวก็จะรู้สึกว่ามันไม่ใช่ของตัวเอง"

สือฮว่าไม่เข้าใจความหมายในประโยคเหล่านี้ในทันที แต่เขายังคงรู้สึกถึงความตึงเครียดระหว่างคนทั้งสอง

ฮ่อฉวนสือกำลังถือถุงไว้ในมือ และเมื่อได้ยินเขาพูดประโยคนี้ มือที่จับถุงไว้ก็กำแน่น

ซือรั่วเฉินกำลังหมายถึงมูน ซึ่งหมายความว่ามูนเป็นลูกของคนอื่น แม้ว่าเขาจะถือมันไว้ในมือ มันก็จะไม่ใช่ของเขา

ซือรั่วเฉินล้มมองลงไปที่มูน เด็กคนนี้ตัวเล็กๆที่มีผมเปีย2 ข้าง ซึ่งมันดูน่ารักมากจริงๆ

เขาก้มตัวลง ยกมือขึ้นเพื่อจะแตะที่หัวของเธอ แต่มูนกลับหันศีรษะเพื่อหลีกเลี่ยง

ดวงตาของซือรั่วเฉินจมลงชั่วครู่ เด็กที่น่ารักเช่นนี้ ไม่ควรเป็นของฮ่อหมิง

ผู้ชายที่ใส่สูทสีเทาทั้งตัวนั้น จะมีเอลฟ์ที่สวยแบบนี้ได้อย่างไร

"มูน มานี่" ฮ่อฉวนสือเรียกอย่างแผ่วเบา

มูนเงยหน้าขึ้นและเหลือบมองสือฮว่าพลางจับเธอไว้ด้านข้างเขา

สือฮว่าสับสนกับสถานการณ์เล็กน้อย เธอไม่เคยถือว่าซือรั่วเฉินเป็นศัตรูเลย แต่ตอนนี้เกิดอะไรขึ้น?

พนักงานขายได้นำเสื้อผ้าใส่ถุงและวางไว้ข้างหน้าซือรั่วเฉิน "คุณคะ เสื้อของคุณค่ะ"