นายฮ่อ คุณคือความลับที่ฉันบอกไม่ได้ นิยาย บท 410

ตอนนี้ตลาดอยู่ในความสับสนวุ่นวาย และถึงเวลาของซือรั่วเฉินมาเก็บกวาด

เพราะเขาเริ่มสงครามครั้งนี้ก่อน ถ้าเขาไม่สนใจชีวิตและความตายของผู้คน เขาจะสูญเสียความน่าเชื่อถือของเขาในจิงตูไป

ผู้หญิงตัวเล็กๆ กลับบังคับให้เขามาถึงจุดนี้ได้

ซือรั่วเฉินหัวเราะเบาๆ ประเมินเธอต่ำไปจริงๆ

เขาใช้นิ้วลูบที่ภาพ ดวงตาของเขามองย้อนอดีต หากสือฮว่ารู้ว่ามูนไม่ใช่ลูกของฮ่อฉวนสือ ไม่รู้ว่าเธอจะทำยังไง

เขากวักมือเรียก ก็มีคนเดินจากด้านนอกเข้ามาทันที

"เอาที่ตรวจดีเอ็นเอให้สือฮว่า ตอนนี้ฮ่อฉวนสือไม่ได้อยู่ในจิงตู ถึงเธอจะสงสัยก็ไม่สามารถหาใครไปโรงพยาบาลเพื่อตรวจดีเอ็นเอได้ ฉันจะให้เธอไม่ได้หลับได้นอนเลย"

คนใช้พยักหน้าและรีบทำไป

สือฮว่าที่ยุ่งอยู่กับงานบริษัททุกวันจนเพินเฉยมูนไป แต่เด็กคนนี้ก็เชื่อฟังมากและไม่ก่อนเรื่องให้เธอไปอยู่ด้วยเลย

เมื่อเห็นว่าชัยชนะอยู่ข้างหน้า ซือรั่วเฉินต้องจัดการเรื่องวุ่นวายที่เหลือ เธอก็จะสามารถอยู่กับลูกสาวได้อย่างสบายใจ

กลับมาถึงเฉียนสุ่ยวาน เพียงก้าวเข้าประตู เธอก็เห็นมูนนั่งอยู่บนโต๊ะหินอย่างเหม่อลอย

เธอใจอ่อนยวบแล้วส่งเสียงเรียก "น้องพระจันทร์"

มูนเงยหน้าขึ้น และหลังจากที่เห็นเธอ นันยน์ตาก็ฉายแสงแวววาบ "หม่ามี๊!!"

สือฮว่าไม่ได้กลับเฉียนสุ่ยวานมาหลายวัน อยู่บนโซฟาของบริษัทตลอด พอเห็นลูกสาวก็รู้สึกตื่นเต้นมาก

น้องพระจันทร์วิ่งเข้ามาและโอบแขนรอบเอวของเธอ "หม่ามี๊ ในที่สุดแม่ก็กลับมาแล้ว!"

สือฮว่าโน้มตัวกอดเธอด้วยหัวใจที่เต็มเปี่ยม "ขอโทษนะ ช่วงนี้ยุ่งมากเลย"

ทันทีที่เธอกำลังจะจูงมือเธอเข้าไป คนใช้คนหนึ่งก็รีบเข้ามาบอกว่ามีคนเอาของบางอย่างมาให้เธอ

สือฮว่าเปิดออกก็เห็นเป็นผลตรวจดีเอ็นเอ ซึ่งระบุอย่างชัดเจนว่ามูนไม่ใช่ลูกสาวของฮ่อฉวนสือ

หัวใจของเธอสั่นอย่างรุนแรง และเม้มริมฝีปากแน่น

เธอจำได้ว่าครั้งสุดท้ายที่เธออยู่ด้านนอกห้าง ก็มีคนส่งผลตรวจดีเอ็นเอให้เธอ แต่กลับถูกฮ่อฉวนสือฉีกเป็นชิ้นๆ และโยนลงในถังขยะ

อันที่จริงตั้งแต่นั้นมา ใจเธอก็สงสัยอยู่ตลอด

ถ้ามูนเป็นลูกสาวของฮ่อฉวนสือจริงๆ ทำไมเขาต้องฉีกผลตรวจดีเอ็นเอด้วย

เห็นได้ชัดว่าเขาไม่ต้องการให้เธอเห็นผมตรวจดีเอ็นเอ

มูนคงเดาได้ว่าสือฮว่ากำลังถืออะไรอยู่ในมือเธอ เธอคว้าที่ชายเสื้อแล้วพูดว่า "หม่ามี๊ แด๊ดดี้รู้ว่าหนูไม่ใช่ลูกสาวเขานานแล้วค่ะ แต่เขารักหม่ามี๊มาก"

สือฮว่าเดิมที่อยากร้องไห้ แต่เมื่อเธอได้ยินเด็กพูดแบบนี้ เธอก็ปวดตาอย่างบอกไม่ถูก

ฮ่อฉวนสือรู้ตั้งนานแล้วงั้นเหรอ? ผู้ชายคนหนึ่ง ต้องรักถึงขั้นไหนถึงอดทนกับลูกคนอื่นขนาดนี้

เธอก้มมองมูน นั่งลงยองๆและลูบหัวของเธอ "น้องพระจันทร์ หนูคิดว่าหนูเป็นลูกของใครคะ?"

ดวงตาของมูนเบิกกว้าง ในหัวเทียบผู้ชายทั้งหมดที่เคยเจอทีละคน ซึ่งรวมถึงชายที่สง่างามที่เคยเห็นในห้างสรรพสินค้าครั้งล่าสุดด้วย

แต่เธอก็ยังรู้สึกว่าตัวเองเป็นลูกของแด๊ดดี้

"หนูคล้ายแด็ดดี้มาก หนูชอบแด๊ดดี้มากด้วย ตอนหนูเด็กก็อยากให้เขากอดหนูสักหน่อยแต่พวกเขาบอกหนูว่าศีรษะของแด๊ดดี้ได้รับบาดเจ็บและไม่สามารถกระตุ้นได้ หม่ามี๊ หนูไม่ได้โง่นะ หนูคิดว่าหนูเหมือนแด๊ดดี้ที่สุดเพราะงั้นหนูถึงชอบเขามาก"

สือฮว่าลูบจมูกของเธอก่อนจะยกยิ้ม "อื้ม หนูเหมือนแด๊ดดี้ที่สุด เพราะงั้นผลตรวจดีเอ็นเอนี่ต้องปลอมแน่ ถึงจะไม่ใช่ของปลอม แต่ในใจฉันมันก็เป็นของปลอม น้องพระจันทร์คือลูกของหม่ามี๊กับแด๊ดดี้ ถึงไม่ใช่ก็ต้องใช่"

มูนโอบรอบคอของเธอ และดวงตาก็เปล่งประกายด้วยความปิติ "หม่ามี๊พูดถูก"

สือฮว่าอุ้มเธอและเดินเข้าไปในวิลล่า

ฮ่อฉวนสือหายไปหลายวันและไม่มีข่าวเลย